Από την αρχή, άλλωστε, ξεκαθάρισε ότι προσέρχεται στη συζήτηση με «διάθεση συγκλίσεων», αφού «πέρα από τις κομματικές μας ταυτότητες, έχουμε χρέος να αντιμετωπίσουμε από κοινού» τέτοια θέματα, «αυτή, εξάλλου, είναι και η κοινοβουλευτική παράδοση στη χώρα μας για τα ζητήματα που αφορούν την εξωτερική πολιτική και την άμυνα», πρόσθεσε, αναδεικνύοντας άλλο ένα πεδίο στρατηγικής τους στοίχισης, με την κοκορομαχία τους, π.χ. μεταξύ ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, να αναλώνεται στο ποια ήταν η μεγαλύτερη διπλωματική επιτυχία της ντόπιας αστικής τάξης, η «είσοδος» της Ελλάδας ή της Κύπρου στην ιμπεριαλιστική ένωση ΕΕ - ΕΟΚ.

Σκιαγραφώντας την όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών μίλησε για «έναν κόσμο (...) ο οποίος βιώνει σήμερα μία εντελώς πρωτοφανή ρευστότητα», και για «παραδοσιακές ισορροπίες (που) κλονίζονται».

Ταυτόχρονα, δήλωσε «υπερήφανος», γιατί η Ελλάδα στέκεται «ισότιμος εταίρος στην ΕΕ αλλά και στο ΝΑΤΟ, ως ένας πυλώνας σιγουριάς σε μία ταραγμένη περιοχή, ως ένας κόμβος Ενέργειας» και «πάροχος ενεργειακής ασφάλειας για όλη την ευρύτερη περιοχή, και των Βαλκανίων αλλά με προοπτική το φυσικό αέριο αυτό να μπορεί να φτάσει μέχρι την Ουκρανία», με «ισχυρή οικονομία» πάνω βέβαια στο ξεζούμισμα του λαού, θυμίζοντας, άλλωστε, ο ίδιος στη δευτερολογία του ότι η χώρα δαπανά κατ' έτος 3% του ΑΕΠ για στρατιωτικές δαπάνες και ταυτόχρονα παρουσιάζει πρωτογενές πλεόνασμα 2%.

Συνεχίζοντας, δε, γνωστά ψέματα και αυταπάτες παρουσίασε τα σχέδια για μπίζνες των «Chevron» και «Exxon» ως «μία ακόμα σφραγίδα στο διαβατήριο της διεθνούς αξιοπιστίας της πατρίδας μας και μια απόδειξη πως αυτή η κυβέρνηση και ξέρει και μπορεί να ασκεί την κυριαρχία της και τα κυριαρχικά της δικαιώματα». Παρουσίασε επίσης ως κατόρθωμα «τη δημιουργία δύο νέων Εθνικών Θαλάσσιων Πάρκων εντός των χωρικών υδάτων της πατρίδας μας (σ.σ. κι ούτε πόντο παραέξω καθώς αντιδρά η Αγκυρα), στο Ιόνιο και στις νότιες Κυκλάδες», αλλά και στον περιλάλητο Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό, «ο οποίος αποτυπώνει για πρώτη φορά σε ευρωπαϊκό επίπεδο τα ανώτατα δυνητικά όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ», στο πλαίσιο των οποίων βέβαια βούλιαξε και το περιλάλητο καλώδιο ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας - Κύπρου υπό την πίεση της Τουρκίας.

Μιλώντας για το Παλαιστινακό παρέπεμψε σε αόριστο χρόνο για αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους και για μια «λύση» στη «βάση των δύο κρατών», κάνοντας γαργάρα το γεγονός ότι με βάση τα ψηφίσματα του ΟΗΕ προβλέπει Παλαιστινιακό κράτος σε εδάφη που βρίσκονται υπό κατοχή από το σύμμαχό τους, κράτος - δολοφόνο Ισραήλ. Αλλωστε, έσπευσε για πολλοστή φορά να εστιάσει στις «θηριωδίες της 7/10/23» και την «επίθεση της Χαμάς», αναγνωρίζοντας εκ νέου «το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», δίνοντάς του ξανά άλλοθι για τα εγκλήματά του κατά αμάχων. Υπογράμμισε, άλλωστε, ότι «ναι, η Ελλάδα ενδυναμώνει την εταιρική της σχέση με το Ισραήλ. Εμείς βλέπουμε το Ισραήλ ως χώρα - στρατηγικό εταίρο», είπε.

Πιάνοντας τη Λιβύη, διαβεβαίωσε ότι η κυβέρνηση «έχει αποκαταστήσει διαύλους επικοινωνίας και με τις δύο πλευρές» και ότι επανεκκίνησε τη «διαδικασία για την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών στη βάση του Δικαίου της Θάλασσας», επιβεβαιώνοντας, όπως είπε, ότι «ο φυσικός συνομιλητής της Λιβύης για την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών είναι η Ελλάδα και όχι κάποια άλλη χώρα», τάζοντάς τους και «διμερή οικονομική συνεργασία».

