Μέσα από την έκθεση γίνεται προσπάθεια να εξηγηθεί τι είναι το κράτος, ποια συμφέροντα εξυπηρετεί και ποιος είναι ο δρόμος που πρέπει να διαλέξουν οι λαοί, για να έρθουν στο προσκήνιο οι δικές τους ανάγκες και οι προϋποθέσεις για να ικανοποιηθούν.

Στην ενότητα με τίτλο «Την περίοδο της πολεμικής οικονομίας, ο πόλεμός τους παρουσιάζεται ως διέξοδος στα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος» αποτυπώνεται, με στοιχεία, το βασικό χαρακτηριστικό του συστήματος στο οποίο ζούμε, του καπιταλισμού, όπου μία χούφτα καπιταλιστές βλέπουν τα κέρδη τους να αυξάνονται σε ιλιγγιώδη ύψη, ενώ την ίδια περίοδο ο συνολικός πλούτος των φτωχότερων 4,77 δισ. ανθρώπων έμεινε στάσιμος. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία διεθνών οργανισμών, το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει πάνω από το 45% του συνολικού πλούτου της Γης.

Αναδεικνύεται ο ανταγωνισμός των καπιταλιστών που οδηγεί σε πολεμικές συρράξεις, για το ξαναμοίρασμα της αγοράς. Οτι, συνολικά, η οικονομία στρέφεται προς τον πόλεμο, την αναδιανομή των αγορών, των δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων κ.λπ.

Παρουσιάζεται ότι από την αρχή της εγκαθίδρυσής του το καπιταλιστικό σύστημα γεννά κρίσεις, πολέμους και αυτό γιατί είναι στο DNA του.

Οτι η πολεμική προετοιμασία απαιτεί αυξημένη παραγωγικότητα και ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Και εδώ εντάσσεται το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για το 13ωρο, αφού οι 8 ώρες πλέον δεν είναι αρκετές για τις απαιτήσεις του κεφαλαίου.

Τεκμηριώνεται με παραδείγματα ότι το αστικό κράτος υπάρχει και σχεδιάζει με σκοπό το κέρδος των λίγων εις βάρος των αναγκών των πολλών και της εργατικής τάξης.

Ως τρανταχτό παράδειγμα αναφέρεται το έγκλημα στα Τέμπη, που εκτός από τη συνενοχή όλων των αστικών κομμάτων φωτίζει το ταξικό πρόσημο της λειτουργίας του αστικού κράτους. Φωτίζει με ποιο κριτήριο επιλέγει πολιτικές και προτεραιότητες, με ποιο κριτήριο ιεραρχεί τα έργα και τις επενδύσεις που χρηματοδοτεί. Και γιατί θεωρούνται κόστος η Υγεία, η Παιδεία, η πολιτική προστασία (αντιπλημμυρική προστασία, αντισεισμική θωράκιση, πυροπροστασία), η φοιτητική μέριμνα.

Παρουσιάζεται η κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές στην καθημερινότητά τους, αλλά και στη σύνδεση με την αγορά εργασίας. Χιλιάδες φοιτητές βρίσκονται αβοήθητοι αντιμετωπίζοντας το ανυπέρβλητο εμπόδιο του κόστους σπουδών, της αναζήτησης φοιτητικής στέγης, και ενώ τα πανεπιστήμια ασφυκτιούν από την υποχρηματοδότηση, η κυβέρνηση επιλέγει να φέρει νέα μέτρα καταστολής, τις διαγραφές φοιτητών που παλεύουν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους και ταυτόχρονα με fast track διαδικασίες, χωρίς καμία πρόβλεψη, δίνει το «πράσινο φως» να βαφτιστούν τα ιδιωτικά κολέγια πανεπιστήμια.

Αναδεικνύεται λοιπόν ότι έχουμε ένα κράτος ικανό να στηρίζει την κερδοφορία των μεγάλων ομίλων και ακριβώς για τον ίδιο λόγο εχθρικό απέναντι στον λαό, ανίκανο να ικανοποιήσει τις ανάγκες του, πρόθυμο να θυσιάσει τα δικαιώματά του.

Φωτίζεται ότι στην καπιταλιστική κοινωνία δεν έχουν κοινά συμφέροντα οι θύτες και τα θύματα της εκμετάλλευσης. Το πρόβλημα για τον λαό δεν είναι ότι δεν υπάρχει κράτος. Είναι ότι υπάρχει το σημερινό κράτος, το κράτος της δικτατορίας του κεφαλαίου, που υπηρετεί τους θύτες, την άρχουσα τάξη, τον πραγματικό μας αντίπαλο και είναι έτοιμο να διαπράξει κάθε νέο έγκλημα σε βάρος μας για τα συμφέροντά τους.

Παρουσιάζεται με παραδείγματα ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι μια συνολική περίοδος που προχωρούν μια σειρά αναδιαρθρώσεις στην παραγωγή, στο αστικό κράτος, στην κοινωνία, ενώ επιβεβαιώνουν ότι βασικό χαρακτηριστικό της πολεμικής βιομηχανίας είναι η πολύμορφη παρέμβαση του κράτους. Και στην ιμπεριαλιστική ειρήνη και στον πόλεμο κερδισμένοι βγαίνουν οι ίδιοι, οι καπιταλιστές.

