- Τα ιταλικά συνδικάτα βάσης οργάνωσαν πρόσφατα απεργία με αιχμή το ιμπεριαλιστικό έγκλημα κατά του λαού της Παλαιστίνης. Πείτε μας περισσότερα για αυτό.

- Πριν την απεργία στις 22 Σεπτέμβρη η κατάσταση στην Ιταλία δεν ήταν καλή. Ο λαός της Ιταλίας είναι απογοητευμένος, πιστεύει ότι είναι αδύνατον να αλλάξει κάτι, να βελτιωθούν οι συνθήκες και έτσι η κινητοποίηση του ιταλικού λαού να συμπαρασταθεί στον παλαιστινιακό είναι μια σκληρή προσπάθεια από πλευράς των συνδικάτων.

Δεν περιμέναμε μια τόσο καλή ανταπόκριση, η 22η Σεπτέμβρη ήταν μια έκπληξη. Η Συνομοσπονδία μας κάλεσε σε γενική απεργία αποκλειστικά για το έγκλημα στην Παλαιστίνη, την τρομοκρατική επέμβαση στη Γάζα και για τη συμπαράσταση στο «Global Sumud Flotilla». Εχουμε μέλη των συνδικαλιστικών μας οργανώσεων, λιμενεργάτες από τη Γένοβα, που συμμετέχουν στον στολίσκο αλληλεγγύης.

Νωρίτερα είχαμε καλέσει σε γενική απεργία στις 20 Ιούνη, παράλληλα με τα εργατικά αιτήματα, και για τον πόλεμο στην Παλαιστίνη.

Η συμμετοχή στις 22 Σεπτέμβρη ήταν πολύ υψηλή. Κάτι που δεν είχαμε ξαναδεί. Πολλοί εργάτες σε όλους τους κλάδους, στις δημόσιες υπηρεσίες, στη βιομηχανία, στα logistics, στα λιμάνια, τρένα, μεταφορές γενικά, συμμετείχαν στην απεργία.

Στα σχολεία είχαμε τη μεγαλύτερη συμμετοχή. Πολλοί δάσκαλοι ήρθαν στις διαδηλώσεις με τους μαθητές.

Για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό είχαμε ίσως 800 χιλιάδες με 1 εκατομμύριο κόσμο στους δρόμους σε όλη την Ιταλία. Οργανώσαμε 82 διαδηλώσεις. Οχι μόνο σε μεγάλες πόλεις, ακόμη και σε χωριά, όπου σε αρκετές περιπτώσεις αυτοοργανώθηκαν.

- Ο αγώνας των λιμενεργατών ξεχώρισε...

- Οι συναγωνιστές λιμενεργάτες στη Γένοβα ήταν οι πρώτοι που πήραν την πρωτοβουλία για απεργία. Μήνες πριν, από τον Ιούνη και Ιούλη, μπλόκαραν τη μεταφορά όπλων σε λιμάνια της Ιταλίας. Επίσης υπήρχαν αποκλεισμοί σε αεροδρόμια. Ηταν μια νέα μορφή αγώνα.

Στην Ιταλία έχουμε πολλές ΝΑΤΟικές και αμερικανικές βάσεις. Την Παρασκευή στο Τάραντο, ιταλική πόλη στον Νότο, είναι σημαντικό λιμάνι, οι οργανώσεις μας μπλόκαραν πλοία των ΗΠΑ που μετέφεραν καύσιμα σε στρατιωτική βάση.

Την περασμένη βδομάδα μπλοκάραμε, μαζί με τον λαό του Λιβόρνο, τη μεταφορά τανκς στην αμερικανική, ΝΑΤΟική βάση «Camp Darby». Για τρεις μέρες ήταν μπλοκαρισμένο το λιμάνι, τα πλοία αναγκάστηκαν να εκτραπούν στο Porto Carrara στην Τοσκάνη.

Η USB οργανώνει τους αποκλεισμούς σε όλη την Ιταλία και υπάρχει κινητοποίηση και συμμετοχή του λαού. Είναι πολύ σημαντικό.

