Το παραπάνω είναι ένα απόσπασμα από την παρουσίαση της έκδοσης του βιβλίου του Νικολάι Σεστέρνια «Η Δημόσια Υγεία στην ΕΣΣΔ», που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σάββατο στο Στέκι Εργαζομένων και Νεολαίας Πατησίων, με πρωτοβουλία της ΚΟ Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας Αττικής του ΚΚΕ.

Την έκδοση, την οποία επιμελείται το Τμήμα Υγείας - Πρόνοιας της ΚΕ του ΚΚΕ, παρουσίασε ο Γιώργος Νάνος, μέλος του Τμήματος.

«Σκεφτήκαμε να τιμήσουμε τα 100 χρόνια από τον θάνατο του Λένιν με την έκδοση του συγκεκριμένου βιβλίου. Να φωτίσουμε τις δυνατότητες που έχει σήμερα ο λαός όταν η κοινωνία είναι οργανωμένη βάσει των αναγκών του και όχι με κριτήριο το κέρδος», σημείωσε μεταξύ άλλων καλωσορίζοντας τους συγκεντρωμένους η Σοφία Ζώρη, παιδίατρος σε Κέντρο Υγείας και μέλος του Τομεακού Γραφείου Υγείας - Πρόνοιας Αττικής του ΚΚΕ. Και, στον αντίποδα των παραπάνω, ανέδειξε τη σημερινή «δυστοπία», με τις πάνω από 80 πολεμικές εστίες στον πλανήτη, τις περισσότερες μετά τον B' Παγκόσμιο Πόλεμο, με την πολεμική οικονομία που σηματοδοτεί νέες θυσίες για τον λαό, με το 13ωρο για τους εργαζόμενους και την «ελευθερία επιλογής» να πεθαίνεις αβοήθητος γιατί δεν υπάρχει οδηγός ασθενοφόρου. Αντίπαλος αυτής της πολιτικής - επεσήμανε - που αναπαράγει αυτήν τη βαρβαρότητα δεν είναι άλλος από τους εργαζόμενους που οργανώνονται στα σωματεία τους, που δυναμώνουν το ρεύμα αμφισβήτησης.

Μέσα στο βιβλίο - τόνισε - διαπιστώνονται οι βασικοί πυλώνες του σοβιετικού συστήματος Υγείας, οι οποίοι ως σύνολο αντιστοιχούν με τον κοινωνικό χαρακτήρα της ανάπτυξής του μέσω του εργατικού κράτους, με την καθολική και δωρεάν παροχή των εργασιών του, την ανάπτυξη των μονάδων Υγείας σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο, τη στελέχωσή τους, τον εξοπλισμό τους, την εκπαίδευση των υγειονομικών και την κατανομή τους με κριτήριο την κάλυψη των αναγκών, τον προσανατολισμό στην πρόληψη αλλά και στη διεθνιστική προσφορά, είτε άμεσα, με τη βοήθεια ανάπτυξης των συστημάτων Υγείας σε άλλα κράτη, είτε έμμεσα, τροφοδοτώντας με τις κατακτήσεις αυτές αντίστοιχες διεκδικήσεις από το εργατικό - λαϊκό κίνημα των καπιταλιστικών κρατών. Χαρακτηριστική είναι η ουσιαστική συμμετοχή του λαού μέσω των λαϊκών επιτροπών στη διαμόρφωση των μέτρων για την Υγεία και στην πρότασή τους στα Σοβιέτ των αντιπροσώπων, αλλά και στον έλεγχο της εφαρμογής τους.

