Κάθε Σεπτέμβρη οι καρδιές μας αρχίζουν και χτυπούν εντονότερα, φέρνοντας στη σκέψη μας το καθιερωμένο ραντεβού μας στο Πάρκο Τρίτση. Κάθε φορά, λίγες μέρες πριν το Φεστιβάλ, ανυπομονούμε να φτάσει η ώρα και να περάσουμε την είσοδο του Πάρκου και να βρεθούμε εδώ που νιώθουμε ότι μπορούμε να ανασάνουμε καλύτερα.

Και φέτος πάλι το κάναμε πράξη, τα καταφέραμε να κάνουμε το Φεστιβάλ ακόμα πιο όμορφο, να μιλάει στην καρδιά και το μυαλό των δεκάδων χιλιάδων επισκεπτών κάθε μέρα, να σαλπίζει το εξεγερτικό του μήνυμα και να δίνει απαντήσεις στα πάμπολλα «γιατί;» που μας βασανίζουν στην καθημερινότητά μας, να φωτίζει ένα διαφορετικό, καλύτερο μέλλον.

Καθένας έχει να ξεχωρίσει και μια διαφορετική δυνατή στιγμή. Τη Διεθνούπολη με τις πάνω από 30 αντιπροσωπείες της, όπου Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι στέκονται πλάι πλάι, το σπαραχτικό δωμάτιο που μας μεταφέρει «μια στιγμή στη Γάζα», τα συγκινητικά μηνύματα που στέλνονται στους μαθητές της Δυτικής Οχθης μαζί με το πλήθος των σχολικών ειδών, την τεράστια καταπληκτική εικαστική έκθεση που δίνει σχήμα και μορφή στον πόνο, στην «Γκουέρνικα του 21ου αιώνα»... Μια μεγάλη διαδήλωση αλληλεγγύης ήταν φέτος το Φεστιβάλ μας, με τον Ιταλό συνδικαλιστή Πιέρ Πάολο Λεονάρντι, ο οποίος μετέφερε την αγωνιστική πείρα από τη μεγάλη απεργία αλληλεγγύης των Ιταλών εργατών στον ηρωικό λαό της Παλαιστίνης, με τη σημαία και το σύνθημα «Free Palestine» που σχηματίστηκε με φώτα στη λίμνη, με τη σχετική συζήτηση που συγκέντρωσε πλήθος κόσμου στη Διεθνούπολη...

Κι έπειτα ήταν τόσες οι συζητήσεις που κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον όλο το τετραήμερο. Από την ΕΕ του πολέμου και της εκμετάλλευσης, στα καραβάνια των ξεριζωμένων προσφύγων και μεταναστών, στους φαντάρους που υψώνουν ανάστημα για να μη «σκοτώνονται οι λαοί για τ' αφέντη το φαΐ»... Από την παρουσίαση του βιβλίου «Σεξουαλικότητα και επανάσταση» όπου δεν έπεφτε καρφίτσα, για τις υποβαθμισμένες αθλητικές υποδομές, τους μαθητές που κυνηγούν να κάνουν πράξη τα όνειρά τους, την Κούβα που ζητάει να «αναπνεύσει» από τον αποκλεισμό, την τέχνη που στρατεύεται στο δίκιο και την ευτυχία όλων των ανθρώπων, τους εργαζόμενους που φωνάζουν ότι «δεν είναι μηχανές» για 13 ώρες δουλειάς, που διεκδικούν ελεύθερο χρόνο και 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο... Ολα φώτιζαν το συμπέρασμα που επιβεβαιώνεται και από όσα έχουμε ζήσει το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα: Ο σοσιαλισμός είναι η απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, μόνο ανατρέποντας αυτό το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα μπορεί να ανθρωπέψει ο άνθρωπος.

Και το ΚΚΕ αντικρίζει ακριβώς αυτό το ζήτημα, να είναι δυνατό και έτοιμο για να ανταποκριθεί στο κάλεσμα της Ιστορίας για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Αυτό μπαίνει και στο επίκεντρο των θεμάτων που ανοίγουν οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 22ο Συνέδριο, που η συζήτησή τους ξεκινάει σήμερα, για να μας κάνει ακόμα πιο ικανούς να δουλεύουμε στην πράξη, στις σημερινές συνθήκες και απαιτήσεις, με την επαναστατική γραμμή με βάση το Πρόγραμμα και τη στρατηγική του Κόμματός μας.

Κι όπως είπε χαρακτηριστικά ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, ατενίζοντας τα φώτα της κόκκινης πολιτείας στη μεγάλη συγκέντρωση του Φεστιβάλ:

«Τα καταφέραμε. Η ΚΝΕ τα κατάφερε!

Γιατί, όπως λέει και ο ποιητής μας, τα παιδιά της ΚΝΕ "έχουν δοσμένο τον μεγάλο όρκο στη Λευτεριά, στον Ερωτα, στην Ομορφιά, στη Δικαιοσύνη να φτιάξουν μέρες δυνατές και ειρηνικές από τρακτέρ, αγάλματα, σημαίες, ποιήματα, να φτιάξουν έναν κόσμο ευτυχισμένο".

