Γεμάτη σκληρές εικόνες από το δίχρονο μακέλεμα ενός ολόκληρου λαού, αλλά και γεμάτη ανεκτίμητα συμπεράσματα για την αξία της διεθνιστικής αλληλεγγύης ήταν η εκδήλωση που έγινε χτες στη Διεθνούπολη.

Στον χώρο «δεν έπεφτε καρφίτσα» - άτομα κάθε ηλικίας δεν ήρθαν απλά, ακούγοντας προσηλωμένα. Αλλά και με χειροκροτήματα επανειλημμένα «φώναζαν» πως είναι πολύτιμη η πείρα από την αλληλεγγύη που με μπροστάρη το ΚΚΕ οργανώθηκε από την πρώτη στιγμή, για να εκφραστεί χωρίς καμία αναμονή η στήριξη σε έναν λαό που έχει δικαίωμα να παλεύει για ελευθερία με κάθε τρόπο.

Χειροκροτήματα ξέσπασαν όταν ο κεντρικός ομιλητής, Γιάννης Γκιόκας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής του Κόμματος, ξεχωρίζοντας εκδηλώσεις της αλληλεγγύης που οργανώθηκε αναφέρθηκε στη δράση εργατικών σωματείων, όπως των λιμενεργατών, που βάζοντας μπλόκο σε πλοία που μετέφεραν πολεμικό υλικό στο Ισραήλ εξέφρασαν «την άρνηση της εργατικής τάξης, των λαϊκών δυνάμεων να βάψουν τα χέρια τους με αίμα».

Χειροκροτήματα για τη «στάση φαντάρων και στρατιωτικών που δηλώνουν ότι αποστολή τους είναι να φυλάνε τα σύνορα της χώρας και όχι να μετέχουν σε ιμπεριαλιστικές αποστολές εκτός συνόρων».

Χειροκροτήματα για τη «στάση εκπαιδευτικών που επιχειρήθηκε να διωχθούν και πειθαρχικά γιατί τόλμησαν να κάνουν στους μαθητές τους το σπουδαιότερο μάθημα, την αλληλεγγύη σε έναν λαό που αγωνίζεται», αλλά και για τη «στάση ανθρώπων της Τέχνης και του Πολιτισμού, που βρέθηκαν στο στόχαστρο εξαιτίας αυτής τους της στάσης!».

Χειροκροτήματα και όταν υπενθυμίστηκε ότι και μέσα στο ίδιο το Ισραήλ δίνεται μάχη ενάντια στη γενοκτονία, π.χ. όταν «θαρραλέοι νέοι - τόσο Εβραίοι όσο και Αραβες - αρνούνται να υπηρετήσουν στον στρατό κατοχής. Φυλακίζονται, διώκονται, δέχονται επιθέσεις, αλλά δηλώνουν ανοιχτά: Δεν θα βάψουμε με παλαιστινιακό αίμα τα χέρια μας!».

Ακόμα πιο δυνατά χειροκροτήματα για τις κοινές πρωτοβουλίες που αναπτύσσουν Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι κομμουνιστές για τη στήριξη του δοκιμαζόμενου λαού, όπως έκαναν το καλοκαίρι για να αποκατασταθεί μια πηγή νερού που είχαν ρημάξει έποικοι, την τελευταία σε ένα παλαιστινιακό χωριό...

Και χτες, άλλωστε, η ειδησεογραφία και οι ραγδαίες εξελίξεις (βλ. σχετικό θέμα) έκαναν την εκδήλωση τραγικά επίκαιρη: Την ώρα που στη Γάζα οι Ισραηλινοί φονιάδες ξεκλήριζαν ολόκληρες οικογένειες, στη Νέα Υόρκη φούντωναν κυνικά τα παζάρια για την «επόμενη μέρα» στη μοιρασιά όλης της Μέσης Ανατολής.

Γι' αυτό και όπως είπε ο σύντροφος Κονσταντίν Ζαρζούρα από την Ενωση Κομμουνιστικής Νεολαίας Ισραήλ, «είναι τιμή αλλά και καθήκον να μιλάμε εδώ, μαζί με τους συντρόφους από τις οργανώσεις της Παλαιστίνης και όλες τις επαναστατικές οργανώσεις νεολαίας του κόσμου, σε μια στιγμή που δοκιμάζεται η ανθρωπότητα».

Γιατί οι θαμμένες στα ερείπια σοροί, τα ακρωτηριασμένα παιδιά, οι χήρες μανάδες, «δεν είναι απλοί αριθμοί, είναι πρόσωπα, ονόματα, όνειρα (...) είναι μαρτυρία της βαρβαρότητας του ιμπεριαλισμού», όπως είπε ο Ιμπραήμ Αφάνα από την Παλαιστινιακή Κομμουνιστική Ενωση Νεολαίας. Ομως οι Παλαιστίνιοι αντιτείνουν ότι «είμαστε ακόμα εδώ, αντιστεκόμαστε στην κατοχή (...) παλεύουμε για την απελευθέρωση», όπως είπε ο Μάζεντ Μπάντρα από τη Νεολαία του Κόμματος του Λαού της Παλαιστίνης.

