Συγκεκριμένα, και ενώ την Παρασκευή αναμενόταν να κατατεθεί το έκτρωμα στη Βουλή, τις επόμενες μέρες φαίνεται ότι θα ξεκινήσει η επεξεργασία του στην Επιτροπή, ώστε στα μέσα της επόμενης βδομάδας (13-17/10) να έρθει για ψήφιση στην Ολομέλεια.

Με βάση και αυτήν την εξέλιξη, και με την ορμή από τη μεγάλη πανελλαδική πανεργατική απεργία της 1ης Οκτώβρη και τις δυνατότητες κλιμάκωσης που ανέδειξε, σωματεία, Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες σε όλη τη χώρα καλούν σε «καμία αναμονή», και οργανώνουν άμεσα τη νέα απεργία για τις μέρες που θα συζητιέται στην Ολομέλεια το νομοσχέδιο, απαιτώντας να μην ψηφιστεί.

Δυνατότητες που φάνηκαν στους μεγάλους χώρους δουλειάς, όπως εργοστάσια, λιμάνια, εμβληματικά εργοτάξια, αστικές συγκοινωνίες, που «έκλεισαν» την 1η Οκτώβρη. Στα ξενοδοχεία και τα μεγάλα εμπορικά καταστήματα, σε χώρους των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής, που μέτρησαν νέους απεργούς. Εκεί δηλαδή που οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης για «δικαίωμα των εργαζομένων» στη 13ωρη δουλειά βρίσκουν «τοίχο», με τους εργαζόμενους συσπειρωμένους στα σωματεία τους να παλεύουν κόντρα στην εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία.

Εκεί που οι εργαζόμενοι με τα σωματεία τους ακύρωσαν στην πράξη τις προσπάθειες υπονόμευσης της απεργίας τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τους εργατοπατέρες. Τους συνδικαλιστές του συστήματος και των αστικών κομμάτων, που απαιτούν «διάλογο» για την εφαρμογή της εξόντωσης, που ξεπλένουν την ΕΕ και την εργοδοσία λέγοντας ότι το νομοσχέδιο είναι «εξαίρεση» στην ευρωπαϊκή κανονικότητα. Από όλους όσοι δηλαδή με μοιρασμένους «ρόλους», αφού είδαν ότι δεν μπορούν να φρενάρουν τον απεργιακό αγώνα, επέλεξαν να τον «θάψουν», όπως έκαναν όλα τα αστικά ΜΜΕ, αλλά δεν τους πέρασε.

Χωρίς χάσιμο χρόνου, σε εξέλιξη είναι και οι συνεδριάσεις Διοικητικών Συμβουλίων των σωματείων, τόσο για να αποτιμήσουν την απεργιακή μάχη που έδωσαν όσο και για να καταστρώσουν τον αγωνιστικό τους σχεδιασμό μπροστά στην αναγκαία κλιμάκωση. Με τις μέρες άλλωστε να είναι μετρημένες, πυκνές θα είναι και οι πρωτοβουλίες που θα κορυφωθούν μέχρι τη νέα απεργία: Γενικές Συνελεύσεις, μαζικές εξορμήσεις, κινητοποιήσεις, περιοδείες και συσκέψεις, πλατιά προπαγάνδα κ.λπ., ώστε κάθε χώρος δουλειάς να γίνει εστία οργάνωσης και της νέας απεργιακής μάχης. Ωστε να φτάσει παντού το κάλεσμα του πανεργατικού ξεσηκωμού, να δυναμώσει το «Απορρίπτεται» στο νομοσχέδιο. Να εκφραστούν αγωνιστικά και διεκδικητικά η οργή και η αγανάκτηση που «βράζουν» μέσα στους χώρους δουλειάς για τη νέα αντεργατική επίθεση.

