Οι πάσης φύσεως αντίπαλοι μας εγκαλούν ότι είμαστε κόμμα που δεν μπορεί να προσφέρει τίποτε, αφού δεν έχουμε στόχο να διεκδικήσουμε συμμετοχή σε μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού. Για έλλειψη πολιτικού ρεαλισμού... Προσήλωση στο παρελθόν... Οτι είμαστε κόμμα «εκτός των τειχών», άρα δεν ενδιαφερόμαστε για τα σημερινά προβλήματα, παρά μόνο για τον σοσιαλισμό.

Από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής μας δηλώσαμε ότι κοσμοθεωρία μας είναι η θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού. Αυτό δεν σημαίνει ότι ζούμε εκτός των «τειχών» του καπιταλισμού. Μέσα στην καπιταλιστική Ελλάδα δρούμε, στην Ελλάδα παλεύουμε ώστε η λαϊκή πλειοψηφία στο έδαφος του καθημερινού αγώνα να αποσπά ορισμένες κατακτήσεις, να ορθώνει κάποιο τείχος στα χειρότερα και ταυτόχρονα να αποκτά πείρα, όλο και πιο συνειδητή θέληση, στις κατάλληλες περιστάσεις, να γκρεμίσει αυτά τα «τείχη» και μάλιστα οριστικά και αμετάκλητα.

Παλεύουμε για τη νίκη της εργατικής τάξης, του μεγάλου μέρους του λαού, όσον αφορά την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας και το ξεκίνημα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Επειδή αυτός είναι ο σκοπός ύπαρξής μας, γι' αυτό και σε όλη την Ιστορία μας δεν πέρασε ούτε μια μέρα που να μην καταπιανόμαστε με τα καθημερινά προβλήματα του λαού. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι είμαστε η πρωτοπόρα καθοδηγητική δύναμη αγώνων, και στις πιο δύσκολες και αντίξοες φάσεις. Αλλωστε, η δράση μας ήταν και είναι ο λόγος ιδεολογικών και πολιτικών επιθέσεων αλλά και όλων των μορφών των διώξεων, φυλακίσεων, εξορίας, εκτελέσεων έως και απαγόρευσης της ύπαρξής μας (...)

Σήμερα ο λαός, όλοι οι λαοί βιώνουν μια τραγική αντίφαση, που κάτω από προϋποθέσεις μπορεί να ωθήσει στον ριζοσπαστισμό αλλά και σε συντηρητική αντιδραστική αναδίπλωση. Από τη μια μεριά είναι ακόμα περισσότερο ώριμες οι αντικειμενικές υλικές συνθήκες για το πέρασμα στον σοσιαλισμό. Ομως από την άλλη ο υποκειμενικός παράγοντας, η επαναστατική πρωτοπορία έχει αδυνατίσει εξαιτίας και των συνεπειών της αντεπανάστασης. Ωστόσο σε ορισμένα κράτη, στην Ελλάδα ιδιαίτερα, είναι ορατή η απήχηση της επιρροής του Κόμματος, του ΚΚΕ, ως δυνατότητα να μετατραπεί σε πραγματικότητα η αντεπίθεση στον δρόμο της ανατροπής. (...)

Θεμελιακή μας διαφορά με τα κόμματα που μιλάνε, υποκριτικά, για δικαιοσύνη, εθνικό και διεθνές δίκαιο είναι ότι θεωρούν νόμιμη την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την απόσπαση της υπεραξίας που παράγεται από την εργατική τάξη, μέσω της οποίας σχηματίζεται το κεφάλαιο, διογκώνονται τα κέρδη.