«Η έκφραση αλληλεγγύης, το κίνημα αλληλεγγύης, για να ανοίγει δρόμο, για να ασκεί πραγματική πίεση και να αποκτά μαζικά χαρακτηριστικά, θα πρέπει να στοχεύει τους ενόχους και τις πραγματικές αιτίες των ιμπεριαλιστικών πολέμων, να αποκαλύπτει και να αντιπαλεύει τα νήματα που δένουν την πολιτική των κρατών και των κυβερνήσεων, όπως της ελληνικής κυβέρνησης, με την πολεμική μηχανή και το κράτος του Ισραήλ. Να προβάλλει πάνω απ' όλα τη μοναδική λύση, που είναι το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού να έχει τη δική του πατρίδα, να καθορίζει ο ίδιος τη ζωή και το μέλλον του, να αποφασίζει για τον δρόμο κοινωνικής εξέλιξης που θα ακολουθήσει, χωρίς κατακτητές, επικυρίαρχους αλλά και προστάτες», τόνισε ο Γ. Γκιόκας.

Και πιάνοντας το νήμα των εξελίξεων που «τρέχουν», επεσήμανε ότι στα κράτη που πλέον προχωρούν στην αναγνώριση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους - κάτω βέβαια και από την πίεση της λαϊκής κατακραυγής - περιλαμβάνονται και ορισμένα όπως «είναι για παράδειγμα η Βρετανία, που ήταν για πολλές δεκαετίες η βασική ιμπεριαλιστική δύναμη στη Μέση Ανατολή. Εχουν τεράστιες και ιστορικές ευθύνες για τα δεινά του παλαιστινιακού λαού, για την πληθυσμιακή αλλοίωση της περιοχής, για τη στήριξη του σιωνισμού, δηλαδή του ισραηλινού εθνικισμού, και την υπονόμευση της δημιουργίας ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους».

Αλλα, πάλι, «μπορεί να έχουν ανταγωνιστικά συμφέροντα από αυτά που προωθεί η κυβέρνηση Τραμπ στην περιοχή (...) Ενώ την ίδια ώρα θέτουν όρους για πώς πρέπει να λειτουργεί η Παλαιστινιακή Αρχή, ποιοι πρέπει να συμμετέχουν στην κυβέρνηση κ.λπ., αμφισβητώντας ότι αρμόδιος για όλα αυτά - εφόσον μιλάμε για πραγματικά ανεξάρτητο κράτος - είναι μόνο ο παλαιστινιακός λαός. Και, φυσικά, συνεχίζουν να διατηρούν πολύμορφες πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές σχέσεις με το Ισραήλ, να το προμηθεύουν με όπλα και να μην καταδικάζουν την βαρβαρότητα του ισραηλινού κράτους».

Εξηγώντας δε πώς το ΚΚΕ επεξεργασμένα ανέπτυξε τη δράση του για να αποκτήσει ουσιαστικά χαρακτηριστικά η αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό, αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στην αποκάλυψη της ευθύνης της ελληνικής κυβέρνησης, «που έχει εξελιχθεί στον καλύτερο συνήγορο των εγκλημάτων του Ισραήλ και αναβαθμίζει τη συνεργασία μαζί του». Στις παρεμβάσεις για να τεθεί «το ζήτημα της απεμπλοκής της Ελλάδας από τον πόλεμο, μέσω της διακοπής κάθε συνεργασίας με τον κατακτητή (...) Γιατί δεν νοείται αλληλεγγύη στον καταπιεσμένο χωρίς να υποσκάπτονται και να αδυνατίζουν τα διάφορα στηρίγματα του κατακτητή, μεταξύ των οποίων είναι και η συνεργασία με το ελληνικό κράτος». Στην εναντίωση στην «άθλια προσπάθεια της κυβέρνησης να κολλήσει τη ρετσινιά του αντισημιτισμού στις κινητοποιήσεις καταδίκης της γενοκτονίας, λέγοντας ότι αυτές στρέφονται κατά του συνόλου του εβραϊκού λαού». Αλλά και στη δράση των κομμουνιστών μέσα στους φορείς του εργατικού - λαϊκού κινήματος για να πάρει η αλληλεγγύη παλλαϊκά χαρακτηριστικά.

Την ίδια στιγμή το ΚΚΕ αναμετρήθηκε με όλους τους μύθους και τα προσχήματα με τα οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα η προσπάθεια «να νοθευτεί και να ακρωτηριαστεί το περιεχόμενο της αλληλεγγύης», όπως τόνισε ο ομιλητής.

