«Θα πούμε τραγούδια για να θυμηθούμε πράγματα που θέλουμε να αλλάξουμε», είπε, αφιερώνοντας τα πρώτα δύο τραγούδια στα παιδιά της Παλαιστίνης. Το δικό του «τα παιδιά του Χειμώνα», υπό την απαγγελία τού «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος» καθώς και την «Παράβαση» του Δ. Σαββόπουλου.
Το κοινό ύψωσε τις παλαιστινιακές μαντίλες, καθώς ο Δ. Μυστακίδης τραγουδούσε: «Μα, τώρα, στον αγώνα νικούνε οι καρβουνάδες, που έχουν στη μεριά τους τον ίδιο τον ποιητή».
Ο Δημήτρης Μυστακίδης ερμήνευσε κομμάτια δικά του και από τις συνεργασίες του με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τον Νίκο Παπάζογλου. Τραγούδια με τον δικό του, χαρακτηριστικό, κιθαριστικό τρόπο, με έντονο κοινωνικό στίγμα. Το κοινό δεν άργησε να «ζεσταθεί» και να τραγουδήσει, μετατρέποντας την εμφάνιση του Δημήτρη Μυστακίδη από συναυλία σε μια συνάντηση, όπου η μουσική δεν παίχτηκε μόνο για να ακουστεί, αλλά για να μοιραστεί.
Ο Δημήτρης Μυστακίδης δεν παρέλειψε και να καλέσει σε συμμετοχή στην απεργία: «Θα ακούτε μουσική κάθε μέρα, εκτός από την 1η Οκτώβρη. Είναι απεργία, και ούτε οι μουσικοί δεν θα παίξουν» είπε, και συνέχισε επιστρέφοντας στα λόγια του Λειβαδίτη, με το «Μίλα»: «Μίλα, μην κάνεις πως δεν βλέπεις, θα τρέχεις να κρυφτείς κι εσύ απ' το θεριό που τρέφεις. Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος το είπε ο ποιητής, η κάθε σου κραυγή είναι πετριά, μην ξεχαστείς».
Τη σκυτάλη πήραν οι Otra Rota, που ξεσήκωσαν το κοινό με έντεχνες και παραδοσιακές μελωδίες σε μια γιορτή που τράβηξε μέχρι αργά!
Από τα φοιτητικά στέκια της Πάτρας, από όπου και ξεκίνησαν, «έκλεισαν» το πρόγραμμα της πρώτης μέρας στη Σκηνή Φοιτητών και Νέων Εργαζομένων, ενώ ευχαρίστησαν την ΚΝΕ, λέγοντας ότι το Φεστιβάλ μπήκε στη νέα του πεντηκονταετία, ευχήθηκαν να τα χιλιάσει και τραγούδησαν «Να 'μαστε πάλι εδώ ξανά».