Η δυσαρέσκεια δηλαδή που εκφράζεται πλατιά από τα εργατικά - λαϊκά στρώματα, και για το νέο νομοσχέδιο και συνολικά για την πολιτική που τσακίζει τη ζωή τους για τα κέρδη των ομίλων: Τους μισθούς και τις συντάξεις πείνας, τη γενικευμένη ακρίβεια και τη λεηλασία του εισοδήματος, τα ενοίκια - φωτιά, την εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας, τα νοσοκομεία και τα σχολεία - ρημαδιό.

Στην κλιμάκωση της πάλης θα βρει αγωνιστική διέξοδο και η φρίκη από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στον οποίο εμπλέκεται η χώρα, με ευθύνη της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων του ευρωατλαντισμού.

Μια εμπλοκή που φορτώνεται στις πλάτες του λαού μέσα από τους ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς των δεκάδων δισ. ευρώ, ενώ μετατρέπει τον λαό και τη χώρα σε θύτες στο μακελειό εναντίον άλλων λαών, όπως με τη γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης από τον «στρατηγικό σύμμαχο» των κυβερνήσεων, το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ.

Η κτηνωδία στη Γάζα και το νέο έγκλημα με την επιδρομή του ισραηλινού στρατού ενάντια στον στόλο αλληλεγγύης προκαλούν μεγάλες λαϊκές αντιδράσεις. Σε συνέχεια μάλιστα της απεργίας, όπου εκφράστηκε η απαίτηση να πάψει η γενοκτονία, για καμία στήριξη στο κράτος - δολοφόνο και αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967, η σκυτάλη πέρασε στους λιμενεργάτες με την απεργία στο λιμάνι του Πειραιά και στις συγκεντρώσεις στην Αθήνα με αίτημα την άμεση απελευθέρωση των πληρωμάτων, ενώ σε εξέλιξη είναι η προετοιμασία του νέου μεγάλου συλλαλητηρίου στην ισραηλινή πρεσβεία στις 10 Οκτώβρη (βλ. και σελ. 6 - 7).

«Απεργούμε για τη ζωή μας», λοιπόν, κόντρα στις θυσίες που απαιτούν η κυβέρνηση και το κεφάλαιο για τα κέρδη και για τα γεράκια του πολέμου.

Γι' αυτό και οι διεκδικήσεις εμπλουτίζονται, δυναμώνοντας την αναμέτρηση εφ' όλης της ύλης με την κυβέρνηση και τους επιχειρηματικούς ομίλους, με το κράτος και την ΕΕ, που σφίγγουν τη θηλιά στον λαό.

Ετσι, μεταξύ άλλων στο στόχαστρο βρίσκονται και τα παρακάτω:

- Κόντρα στην εργασιακή εξόντωση της «ευελιξίας» δίχως τέλος, κόντρα σε χώρους δουλειάς που γίνονται παγίδες θανάτου, τα σωματεία απαιτούν 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, μέτρα υγείας και ασφάλειας.

- Απέναντι στους μισθούς και στις συντάξεις πείνας, στις αξιώσεις κυβέρνησης και εργοδοσίας για δουλειά από νύχτα σε νύχτα ώστε να τα βγάζουν πέρα οι εργαζόμενοι, τα σωματεία προτάσσουν την απαίτηση για ουσιαστικές αυξήσεις με ΣΣΕ, επαναφορά 13ου και 14ου μισθού στο Δημόσιο, 13ης και 14ης σύνταξης.

- Απαντώντας στην κοροϊδία της κυβέρνησης για αντιμετώπιση τάχα της ακρίβειας με τα «ταρατατζούμ» των «1.000 κωδικών», οι εργαζόμενοι απαιτούν ουσιαστικά μέτρα προστασίας του λαϊκού εισοδήματος: Κατάργηση των έμμεσων φόρων, μειώσεις τιμών και πλαφόν στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης και στα τιμολόγια ρεύματος.