Εναν αιώνα μετά, «η μέρα με τη νύχτα η σύγκριση των δύο συστημάτων. Το ένα καθολικά για τον λαό, το άλλο καθολικά για τα κέρδη μιας χούφτας παρασίτων. Το 1928 στη Σοβιετική Ενωση ο καθένας είχε τον γιατρό του στο ΚΥ, στο σπίτι, στη δουλειά, στο σχολείο, και 97 χρόνια μετά ο προηγμένος καπιταλισμός της καινοτομίας, της ρομποτικής, της εξατομικευμένης φαρμακευτικής θεραπείας, έχει πετύχει το ακατόρθωτο: Ενώ υπάρχουν χιλιάδες υγειονομικοί όλων των κλάδων και ειδικοτήτων, να λείπουν μερικώς ή και ολικώς παιδίατροι, παθολόγοι, νοσηλευτές, με ανεπαρκέστατες παροχές κ.λπ.

Στον σοσιαλισμό η Κοινωνική Ασφάλιση κάλυπτε όλους χωρίς εξαίρεση τους Σοβιετικούς ανθρώπους και τα μέλη των οικογενειών τους. Οι εισφορές προέρχονταν από τα κονδύλια των επιχειρήσεων, ιδρυμάτων και κολχόζ, η δε Κοινωνική Ασφάλιση χρηματοδοτούνταν βασικά από τον κρατικό προϋπολογισμό», συνέχισε, παραθέτοντας τα εξής στοιχεία:

Πριν την επανάσταση στη Ρωσία υπήρχαν μόνο 20.000 γιατροί. Στη Σοβιετική Ενωση το 1987 υπήρχαν πάνω από 1,1 εκατομμύρια, το 1/4 όλων των γιατρών του κόσμου! Το 1957 καθιερώθηκε ο σταθερός εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας 35 ωρών και σήμερα, 68 χρόνια μετά, προωθούνται η ημερήσια εργασία 13 ωρών και η «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας.

«Αν τότε, με "προίκα" τη μεγάλη καθυστέρηση και τις περιορισμένες αρχικά δυνατότητες, έγιναν τόσα, μπορούμε να αντιληφθούμε σήμερα, με τελείως διαφορετικές συνθήκες, με τεράστιες δυνατότητες, τι άλματα μπορούν να γίνουν», τόνισε ο Γ. Νάνος, επισημαίνοντας την υπεροχή του ενιαίου κρατικού λαϊκού συστήματος Υγείας στην ΕΣΣΔ, που «σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα - μεταξύ 1919 και 1936 - κατάφερε να εξαλειφθούν η χολέρα, η ευλογιά και η πανώλη, ενώ διαπιστώνεται το πρωτοφανές γεγονός της έλλειψης μαζικών επιδημιών κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο καπιταλισμός ούτε μπορεί, ούτε θέλει να προσφέρει κοινωνικά αγαθά».

«Μπορεί η Υγεία και οι υπηρεσίες που σχετίζονται με την πρόληψη, τη θεραπεία και την αποκατάσταση να είναι κοινωνικά αγαθά, δηλαδή να παρέχονται σε όλους χωρίς όρους και προϋποθέσεις, ανάλογα με τις ανάγκες τους, από τη στιγμή που υπάρχει ανάπτυξη της επιχειρηματικής δράσης ή και σε συνθήκες συνύπαρξης κρατικού και ιδιωτικού τομέα;

Το ΚΚΕ απαντά: Οχι. Στο πλαίσιο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της επιχειρηματικής δράσης, οι κανόνες της αγοράς και του κέρδους μετατρέπουν την Υγεία σε ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα, το κάνουν απρόσιτο για το μεγαλύτερο μέρος των λαϊκών στρωμάτων. Μέσα από το πρόβλημα της Υγείας αναδεικνύεται η αντιπαράθεση, ουσιαστικά, των δύο δρόμων ανάπτυξης», επεσήμανε ο Γ. Νάνος παρουσιάζοντας τη θέση του ΚΚΕ για αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας - Πρόνοιας, με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης: «Είναι η μόνη ρεαλιστική πρόταση, γιατί είναι αυτή που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της πλειοψηφίας του λαού. Η προσφορά του ΚΚΕ δεν αφορά μόνο το ότι διατυπώνει τα χαρακτηριστικά ενός λαϊκού συστήματος Υγείας, αλλά αποδεικνύει τη δυνατότητα να πραγματοποιηθεί, τους κοινωνικούς και πολιτικούς όρος που μπορούν να διαμορφώσουν τα λαϊκά στρώματα, να γίνουν πρωταγωνιστές των εξελίξεων».