Σήμερα (σ.σ. 27 Σεπτέμβρη) έγινε μια μεγάλη συνέλευση στη Γένοβα. Χτες έγινε στη Γένοβα συνάντηση με συνδικαλιστές λιμενεργάτες από λιμάνια της Μεσογείου και της Ευρώπης, από Πειραιά, Μασσαλία, Κύπρο, Αμβούργο, Σλοβενία, για να συντονίσουμε τον αγώνα, να εμποδίσουμε όπλα να φτάσουν στο Ισραήλ για να βομβαρδίσουν τον παλαιστινιακό λαό.

Αποφασίσαμε να ενισχύσουμε τις σχέσεις μας, να συντονίσουμε τον κοινό αγώνα κατά του ισραηλινού κράτους και αποφασίσαμε να καλέσουμε σε μια κοινή ημερομηνία ταυτόχρονες διαδηλώσεις σε διάφορες χώρες.

Το σημαντικό για το μέλλον του εργατικού κινήματος είναι να συντονιστεί ο αγώνας των συνδικάτων.

- Πώς δουλέψατε για την απεργία; Τι συζητιόταν στους χώρους δουλειάς;

- Το ενδιαφέρον των εργαζομένων της Ιταλίας για την γενοκτονία στη Γάζα μεγάλωνε μέρα με τη μέρα. Καλέσαμε σε συσκέψεις και συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, μοιράζαμε ανακοινώσεις, κάναμε μικρούς «αποκλεισμούς». Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι αποφάσισαν πως πρέπει να παρέμβουν για αυτή την κατάσταση.

Καλέσαμε, για παράδειγμα, τον λαό να δώσει ανθρωπιστική βοήθεια για το «Global Sumud Flotilla». Πάρα πολλοί ανταποκρίθηκαν. Είχαμε τον στόχο να συγκεντρώσουμε 5 τόνους. Συγκεντρώθηκαν τουλάχιστον 300 τόνοι! Υπήρχε μια νέα διάθεση για συμμετοχή και δράση. Κάθε μέρα διαπιστώναμε την αλλαγή της λαϊκής διάθεσης.

- Εκτός από την αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό, στην απεργία σας είχατε και πολιτικά αιτήματα προς την ιταλική κυβέρνηση...

- Το κύριο για εμάς είναι εκτός από την ανθρωπιστική διάσταση να τονιστεί η πολιτική διάσταση. Να γίνει πιο συνειδητή.

Σκοπός της απεργίας μας δεν ήταν μόνο η αλληλεγγύη, αλλά απαιτούμε από την ιταλική κυβέρνηση να σταματήσει κάθε σχέση με το Ισραήλ, οικονομικές, εμπορικές, διπλωματικές, πολιτιστικές σχέσεις.

Τα μέλη μας στον τομέα της Ερευνας υπέγραψαν ένα ψήφισμα - χιλιάδες ερευνητές - ενάντια στη διπλή χρήση της Ερευνας, δηλαδή ενάντια στο να εξυπηρετεί στρατιωτικούς - πολεμικούς σκοπούς.

«Δεν δουλεύουμε για τον πόλεμο», αυτό είναι το σύνθημά μας. Είναι πολύ σημαντικό, ξεκίνησαν το σύνθημα, την καμπάνια «αντιρρησίας συνείδησης», να έχουν το δικαίωμα να αρνηθούν να εργάζονται για στρατιωτικούς, πολεμικούς σκοπούς. Πανεπιστημιακοί, καθηγητές ανταποκρίθηκαν σε αυτό το κάλεσμα.