- Αποκαλύπτοντας τον εμπαιγμό των «φοροελαφρύνσεων», που θα κλιμακωθεί με την κατάθεση του προϋπολογισμού και του φορολογικού νομοσχεδίου, οι εργαζόμενοι μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους προτάσσουν την απαίτηση για αφορολόγητο χωρίς όρους στα 12.000 ευρώ, προσαυξημένο κατά 3.000 για κάθε παιδί.

- Στον αντίποδα της πολιτικής που κάνει την κατοικία πανάκριβη και κλιμακώνει το ξεσπίτωμα, για τα κέρδη των «κορακιών», είναι οι διεκδικήσεις για παροχή φτηνής και ποιοτικής λαϊκής και φοιτητικής στέγης, με ευθύνη του κράτους, για προστασία από τους πλειστηριασμούς και κανένα λαϊκό σπίτι στα χέρια τραπεζίτη.

- Απέναντι στην υποχρηματοδότηση της Υγείας και της Παιδείας, στην ένταση της εμπορευματοποίησης, που «θερίζει» τις ζωές και τη μόρφωση του λαού και των παιδιών του, τα σωματεία απαιτούν αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης και κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης.

- Δυναμώνοντας τη σύγκρουση με την πολιτική του «κόστους - οφέλους», που γεμίζει με «Τέμπη» τη ζωή του λαού, με την πρόκληση της συγκάλυψης που συνεχίζεται, όπως καταγγέλλουν και τα πάνω από 400 σωματεία στο ψήφισμά τους με το οποίο συμπαραστέκονται στο δίκαιο αίτημα του Π. Ρούτσι και των άλλων γονέων για εκταφή και διερεύνηση των αιτιών του θανάτου των παιδιών τους.

Μέσα στην οργάνωση αυτού του αγώνα μπορεί να δυναμώνει το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, να γίνεται κίνημα σύγκρουσης και ανατροπής, πανελλαδικά συντονισμένο, με κοινό βηματισμό ανάμεσα στους εργαζόμενους, στους μικρούς επαγγελματίες, στους βιοπαλαιστές αγρότες. Βάζοντας στο «σημάδι» το ίδιο το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, για να ορθώσει ο λαός ανάστημα.

Γιατί εν έτει 2025 το ρεαλιστικό είναι η σταθερή δουλειά με μειωμένο χρόνο εργασίας, η θωράκιση της υγείας και της ασφάλειας στο μεροκάματο κ.ο.κ., όλα όσα δηλαδή «δεν χωράνε» στο κυνήγι του κέρδους και της ανταγωνιστικότητας, στα «δημοσιονομικά» του κράτους του κεφαλαίου και της πολεμικής οικονομίας.

Με ένα τέτοιο κίνημα, με βελτίωση των συσχετισμών υπέρ του αγώνα του και σε βάρος των δυνάμεων του συστήματος, μπορεί πραγματικά ο λαός να περάσει στην αντεπίθεση, κόντρα μάλιστα στα σχέδια αναμόρφωσης και τις διεργασίες στη σοσιαλδημοκρατία και στα άλλα αστικά κόμματα, που επιχειρούν να εγκλωβίσουν τη δυσαρέσκειά του στην ανακύκλωση του ίδιου σάπιου πολιτικού συστήματος, στην αναζήτηση «σωτήρων» ανάμεσα σε όσους έχουν βάλει πλάτη στη διάλυση της ζωής του.

Εκεί βρίσκεται η πραγματική διέξοδος λοιπόν: Στην κλιμάκωση του αγώνα, στη διαμόρφωση ενός κινήματος στηριγμένου στα σωματεία σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο, το οποίο δεν θα εγκλωβίζεται στα αδιέξοδα της κυβερνητικής εναλλαγής, αλλά θα αναμετρηθεί με την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την κυριαρχία των μονοπωλίων. Μόνο έτσι θα βγουν στο προσκήνιο οι εργατικές - λαϊκές ανάγκες και οι σύγχρονες δυνατότητες για την ικανοποίησή τους.