Για τη συγκεκριμένη έκδοση υπογράμμισε την ιδιαίτερη αξία που έχει για τις νεότερες ηλικίες, που δεν έζησαν την περίοδο της εφαρμογής στην πράξη των μεγάλων κατακτήσεων στην ΕΣΣΔ και είναι καθημερινά αντιμέτωπες με την αστική προπαγάνδα του «αποτυχημένου συστήματος» ή του συστήματος που «θεωρητικά είναι ωραίο, αλλά πρακτικά ανεφάρμοστο», προκειμένου να δημιουργούνται εμπόδια στο να ωριμάζει ο υποκειμενικός παράγοντας για την προ πολλού ώριμη αντικειμενική ανάγκη της άλλης κοινωνίας, του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Περιγράφοντας πώς θα πάρει σάρκα και οστά μια τέτοια προοπτική, ο Γ. Νάνος τόνισε:

«Με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με λαϊκή περιουσία τον τεράστιο πλούτο που παράγει ο ίδιος ο λαός, μπορεί να σχεδιάσει και να αναπτύξει ένα πανελλαδικό κρατικό σύστημα Υγείας - Πρόνοιας στο πρωτοβάθμιο, δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο, στην Επείγουσα Ιατρική, το οποίο θα παρέχει απολύτως δωρεάν όλες τις υπηρεσίες χωρίς διάκριση.

Μπορεί να αξιοποιήσει τις δυνατότητες του υπάρχοντος εξειδικευμένου υγειονομικού προσωπικού, με σχεδιασμένη κατανομή, να σχεδιάσει την εκπαίδευση τόσο σε αριθμό όσο και σε ειδικότητες και κλάδους, με εξασφαλισμένη την εργασία και τις κοινωνικές παροχές από το λαϊκό κράτος, να προσφέρουν την εργασία τους σε όλες τις περιοχές της χώρας.

Μπορεί να αξιοποιήσει και να αναπτύξει την κοινωνικοποιημένη βιομηχανία έρευνας, παραγωγής και διάθεσης φαρμάκων, εμβολίων, υγειονομικού υλικού, τεχνικών βοηθημάτων κ.λπ., να αναπτύξει τουλάχιστον σε έναν βαθμό τη βιομηχανία παραγωγής βιοϊατρικής τεχνολογίας, με κριτήριο τη μεγαλύτερη δυνατή αυτάρκεια και την εισαγωγή με διακρατικές συμφωνίες όπου χρειάζεται.

Μπορεί να αναπτύξει τη ραχοκοκκαλιά του συστήματος Υγείας, το σύστημα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, με κύριο προσανατολισμό την πρόληψη αλλά και τη θεραπεία και αποκατάσταση.

Με πανελλαδική ανάπτυξη κρατικών Κέντρων Υγείας και των αποκεντρωμένων ιατρείων τους, με κριτήρια εδαφολογικά, πληθυσμιακά, σύνθεσης πληθυσμού, τόπων δουλειάς κ.ά., διασυνδεδεμένων με τα κρατικά νοσοκομεία και το ανεπτυγμένο κρατικό σύστημα Επείγουσας Ιατρικής (ΕΚΑΒ).

Βασικό κριτήριο αυτού του συστήματος ΠΦΥ είναι να εξασφαλίζεται η εξειδικευμένη παροχή όλων των υπηρεσιών, όλο το 24ωρο, γρήγορα, έγκαιρα και με ασφάλεια, κοντά στον τόπο κατοικίας, στους χώρους εργασίας, άθλησης κ.λπ.».