Ηδη, κυβερνητικοί νόμοι, ευρωπαϊκές Οδηγίες, ατομικές συμβάσεις που επιβάλλει η εργοδοσία, αλλά και ΣΣΕ, στις οποίες βάζουν φαρδιά - πλατιά την υπογραφή τους εργοδοτικοί συνδικαλιστές, συνθέτουν ένα πλέγμα ρυθμίσεων που ενταφιάζουν τον σταθερό ημερήσιο και εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας. Παρέκκλιση στην ...παρέκκλιση χτίζεται η αντεργατική «κανονικότητα», στην οποία ο εργαζόμενος που τελειώνει τη βάρδιά του στις 8 ώρες, που δεν δουλεύει «κόντρα» βάρδιες, που έχει στη διάθεσή του δύο μέρες ανάπαυσης την εβδομάδα, γίνεται είδος υπό εξαφάνιση.
- Το άρθρο 6 διευρύνει τα χρονικά όρια της εργασίας, αυξάνοντας σε 4 (από 3) τις ώρες της νόμιμης υπερωρίας ημερησίως. Με τον τρόπο αυτό, το ημερήσιο ωράριο μπορεί πλέον να ανέλθει στις 13 ώρες (8ωρο, μια ώρα υπερεργασίας και 4 ώρες υπερωρία) στον ίδιο εργοδότη (ήδη ισχύει το 13ωρο αθροιστικά σε περισσότερους του ενός εργοδότες). Το υπουργείο Εργασίας επικαλείται το «όριο» στις 150 ώρες υπερωρίας τον χρόνο, που βέβαια μπορεί να ξεπεραστεί, σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία, όταν μια επιχείρηση λάβει σχετική άδεια επικαλούμενη επείγουσα φύση της εργασίας. Στο μεταξύ, η όρεξη των εργοδοτών έχει ανοίξει και με παρεμβάσεις στη διαδικασία της διαβούλευσης προτείνουν «αναλογική αύξηση του ετήσιου ορίου νόμιμων ωρών υπερωρίας» στις 200 και τις 250 ώρες.
«Πυξίδα» για την επίμαχη ρύθμιση αποτελεί η περίφημη ευρωπαϊκή Οδηγία για την οργάνωση του εργάσιμου χρόνου (88/2003), την οποία ακολουθούν πιστά όλες οι κυβερνήσεις. Με βάση την Οδηγία, η «κανονικότητα» του 13ωρου συμπληρώνεται με προβλέψεις για «παρεκκλίσεις» από την 11ωρη ανάπαυση, οδηγώντας σε ακόμα χειρότερους όρους δουλειάς.
- Το άρθρο 7 επεκτείνει τη «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου, που ήδη προβλέπεται από τη νομοθεσία για διάρκεια 6 μηνών, σε όλη τη διάρκεια του έτους. Πρόκειται για το γνωστό 10ωρο για 4 μέρες την εβδομάδα, με τις 2 επιπλέον ώρες ημερήσιας εργασίας να μην πληρώνονται ως υπερωρία αλλά να «επιστρέφονται» ως ρεπό την πέμπτη μέρα.
- Με το άρθρο 5 οι εργοδότες θα μπορούν να ζητούν από το προσωπικό που έχουν προσλάβει με εκ περιτροπής εργασία, δηλαδή μια μορφή μειωμένης απασχόλησης και αποδοχών, να κάνουν υπερωρίες. Στο συνοδευτικό του νομοσχεδίου κείμενο σημειώνεται πως με τη ρύθμιση διευκολύνεται η λειτουργία «επιχειρήσεων που παρουσιάζουν έντονη αυξομείωση στον φόρτο εργασίας εντός της εβδομάδας»: Δηλαδή πρόκειται για μια ακόμα θεσμοθέτηση της δουλειάς όποτε και για όσο θέλει ο εργοδότης.
- Το άρθρο 19 δίνει τη δυνατότητα σε κάθε εργοδότη να προσλαμβάνει εργαζόμενους, ακόμα και ανήλικους, για την «κάλυψη επειγουσών αναγκών» με σύμβαση εργασίας ορισμένου χρόνου, διάρκειας έως 2 ημερών την εβδομάδα, μέσω ειδικής ηλεκτρονικής εφαρμογής «Ταχείας Πρόσληψης». Πρόκειται για ρύθμιση που δίνει τη δυνατότητα για γενικευμένη ανακύκλωση του προσωπικού, σε μια αγορά εργασίας που ήδη μοιάζει με κινούμενη άμμο.
- Το άρθρο 68 προβλέπει πως στον υπολογισμό των ασφαλιστικών εισφορών δεν προσμετρούνται οι προσαυξήσεις που προκύπτουν «από Συλλογική Σύμβαση Εργασίας ή οικειοθελώς από τον εργοδότη». Πρόκειται για ρύθμιση που προστίθεται σε εκείνη που κατάργησε τις ασφαλιστικές προσαυξήσεις για την υπερεργασία, την υπερωρία, τη νυχτερινή εργασία και την εργασία Κυριακές και αργίες. Ετσι, αφενός οι υπερωρίες εκτός από πιο πολλές γίνονται και πιο φθηνές για την εργοδοσία και αφετέρου η κυβέρνηση παρεμβαίνει απευθείας στις Συλλογικές Συμβάσεις, τις οποίες υποτίθεται ότι σκοπεύει να «θωρακίσει».