Από την πρώτη στιγμή «το Κόμμα μας, σε αντίθεση με όλα τα υπόλοιπα, που έσπευσαν να αναγνωρίσουν το "δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα", στάθηκε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Υπερασπίστηκε την ιστορική αλήθεια, υπερασπίστηκε το δίκιο και κυρίως υπερασπίστηκε το δικαίωμα ενός λαού υπό κατοχή, ενός λαού "ελεύθερων πολιορκημένων", να παλεύει με κάθε μέσο και με κάθε μορφή που αυτός θα επιλέξει εναντίον του κατακτητή. Αυτό το δικαίωμα θέλανε να αποκηρύξουμε και όχι φυσικά τη Χαμάς, αφού είναι γνωστό ότι το Κόμμα μας το χωρίζει χάος με μια ισλαμική αστική οργάνωση, και ως προς την ιδεολογία και ως προς το περιεχόμενο που θα πρέπει να έχει ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Παλαιστινίων».

Αντίστοιχα, κατέρρευσε και ο μύθος περί εγκλημάτων που προκαλεί «ο ακροδεξιός Νετανιάχου» με τον «ακροδεξιό Τραμπ» και μια «ανίκανη ΕΕ», από όσους συσκοτίζουν «το κύριο, τη μεγάλη εικόνα (...) ότι το Ισραήλ από την ίδρυσή του και μετά έπαιξε και παίζει κρίσιμο ρόλο στην προώθηση των οικονομικών, ενεργειακών και στρατιωτικών σχεδιασμών των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ».

Εξάλλου - θύμισε ο Γ. Γκιόκας - και στην Ελλάδα «η "στρατηγική σχέση" με το Ισραήλ δεν χτίστηκε μόνο από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά από όλες τις αστικές κυβερνήσεις, ειδικά από το 2010 και ύστερα (...) Η κυβέρνηση του "όλου" ΣΥΡΙΖΑ (μαζί δηλαδή και τα στελέχη που συγκρότησαν τη Νέα Αριστερά) ανέπτυξε ιδιαίτερες σχέσεις με την κυβέρνηση Νετανιάχου την περίοδο 2015 - 2019. Ηταν τότε που στελέχη της κυβέρνησης Τσίπρα αποκαλούσαν τον Νετανιάχου με το χαϊδευτικό του όνομα, "Μπίμπι". "Μπίμπι" ο φασίστας, σφαγέας και εγκληματίας πολέμου!».

Αποκαλύπτοντας και τι υπηρετούν όσοι παρουσιάζουν ως αναγκαία τη συμμαχία με το Ισραήλ γιατί αυτό «μας θωρακίζει έναντι της τουρκικής επιθετικότητας», επεσήμανε πως «αυτό είναι και το πιο ύπουλο, το πιο επικίνδυνο επιχείρημα, γιατί καλεί τον λαό να δεχτεί συνειδητά το μακέλεμα ενός γειτονικού λαού, να γίνει θύτης στο όνομα ενός δήθεν "εθνικού συμφέροντος"», όταν «η Ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα μεγάλων καταστροφών για τον λαό μας, όταν το ελληνικό κράτος πήγε να παίξει τον ρόλο του πρωτοπαλίκαρου των "ισχυρών συμμάχων", στο όνομα μιας ανταπόδοσης εκ μέρους τους».

Καταλήγοντας ο Γ. Γκιόκας υπογράμμισε:

«Το συμπέρασμα είναι ένα: Οτι ποτέ κανένας λαός δεν κέρδισε στηρίζοντας το συμφέρον του στις πλάτες κάποιων ισχυρών προστατών, και πολύ περισσότερο δεν κέρδισε στηρίζοντας το συμφέρον του σε βάρος του δίκιου άλλων λαών (...) Μόνο οι ίδιοι οι λαοί, με τον αγώνα τους και με τη διεθνιστική τους αλληλεγγύη, μπορούν να βρουν την άκρη, μπορούν να επιβάλουν το δίκιο τους, μπορούν να εξασφαλίσουν την ειρηνική και ισότιμη συνύπαρξή τους, είτε αυτό αφορά τον ελληνικό και τον τουρκικό λαό, είτε τον παλαιστινιακό και τον ισραηλινό λαό, Αραβες και Εβραίους».

Χαρακτηριστικά στιγμιότυπα από το πώς ειδικά η νέα γενιά πέφτει θύμα της παραπληροφόρησης μοιράστηκε παρεμβαίνοντας στην εκδήλωση η γνωστή ερμηνεύτρια Νατάσσα Μποφίλιου, περιγράφοντας και την άθλια στοχοποίηση καλλιτεχνών που κόντρα στο ρεύμα καλούν ανοιχτά σε αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό.

«Οσο μικροί» κι αν μοιάζουμε, «τόσο θεόρατοι» γινόμαστε, όταν με κάθε παρέμβασή μας επιμένουμε και «ανοίγουμε παράθυρα» στην αλήθεια, είπε, για το κάθε «παιδί που σκέφτεται σήμερα όσα δεν σκέφτηκε ποτέ έως τώρα...».