Η φωνή της Χιντ Ρατζάμπ και το χαμόγελο της Φάτμα Χασόνα θα μας στοιχειώνουν για πάντα. «Η Φωνή της Hind Rajab» της Κάουτερ Μπεν Ανιά και το «Κράτα την Ψυχή σου στο Χέρι και Περπάτα» της Σεπιντέ Φαρσί προβλήθηκαν στις «Νύχτες Πρεμιέρας» και τις παρακολουθήσαμε. Μάλιστα η Σεπιντέ Φαρσί, σκηνοθέτιδα της ταινίας «Κράτα την Ψυχή σου στο Χέρι και Περπάτα», καλεσμένη στην πρεμιέρα, προλόγισε την ταινία και συζήτησε με το κοινό. Το σύνθημα «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» αντήχησε δυνατά στην αίθουσα. Δεν έχει τύχει να ξαναδούμε τόση σιωπή στην έξοδο από τον κινηματογράφο... Και οι δύο ταινίες είναι συνταρακτικά ντοκουμέντα της εποχής τους. Οσα γράφουμε τόσο καιρό είναι ελάχιστα μπροστά στο μεγαλείο των εικόνων και της ιστορίας τους. Και αυτή η χρονιά ανήκει στην Παλαιστίνη, ανήκει στην Χιντ και στην Φάτμα, ανήκει στις Κάουτερ Μπεν Ανιά και Σεπιντέ Φαρσί. Οπως πέρυσι η χρονιά ανήκε στο «Καμία άλλη γη» των Παλαιστίνιων Μπάζελ Αντρα και Χαμντάν Μπαλάλ και των Ισραηλινών Γιούβαλ Αμπραχαμ και Ρέιτσελ Ζορ. Πρώτη στις αίθουσες θα προβληθεί η ταινία «Κράτα την Ψυχή σου στο Χέρι και Περπάτα», στις 13 Νοέμβρη.

Υστερα απ' αυτά, για ποια κινηματογραφική βδομάδα να μιλήσουμε... Πολύ συνοπτικά θα αναφερθούμε στις ταινίες της και στις ξεχωριστές προβολές της.

Με αφορμή τη συμπλήρωση 81 χρόνων από την Απελευθέρωση της Αθήνας (12 Οκτωβρίου 1944), θα πραγματοποιηθεί στην πρωτεύουσα μία και μόνο προβολή του ντοκιμαντέρ «Πειθαρχική Μεραρχία "999": Γερμανοί αντιφασίστες στην Ελλάδα 1941 - 1945», του Κώστα Σταματόπουλου, το Σάββατο 11 Οκτώβρη στις 20.00 στον κινηματογράφο «Τριανόν», ενώ μετά την προβολή θα γίνει συζήτηση (Q&A). Η ταινία θα προβληθεί επίσης στις 15 Οκτώβρη στον Βόλο, στο αμφιθέατρο «Σαράτση», στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που πραγματοποιεί το Παράρτημα Μαγνησίας της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ τιμώντας την 81η επέτειο της Απελευθέρωσης του Βόλου από τα ναζιστικά στρατεύματα.

Στον κινηματογράφο «Studio New Star Art Cinema» θα προβάλλεται το ντοκιμαντέρ «Νάτζι Αλ-Αλί: Στην αγκαλιά του Χαντάλα», του Φάικ Τζαράντα. Η ταινία τιμά την κληρονομιά ενός από τους πιο εμβληματικούς Παλαιστίνιους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα. Ο Νάτζι Αλ-Αλί μέσα από τα σκίτσα του έδωσε φωνή στους απλούς ανθρώπους της Παλαιστίνης, του αραβικού και του υπόλοιπου κόσμου, καταγράφοντας με πικρή ειρωνεία, σαρκασμό και συγκίνηση τις αδικίες της κατοχής, της προσφυγιάς και της καταπίεσης. Το alter ego του γελοιογράφου Νάτζι Αλ-Αλί, ο Χαντάλα, είναι ο Παλαιστίνιος πρόσφυγας που είναι για πάντα 10 ετών, την ηλικία που ο δημιουργός του έγινε πρόσφυγας...

Η επανέκδοση της εβδομάδας, το «Βαμπίρ» («Vampyr» - 1932) του Καρλ Ντράγιερ είναι μία από τις πιο επιδραστικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ο μύθος της βασίζεται στο μυθιστόρημα του Τζόζεφ Σέρινταν Λε Φανού «In Glass Darkly» και είναι μια από τις πιο εξεζητημένες ταινίες του μεγάλου Καρλ Ντράγιερ. Αν και υπήρξε η πρώτη ομιλούσα ταινία του Ντράγιερ, εντούτοις φαίνεται σαν βωβή, εξαιτίας των λιγοστών ήχων και της χρήσης των μεσότιτλων.