Η θεμελιακή μας διαφορά με όλα τα κόμματα που γνωρίσαμε και τα σημερινά, ξεκινάει από τη θέση μας ότι ο καπιταλισμός είναι το τελευταίο ταξικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα με αγιάτρευτες ασθένειες: Οπως τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ιμπεριαλιστική «ειρήνη», την κυκλική οικονομική κρίση, την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, τις γενοκτονίες παλιές και σύγχρονες, όπως συμβαίνει με τον παλαιστινιακό λαό, τη γιγάντωση της σήψης και της διαφθοράς. Ο σημερινός καπιταλισμός έχει χάσει την όποια δυναμική είχε αναπτύξει μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα κυριαρχούν η αβεβαιότητα, οι αναιμικοί ρυθμοί ανάπτυξης, οξύνεται η ανισομετρία ανάπτυξης ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, εξ ου και οι σύγχρονοι οξύτατοι ανταγωνισμοί και πόλεμοι ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Η θεμελιακή διαφορά ανάμεσα στο ΚΚΕ και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα προκύπτει από το γεγονός ότι εμείς παλεύουμε στο έδαφος του καπιταλισμού και επιδιώκουμε την ανατροπή του υπέρ της εργατικής εξουσίας, του σοσιαλισμού, ενώ όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις αποδέχονται το καπιταλιστικό σύστημα, τους σιδερένιους νόμους του, τις διακρατικές καπιταλιστικές ενώσεις, όπως την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τις στρατιωτικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, στηρίζουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στο πλευρό του ενός ιμπεριαλιστικού κέντρου απέναντι στο άλλο.

Η αστική τάξη, για να πετύχει τον στόχο της, ξεκινά το πρώτο χτύπημα με το ψέμα, τη συκοφαντία, τη χρήση βίας κατά του Κομμουνιστικού Κόμματος. Αποδείχθηκε σε όλες τις φάσεις και τις περιπτώσεις, σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη ότι ο αντικομμουνισμός δεν ήταν παρά το πρώτο βήμα για να τσακιστεί ή να διαβρωθεί το γενικότερο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Η αστική τάξη χρησιμοποιεί τον φασισμό, τον ναζισμό, τα συντηρητικά κόμματα αλλά και τα σοσιαλδημοκρατικά, σοσιαλιστικά κόμματα, τα οπορτουνιστικά, όπως π.χ. στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ, παλαιότερα το «ΚΚΕ Εσωτερικού» και άλλα. Αξιοποιήθηκε ο αρνητικός συσχετισμός σε βάρος του εργατικού κινήματος, οι σύνθετες συνθήκες δράσης των κομμουνιστών σε ένα απόλυτα εχθρικό έδαφος, για να ασκηθεί πολιτική πίεση και πάνω στο ίδιο το ΚΚ, ώστε να βάλει «νερό στο κρασί» του, για να το πούμε με λαϊκή γλώσσα. (...)

Ισως κάποιος σκεφθεί ότι είμαστε υπερβολικοί, όταν εξισώνουμε όλα τα κόμματα μην υπολογίζοντας τις διαφορές τους, αφού κάθε μέρα, κάθε ώρα γινόμαστε μάρτυρες του καβγά, των διαφωνιών που εκδηλώνονται ανάμεσα στην κυβέρνηση της ΝΔ και στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Τίποτε το καινούργιο. Οσοι έχουν ασχοληθεί με την παλαιότερη και πρόσφατη Ιστορία γνωρίζουν για την οξύτατη διαμάχη μεταξύ Ελευθερίου Βενιζέλου από τη μια και από την άλλη του θρόνου και των φιλικών κομμάτων του που αποκλήθηκε «εθνικός διχασμός». Τη διαμάχη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τις οξύτατες αντιπαραθέσεις της με ΣΥΡΙΖΑ και τώρα με τα σύγχρονα κόμματα αστικής διαχείρισης.

Οι διαμάχες τους είναι υπαρκτές, αντανακλούν και εκφράζουν αντιθέσεις στους κόλπους της αστικής τάξης, στους κόλπους της ΕΕ, εκφράζουν τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, ενώ σ' αυτό το έδαφος αναπτύσσονται και οι προσωπικές φιλοδοξίες. Διαφορές και διαμάχες σε θέματα τακτικής αλλά και στις μεθόδους και τους τρόπους χειρισμού της ανερχόμενης εργατικής - λαϊκής δυσαρέσκειας. Δεν αφορούν την ταξική αδικία, τα συμφέροντα του λαού. Ως αντιπολίτευση η σοσιαλδημοκρατία και ο οπορτουνισμός, προκειμένου να κερδίσουν ψήφους, στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση προσφέρουν στον λαό λίγα ευρώ παραπάνω και αστική παραλλαγή διαχείρισης εντός των τειχών.

