Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι όταν οι πρώτοι διαδηλωτές έφταναν στον Αγνωστο Στρατιώτη και στο μνημείο για τα θύματα του εγκλήματος των Τεμπών, εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους στον απεργό πείνας Πάνο Ρούτσι, τα τελευταία μπλοκ δεν είχαν ακόμα ξεκινήσει ακόμα από το «Rex».

Με συνθήματα όπως «Το 13ωρο δεν θα εφαρμοστεί - Με οργάνωση και αγώνα θα ανατραπεί», «Κανονικότητα δεν είναι η σκλαβιά - Καμιά θυσία για τα αφεντικά», «7ωρο - 5ήμερο - σταθερή δουλειά - αυτό ζητάει η εργατιά», διατράνωσαν την αποφασιστικότητά τους να μην συμβιβαστούν με τον εργασιακό μεσαίωνα που επεκτείνει το νέο αντεργατικό έκτρωμα, με τη βαρβαρότητα του συστήματος της εκμετάλλευσης.

Από τη μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση δεν λείπουν φυσικά τα συνθήματα αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, με τους χιλιάδες να δονούν την ατμόσφαιρα: «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», «Η Ιστορία έχει μια σωστή πλευρά, με την Παλαιστίνη ως τη Λευτεριά». Να διαδηλώνουν για να πάψει κάθε συμμετοχή της Ελλάδας στο μακελειό, για καμιά στήριξη στο κράτος - δολοφόνο, για το δίκιο του παλαιστινιακού λαού να αποκτήσει τη δική του πατρίδα, κράτος στα σύνορα του 1967.

Οι χιλιάδες φωνές ενώθηκαν ενάντια στους ...φουσκωμένους κρατικούς προϋπολογισμούς για τους πολεμικούς εξοπλισμούς του ΝΑΤΟ, την ίδια στιγμή που η ζωή του λαού και των παιδιών του μετριέται σαν «κόστος».

Απέναντι στις θυσίες για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και τα γεράκια του πολέμου ύψωσαν τη σημαία των σύγχρονων αναγκών διεκδικώντας: 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, Συλλογικές Συμβάσεις με αυξήσεις στους μισθούς, μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων.

Στο κέντρο της Αθήνας, στο επίκεντρο του απεργιακού ξεσηκωμού, οι προσυγκεντρώσεις των Συνδικάτων του ιδιωτικού τομέα στην πλατεία Κάνιγγος έδιναν από νωρίς τον παλμό. «Στα σκουπίδια το νομοσχέδιο για το 13ωρο», έγραφε το πανό της Ομοσπονδίας Οικοδόμων, που τέθηκε και «επικεφαλής» της μεγάλης απεργιακής διαδήλωσης.

Στην Πλατεία Κοραή είχαν συγκεντρωθεί οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι στα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά κέντρα και οι Φοιτητικοί Σύλλογοι Αθήνας. Οι φοιτητές, σηκώνοντας ψηλά τις σημαίες του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών, δηλώνουν: «Είμαστε άνθρωποι και όχι μηχανές. Αντεπίθεση για σύγχρονες σπουδές και δουλειά με δικαιώματα».

Δίπλα στους φοιτητές και τα αδέλφια τους, οι μαθητές με το πανό της Συντονιστικής Επιτροπής Μαθητών Αθήνας: «Σχολείο σκλαβιά - Ζωή σκλαβιά. Δεν μένει χρόνος να ζούμε πραγματικά».

Μετά το πέρας των ομιλιών, οι συγκεντρωμένοι κατευθύνονται με την ογκώδη τους πορεία προς το Σύνταγμα, ανάμεσά τους γονείς κρατώντας τα παιδιά τους από το χέρι, άλλοι ακόμα και με τα καρότσια, συνταξιούχοι, νεολαίοι, φοιτητές, εργαζόμενοι από όλους τους κλάδους.

«Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά», «συμβάσεις κλαδικές, αυξήσεις των μισθών, αυτή είναι η απαίτηση των εργατών» αντηχεί. Ενα μεγάλο ορμητικό απεργιακό ποτάμι απαιτεί βροντερά «τέρμα πια στη σύγχρονη σκλαβιά, σταθερή δουλειά για την εργατιά»!

Φτάνοντας, η πορεία περνά μπροστά από το σημείο που είναι γραμμένα τα ονόματα των 57 θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών, με τους διαδηλωτές να ξεσπούν σε δυνατό χειροκρότημα για τον απεργό πείνας Πάνο Ρούτσι.

Η σκυτάλη εκεί περνάει στην Ελένη Βασάρα, μητέρα της Αγάπης Τσακλίδου και γραμματέα του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών, που απευθύνει χαιρετισμό.