Κατά τ' άλλα, στις ταινίες της εβδομάδας έχουμε το «Roofman: Ενας Τίμιος Κλέφτης» του Ντέρεκ Σιανφράνς, όπου συναντιόμαστε με την αληθινή ιστορία ενός στρατιωτικού που αποστρατεύεται και για να ταΐσει τη φαμίλια κάνει ληστείες, μπαίνοντας από την ταράτσα σε αλυσίδες των «McDonald's», μέχρι που συλλαμβάνεται και φυλακίζεται, αλλά δραπετεύει, και εκεί ξεκινάει η ταινία, που συνοψίζεται στο πώς κατάφερε να ξεγελάσει τους πάντες εκτός από τον θεό του Ερωτα... Προτιμότερο θα ήταν ένα ντοκιμαντέρ, γιατί θα είχε και μεγαλύτερο ενδιαφέρον! Στην ταινία «Αγάπη Μόνο» του Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ παρακολουθούμε το δεύτερο κομμάτι της τριλογίας του, στο οποίο δύο συνεργάτες συναντιούνται τυχαία στο φέρι μποτ, έρχονται πιο κοντά και εξομολογούνται τις ερωτικές τους περιπέτειες. Μιλώντας κυρίως για περιστασιακές γνωριμίες της μίας βραδιάς μέσα από ηλεκτρονικές εφαρμογές, ξετυλίγεται μια συζήτηση για τον έρωτα και το σεξ. Με πόσο κυνισμό αντιμετωπίζονται αμφότερα, δεν θέλουμε να περιγράψουμε. Κάπου εκεί, μέσα στον κυνισμό, υπάρχει και η αγάπη και η συντροφικότητα, αλλά είναι αρκετή; Στην ταινία «Good Boy» του Μπεν Λέονμπεργκ παρακολουθούμε τον Ιντυ, έναν σκύλο ο οποίος ξεκινά μια νέα περιπέτεια με τον ιδιοκτήτη του, όταν εγκαταλείπουν την αστική ζωή για ένα άδειο οικογενειακό σπίτι στην εξοχή. Ο Ιντυ είναι επιφυλακτικός απέναντι στο ανατριχιαστικό παλιό σπίτι και θα πολεμήσει με κάθε τρόπο για να μη χάσει το αφεντικό του... Ο πρωταγωνιστής σκύλος είναι εκπληκτικός! Είναι τόσο καλά δασκαλεμένος, που νομίζει κανείς πως είναι ψεύτικος! Το γεγονός ότι η ταινία μάς παρουσιάζεται από την οπτική γωνία του σκύλου είναι επίσης πρωτότυπο, γιατί τα ζώα αντιλαμβάνονται διαφορετικά πράγματα με τις «κεραίες» τους - όσο για τη δράση και την πλοκή, έχουν προσαρμοστεί πάνω του. Η ταινία γυρίστηκε σε διάστημα τριών ετών στο εξοχικό του σκηνοθέτη και πραγματικά εντυπωσιάζει με τον τρόπο που διαχειρίζεται το θέμα της. Στην ταινία «Στα Βάθη του Χειμώνα» του Μπράιαν Κερκ παρακολουθούμε μια γυναίκα που ταξιδεύει μόνη της στη χιονισμένη βόρεια Μινεσότα, και τυχαία διακόπτει την απαγωγή μιας έφηβης. Ωρες μακριά από την πλησιέστερη πόλη και χωρίς τηλεφωνική υπηρεσία, συνειδητοποιεί ότι είναι η μόνη ελπίδα της νεαρής κοπέλας. Ουσιαστικά πρόκειται για τρεις γυναίκες που σε ρόλο θύτη και θυμάτων εμπλέκονται μεταξύ τους θανάσιμα... Χωρίς να είναι κάτι εξαιρετικό σεναριακά, έχει σασπένς που κρατάει έως το τέλος, καθώς δεν υποψιάζεται κανείς τους λόγους της απαγωγής της έφηβης. Η Εμα Τόμσον είναι αρκετά καλή, σε έναν ρόλο όπου δεν την έχουμε συνηθίσει.