Αυτό που προσπαθούμε είναι να ενισχύσουμε την αντιιμπεριαλιστική συνείδηση στους εργαζόμενους. Γιατί αυτό είναι το πρόβλημα. Εχουμε μια ιμπεριαλιστική, μια αποικιοκρατική επέμβαση στην Παλαιστίνη από το ισραηλινό κράτος - τρομοκράτη, αλλά έχουμε και ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, που είναι η βάση για τη νέα, δραματική κατάσταση στην Ευρώπη και τον κόσμο. Βρισκόμαστε μπροστά στον κίνδυνο ενός νέου παγκόσμιου πολέμου. Η αύξηση του γεωπολιτικού ανταγωνισμού δείχνει ότι η κατάσταση είναι πολύ ανησυχητική.

Φαίνεται ότι ο λαός αρχίζει να καταλαβαίνει και είναι πολύ σημαντικό να συμβάλλουμε σε αυτή την αφύπνιση και συνειδητοποίηση.

- Ποια ήταν η στάση της ιταλικής κυβέρνησης, των άλλων κομμάτων, των επιχειρηματιών απέναντι στην απεργία;

- Ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, η κυβέρνηση, οι επιχειρηματίες υπονόμευσαν την απεργία. Ομως ο κόσμος βγήκε στον δρόμο.

Η συνομοσπονδία CGIL δυο μέρες πριν, στις 19 Σεπτέμβρη είχε καλέσει σε στάση εργασίας μόνο και μόνο για να υπονομευτεί η γενική απεργία των ταξικών συνδικάτων. Εξαίρεσαν τις δημόσιες υπηρεσίες, καθώς εκεί έπρεπε να την είχαν προκηρύξει δέκα μέρες νωρίτερα.

Στις γραμμές της CGIL υπήρξε αντιπαράθεση, γιατί πολλά συνδικάτα ήθελαν να συμμετέχουν στη γενική απεργία στις 22 Σεπτέμβρη. Μέλη των συνδικάτων άσκησαν κριτική στην ηγεσία της, λέγοντας «έχει προκηρυχθεί απεργία από τη USB, γιατί να μην συμμετέχουμε σε αυτή;».

Μετά την απεργία και την επιτυχία που είχε, τα ΜΜΕ στην Ιταλία αναγκάστηκαν να παίξουν την είδηση, έδειξαν εικόνες από τις διαδηλώσεις, πήρε μεγάλη δημοσιότητα. Το επόμενο πρωί η πρωθυπουργός, η Μελόνι, είπε ότι θα αναγνωρίσουμε το κράτος της Παλαιστίνης, αλλά χωρίς τη Χαμάς κ.λπ. Ωστόσο πιέστηκε η ιταλική κυβέρνηση να κάνει αυτή την κίνηση, για πρώτη φορά. Ο υπουργός Αμυνας ανακοίνωσε ότι θα στείλει μια φρεγάτα για να συνοδεύσει τον στολίσκο και ο υπουργός Εξωτερικών τηλεφώνησε στον Ισραηλινό πρέσβη για να τον προειδοποιήσει για την ασφάλεια των Ιταλών πολιτών που συμμετέχουν στον στολίσκο.

- Πολεμική οικονομία: Πώς εκφράζεται στην Ιταλία; Ποιες οι συνέπειες για τον ιταλικό λαό;

- Παλεύουμε ενάντια στην πρωτοβουλία της ΕΕ «ReArm Europe» και στην απόφαση της ΕΕ να δαπανήσει πάρα πολλά δισεκατομμύρια ευρώ για τον επανεξοπλισμό, για τους στρατούς της Ευρώπης. Αυτά τα χρήματα θέλουμε να δοθούν στον λαό. Στους μισθούς, στη δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στις συντάξεις και το ασφαλιστικό σύστημα. Τα χρήματα των λαών πηγαίνουν στους στρατούς και όχι στις κοινωνικές υπηρεσίες.

Σε όλη την Ευρώπη βλέπουμε αντίστοιχες διαδηλώσεις, στη Γαλλία, στην Ελλάδα, στο Βέλγιο, στην Ιταλία ενάντια σε αυτή την πολιτική απόφαση της ΕΕ. Ταυτόχρονα έχουμε τον «εμπορικό πόλεμο».