Ναι, το Φεστιβάλ έγραψε και φέτος νέες σελίδες Ιστορίας. Κι αν καταφέρνει τέσσερις μέρες τώρα το Πάρκο Τρίτση, αυτή η όμορφη γωνιά των Δυτικών Συνοικιών, να πλημμυρίζει από νέους και νέες, είναι γιατί το Φεστιβάλ με τις εκδηλώσεις του μπορεί να μιλάει στην καρδιά και στο μυαλό τους. Μπορεί να εμπνέει και να εμπνέεται από κάθε νέο και νέα που τολμά να βλέπει έξω από τα όρια του συστήματος της εκμετάλλευσης και της αδικίας, να αντανακλά τις ελπίδες, τα όνειρά τους.

Με τις αξίες της δημιουργίας, της ελευθερίας, της συλλογικότητας και της εθελοντικής προσφοράς, μπορεί να καλλιεργεί αντισώματα απέναντι στην εμπορευματοποίηση των πάντων και στις σάπιες αξίες του ατομισμού, του εύκολου πλουτισμού, του ρατσισμού, που προωθεί το σάπιο σύστημά τους. Να δίνει διέξοδο στον νέο και στην νέα που «δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό». Που βλέπουν ότι μεγαλώνει συνεχώς το χάσμα ανάμεσα στο πώς θα μπορούσαμε να ζούμε και στο πώς τελικά ζούμε, γιατί από παντού φανερώνεται πως τα κέρδη των λίγων δεν λογαριάζουν τις ανάγκες των πολλών.

Μπορούμε όμως να τα καταφέρουμε! Με τη σιγουριά και τη γνώση που μας έχει εφοδιάσει η κοσμοθεωρία μας ότι τίποτα δεν μένει ακίνητο, στάσιμο, όλα αλλάζουν και έρχεται η ώρα που η σπίθα της αμφισβήτησης μπορεί να γίνει πυρκαγιά».

Με τέτοιες σπίθες και φλόγες μάς γέμισε και όλο το καλλιτεχνικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ με τους πάνω από 400 καλλιτέχνες, για τέσσερις μέρες, στις τέσσερις σκηνές του. Από τον έναν αιώνα του Μίκη και το δυνατό αντιπολεμικό μουσικό αφιέρωμα του Σαββάτου, μέχρι τις συναυλίες μεγάλων καλλιτεχνών που για δεκαετίες λαμπρύνουν τις εκδηλώσεις του, όλες οι σκηνές ένωσαν τις φωνές μας στις πιο όμορφες μελωδίες. Μας γέμισαν χαρά και γέλιο οι δεκάδες παραστάσεις θεάτρου και stand up comedy. Μας ξάφνιασαν και τους καταχειροκροτήσαμε οι δεκάδες νέοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα, που πολύς κόσμος τους πρωτοβλέπει, τους ανακαλύπτει μέσα από το Φεστιβάλ. Μας ξεσήκωσαν σε χορούς μέχρι το πρωί τα γλέντια του.

Μας αγκάλιασαν με το χαμόγελο και την ευγένειά τους όλοι οι νέοι και οι νέες της ΚΝΕ, από τις πύλες μέχρι τα μπαρ και την καθαριότητα, όλοι αυτοί που εθελοντικά, με κέφι και δημιουργικότητα σχεδιάζουν το Φεστιβάλ για μήνες, μετά μπαίνουν στον χώρο και το στήνουν με απόλυτο σεβασμό στο πάρκο και τη φύση του κι έπειτα το τετραήμερο φροντίζουν ακούραστα για τη λειτουργία του.

Για άλλη μια χρονιά περιπλανηθήκαμε ανάμεσα στους χώρους του Φεστιβάλ και η οικεία του μορφή μάς δημιούργησε αυτό το πρωτόγνωρο συναίσθημα, που επιμένει να επανέρχεται με την ίδια συνέπεια της διοργάνωσής του και μας κάνει να θέλουμε να μετουσιώσουμε το συναίσθημα σε πράξη, σε ανυποχώρητο αγώνα, σε μία ασυμβίβαστη στάση ζωής αντίστοιχη των επαναστατικών ιδεών μας.

Τώρα, που πλέον το 51ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» πέρασε στην Ιστορία, μέσα στην κατακόκκινη πολιτεία του νιώσαμε ότι ψήλωσε το μπόι μας λίγο παραπάνω και ρίξαμε θαρρετές ματιές στο μέλλον. Κι όσο αντικρίζουμε τον επαναστατημένο κόσμο του μέλλοντος, τόσο θεριεύει μέσα μας η θέληση και το πείσμα μας να έρθουμε κοντά του, τόσο μας καλεί να τον κάνουμε πραγματικότητα και να αφιερώσουμε τη ζωή μας στον πιο όμορφο σκοπό, να δώσουμε τα πάντα στον αγώνα για τα πανανθρώπινα ιδανικά του σοσιαλισμού.