Το 1973 πήρα την Αδεια Ασκήσεως του Επαγγέλματος του Ηθοποιού. Το διορισμένο χουντικό συμβούλιο κρατούσε στα χέρια του τις τύχες του κλάδου μας. Ετσι, εμείς οι καινούργιοι δεν γραφόμαστε σε ψευδεπίγραφο σωματείο που κυνηγούσε κι άφηνε χωρίς ούτε μια ασπιρίνη τον πολύπαθο κλάδο μας και τους προοδευτικούς - στην πλειοψηφία τους - συναδέλφους μας.

Η στενή σχέση αρχίζει από το 1975, σε κείνη την ιστορική επανίδρυση του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (όλα με κεφαλαία πια). Μαγεμένη από τη συμμετοχή εμβληματικών ηθοποιών και τον αγωνιστικό παλμό που κυριαρχούσε - Μαρία Φωκά, Λυκούργος Καλλέργης, Φοίβος Ταξιάρχης, Μελίνα Μερκούρη, οι νεότεροι Τίμος Περλέγκας, Βασίλης Κολοβός, Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Κίτυ Αρσένη και... και... - μπροστά στα έκθαμβα μάτια μου να διαγράφουν τους χουνταίους μετά βδελυγμίας και να επανιδρύουν θριαμβευτικά το ένδοξο ΣΕΗ.

Η μέρα αυτή σημάδεψε την πορεία μιας ζωής στο επάγγελμα και καθόρισε τις υποχρεώσεις μας. Με κυρίαρχη την ιερή υποχρέωση να τιμάμε τον τίτλο του μέλους σε όποια και από όποια θέση μας έχει τοποθετήσει η μακρόχρονη πορεία μας και οι καλλιτεχνικές μας επιλογές. Ποτέ δεν διαπραγματευόμαστε τη στάση μας απέναντι στις αποφάσεις του Σωματείου μας. Χωρίς διαχωρισμούς απέναντι στην ολιγωρία και στις προφάσεις της εργοδοσίας, χωρίς παρανοήσεις και ξεστρατίσματα.

Στο διά ταύτα λοιπόν. Με το Σωματείο μας για το δικαίωμα στη ζωή και στην πρόοδο του κλάδου μας. Να μη λείψει κανείς! Στις 5 του Δεκέμβρη ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ όλοι. Για Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και κάλυψη όλων των αιτημάτων που διεκδικεί το Σωματείο μας.