Εκτός από την οικονομία, η ΕΕ βάζει σε κατάσταση πολέμου κάθε πτυχή της ζωής του λαού, επιδιώκοντας τη μεγαλύτερη δυνατή συστράτευση στα πολεμοκάπηλα σχέδια της αστικής τάξης, για την υπεράσπιση ακόμα και με τα όπλα των συμφερόντων της στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Υποδομές, λιμάνια, σιδηρόδρομοι, αεροδρόμια μετατρέπονται σε πολεμικά ορμητήρια. Μετασχηματίζονται για τις ανάγκες του πολέμου.

Γίνεται αναφορά στην εμπλοκή της χώρας μας στα πολεμικά μέτωπα και με υποδομές και ενεργητικά, μετατρέποντας τη χώρα και τον λαό μας σε στόχο αντιποίνων. Στην απόφαση της κυβέρνησης να στείλει στην Ουκρανία πολεμικό υλικό πάσης φύσεως, από πυρομαχικά μέχρι και ΤΟΜΑ. Στη μετατροπή της χώρας μας σε ορμητήριο πολέμου, καθώς λειτουργούν δεκάδες βάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ (Σούδα, Αλεξανδρούπολη, Λάρισα, Ανδραβίδα, Ακτιο κ.ά.). Από εδώ εξοπλίζονται, ανεφοδιάζονται και εδώ «ξεκουράζονται» τα πλοία, τα αεροπλάνα και οι στρατιώτες που σπέρνουν τον θάνατο στη Μ. Ανατολή. Από εδώ φεύγουν drones και αεροσκάφη για να επιτηρούν τις κινήσεις της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα. Παράλληλα, μία σειρά υποδομές (διυλιστήρια, τηλεπικοινωνίες, αποθήκες logistics κ.ά.) αποκτούν κρίσιμο - επιχειρησιακό ρόλο για το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, το Ισραήλ.

Παρουσιάζονται στοιχεία για την πολεμική οικονομία, με τη στροφή των επενδύσεων σε αυτόν τον τομέα, την κρατική - ευρωενωσιακή ενίσχυση της παραγωγής οπλικών συστημάτων, την αύξηση της χρηματοδότησης για τις στρατιωτικές δαπάνες, αλλά και τη γενικότερη εμπλοκή των κρατών - μελών της ΕΕ στον «ενεργειακό, εμπορικό και τεχνολογικό πόλεμο» με τον υπό διαμόρφωση ευρασιατικό άξονα, αλλά και τον πόλεμο στο εσωτερικό της ευρωατλαντικής συμμαχίας.

Επίσης αναφέρονται πιο λεπτομερή στοιχεία σχετικά με την εξέλιξη του πολέμου, και, συγκεκριμένα, σχετικά με τις στρατιωτικές δαπάνες, που δείχνουν και την εμπλοκή των χωρών στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και πολέμων. Από αυτά αναδεικνύεται ότι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ διεκδικούν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτούς τους ανταγωνισμούς.

Ειδικότερα τονίζεται ότι η ΕΕ δεν είναι και τόσο αθώα όσο προσπαθεί να παρουσιαστεί, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το πώς μπλέκεται στο μακελειό του παλαιστινιακού λαού και τάσσεται με τη μεριά του κράτους - δολοφόνου Ισραήλ.

Ως απάντηση προβάλλει η θέση του ΚΚΕ, που καλεί τον λαό να απαλλαγεί από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων. Η εργατική τάξη με τους συμμάχους της να πραγματοποιήσει τη σοσιαλιστική επανάσταση και να προχωρήσει στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Εξηγείται τι είναι ο σοσιαλισμός. Πως μέσω του Κεντρικού Σχεδιασμού και με κοινωνικοποιημένα τα μέσα παραγωγής τίθενται στην υπηρεσία του ανθρώπου και των αναγκών του οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, ό,τι έχει δημιουργήσει η ανθρώπινη δραστηριότητα σε επιστήμη, τεχνολογία, Πολιτισμό, που διασφαλίζουν ένα ανώτερο επίπεδο ζωής, πνευματικής ανάπτυξης και καλλιέργειας.

Πώς εξαλείφεται η ανεργία, η εργασιακή ανασφάλεια, αυξάνεται ο ελεύθερος χρόνος, ώστε, εκτός των άλλων, ο εργαζόμενος λαός να έχει δυνατότητα να μετέχει ενεργά και να ασκεί τον εργατικό έλεγχο, να διασφαλίζεται ο χαρακτήρας της εργατικής εξουσίας.

Επίσης παρουσιάζονται οι προϋποθέσεις για τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Παράλληλα, παρουσιάζονται πτυχές από την πολύπλευρη παρέμβαση του ΚΚΕ (ιδεολογική, πολιτική, συνδικαλιστική), που επιβεβαιώνει ότι τo KKE στις συνθήκες του καπιταλισμού ως οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης συμβάλλει αποφασιστικά στην οργάνωση των αγώνων με αντικαπιταλιστικό αντιμονοπωλιακό πολιτικό περιεχόμενο. Είναι το μόνο κόμμα που πιστεύει ότι η εργατική τάξη πρέπει να πάρει την εξουσία στα χέρια της και να οικοδομήσει τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία.