Ο «Ριζοσπάστης» στη Συνέλευση του Συνδικάτου Οικοδόμων Ιωαννίνων, συζητά με τον πρόεδρό του μπροστά στις αρχαιρεσίες
Στιγμιότυπο από την κλαδική απεργία τον περασμένο Γενάρη στα Γιάννενα |
Ξεχωρίζοντας την απαίτηση για κήρυξη της κλαδικής ΣΣΕ ως υποχρεωτικής για όλους τους εργοδότες, οι οικοδόμοι διεκδικούν ακόμα 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο αλλά και αναγνώριση και διανομή των «υπέρ αγνώστων» ενσήμων, μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων.
Στο πλαίσιο της αγωνιστικής προετοιμασίας της απεργίας, σε εξέλιξη είναι οι Γενικές Συνελεύσεις των συνδικάτων σε όλη τη χώρα.
Στα Γιάννενα μάλιστα, η Γενική Συνέλευση που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Δευτέρα είχε εκλογοαπολογιστικό χαρακτήρα, αφού το Συνδικάτο προχωρά στις αρχαιρεσίες του.
Στο επίκεντρο βρέθηκε το κάλεσμα να πάρουν μέρος πλατιά στις εκλογές τα χιλιάδες μέλη του Συνδικάτου, να γίνουν νέες εγγραφές, να αποτελέσει υπόθεση κάθε οικοδόμου το δυνάμωμα του σωματείου, δεμένο με τη μάχη για την επιτυχία της απεργίας.
Στην εισήγησή του ο πρόεδρος του Συνδικάτου, Θανάσης Νάκος, αποτύπωσε τη δράση της περασμένης τριετίας, με έμφαση στις μάχες για τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, ώστε να έχει αντίκρισμα στο μεροκάματο και στην Ασφάλιση, «να φαίνεται στην τσέπη και στο ένσημο».
Στάθηκε ιδιαίτερα στις εκτεταμένες καταστροφές από τις πλημμύρες στην Ηπειρο και στα Τζουμέρκα, που «έχουν βγάλει περήφανους μαστόρους» και απ' όπου κατάγονται εκατοντάδες μέλη του Συνδικάτου, υπογραμμίζοντας ότι δεν είναι απλά το αποτέλεσμα ενός «φυσικού φαινομένου», αλλά της ανυπαρξίας αντιπλημμυρικών έργων και βασικών υποδομών, την ώρα που ο κλάδος των κατασκευών δουλεύει για έργα που υπηρετούν την κερδοφορία των ομίλων.
Ο αντιπρόεδρος του Συνδικάτου, Βασίλης Ντακαλέτσης, εστίασε στη σημασία της απεργίας στις 10 Δεκέμβρη, ως φυσική συνέχεια των δύο πανελλαδικών απεργιακών μαχών του Οκτώβρη ενάντια στο 13ωρο και παρουσίασε το παραπάνω πλαίσιο των διεκδικήσεων, τονίζοντας ότι αυτά δίνουν απάντηση στην «καθημερινή αγωνία του οικοδόμου για τη δουλειά και τη ζωή του».
Τις συνέπειες του 13ωρου για τους εργαζόμενους στις Κατασκευές ανέδειξε ο γραμματέας του Συνδικάτου, Βαγγέλης Κρικώνης: Απαλλαγή των εργοδοτών από μέρος των ασφαλιστικών εισφορών στην υπερωρία, χτύπημα στο ασφάλιστρο, στο δωρόσημο, στις συντάξιμες αποδοχές, ενώ η εντατικοποίηση και τα εξαντλητικά ωράρια πολλαπλασιάζουν τα εργατικά «ατυχήματα» στα εργοτάξια. Υπογράμμισε ότι η πάλη για ανθρώπινο ωράριο, σταθερή δουλειά και μέτρα υγείας και ασφάλειας «είναι ζήτημα ζωής και θανάτου» για τον κλάδο.
Από τη συζήτηση δεν έλειψαν και οι αναφορές στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με τον Λάμπι Αρμάντο να στέκεται στην αγωνιστική στάση Ελλήνων και μεταναστών εργατών. Ο ίδιος άλλωστε είναι εργάτης - μετανάστης, που έφυγε από τη χώρα του για ένα κομμάτι ψωμί και δούλεψε σκληρά σε ξένα γιαπιά, την ώρα που, όπως ανέδειξε, άλλοι πλουτίζουν από τον πόλεμο και την προσφυγιά. Τόνισε ότι ο εργάτης «δεν έχει να χωρίσει τίποτα με τον διπλανό του στο γιαπί, Ελληνα ή ξένο», αλλά πολλά με αυτούς που σπέρνουν πολέμους, φτώχεια και προσφυγιά, αναδεικνύοντας την ανάγκη κοινής οργάνωσης και πάλης.
