«Εχουμε αφιερώσει το έργο μας στη Γάζα. Θέλουμε να δείξουμε ότι οι Παλαιστίνιοι είναι ανθρώπινα όντα, που όπως όλα τα ανθρώπινα όντα, έχουν καλές και κακές πλευρές, ζουν μέσα στην ίδια κοινωνία που ζουν και οι υπόλοιποι άνθρωποι, με μια σημαντική διαφορά, οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν επιλογές, δεν αποφασίζουν για τους ίδιους. Ολοι οι άλλοι μπορούν να αποφασίσουν για τους Παλαιστίνιους εκτός από εκείνους, δεν μας δίνουν την ελευθέρια να αποφασίσουμε. Στη Γάζα 2 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν μέσα στην κατοχή και την καταπίεση, ζουν σε μια φυλακή κι αυτό καθορίζει τα πάντα. Είμαστε όλοι θύματα της κατοχής. Οι Παλαιστίνιοι σκοτώνονται καθημερινά, όχι μόνο κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, σκοτώνονται εδώ και 77 χρόνια... Εμείς, με τις ταινίες μας, δεν θέλουμε να αναπαραστήσουμε τη γενοκτονία, θέλουμε να δείξουμε ποιοι ήταν, ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που υποφέρουν, που σκοτώνονται από τους Ισραηλινούς. Θέλουμε να δείξουμε την ανθρωπιά».
Υπενθυμίζουμε ότι η ταινία τους προβλήθηκε μαζί με την ταινία της Σεπιντέ Φαρσί, «Κράτα την ψυχή σου στο χέρι και περπάτα» στο περασμένο Φεστιβάλ των Καννών. Βγαίνοντας από την προβολή, είχαν ρωτηθεί μόνο ένα πράγμα: Εάν μπορούν να γυρίσουν στη Γάζα στην μητέρα τους, για την οποία είχαν μιλήσει όταν παρέλαβαν το βραβείο Σκηνοθεσίας στην ενότητα «Ενα κάποιο βλέμμα» στο Φεστιβάλ των Καννών. Η απάντηση ήταν η «αναμενόμενη», ότι δεν μπορούν να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Ελπίζουμε η ταινία τους να πάρει ελληνική διανομή και να μπορέσουν να γυρίσουν σε μια Γάζα ελεύθερη κάποτε...
Μια καθηλωτική μαρτυρία για την ανθεκτικότητα της καθημερινής ζωής στην πολιορκημένη Γάζα. Οι βιντεοκλήσεις μεταξύ της Ιρανής σκηνοθέτιδας και της πεισματικά αισιόδοξης νεαρής Παλαιστίνιας φωτορεπόρτερ Φατμά Χασόνα λειτουργούν ως μια δυνατή ψηφιακή γραμμή ζωής και σύνδεσης με την πραγματικότητα του πολέμου, της αντίστασης και της επιβίωσης. Ο ψηφιακός τους διάλογος μας προσφέρει μια προσωπική απεικόνιση από πρώτο χέρι της καθημερινότητας στη Γάζα. Μια μέρα μετά την ανακοίνωση της επιλογής της ταινίας στο Φεστιβάλ Καννών, η Φατμά σκοτώθηκε μετά από ισραηλινό βομβαρδισμό στο σπίτι της.
Αυτή την ταινία την περιμέναμε πολλούς μήνες μέχρι να βγει στην ελληνική διανομή. Ισως από τον Απρίλιο που ξεκινήσαμε να γράφουμε για την Φατμά... Ηταν πολύ «πυκνός» ο χρόνος. Χιλιάδες Φατμά βομβαρδίστηκαν, θάφτηκαν κάτω από τα συντρίμμια, λιμοκτόνησαν, έσβησαν σε κάποιο νοσοκομείο που δεν είχε ούτε ρεύμα, ούτε γιατρούς, κράτησαν τα νεκρά παιδιά τους σφιχτά στην αγκαλιά τους. Χιλιάδες Φατμά ύψωσαν τη γροθιά τους, χαμογέλασαν στους διπλανούς τους, κρατώντας σε ένα μπογαλάκι όλη τους τη ζωή στα καραβάνια που έφευγαν από το ένα μέρος της φυλακής που λέγεται Γάζα, στο άλλο. Χιλιάδες Φατμά πυροβολήθηκαν στο ψαχνό στις ουρές για λίγο αλεύρι. Χιλιάδες Φατμά έμειναν όρθιες, δυνατές, αισιόδοξες, πιο αποφασισμένες από ποτέ ότι θα ξαναφτιάξουν τη ζωή, κι ας είναι και μέσα στην κόλαση. Γιατί οι Φατμά αυτού του κόσμου αγωνίζονται όπως αναπνέουν. Αντιστέκονται στη βαρβαρότητα με ένα βλέμμα, μια φωτογραφία, ένα ποίημα, δυο κουβέντες απλές κι ανθρώπινες, λέγοντας την ιστορία τους. Η δική μας Φατμά είναι όλες εκείνες. Ενα κορίτσι 24 χρονών, πανέμορφο, λαμπερό, ταλαντούχο, χαμογελαστό, συνειδητοποιημένο ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, παρά μόνο να μείνει στη Γάζα να αγωνιστεί για τη λευτεριά.