Το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Αριστερά και η Πλεύση Ελευθερίας, επίσης και τα ακροδεξιά κόμματα, όταν αναφέρονται στο σύστημα δεν εννοούν τον καπιταλισμό, αλλά το κόμμα ή τα κόμματα που είναι στη διακυβέρνηση, το στενό περιβάλλον του εκάστοτε πρωθυπουργού, ή διαχωρίζουν τους καπιταλιστές σε υγιείς και ανήθικους. Ο Τσίπρας τώρα πια, έχοντας εγκαταλείψει τα συνθήματα που πλάσαρε κοροϊδεύοντας τον λαό το 2012-2015, προσπαθεί να ανακτήσει κύρος στον κεντροδεξιό χώρο, λέγοντας ότι το ερώτημα που τίθεται είναι αυταρχικός καπιταλισμός ή δημοκρατικός. Τα περί αριστεράς τα έριξε στο καλάθι των αχρήστων, αφού τώρα δεν τον βολεύουν ούτε ως απατηλό σύνθημα.

Από το ΠΑΣΟΚ έως την Πλεύση Ελευθερίας κατηγορούν τη ΝΔ ότι δεν ακολουθεί πιστά την πολιτική της ΕΕ, με αποτέλεσμα να είναι τελευταία ή και προτελευταία σε μια σειρά δείκτες σύγκρισης των επιδόσεων των κρατών - μελών της. Κάνουν πως δεν ξέρουν ότι η σύγκλιση δεικτών είναι ανέφικτη, και αν επιτευχθεί ονομαστικά η διεύρυνση των διαφορών και των αποστάσεων στην ιεραρχία της ΕΕ θα γίνεται μεγαλύτερη. Πρόκειται για τη σύμφυτη ανισομετρία στους κόλπους όλων των μορφών της καπιταλιστικής συμμαχίας.

Η ΝΔ αποδείχθηκε πρωταγωνιστική στην υιοθέτηση και υλοποίηση όλων των αντεργατικών κατευθύνσεων της ΕΕ. Επιπλέον για μια ακόμη φορά διαδραματίζει τον πρώτο ρόλο ανάμεσα στους πρώτους στην υπεράσπιση της ελληνικής αστικής τάξης με τη στήριξη και συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, μετατρέποντας την Ελλάδα σε μια τεράστια στρατιωτική βάση από άκρο σε άκρο. Εσείς εδώ στη Λάρισα έχετε όλες τις αποδείξεις.

Tο πραγματικό, ΒΑΣΙΚΟ ερώτημα με τη μορφή έστω ακόμα και απλού προβληματισμού, που μπαίνει σήμερα, είναι καπιταλισμός ή σοσιαλισμός. Προσοχή, δεν εννοούμε ότι μπαίνει σε ημερήσια διάταξη η ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Ομως προβληματισμός αν υπάρχει εναλλακτική λύση εμφανίζεται σήμερα πιο έντονα από τα προηγούμενα 30 χρόνια. Ανεξαρτήτως της ετοιμότητας για άμεση δράση, προβληματίζονται πολλοί και πολλές αν υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας προς όφελος της κοινωνικής λαϊκής ευημερίας. Υπάρχει έντονη αμφισβήτηση του συστήματος, αλλά αυτή δεν αρκεί, αν δεν οδηγήσει στη μόνη δυνατή και ρεαλιστική επιλογή του δρόμου της ανατροπής.

Δεν είναι τυχαίο ότι το ζήτημα του σοσιαλισμού μπήκε στην ημερήσια διάταξη παραμονές και την περίοδο που διαφαινόταν η λήξη του Α' Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου και το '44-'45 με τη λήξη του Β' Παγκόσμιου. (...)

