Ωθηση για νέους πολέμους και επεμβάσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δίνει η Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, που παρουσιάστηκε στις 5/12 και διαπερνάται από την κλιμάκωση του ανταγωνισμού με την Κίνα και τους συμμάχους της για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Στον πυρήνα του 33 σελίδων κειμένου βρίσκεται το σύνθημα «Πρώτα η Αμερική», πάνω στο οποίο συγκροτείται μια «ευέλικτη αλλά ρεαλιστική εξωτερική πολιτική». Η Στρατηγική αντιμετωπίζει την Κίνα ως «σημαντικό αντίπαλο», αποδοκιμάζοντας την παλιότερη αμερικανική εξωτερική και οικονομική πολιτική έναντι του Πεκίνου, για την οποία θεωρεί ότι «απέτυχε» να οδηγήσει την Κίνα «σε διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες».

Αποκαλύπτει το ζωηρό ενδιαφέρον για τον Ινδο-Ειρηνικό, επισημαίνοντας πως «είναι ήδη η πηγή» για το 50% του παγκόσμιου ΑΕΠ στη βάση αγοραστικής ισχύος και το 1/3 σε αριθμητικό ΑΕΠ. Χαρακτηρίζει την περιοχή «ένα από τα πεδία σύγκρουσης - κλειδιά σε οικονομία και γεωπολιτική». Τονίζει τη σημασία ναυτιλιακών δρόμων στη Νότια Κινεζική Θάλασσα, σημειώνοντας ότι από εκεί περνάει το 1/3 του παγκόσμιου εμπορικού στόλου.

Δεν προσπερνά την περιοχή της Μέσης Ανατολής, τονίζοντας την επιλογή του Προέδρου Ντ. Τραμπ να πραγματοποιήσει την πρώτη περιοδεία της δεύτερης θητείας του στη Σαουδική Αραβία, ενώ εκφράζει ζωηρό ενδιαφέρον για τον ορυκτό πλούτο και τα «κρίσιμα μεταλλεύματα στην Αφρική».

Σε ό,τι αφορά την Ευρώπη, αποδοκιμάζει «τις ανεπαρκείς στρατιωτικές δαπάνες και την οικονομική στασιμότητα», μολονότι εκτιμά πως «τα πραγματικά προβλήματα της Ευρώπης είναι βαθύτερα», τονίζοντας ότι η συμμετοχή της στο παγκόσμιο ΑΕΠ μειώθηκε από 25% το 1990 σε 14% σήμερα. Επικρίνει σφοδρά την ευρωπαϊκή δημογραφική και μεταναστευτική πολιτική, προβλέποντας πως «η ήπειρος θα είναι αγνώριστη σε λιγότερο από 20 χρόνια».

Θεωρεί ότι χρειάζονται «διευθέτηση» οι σχέσεις της ΕΕ με τη Ρωσία, αναφέροντας πως «θα χρειαστεί σημαντική αμερικανική διπλωματική εμπλοκή για την αποκατάσταση συνθηκών στρατηγικής σταθερότητας σε όλη την Ευρώπη και τη μείωση του κινδύνου σύγκρουσης μεταξύ της Ρωσίας και ευρωπαϊκών χωρών».

Κατηγορεί ευθέως τη Γερμανία, «που έχει μεταφέρει τα μεγαλύτερα εργοστάσια μεταποίησης στην Κίνα» και είχε αποκτήσει εξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο. Παρ' όλα αυτά, εκτιμά πως «η Ευρώπη παραμένει στρατηγικά και πολιτισμικά ζωτικής σημασίας για τις ΗΠΑ».

Η μετανάστευση και η καταπολέμηση των καρτέλ των ναρκωτικών γίνονται το πρόσχημα για νέες επεμβάσεις στη Λατινική Αμερική, με πρώτη στη λίστα τη Βενεζουέλα, καθώς ξεκαθαρίζεται ότι οι ΗΠΑ δεν θα διστάσουν μπροστά σε τίποτα προκειμένου «να προστατεύσουν την κυριαρχία τους». Προωθείται μάλιστα ένα νέο «δόγμα Μονρόε» για την αμερικανική ήπειρο, με στόχο την αποτροπή της επιρροής δυνάμεων του υπό διαμόρφωση ευρασιατικού ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, και κυρίως της Κίνας και της Ρωσίας.

Στις προτεραιότητες εντάσσονται τέλος το «δίκαιο» μοίρασμα βαρών με συμμάχους των ΗΠΑ, η «ευθυγράμμιση» άλλων χωρών με τα ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ και το άνοιγμα «νέων αγορών», η κυριαρχία στην Ενέργεια, η διατήρηση της αμερικανικής «κυριαρχίας» στον χρηματοπιστωτικό τομέα κ.ά.