«Ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου»... Αυτό απέπνεε το Στέκι Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας - «Μάνος Λοΐζος» το Σάββατο, όταν κάθε αίθουσα, από τις πιο μικρές μέχρι τις πιο μεγάλες, γέμισε από μέλη της ΚΝΕ που συναντήθηκαν με πολλούς φίλους και φίλες της Οργάνωσης για να συζητήσουν, να διαδώσουν ότι «το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός». Το βιβλιοπωλείο, οι συσκέψεις, οι κινηματογραφικές προβολές, τα καλλιτεχνικά μαθήματα στο Στέκι Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας εξέπεμψαν συντονισμένα το μήνυμα της ΚΝΕ: «Να μάθει η νεολαία την αλήθεια και να παλέψει για την επαναστατική αλλαγή του κόσμου».

Στον όμορφο χώρο της οδού Τροίας 36 μέσα σε μία μέρα πραγματοποιήθηκαν δύο συσκέψεις και μία κινηματογραφική προβολή, πρωτοβουλίες Οργανώσεων Βάσης της ΚΝΕ ενταγμένες στην «Εβδομάδα Διάδοσης του Κομμουνισμού», ενώ παράλληλα γίνονταν όπως κάθε Σάββατο τα σταθερά μαθήματα του Στεκιού, το Εικαστικό Εργαστήρι, η Χορωδία και η Θεατρική Ομάδα της ΚΝΕ.

Το στίγμα διάδοσης των επαναστατικών ιδεών διαπέρασε κάθε μάθημα!

Στο Εικαστικό Εργαστήρι δόθηκε ως αναμνηστικό μία ψηφιακή εκτύπωση με το σχέδιο της αφίσας του 11ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, που είχε φιλοτεχνήσει ο Α. Τάσσος, μαζί με προσκλήσεις για την εκδήλωση που οργανώνει σήμερα η ΚΕ του Κόμματος προς τιμήν του κορυφαίου κομμουνιστή χαράκτη, με αφορμή τη συμπλήρωση 40 χρόνων από τον θάνατό του. Ανατυπώθηκαν και μοιράστηκαν τα παλιότερα άρθρα του «Οδηγητή» για τα 70 χρόνια από τον θάνατο της Φρίντα Κάλο («Οδηγητής», τ. Ιούλη - Αυγούστου 2024) και για τα 140 χρόνια από τη γέννηση του Πάμπλο Πικάσο («Οδηγητής», τ. Οκτώβρη 2021).

Με αυτές τις συμβολικές πρωτοβουλίες αναδείχθηκε πως ό,τι πιο νέο, ό,τι πιο καινούργιο γεννήθηκε στην Τέχνη του 20ού αιώνα, φτιάχτηκε από τα χέρια κομμουνιστών δημιουργών. Του χαράκτη Α. Τάσσου, μέλους της ΟΚΝΕ στη Μεταξική δικτατορία, της ζωγράφου Φρίντα Κάλο, μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Μεξικού από 20 ετών, του αξεπέραστου Πάμπλο Πικάσο, που εντάχθηκε το 1944 στο Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας λέγοντας: «Προσχώρησα στο Κομμουνιστικό Κόμμα χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, γιατί μέσα μου ήμουν πάντα μαζί του». Τα χέρια αυτών των δημιουργών έφτιαξαν σπουδαίο έργο γιατί και αυτοί με τη σειρά τους βρήκαν τη μεγαλύτερη έμπνευση και τη βαθύτερη συγκίνηση στην ιδέα της αλλαγής του κόσμου, στην ιδέα της κοινωνικής απελευθέρωσης από τα δεσμά της ταξικής εκμετάλλευσης.

Τη σκυτάλη πήρε η Θεατρική Ομάδα της ΚΝΕ, που στην πρόβα επέλεξε αποσπάσματα όπως «Ετσι πλάθεται ο άνθρωπος. Λέει ναι και λέει όχι. Δέρνει και τον εδέρνουνε. Πάει μ' αυτούς, πάει με εκείνους. Ετσι πλάθεται ο άνθρωπος, αλλάζοντας. Κι έτσι γεννιέται μέσα μας η εικόνα του. Μας μοιάζει, και δεν μας μοιάζει ωστόσο», του Μπέρτολτ Μπρεχτ, και «Κι όχι να πείτε που 'κανα και τίποτα σπουδαίο, μόνο που πέρασα κι ακούμπησα στον ίδιο τοίχο που ακουμπήστε συντροφιά μου (...) Μόνο που πόνεσα μαζί σας κι ονειρεύτηκα μαζί σας. Μόνο που σε βρήκα και με βρήκες σύντροφε», του Γιάννη Ρίτσου, από το «Καπνισμένο Τσουκάλι», γύρω από τα οποία πραγματοποίησε ασκήσεις αυτοσχεδιασμού.

Οι μαθητές και οι μαθήτριες, ξεφυλλίζοντας τις αντίστοιχες εκδόσεις των Ντοκουμέντων από τα Επιστημονικά Συνέδρια της ΚΕ του ΚΚΕ (για τον Μπέρτολτ Μπρεχτ το 2013, για τον Γιάννη Ρίτσο το 2009 και για τον Ναζίμ Χικμέτ το 2015), ανέλαβαν να δώσουν συνέχεια στην επόμενη πρόβα και να παρουσιάσουν στη Θεατρική Ομάδα πτυχές της ζωής και του έργου των κομμουνιστών δημιουργών, που αποτελούν ορόσημο της Τέχνης αλλά και της μαρξιστικής αισθητικής. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που το έργο τους παραμένει αξεπέραστο καταφύγιο έμπνευσης για τους καλλιτέχνες και κάθε άνθρωπο σήμερα.