Στο παράδειγμα των εργαζομένων στο λιμάνι του Πειραιά, που εμπόδισαν τη μεταφορά όπλων για τη σφαγή του παλαιστινιακού λαού, στάθηκε ο γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων και μέλος του Συνδικάτου, Θανάσης Κονταξής, υπογραμμίζοντας ότι τέτοιες πρωτοβουλίες δείχνουν στην πράξη τι σημαίνει εργατικό κίνημα που δεν συμβιβάζεται με την αντεργατική πολιτική και τη συμμετοχή της χώρας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Ο μισθωτός μηχανικός Αντώνης Δρούδες αναφέρθηκε στα μεγάλα έργα της περιοχής, θέτοντας το ερώτημα «ποιον πραγματικά υπηρετούν». Περιέγραψε την εικόνα στα εργοτάξια - εντατικοποίηση, σπαστά ωράρια, κίνδυνοι για την υγεία και την ασφάλεια - απέναντι στα προνόμια για τους μεγαλοεργολάβους. Υπογράμμισε ότι χωρίς ισχυρή οργάνωση στους χώρους δουλειάς, τα μεγάλα έργα θα συνεχίσουν να είναι πηγή κερδών και όχι έργα για τις ανάγκες του λαού.
Ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με τον πρόεδρο του Συνδικάτου, Θανάση Νάκο, για τους στόχους μπροστά στις αρχαιρεσίες και τους αγώνες του επόμενου διαστήματος. Ο ίδιος θέτει εξαρχής τον στόχο: Στις προηγούμενες εκλογές ψήφισαν 905 οικοδόμοι σε όλο τον νομό, αυτήν τη φορά «στόχος είναι η άνοδος», ώστε - όπως λέει - «να εκφραστεί και στην κάλπη η δουλειά που έχει γίνει όλα αυτά τα χρόνια».
Στον απολογισμό του υπογραμμίζει τη συμβολή του Συνδικάτου στη μάχη για τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας: Μέσα στην τριετία οργανώθηκαν πέντε κλαδικές απεργίες με συμμετοχή εκατοντάδων οικοδόμων, που «βοήθησαν τους συναδέλφους να καταλάβουν καλύτερα τον ρόλο του Συνδικάτου και την ανάγκη να είναι δυνατό και μαζικό μέσα στους χώρους δουλειάς».
Ταυτόχρονα, τονίζει ότι η δράση του Συνδικάτου δεν περιορίζεται στα Εργασιακά. «Ανοίξαμε τη βεντάλια», σημειώνει, σε πλευρές της ζωής του οικοδόμου, όπως η Παιδεία και η Υγεία. Θυμίζει τη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις για το σχολείο στην Ανατολή, όπου αναδείχθηκαν ζητήματα στατικότητας, αλλά και τη στήριξη στον αγώνα των εργαζομένων στα σούπερ μάρκετ «Παπαγεωργίου», όπου πολλές εργαζόμενες είναι σύζυγοι οικοδόμων: «Πολλοί συνάδελφοι ήταν έξω από την αίθουσα του Εργατικού Κέντρου, όπου οι εργαζόμενες έκαναν τη Γενική τους Συνέλευση και οργάνωναν τον αγώνα τους», λέει, δείχνοντας πώς «δένονται» οι μάχες του κλάδου με τους αγώνες και άλλων εργαζομένων.
Ιδιαίτερο βάρος δίνει στα ζητήματα υγείας και ασφάλειας. Θυμίζει το θανατηφόρο εργατικό δυστύχημα με τον συνάδελφο Βασίλη, μέλος του Συνδικάτου και «μπροστάρη», σε έργο στην περιοχή της Αρίστης, με ευθύνη και της Περιφέρειας, όπου από τύχη γλίτωσε δεύτερος εργαζόμενος. «Δεν αφήσαμε να θαφτεί η υπόθεση», τονίζει, αναφερόμενος στο συλλαλητήριο της επόμενης μέρας και στις παρεμβάσεις σε Επιθεώρηση Εργασίας και αρμόδιες υπηρεσίες. Μας μιλάει και για τον θάνατο του Σπύρου, μέλους του σωματείου που δούλευε στον ΒΟΑΚ στην Κρήτη, όπου ενώ είχε ζαλιστεί τον ξανάβαλαν για δουλειά μέσα στον καύσωνα.