Σήμερα μπαίνει καθαρά το ζήτημα: Τι είδους εργατικό κίνημα, τι είδους κοινωνική λαϊκή συμμαχία χρειάζεται, αντίστασης και αντεπίθεσης με αιχμή τα σύγχρονα εργατικά, λαϊκά, αγροτικά προβλήματα, τα προβλήματα της νεολαίας, των γυναικών, τις συνέπειες από την εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Χρειάζονται σοβαρές προϋποθέσεις, συγκεκριμένα μαζική οργάνωση των εργατοϋπαλλήλων με πόδια, θεμέλια στη βάση, στο πρωτοβάθμιο σωματείο και με ολοκλήρωση προς τα πάνω σε κλαδικό, τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο. Χρειαζόμαστε προωθημένα αντικαπιταλιστικά - αντιμονοπωλιακά συνθήματα και αδιάλλακτη μάχη με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Κίνημα που δεν το χρησιμοποιούν οι αστικές αντιπολιτευόμενες δυνάμεις για την κυβερνητική αναρρίχησή τους. Κίνημα που ενώνεται πανελλαδικά σε κοινούς στόχους, με συμμάχους τους αυτοαπασχολούμενους που υποφέρουν, την αγροτιά που μάχεται για την επιβίωση σε συνεργασία με το ριζοσπαστικό γυναικείο και νεολαιίστικο κίνημα. Συνεργασία κινημάτων που αποκαλύπτουν τα αστικά προσχήματα, τα ψέματα και τους μύθους, διεκδικούν την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών με τη βοήθεια των σύγχρονων επιστημονικών επιτευγμάτων. Εχουν στο στόχαστρό τους τα καπιταλιστικά κέρδη και τις κυβερνήσεις, όποιες κι αν είναι αυτές που τα υπηρετούν. Κίνημα που επιδιώκει τον διεθνιστικό συντονισμό και τη διεθνιστική συνεργασία με εργατικά - λαϊκά κινήματα ιδιαίτερα στην Ευρώπη.

Τα προβλήματα που ζούμε σήμερα έχουν άμεση σχέση όχι γενικά και αφηρημένα με τον καπιταλισμό, αλλά πολύ συγκεκριμένα με τη σύγχρονη στρατηγική του π.χ. το Ταμείο Ανάκαμψης, την πολεμική οικονομία, που είναι προετοιμασία για παγκόσμια αναμέτρηση, τη συγκρότηση μαζικού ευρωπαϊκού στρατού με δράση πολύ μακριά από τα σύνορα της Ευρώπης. Η ΕΕ θα φορτώσει 800 δισ. στις πλάτες των λαών, χώρια το αίμα που θα ζητηθεί για τα συμφέροντα των καπιταλιστών.

Η κατεύθυνση πρέπει να είναι αγώνας εντός των τειχών για να συγκεντρωθούν δυνάμεις, να τα γκρεμίσουμε για να οικοδομήσουμε τη νέα κοινωνία, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Ας σκεφτούν οι προοδευτικοί άνθρωποι πώς θα ήταν το εργατικό - λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα όταν το ΚΚΕ γινόταν ένα κόμμα που στο όνομα του ρεαλισμού αποδεχόταν την ενσωμάτωση στο πολιτικό σύστημα του καπιταλισμού. Αν εγκατέλειπε τον αγώνα για τον σοσιαλισμό.

Το ΚΚΕ την περίοδο '89-'91, αν και κλονισμένο και αδυνατισμένο από την κρίση σε συνδυασμό με τις συνέπειες της αντεπανάστασης, έμεινε όρθιο, αποκάλυψε ότι ο σοσιαλισμός δεν ανατράπηκε από λαϊκές επαναστάσεις, προέκυψε ως αποτέλεσμα της υπόσκαψης του σοσιαλιστικού χαρακτήρα της οικονομίας με συνέπειες στην εργατική εξουσία, που είχε ξεκινήσει μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ιδιαίτερα τις δεκαετίες του '50 και του '60.

Ποιος ήταν ο κρίκος που βοήθησε το Κόμμα να σταθεί όρθιο, να μη φοβηθεί την κριτική και την αυτοκριτική; Το γεγονός ότι ανεξάρτητα και από δικές του λαθεμένες επιλογές στη μακρόχρονη πορεία του ουδέποτε εγκατάλειψε το βασικό: Τη σημασία της θεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού, τις αρχές οργάνωσης και λειτουργίας του Κόμματος, της εργατικής εξουσίας.

Πώς θα ήταν σήμερα τα πράγματα αν το ΚΚΕ:

Είχε υπερψηφίσει τη Συνθήκη του Μάαστριχτ στο όνομα του ρεαλισμού και της δήθεν αιώνιας ύπαρξης της ΕΕ.

Αν δεν επαναφέραμε στην πρώτη γραμμή τη θέση μας για την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Αν σταυρώναμε τα χέρια την περίοδο που ξεκίνησε ο αμερικανοΝΑΤΟικός και ευρωπαϊκός πόλεμος που οδήγησε στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και στη δημιουργία εστιών έντασης και συγκρούσεων σε όλη τη Βαλκανική.

