«Οι δυνάμεις του κεφαλαίου και της αστικής τάξης προσπαθούν να υποδουλώσουν τις φυσικές και τεχνικές ικανότητες του αθλητή, που θεωρούν ότι τον διαθέτουν ως περιουσιακό τους στοιχείο, και να τον μετατρέψουν σε αλλοτριωμένο, υπάκουο, φοβισμένο και χωρίς άποψη άτομο. Ο Αθλητισμός δεν μπορεί να αναπτυχθεί προς όφελος του ανθρώπου όσο την εξουσία διατηρούν οι δυνάμεις του κεφαλαίου, επειδή κυριαρχεί το κέρδος σε κάθε έκφανσή του. Σε αντιδιαστολή με αυτό, στον σοσιαλισμό η κατεύθυνση είναι "όλα στο όνομα του ανθρώπου, για το καλό του ανθρώπου"», είπε χαρακτηριστικά στην εισήγησή του ο Κώστας Μπουντόλος, ομότιμος καθηγητής της ΣΕΦΑΑ του ΕΚΠΑ, ανοίγοντας την τρίτη ενότητα.

Και, μιλώντας ακριβώς για την εκ διαμέτρου διαφορετική αντίληψη του σοσιαλισμού σε ό,τι αφορά τον Αθλητισμό, τόνισε μεταξύ άλλων: «Ο παιδαγωγικός ρόλος του Αθλητισμού και της Φυσικής Αγωγής στον σοσιαλισμό εκπληρώνεται ακολουθώντας διπλή κατεύθυνση. Η πρώτη αφορά την παιδαγωγική παρέμβαση στον ίδιο τον ασκούμενο και τον αθλητή και κατ' επέκταση στις αντίστοιχες ομάδες αυτών, ενώ η δεύτερη στους ειδικούς προπονητές, επιστημονικούς συνεργάτες (γιατροί, φυσιοθεραπευτές, υπεύθυνοι οργάνωσης κ.ά.), αλλά και στις κοινωνικές μάζες που παρακολουθούν το αθλητικό θέαμα. Αυτή η σχέση είναι αλληλένδετη και βασίζεται σε κοινωνικο-παιδαγωγικά κριτήρια, όπως είναι η αρμονική ανάπτυξη της νεολαίας, η διά βίου άσκηση, η απόκτηση συνηθειών για την προσωπική υγεία και βελτίωση της ποιότητας ζωής. Μια μεγάλη, μαζικής κλίμακας αθλητική εκδήλωση για τον λαό θεωρείται μια υγιής αναψυχή με το θέαμα που παρακολουθούν, εκφράζει τον πατριωτισμό του, τον σοσιαλιστικό διεθνισμό και το χρέος απέναντι στην πατρίδα. Ο σοσιαλιστικός τρόπος ζωής και τα επιτεύγματα του λαού μπορούν να αποτελέσουν και μια μορφή ανάδειξης ή και προπαγάνδας στους ξένους θεατές. Η αθλητική δραστηριότητα στον σοσιαλισμό είναι μορφή κοινωνικής δράσης. Οι αθλητές με τη συμπεριφορά τους, τη συναδελφική στάση απέναντι στον συναγωνιζόμενο, τη φιλία, την ανιδιοτέλεια, αναδεικνύουν τα ανθρωπιστικά ιδεώδη, την ειρήνη και τη φιλία ανάμεσα στους λαούς.

Προβάλλοντας πολλές εικόνες από την ΕΣΣΔ, ο Κ. Μπουντόλος μίλησε για τον μαζικό αθλητισμό στα συνδικάτα, στη νεολαία, και για τον σταθερό προσανατολισμό της Κομσομόλ. Επίσης για τις κοινωνικές κατακτήσεις του σοσιαλισμού στη Φυσική Αγωγή και στον Αθλητισμό, που ήταν κατοχυρωμένο κοινωνικό δικαίωμα και συνδυαζόταν με το δικαίωμα στην ανάπαυση - ρυθμιζόταν εξάλλου η εργάσιμη μέρα, ορίζονταν οι ετήσιες άδειες, εξασφαλιζόταν η εξυπηρέτηση σε σπίτια αναψυχής, λέσχες, θεραπευτήρια κ.ά. Οι δε κοινωνικές κατακτήσεις του σοσιαλισμού στον τομέα του Αθλητισμού, συνέχισε, «βρήκαν ανταπόκριση στις επιτυχίες των αθλητών της Σοβιετικής Ενωσης, με την κατάκτηση 1.000 και πλέον Ολυμπιακών μεταλλίων από το έτος 1952, που άρχισαν να λαμβάνουν μέρος στους Αγώνες, έως τα μέσα του 1980». Μίλησε ακόμα για τις «Σπαρτακιάδες», για αθλητικούς διαγωνισμούς που διοργανώνονταν μεταξύ πόλεων, προγράμματα που καταρτίζονταν για την ανάπτυξη της Φυσικής Αγωγής και οδηγούσαν σε ολόπλευρη ανάπτυξη παιδιών και εφήβων, καταδεικνύοντας ότι «ο Αθλητισμός ως στάση ζωής δίδαξε στον σοσιαλισμό του 20ού αιώνα ότι σκοπός του είναι να υπηρετεί την εδραίωση της ειρήνης, την αλληλοκατανόηση των λαών, την καταπολέμηση των κοινωνικών ανισοτήτων».