Στη Χορωδία της ΚΝΕ επίσης ο μαέστρος της, Δρ Χρήστος Ηλ. Κολοβός, παρέδωσε ένα ξεχωριστό μάθημα στους μαθητές. Αρχικά μίλησε για τη Μουσική Εκπαίδευση στην ΕΣΣΔ, όπως και στη σοσιαλιστική Ουγγαρία, αναφερόμενος σε ένα από τα πρώτα Διατάγματα που υπέγραψε η νεαρή σοβιετική εξουσία υπό την καθοδήγηση του Ι. Β. Λένιν το 1918, σχετικά με την επαγγελματική Μουσική Εκπαίδευση. Τόνισε τη σημασία που έδωσε το σοσιαλιστικό κράτος στη διαπαιδαγώγηση του λαού προκειμένου να κατανοεί την Τέχνη, από την οποία μέχρι πρότινος ήταν αποκλεισμένος. Τα εντυπωσιακά αποτελέσματα που σημείωσε η ΕΣΣΔ αποτυπώνονται στο γεγονός ότι μετά το 1920 λειτουργούν περισσότερες από 100 φιλαρμονικές, 32 κρατικά θέατρα, όπερες και μπαλέτα, 24 θέατρα μουσικής κωμωδίας και οπερέτας, ενώ τη δεκαετία του '50 λειτουργούσαν πλέον 900 Μουσικά Σχολεία.

Σχετικά με τη σοσιαλιστική Ουγγαρία, αναφέρθηκε στον πρωτοπόρο ρόλο του συνθέτη, διευθυντή ορχήστρας, εθνικομουσικολόγου και παιδαγωγού Ζόλταν Κόνταϊ για την εκμηδένιση του μουσικού αναλφαβητισμού στη χώρα, που είχε θεαματικό αποτέλεσμα, καθώς όλοι οι άνθρωποι γνώρισαν τη μουσική. Στη συνέχεια αναφέρθηκε σε Ελληνες συνθέτες, όπως ο Επτανήσιος Διονύσιος Λαυράγκας, που ίδρυσε το Ελληνικό Μελόδραμα το 1888, τον πρώτο οργανωμένο φορέα όπερας στην Ελλάδα. Ο Δ. Λαυράγκας ήταν ο μόνος μουσικός - από όσο γνωρίζουμε - που υπέγραψε το κείμενο διαμαρτυρίας ενάντια στην εκτέλεση των 7 κομμουνιστών φαντάρων από το Καλπάκι, που το 1930 καταδικάστηκαν από στρατοδικείο σε θάνατο, μαζί με άλλες κορυφαίες μορφές των Γραμμάτων και των Τεχνών, κομμουνιστές διανοούμενους και καλλιτέχνες. Την επιστολή διαμαρτυρίας είχε υπογράψει και ο Αλμπερτ Αϊνστάιν, αφού πήρε διεθνή διάσταση.

Ξεχώρισε ακόμα σημαντικούς συνθέτες που συνδέθηκαν με το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα: Τον κομμουνιστή Αλέκο Ξένο, τον «συνθέτη της Αντίστασης», που συνέβαλε στο Θέατρο του Βουνού και έφτιαξε την πρώτη χορωδία ανταρτών στο βουνό μαζί με κατοίκους των χωριών, τον Νίκο Σκαλκώτα, ίσως τον διασημότερο σε παγκόσμιο επίπεδο Ελληνα συνθέτη, που φυλακίστηκε το 1944 στο Στρατόπεδο Χαϊδαρίου, στο «μπλοκ 15», και εκεί ξεκίνησε να συνθέτει το «Εμβατήριο Περιπάτου» όπως και το «Λάργκο Σινφόνικο», τον Μάριο Βάρβογλη, που όντας φυλακισμένος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης των Αγγλων μετά την Κατοχή έγραψε το σπουδαίο έργο «Δάφνες και Κυπαρίσσια», τον Δημήτρη Δραγατάκη, που συνέθεσε την περίφημη Συμφωνία αρ. 1, αφιερωμένη στην ΕΠΟΝ, τον συνθέτη Βασίλη Παπαδημητρίου, γνωστό ως «Αρκαδινό», που ήταν και ο τόπος καταγωγής του. Φυσικά αναφέρθηκε και στις φυσιογνωμίες του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Χατζιδάκι, που ως μέλος της ΕΠΟΝ χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο «Πέτρος Γρανίτης».

Τέλος, στο πλαίσιο των παραπάνω ο Δρ Χρήστος Ηλ. Κολοβός έδειξε στους μαθητές αποσπάσματα από τη συναυλία που οργάνωσε η ΚΕ του ΚΚΕ με τη συμφωνική ορχήστρα της ΕΡΤ και μαέστρο τον ίδιο, προς τιμήν των 100 χρόνων από τον θάνατο του Β. Ι. Λένιν το 2024, το μοναδικό συμφωνικό ποίημα του Ντ. Σοστακόβιτς, «Οκτώβρης», το φινάλε από την «επετειακή συμφωνία» του ελληνικής καταγωγής Ουκρανού συνθέτη Βολοντιμίρ Θεμελίδη, και το 1ο μέρος της 1ης Συμφωνίας, αφιερωμένης στην ΕΠΟΝ, του Ηπειρώτη συνθέτη Δημήτρη Δραγατάκη, από τη Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών με μαέστρο τον Λουκά Καρυτινό.