Αν από το 1985-'86 και στη συνέχεια με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στη δεκαετία του '90 δεν λέγαμε ΟΧΙ στις μορφές ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων. Θυμίζω την 4ωρη απασχόληση που έφερε το ΠΑΣΟΚ το 1986, για τους φοιτητές και τις γυναίκες, που ήταν αρχή για να φτάσουμε σήμερα στο σημερινό τερατούργημα της ΝΔ με τη 13ωρη δουλειά, τις απλήρωτες υπερωρίες λόγω της ελαστικότητας, την εκ περιτροπής εργασία, τη 10ωρη δουλειά χωρίς προσαύξηση, τις συμβάσεις 2 ημερών, διάλυση ακόμα και της ενιαίας καλοκαιρινής άδειας, για τους εργαζόμενους, όπως αποκαλούνται, «just in time», για όταν, όσο θέλει η εργοδοσία. Τον δρόμο διαδοχικά τον έστρωσαν όλες οι κυβερνήσεις, όλα τα άλλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.

Αν χειροκροτούσαμε, όπως έκαναν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο Συνασπισμός της Αριστεράς τη Συνθήκη του Οσλο το 1993, που αναγορεύτηκε σε βασικό βήμα λύσης του Παλαιστινιακού, ενώ εμείς την καταγγείλαμε ως ταφόπετρα ακόμα και της ίδιας της απόφασης του ΟΗΕ που υποστήριζε την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους. Οι 35 κυβερνήσεις, ανάμεσά τους και η ελληνική, που ζητούν για κάποια στιγμή και όχι άμεσα την αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους, στην πραγματικότητα το αρνούνται, αφού υποστηρίζουν ως λύση μια εδαφική οντότητα χωρίς σαφή σύνορα, χωρίς αποκατάσταση των προσαρτημένων, από το Ισραήλ, εδαφών, χωρίς κατάργηση των εποικισμών, χωρίς δικαίωμα στρατού. Τελικά αφήνουν στο απυρόβλητο τη στρατηγική του Ισραήλ να προσαρτήσει και τη Δυτική Οχθη, μια δήθεν λύση στο έλεος των ιμπεριαλιστών.

Αν λέγαμε ΝΑΙ στο σχέδιο Κόφι Ανάν το 2004 για το Κυπριακό, που το υποστήριξαν με τη μια ή την άλλη μορφή στη χώρα μας τα άλλα κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ, ο Συνασπισμός, ενώ η ΝΔ έκανε την πάπια, εννοείται πριν το απορρίψουν οι Ελληνοκύπριοι. Ενα σχέδιο που πρότεινε ο ΟΗΕ για τη δημιουργία ενός μορφώματος ομοσπονδίας ή συνομοσπονδίας, μια μορφή δηλαδή που εύκολα μετατρέπεται σε δύο χωριστά κράτη.

Αν το ΚΚΕ δεν αποκάλυπτε έγκαιρα από το 1999, μετά τη σύνοδο των ευρωπαϊκών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων στην Μπολόνια της Ιταλίας, ότι ξεκινά η πορεία ιδιωτικοποίησης και ταξικής κατηγοριοποίησης των ΑΕΙ ανεξάρτητα αν θα διατηρούσαν στον τίτλο τους τον όρο δημόσιο.

Αν το ΚΚΕ υιοθετούσε τον όρο «εξωστρέφεια και ανταγωνιστικότητα» που χρησιμοποιούν με θρησκευτική κατάνυξη η ΝΔ και τα άλλα κόμματα, που δήθεν τα χωρίζει χάος μεταξύ τους. Από την αρχή προειδοποιήσαμε, είναι μύθος ότι η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων μειώνει τις τιμές. Καίνε κυριολεκτικά τα τιμολόγια της Ενέργειας και των τροφίμων. Η ανταγωνιστικότητα οδηγεί στην εξαγορά του ενός μονοπωλίου από ένα άλλο, τη σύμπραξη και συνεργασία, τη δημιουργία ακόμα πιο ισχυρών μονοπωλίων και την παραπέρα ενίσχυση της κυριαρχίας τους.

Αν δεν αποκαλύπταμε τον μύθο που καλλιέργησαν τα άλλα κόμματα για τον δήθεν δημοκρατικό χαρακτήρα των λαϊκών κινητοποιήσεων με την ομπρέλα της «Αραβικής άνοιξης», κινητοποιήσεις που καθοδηγήθηκαν από τις ΗΠΑ και ευρωπαϊκά κράτη στο πλαίσιο του ενδοαστικού ανταγωνισμού και της κούρσας να ενταχθούν αραβικά κράτη σε μια ή άλλη ιμπεριαλιστική συμμαχία.