Τα συνδικάτα, οι εργάτες της Ευρώπης πρέπει να ενοποιήσουμε τον αγώνα ενάντια στον πόλεμο, αλλά και κατά της πολεμικής οικονομίας γιατί οι λαοί πληρώνουν τις επιλογές της ΕΕ και των κυβερνήσεων.

Οι συνθήκες για τον λαό της Ιταλίας είναι πολύ άσχημες. Οι μισθοί είναι οι χαμηλότεροι στην ΕΕ. Χάσαμε 30% της αξίας του μισθού μας τα τελευταία δέκα χρόνια.

Ο λαός υποφέρει. Ομως μέχρι τώρα ο εργοδοτικός συνδικαλισμός δεν παλεύει, δεν οργανώνει τους εργαζόμενους για τις συνθήκες δουλειάς, για τους μισθούς, για τα δικαιώματα. Λένε ότι η κατάσταση είναι δύσκολη, δουλεύουμε «για την πατρίδα».

Ετσι για πολλά χρόνια ο λαός είναι σιωπηλός, δεν αγωνίζεται. Μόνο η USB, τα ταξικά συνδικάτα πιέζουμε για αντίδραση.

Τώρα είδαμε το ανθρωπιστικό αίσθημα αλληλεγγύης προς τον λαό της Παλαιστίνης, την αντιπολεμική διάθεση να συνδυάζεται με την ανάγκη να αντισταθούμε και να παλέψουμε για τα δικαιώματα στα εργοστάσια και τα γραφεία, αλλά και για τις υπηρεσίες Υγείας, που έχουν επιδεινωθεί δραματικά. Το 70% του εθνικού συστήματος Υγείας είναι πλέον ιδιωτικοποιημένο. Για να κλείσεις ραντεβού με γιατρό ειδικότητας η αναμονή φτάνει τους 6-7 μήνες!

- Πώς σχεδιάζετε να συνεχίσετε;

- Μετά την απεργία προσπαθούμε να διατηρήσουμε «ζωντανή» τη διάθεση του κόσμου, να κρατήσουμε τους εργαζόμενους κινητοποιημένους.

Συνεχίζουμε με την πρωτοβουλία «Πλατεία Γάζας»: Σε κεντρικές πλατείες στις μεγάλες ιταλικές πόλεις στήνουμε τέντες, σταντ όπου μοιράζουμε υλικά, βγάζουμε ανακοινώσεις, γίνονται ομιλίες. Εχουμε 100 «σημεία για τη Γάζα». Γιατί δεν θέλουμε ο λαός, οι εργαζόμενοι που βγήκαν στον δρόμο «να επιστρέψουν σπίτι». Θέλουμε να μείνουν στον δρόμο, για την Παλαιστίνη, για τα εργατικά δικαιώματα, για την ειρήνη.

Απλοί άνθρωποι, περαστικοί στέκονται, συγκεντρώνονται γύρω από τα σημεία, διαβάζουν την ανακοίνωση, συζητούν, ακούν τις ομιλίες.

Ισως το πιο σημαντικό που θέλω να υπογραμμίσω, είναι το εξής: Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες η εργατική τάξη είναι που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή στην κινητοποίηση για ειρήνη. Μέχρι τώρα συνήθως ήταν η «κοινωνία των πολιτών», οι φοιτητές. Οι εργάτες «ακολουθούσαν».

Αυτήν τη φορά η γενική εργατική απεργία είναι η σπίθα για να ξεκινήσει ο αντιπολεμικός αγώνας. Στην ιστορία του διεθνούς εργατικού κινήματος ο αγώνας για ειρήνη ήταν πάντα πριν ή μετά από έναν παγκόσμιο πόλεμο. Τότε το συνδικαλιστικό κίνημα πάλευε με αίτημα την ειρήνη. Πρόσφατα δεν είχαμε τέτοιο παράδειγμα. Οπότε θεωρούμε πολύ σημαντικό στην Ιταλία να μπουν μπροστά οι εργάτες στον αγώνα κατά του πολέμου.