Πιάνοντας αυτό το νήμα, περιγράφει τη δράση του Συνδικάτου τις μέρες του καύσωνα, μετά την πανελλαδική απόφαση για παύση εργασιών: Κλιμάκιο του Συνδικάτου βγήκε σε περιοδείες, διέκοψε δουλειές που συνεχίζονταν σε ακραίες θερμοκρασίες, ενημέρωσε τους εργαζόμενους για τα δικαιώματά τους. «Τις επόμενες μέρες πολλοί συνάδελφοι έπαιρναν τηλέφωνο στο Συνδικάτο, μας έλεγαν πού είναι το εργοτάξιο για να έρθουμε να βάλουμε πόδι», σημειώνει, τονίζοντας ότι έτσι «επιβάλαμε το δίκιο μας στην πράξη».
Σημαντική πλευρά της συζήτησης είναι η δουλειά με τους μετανάστες εργάτες, κυρίως από την Αλβανία. Ο πρόεδρος είναι κατηγορηματικός: «Το Συνδικάτο αγκαλιάζει όλους τους εργάτες, ανεξάρτητα από πατρίδα». Θυμίζει την περίοδο που «χιλιάδες Αλβανοί εργάτες ήρθαν στην Ελλάδα και έπεσαν θύματα άγριας εκμετάλλευσης», αλλά στην οικοδομή «δούλευαν μαζί με τους Ελληνες, ο κλάδος ήταν πιο "ζεστός", υπήρχε μια αγκαλιά για τους μετανάστες», «ο Αλβανός είναι κομμάτι του Συνδικάτου. Τα ίδια προβλήματα ζει κι αυτός, τα ίδια ζούμε κι εμείς».
Μέσα από αυτά τα παραδείγματα αναδεικνύεται και ο ρόλος του Συνδικάτου ως αποκούμπι για τον οικοδόμο. Ο Θ. Νάκος περιγράφει την περίπτωση συνταξιούχου συναδέλφου, με σοβαρά οικονομικά και υγειονομικά προβλήματα, του οποίου το σπίτι κάηκε: «Απευθύνθηκε στο Εργατικό Κέντρο και στο Συνδικάτο και τα μέλη βοήθησαν να αποκατασταθεί το σπίτι», σημειώνει, δείχνοντας τι σημαίνει στην πράξη «κανένας μόνος του». Αντίστοιχα, υπενθυμίζει περιπτώσεις συναδέλφων που φέρνουν τα παιδιά τους στα Λαϊκά Φροντιστήρια, αξιοποιώντας τις συλλογικές δομές αλληλεγγύης.
Μιλώντας για την οργάνωση της μάχης των εκλογών, εξηγεί ότι στόχος είναι «να μπει κόσμος σε κίνηση, όχι μόνο το Διοικητικό Συμβούλιο». Γι' αυτό οργανώνονται «κρίκοι» τόσο σε ακριτικές περιοχές όπως το Μέτσοβο, η Κόνιτσα, το Πωγώνι, με ανθρώπους του κλάδου που μπορούν να ανοίγουν τη δουλειά στα χωριά, όσο και στο λεκανοπέδιο Ιωαννίνων.
Ο πρόεδρος στέκεται και στον ρόλο του Συνδικάτου μέσα στο οργανωμένο κίνημα της περιοχής, τονίζοντας ότι «είναι η ραχοκοκαλιά του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων». «Οι συνάδελφοι έχουν δει στην πράξη τι μπορεί να κάνει ένα δυνατό Συνδικάτο: Στη δουλειά, στην υγεία, στην αλληλεγγύη, στην οικογένεια. Σε έναν κόσμο που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, το Συνδικάτο πρέπει να είναι το αποκούμπι του οικοδόμου. Αν καταφέρουμε αυτό να το εκφράσουμε και στην κάλπη και στην απεργία στις 10 Δεκέμβρη, θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα για όλο το εργατικό κίνημα στον νομό. Το θετικό αποτέλεσμα θα είναι παρακαταθήκη, θα εκφραστεί έμπρακτα στους αγώνες το επόμενο διάστημα».