Για τη Συρία, θύμισε ότι «ανοίξαμε, ως οφείλαμε, διαύλους επικοινωνίας με τη νέα ηγεσία», των ...συμπεριληπτικών (όπως τους παρουσιάζουν) τζιχαντιστών, καλώντας τη δράκα που κυβερνά τη χώρα «να προστατεύσει την πολυμορφία της, με αιχμή τους χριστιανικούς πληθυσμούς».

Για, δε, την Τουρκία, θύμισε ότι από τον Σεπτέμβριο 2023 η κυβέρνηση τρέχει «έναν δομημένο διάλογο τριών πυλώνων, τον πολιτικό διάλογο, τη θετική ατζέντα και τα ΜΟΕ. Και μέσω αυτού του δρόμου, όπως και του πέμπτου Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας, αποκαταστήσαμε ένα πλέγμα επαφών και ανοικτών διαύλων επικοινωνίας, παρά τις μεγάλες διαφορές μας». Πανηγύρισε ότι αποτέλεσμα ήταν ότι η σύμμαχος στο ΝΑΤΟ Τουρκία μείωσε τις παραβιάσεις στο Αιγαίο και στέλνει περισσότερους επισκέπτες στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Στο ίδιο μοτίβο, έκλεισε το ματάκι στα τουρκικά κεφάλαια ότι «θέλουμε τη συνεργασία» με όρο την άρση του «casus belli» για οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο.

Μάλιστα, παρουσιάζοντας την Ανατολική Μεσόγειο ως χώρο «όπου οι προκλήσεις στην τρέχουσα συγκυρία είναι πολλές» και επομένως «απαιτεί τη συνεργασία όλων των παράκτιων κρατών», μιλώντας στη δευτερολογία του για παγιωμένο καθεστώς «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο από την εποχή των Ιμίων το 1996, υπογράμμισε ότι η κυβέρνηση «επιδιώκει τη συνεννόηση με όλους τους γείτονες», εξ ου «και είναι στις προθέσεις μας το επόμενο διάστημα να καλέσουμε όλα τα παράκτια κράτη σε μια κοινή συνάντηση, σε ένα φόρουμ, όπου θα μπορούμε να εξετάσουμε από κοινού όλα όσα μας απασχολούν», επιβεβαιώνοντας πως επιταχύνονται οι «διευθετήσεις» αναφορικά με τις θαλάσσιες ζώνες, με την «ενθάρρυνση» των ΗΠΑ.

Για τη σχέση με τις ΗΠΑ, οι οποίες είπε ότι «αποτελούν έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της εξωτερικής μας πολιτικής» ξεχωρίζοντας π.χ. τη «συνεργασία μας όχι μόνο στη Σούδα αλλά και στην Αλεξανδρούπολη», όπως και τα σχέδια που δρομολογούν «στην Ενέργεια και τη ναυτιλία». Παρέπεμψε, εξάλλου, στη «μεγάλη σημασία των νέων ενεργειακών διαδρόμων που διαμορφώνονται, στους οποίους η Ελλάδα θα έχει να παίξει καθοριστικό ρόλο. Και λόγω της γεωγραφικής μας θέσης και λόγω του γεγονότος ότι η Ελλάδα ελέγχει ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου στόλου, που μεταφέρει υγροποιημένο φυσικό αέριο» έστειλε σήμα στους αμερικανικούς επιχειρηματικούς ομίλους, σημειώνοντας επίσης ότι η χώρα τους είναι «στρατηγικός εταίρος της πατρίδας μας».

Τέλος, με αφορμή το Ουκρανικό (για το οποίο ισχυρίστηκε ότι δεν θα στείλει στρατό στην Ουκρανία) και την ένταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, χαιρέτισε το κείμενο που δημοσιοποιήθηκε προχθές από τα κεντρικά της ΕΕ και θα συζητηθεί στο επόμενο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (τέλη της άλλης εβδομάδας), όπου «έχουν ενσωματωθεί πολλές ελληνικές προτάσεις» για ενίσχυση των κοινών προμηθειών πολεμικού υλικού, ευρωενωσιακή χρηματοδότηση κ.λπ., στην πορεία προς τη «στρατηγική αυτονομία της ΕΕ», όπως είπε ο Μητσοτάκης. Πάσχισε, ταυτόχρονα, να πείσει ότι από τον κανονισμό SAFE και τα κονδύλιά του για την «αμυντική βιομηχανία» θα μπλοκαριστεί η Τουρκία «εάν δεν αντιμετωπιστούν πάγια ελληνικά αιτήματα, όπως η άρση του "casus belli" και της θεωρίας των "γκρίζων ζωνών"», παρακάμπτοντας το γεγονός ότι η Αγκυρα θεωρείται τόσο κεντρικά από την ΕΕ όσο και από ισχυρά κράτη - μέλη της, στρατηγικός εταίρος και «πάροχος ασφαλείας».