Στο μπλόκο του Ε-65 έχει βραδιάσει. Η ψύχρα σφίγγει τον κύκλο γύρω από τις φωτιές, όσο οι αγρότες περιμένουν τη συνέλευση να αρχίσει. Σε μια φωτιά κι εμείς, ακούμε αγρότες από τον Παλαμά να κουβεντιάζουν τα δικά τους. Τους ρωτάμε για το ένα, για το άλλο. Για την καθημερινότητα της αγροτιάς.

«Τώρα που σας σφάξανε τα ζώα, τι κάνετε στη ζωή σας; Με τι ασχολείστε;» ρωτάμε έναν κτηνοτρόφο δίπλα μας. Αυτός φωνάζει έναν άλλον που κάθεται λίγο παραπέρα. Ερχεται εκείνος. Καμιά πενηνταριά χρονών. Φαίνεται ταλαιπωρημένος.

«Ρωτάνε τα παιδιά», του λέει ο πρώτος, «τι κάνεις τώρα που σου σφάξανε τα ζώα;».

Το βλέμμα του κτηνοτρόφου είναι υγρό, θολό. Τα ζώα του χάθηκαν με τον Ντάνιελ και όσα μπόρεσε να ξαναφτιάξει μονάχος του, του τα 'σφαξαν όλα με την ευλογιά.

«Τι κάνω...; Τι μπορώ να κάνω; Δεν ξέρω. Ποιος θα με πάρει για δουλειά σ' αυτήν την ηλικία;».

Αποφεύγει να μας κοιτάξει και κάνει να φύγει. Τον σταματάει ο πρώτος και του λέει. «Είναι δημοσιογράφοι τα παιδιά και σε ρωτάνε. Από τον "Ριζοσπάστη"».

Στέκεται ο άλλος μια στιγμή. Το βλέμμα του είναι υγρό ακόμα, αλλά κάπως αλλιώτικο, όπως μας κοιτάζει τώρα στα μάτια.

«Με την ευλογιά είναι όπως τα έγραψε ο "Ριζοσπάστης"», μας λέει ακουμπώντας μας πεταχτά το μπράτσο. Δεν μας σφίγγει, κι όμως το άγγιγμά του έχει μια δύναμη.

«Οπως τα έγραψε ο "Ριζοσπάστης" είναι», ξαναλέει όπως γυρίζει αμέσως και χώνεται ανάμεσα στον κόσμο.

Δεν μάθαμε το όνομά του. Δεν τον αντικρίσαμε ξανά. Είναι όμως ακόμα στα μπλόκα των χιλιάδων αγροτών, κι εκεί, μαζί τους ακόμα, είναι και ο «Ριζοσπάστης».