Ενα προηγμένο ψηφιακό πρόγραμμα, ο Ares, αναλαμβάνει μια αποστολή στον πραγματικό κόσμο, σηματοδοτώντας την πρώτη αδιαμεσολάβητη συνάντηση της ανθρωπότητας με την τεχνητή νοημοσύνη. Αυτή η επαφή θα καλλιεργήσει στον Ares μια αίσθηση συνείδησης του εαυτού του. Αποκτά μια απρόσμενη σύμμαχο στην προγραμματίστρια Eve, η οποία αναζητεί έναν καταλυτικό κώδικα. Παρακούοντας όλους τους κανόνες, μπαίνουν στο στόχαστρο μιας ανελέητης καταδίωξης σε βάρος τους.

Μεταφράζοντας το franchise: Οι δύο μεγαλύτεροι κολοσσοί τεχνητής νοημοσύνης συγκρούονται για να αυξήσουν τα κέρδη τους και να κερδίσουν την πρωτοκαθεδρία στον τομέα της ΑΙ. Ο ένας στρέφεται στην πολεμική οικονομία, φτιάχνοντας όπλα και ρομπότ - στρατιώτες που παρουσιάζει στις κυβερνήσεις, ο άλλος είναι οικολόγος, έχει αισθήματα και δεν ενδιαφέρεται για τα κέρδη αλλά μόνο για να φτιάξει την κατεστραμμένη φύση (που το ίδιο το κεφάλαιο καταστρέφει) από την αρχή. Ξέρετε, τα πουλάκια, τα λουλούδια και τα δέντρα! Ε, να λοιπόν που αυτοί οι δύο «κόσμοι» συγκρούονται και τα ρομπότ από φονιάδες που εκτελούν εντολές αποκτούν συναισθήματα και γίνονται άνθρωποι! Ολα για το καλό της ανθρωπότητας! Εσείς ξέρατε ότι υπάρχουν καλοί και κακοί καπιταλιστές; Ε, τώρα το μάθατε! Δεν μας λυπάται κανένας, γιατί να μας λυπηθεί η «Disney»; Βεβαίως έχει εκπληκτικά εφέ και κινηματογραφικά είναι κλάσεις ανώτερη από τον ξεπεσμό της «Marvel», αλλά εντάξει, πόσα να αντέξει κανείς για ένα ρημάδι εφέ;

Και δύο κινηματογραφικές προτάσεις εκτός αίθουσας!

Με αφορμή τα 81 χρόνια από την Απελευθέρωση της Αθήνας, κυκλοφορεί ελεύθερα στο ίντερνετ το ντοκιμαντέρ «Κατοχή - Αντίσταση - Απελευθέρωση», σε σκηνοθεσία Ιωνα Ευθυμίου. Ενα ντοκιμαντέρ για τη λαϊκή καντάτα «Καταχνιά» του Χρήστου Λεοντή. Ο συνθέτης, 60 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του μουσικού έργου, μοιράζεται τις προσωπικές του μνήμες, τις συνθήκες που τον οδήγησαν στην έμπνευση, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο το έργο διαμόρφωσε τη μετέπειτα καλλιτεχνική και προσωπική του πορεία. Μέσα από αυτήν την αφήγηση ξεδιπλώνεται το τρίπτυχο «Κατοχή - Αντίσταση - Απελευθέρωση», που αποτελεί την αφηγηματική γραμμή του μουσικού έργου. Το ντοκιμαντέρ έχει ολοκληρώσει τη διαγωνιστική του πορεία, έχοντας λάβει τιμητικές διακρίσεις σε διάφορα φεστιβάλ κινηματογράφου.

Δείτε το ντοκιμαντέρ εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=CxdBBZZuIQk&t=757s.

Επίσης, από τις 15 Σεπτέμβρη, που συμπληρώθηκαν 16 χρόνια από όταν «έφυγε» ο Γιώργος Κολόζης, ο «Γιώργος του Κέδρου» σε σκηνοθεσία Γιάννη και Γιώργου Κολόζη είναι ελεύθερος για προβολή στο διαδίκτυο. Ενα προσωπικό ταξίδι στον χρόνο μέσα από τις ματιές δύο γενεών κινηματογραφιστών, στο νησί της Δονούσας, από τη δεκαετία του '70 μέχρι σήμερα. Ο Γιώργος Κολόζης πήγε για πρώτη φορά στη Δονούσα το 1972 - δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα, ούτε τουρισμός τότε στο νησί. Μένοντας μόνος στην παραλία του Κέδρου, απέκτησε το προσωνύμιο «Γιώργος του Κέδρου». Ο θάνατός του το 2009 οδήγησε τον γιο του, Γιάννη, να συνεχίσει το έργο του, δημιουργώντας μια ιστορία στην οποία ο χρόνος αντιμετωπίζεται ως μια αναθεώρηση της παρούσας στιγμής.

Μπορείτε να το παρακολουθήσετε στο παρακάτω link: https://vimeo.com/420090812.