Αν υπερασπίζαμε τις ιμπεριαλιστικές συμφωνίες ειρήνης ανάμεσα στα εμπόλεμα κράτη. Ενώ ο πόλεμος π.χ. δεν έχει λήξει ούτε στην Ουκρανία, ούτε στη Γάζα, στον Λίβανο, στην Υεμένη, στη Συρία, γίνονται διαπραγματεύσεις με βασικό στόχο να μοιραστούν ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα ο πλούτος πρώτων υλών όπως π.χ. στην περίπτωση της Ουκρανίας, αλλά και ο πακτωλός των κερδών που θα βγάλουν οι κατασκευαστικές εταιρείες στο λεγόμενο έργο ανοικοδόμησης. Οι ιμπεριαλιστικές συμφωνίες δεν καταργούν τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, τις αιτίες των πολεμικών συγκρούσεων και τα προσχήματά τους. Είναι συμφωνίες που έχουν μέσα τους το σπέρμα των επόμενων συγκρούσεων.

Αν συμφιλιωνόμασταν με τη μετατροπή του ελληνικού εδάφους σε χώρο δράσης ενός μεγάλου αριθμού στρατιωτικών βάσεων για τη διεξαγωγή των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων και πολέμων, οι οποίες αποτελούν αμερικανικό έδαφος που ελέγχεται από τις ΗΠΑ, το Πεντάγωνο κ.λπ. Με πολύ γρήγορους ρυθμούς προχωρούν τα σχέδια των Αμερικανών για επέκταση των υποδομών στην αεροπορική βάση Λάρισας, ώστε αυτή να αποτελέσει στρατηγικό κόμβο υποστήριξης των επιχειρήσεων της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ στην Ανατολική Ευρώπη. (...)

Η πιο βασική προσφορά στον εργατικό - λαϊκό αγώνα είναι η άρνηση του ΚΚΕ να συμμετέχει ή να δίνει ψήφο εμπιστοσύνης σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού.

Αυτό το αποδείξαμε την περίοδο 2012 με την άρνηση στήριξης σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το 2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ προκήρυξε ένα δημοψήφισμα με πλαστό ερώτημα για το επερχόμενο μνημόνιο και ενώ ήδη είχε διαπραγματευθεί ένα σχέδιο μνημονίου που ήταν μέσα στο πλαίσιο και στη λογική της Κομισιόν.

Δεν γίναμε συνυπεύθυνοι για την ψήφιση του τρίτου και χειρότερου μνημονίου, τη διατήρηση των δύο πρώτων μνημονίων που είχαν υιοθετήσει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και ισχύουν μέχρι σήμερα.

Το 2012 δεν ήταν ούτε 1981, ούτε 1989. Το Κόμμα μας μελέτησε ολόκληρη την πείρα του 20ού αιώνα, όταν Κομμουνιστικά Κόμματα στην Ευρώπη και εκτός αυτής, και μάλιστα ΚΚ με μεγάλη δύναμη σε ψήφους, με ισχυρές θέσεις στην τοπική διοίκηση και στα όργανα του κινήματος, όχι μόνο δεν δικαίωσαν τη συμμετοχή τους, αλλά έπαιξαν αρνητικό ρόλο στη διάβρωση και στο αδυνάτισμα της ταξικής πάλης. Είχαμε και τη δική μας πείρα από τη συμμετοχή στην Κατοχή σε κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», αλλά και από τις επιλογές μας για κυβερνήσεις προοδευτικές, αριστερές κ.λπ. στο έδαφος του καπιταλισμού κ.λπ.

Δεν ήταν ένα πολιτικό λάθος εκτίμησης των ΚΚ σε μια συγκεκριμένη στιγμή, ήταν αποτέλεσμα μιας βαθύτατα θεωρητικής παρέκκλισης ότι στον καπιταλισμό που είχε περάσει στο ανώτατό του στάδιο, το μονοπωλιακό ή ιμπεριαλιστικό όπως επίσης αποκαλείται, υπάρχει μεταβατική πολιτική εξουσία ανάμεσα σ' αυτόν και τον σοσιαλισμό, θέση βεβαίως που και εμείς είχαμε υιοθετήσει μια σημαντική περίοδο. Αυτή η αναθεωρητική παρέκκλιση εξελίχθηκε σε βασικό θεωρητικό λάθος, που οδήγησε ΚΚ να υπηρετούν τον καπιταλισμό, όταν αυτός είχε ζωτική ανάγκη να εξασφαλίσει τη μέγιστη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος και τη χειραγώγηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, με τη βοήθεια ενός αλλοτριωμένου κόμματος της εργατικής τάξης.

