Δώδεκα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη δολοφονική επίθεση της ναζιστικής εγκληματικής Χρυσής Αυγής σε κομμουνιστές και συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, στο Πέραμα (12 Σεπτέμβρη 2013). Μετά από τόσα χρόνια, η δίκη της Χρυσής Αυγής - τώρα σε δεύτερο βαθμό - δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, με ευθύνες των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η δολοφονική επίθεση στους κομμουνιστές συνδικαλιστές έχει υποβιβαστεί σε πλημμέλημα.

Παράλληλα, έχουν ξεκινήσει οι αποφυλακίσεις στελεχών της εγκληματικής οργάνωσης, που απολάμβαναν έτσι κι αλλιώς προνόμια και εντός φυλακής, όπως ο Ηλ. Κασιδιάρης που ανενόχλητος προπαγανδίζει το ναζιστικό του δηλητήριο, κρύβεται πίσω από νέα μορφώματα κ.ο.κ. Τέτοια είναι η κάλυψη που δίνει το σύστημα στους δήθεν ...αντισυστημικούς χρυσαυγίτες, αφού είναι σάρκα από τη σάρκα του.

Κατά τη δίκη της Χρυσής Αυγής αναδείχθηκαν ο ναζιστικός εγκληματικός της χαρακτήρας, ο τρόπος οργάνωσης και δράσης των ταγμάτων εφόδου, αλλά και η διασύνδεσή της με μερίδες επιχειρηματικών συμφερόντων, τμήματα του κρατικού μηχανισμού και ειδικά των δυνάμεων καταστολής, η διαπλοκή της με άλλα εγκληματικά στοιχεία και κυκλώματα. Τα αποτρόπαια εγκλήματά της έχουν καταδικαστεί ισόβια στη συνείδηση του λαού και της νεολαίας.

Το βράδυ της 12ης Σεπτέμβρη 2013, οργανωμένο τάγμα εφόδου της ναζιστικής οργάνωσης από Πέραμα, Νίκαια και Σαλαμίνα έστησε δολοφονική ενέδρα σε βάρος συνεργείου του ΚΚΕ που έκανε αφισοκόλληση στη λεωφόρο Δημοκρατίας, στο Πέραμα, για το 39ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Η επίθεση έγινε λίγα μέτρα μακριά από την πύλη της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης.

Το χτύπημα στο Πέραμα ήταν οργανωμένο ιεραρχικά και με κάθε λεπτομέρεια. Οι χρυσαυγίτες έφτασαν στο σημείο με αυτοκίνητα και μηχανάκια, βγήκαν από τα γύρω στενά και επιτέθηκαν στα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ με ανθρωποκτόνο σκοπό, όπως δείχνει η ενέδρα που επιχείρησαν να τους στήσουν και τα φονικά όπλα που είχαν προετοιμάσει.

Οι επιτιθέμενοι ναζί κρατούσαν ανάμεσα σε άλλα καδρόνια, στειλιάρια, πτυσσόμενα γκλοπ, λοστούς στην άκρη των οποίων υπήρχαν πρόκες και βίδες, κοντάρια στα οποία είχαν προσαρμοσμένα στο πάνω μέρος τους μεταλλικά ελάσματα, καθώς και ιδιοκατασκευή κονταριού με μεταλλική απόληξη και στρεβλή μεταλλική προσθήκη σε σχήμα «Γ».

Οι χρυσαυγίτες, σύμφωνα με τους αυτόπτες μάρτυρες, κατέβηκαν στα σημεία της επίθεσης με στρατιωτική παράταξη, από δύο κάθετους δρόμους, χωρισμένοι σε δύο ομάδες και έκλεισαν την κυκλοφορία για να μην μπορεί κάποιος τρίτος να παρέμβει.

Η επίθεση άφησε πίσω της τραυματίες. Ο πρόεδρος του Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά, Σωτήρης Πουλικόγιαννης, ο οποίος βρέθηκε στο επίκεντρο του δολοφονικού τους μένους, δέχθηκε ισχυρό χτύπημα στο κεφάλι. Χτυπούσαν με μανία στο κεφάλι και στο σώμα. Χαρακτηριστικές για τη σφοδρότητα των χτυπημάτων είναι οι τρύπες που προκάλεσαν στις λαμαρίνες των αυτοκινήτων του συνεργείου της αφισοκόλλησης. Οπως έχουν καταθέσει θύματα της επίθεσης, τους προστάτευσαν τα αυτοκίνητα, που αν δεν υπήρχαν, η επίθεση είναι πολύ πιθανό να είχε αποβεί θανατηφόρα. Μετά από λίγα λεπτά δόθηκε το παράγγελμα της λήξης και οι χρυσαυγίτες εξαφανίστηκαν.

Πέντε μέρες μετά την επίθεση στους κομμουνιστές συνδικαλιστές ακολούθησε η δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, ενώ ενάμιση χρόνο νωρίτερα είχε προηγηθεί η δολοφονική επίθεση σε βάρος Αιγυπτίων αλιεργατών.

Κίνητρο της εγκληματικής επίθεσης και του δολοφονικού μένους που επέδειξε ήταν η πρόθεση της Χρυσής Αυγής να χτυπήσει το ταξικό σωματείο των εργαζομένων στον χώρο της Ναυπηγοεπισκευής, για λογαριασμό των μεγαλοεργολάβων της Ζώνης. Εξάλλου, οι χρυσαυγίτες είχαν επανειλημμένα επιδοθεί σε «υποσχέσεις» πως θα διώξουν τους κομμουνιστές και το ΠΑΜΕ από τη Ζώνη, είχαν μάλιστα φτιάξει και το δικό τους εργοδοτικό «σωματείο».

Οπως αποδείχθηκε, τόσο με την επίθεση, όσο και με το «σωματείο» - δουλεμπορικό των εργολάβων που έστησαν οι φασίστες, στόχος τους ήταν να βάλουν στον «πάγο» τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες των εργαζομένων, τις δίκαιες διεκδικήσεις τους για την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης, για την τήρηση των μέτρων για την υγεία και ασφάλεια σε έναν χώρο με πολύ μεγάλη επικινδυνότητα και εργατικά «ατυχήματα» που έχουν κοστίσει ζωές. Δεν τους βγήκε. Αμεσα και τα επόμενα χρόνια πήραν τη σιδερένια απάντηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, έτσι όπως έγραφε και το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» την ημέρα μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα «Δολοφόνοι χρυσαυγίτες από τον λαό θα τη βρείτε».