Οσο για την σκηνοθέτιδα της ταινίας Σεπιντέ Φαρσί, θα πούμε μόνο αυτό, στάθηκε με το έργο της στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Ανατρέξτε στη συνέντευξή της στον «Ριζοσπάστη» του περασμένου Σαββατοκύριακου 1-2/11/2025 (https://www.rizospastis.gr/story.do?id=13070518) και στις δημοσιεύσεις μας όλους αυτούς τους μήνες.
Για πέντε χρόνια, η σκηνοθέτις Αμπερ Φάρες ακολουθεί την ακτιβίστρια, κωμικό και ειρηνεύτρια Νόαμ Σούστερ-Ελιάσι, που μετατρέπει τη σκηνή σε πολιτικό βήμα, καταγράφοντας πώς μεταμορφώνει την απογοήτευση σε σάτιρα και την οργή σε κωμωδία - δίνοντας φωνή σε μια γενιά...
Η ταινία έχει πραγματικά πολύ ενδιαφέρον από πολλές πλευρές. Εκτός από την ιστορία της Νόαμ, παρακολουθούμε και τις ζυμώσεις μέσα στο Ισραήλ για περίπου 5 χρόνια, μέχρι και λίγο μετά την 7η Οκτώβρη. Η Νόαμ είναι μια ξεχωριστή περίπτωση Ισραηλινής, έχει μεγαλώσει στην «Οαση της Ειρήνης», ένα χωριό «πείραμα», όπου συγκατοικούσαν από τη δεκαετία του '80 Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι. Ενα χωριό το οποίο επισκέφτηκαν και η μεγάλη ειρηνίστρια... Χίλαρι Κλίντον και η Τζέιν Φόντα! Η Νόαμ από παιδί διαπαιδαγωγήθηκε στην ισότητα των δυο λαών και έφτασε να είναι συνδιευθύντρια της «Interpeace», ενός οργανισμού που ιδρύθηκε και αργότερα διακόπηκε από τα Ηνωμένα Εθνη. Το 2019, πήγε στη Θεολογική Σχολή του Χάρβαρντ για μια υποτροφία στο πλαίσιο της Πρωτοβουλίας Θρησκείας, Συγκρούσεων και Ειρήνης, όπου ανέπτυξε την παράστασή της, μέρος της οποίας παρακολουθούμε, η οποία θα παιζόταν σε μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ. Ωστόσο, με το ξέσπασμα της πανδημίας COVID-19 επέστρεψε στο Ισραήλ, και η κάμερα της Φάρες την ακολούθησε εκεί. Η Νόαμ δεν είναι καμιά μαρξίστρια όπως καταλαβαίνετε. Είναι προφανές πως δεν έχει (ή δεν θέλει να χρησιμοποιήσει) τα εργαλεία ανάλυσης για να φτάσει στη ρίζα του ζητήματος, όμως μιλάει για την ισότητα των δυο λαών με πάθος. Την παρακολουθούμε να απογοητεύεται την 7η Οκτώβρη και να επανέρχεται στα... δικά της δεδομένα, λέγοντας ότι «η μέρα αυτή δεν θα είχε συμβεί, εάν δεν είχαν προηγηθεί χρόνια αποκλεισμού και κατοχής του Ισραήλ στην Παλαιστίνη». Η Νόαμ είναι κυριολεκτικά «όαση της Ειρήνης» σε σχέση με τη βαρβαρότητα που συναντάμε κατά τη διάρκεια της ταινίας από τους Ισραηλινούς. Μια ζωντανή απόδειξη ότι οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες της χρονιάς.
Δύο νεαροί συνωμοσιολόγοι απάγουν την πανίσχυρη CEO μιας μεγάλης εταιρείας, πεπεισμένοι πως είναι μία εξωγήινη με σκοπό να καταστρέψει τον πλανήτη Γη.
Η ταινία του Γιώργου Λάνθιμου στηρίζεται στο έργο «Save the Green Planet» (2003) του Νοτιοκορεάτη Τζανγκ Τζουν-ουάν, η οποία αυτή την εβδομάδα θα προβάλλεται στο «Cinobo Πατησίων». Ενδεχομένως να θεωρήσατε από την υπόθεση ότι ο Λάνθιμος κάνει μια ταινία αντικαπιταλιστική! Μην ανησυχείτε όμως, δεν μας δίνει αυτή τη χαρά. Επιμένει στη μεταφυσική χροιά που μας έχει συνηθίσει. Για παράδειγμα. Η φύση του ανθρώπου είναι κακή και δεν θα αλλάξει ποτέ και θα καταστρέψει τον πλανήτη και τον εαυτό του... Ο «άνθρωπος» γενικά και αόριστα, αφού είναι κάτι ξεκομμένο από κοινωνικές τάξεις και κοινωνικοοικονομικά συστήματα. Η φύση από μόνη της πρέπει να καταστρέψει το ανθρώπινο είδος, για να μείνει τι, αναρωτιόμαστε, πάλι γενικά και αόριστα, για να ανθίσει εκ νέου και άλλα τέτοια πολλά παραδείγματα... Εάν επιτρεπόταν να επεκταθούμε θα έπρεπε να αποκαλύψουμε στοιχεία της ταινίας... Αυτό που μπορούμε όμως να πούμε με σιγουριά, είναι ότι χτίζει μια αφήγηση την οποία καταστρέφει ο ίδιος μόνος του με το τέλος που δίνει!