Αρκετοί ισχυρίζονται ότι η συμμετοχή του ΚΚ σε μια κυβέρνηση θα λειτουργούσε ως παράγοντας πίεσης κατά των συμβιβασμών και των υπαναχωρήσεων. Από μόνη της αυτή η άποψη βάζει σε δεύτερη μοίρα, στο περιθώριο τον λαϊκό παράγοντα, παραπέμπει σε αλλαγές από τα πάνω, μέσα από κομματικές και πολιτικές διαβουλεύσεις, το αστικό κοινοβούλιο να διαδραματίζει τον κύριο ρόλο για τον λαό και τις εξελίξεις. Στην πραγματικότητα, αυτές οι απόψεις κρύβουν ή κάνουν πως αγνοούν ότι η πολιτική εξουσία στον καπιταλισμό και η διακυβέρνηση καθορίζεται από τις ανάγκες του κεφαλαίου. Η μόνη πίεση που μπορεί να δοκιμαστεί η αποτελεσματικότητά της στο ένα ή το άλλο ζήτημα είναι η πίεση της ταξικής πάλης, αυτή είναι η κινητήρια δύναμη των εξελίξεων. (...)

Ας σκεφτούν οι άνθρωποι που έχουν αγωνιστεί, που αγωνίζονται και σήμερα, ας σκεφτούν οι προοδευτικοί, οι αριστεροί, όλοι όσοι αισθάνονται δυσφορία μέχρι αντίθεση απέναντι στον καπιταλισμό, αυτοπροσδιορίζονται αντικαπιταλιστές, που ψάχνουν εναλλακτική λύση, ας σκεφτούν σήμερα τους μύθους που συνόδευαν τον καπιταλισμό και πόσο αυτοί τελικά επιβεβαιώθηκαν ιδιαιτέρα μετά την παγκόσμια επικράτησή του την τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα. Η προσωρινή υποχώρηση του σοσιαλισμού έφερε στην επιφάνεια την πιο γυμνή, αφτιασίδωτη αλήθεια για τον καπιταλισμό. Ο,τι είχε να προσφέρει το πρόσφερε, συγκρινόμενο με το φεουδαρχικό σύστημα που ανέτρεψε και διαδέχθηκε. Αυτό το σύστημα σαπίζει, γίνεται αντιδραστικότερο, δεν μπορεί να κάνει τους ελιγμούς και τις παραχωρήσεις που έκανε κάποτε, ώστε να εμποδίσει τη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών - λαϊκών μαζών. Τελευταία απόδειξη τα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ κοροϊδεύοντας, καθώς αυτά δεν αντιστοιχούν ούτε σε 1 ευρώ τη μέρα για τις λαϊκές οικογένειες. Ο καπιταλισμός δεν θα πεθάνει μόνος του, δεν θα κάνει αυτοκτονικές υποχωρήσεις, θα ανατραπεί με τα χέρια και το μυαλό των μαζών.

Το ζήτημα σε κάθε χώρα, σε κάθε καπιταλιστικό κράτος είναι να διαμορφωθεί διακριτά ένα όσο γίνεται μαζικό, ισχυροποιούμενο, αντικαπιταλιστικό, αντιμονοπωλιακό κίνημα της εργατικής τάξης με τη συνοδοιπορία των κοινωνικών της συμμάχων, ένα πιο ισχυρό, μαζικό ΚΚ και Κομμουνιστική Νεολαία. Ικανό να χαράζει δρόμους σε κάθε φάση είτε σε περίοδο απότομης ανάπτυξης της ταξικής πάλης, είτε προσωρινής στασιμότητας και πισωδρόμησης.

Τα αστικά κόμματα θέλουν τον λαό ψηφοφόρο και χειροκροτητή κάθε 4 χρόνια. Εμείς βλέπουμε τον λαό, τους λαούς πρωταγωνιστές.