Στις εκδηλώσεις μίλησε ο Θοδωρής Χιώνης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
Στην πολιτική συγκέντρωση της δεύτερης μέρας μίλησε ο Θοδωρής Χιώνης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
Τους συμμετέχοντες την πρώτη μέρα καλωσόρισε ο Ανδρέας Ζάγκας, μέλος του ΓΠ Δυτικής Ελλάδας της ΚΝΕ και Γραμματέας του ΤΣ Αιτωλοακαρνανίας. Πλούσιο ήταν το πολιτιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ. Πραγματοποιήθηκαν μουσικά αφιερώματα για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Μίκη Θεοδωράκη με τίτλο «Ποιος τη ζωή μου», καθώς και για τον Θάνο Μικρούτσικο, όπου συγκίνησε ο χαιρετισμός που απηύθυνε η σύντροφος του μουσικοσυνθέτη Μαρία Παπαγιάννη, πριν από την έναρξη του αφιερώματος.
Το χειροκρότημα κέρδισε και το αντιπολεμικό δρώμενο αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό από μαθητές, που ολοκληρώθηκε με την παλαιστινιακή σημαία επί σκηνής.
Πραγματοποιήθηκαν επίσης λαϊκά - παραδοσιακά γλέντια και τα δύο βράδια, ενώ στον χώρο λειτούργησαν έκθεση με τίτλο «Η "πράσινη ανάπτυξη" καταστρέφει τη ζωή μας. Η διέξοδος στον αγώνα με το ΚΚΕ, για τον σοσιαλισμό!», στέκια μαθητών και του «κόκκινου Αερόστατου», παιδότοπος και έκθεση βιβλίου της «Σύγχρονης Εποχής».
«Το αφηγήματα της κυβέρνησης για "παραγωγική ανασυγκρότηση" και "την οικονομία που πάει καλά", όπως και αυτά των κομμάτων της σοσιαλδημοκρατίας περί "νέου παραγωγικού μοντέλου" προσπαθούν να κρύψουν ότι άλλοι τρώνε στο τραπέζι κι άλλοι σερβίρουν, μαζεύουν και πληρώνουν τα σπασμένα, ότι "ανάπτυξη" που να εξασφαλίζει ταυτόχρονα τις λαϊκές ανάγκες και τα κέρδη του κεφαλαίου ούτε υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξει.
Αυτοί που τρώνε πλουσιοπάροχα από την πίτα στο τραπέζι της καπιταλιστικής κερδοφορίας είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Αυτοί που παράγουν, μαγειρεύουν, σερβίρουν και μαζεύουν τα αποφάγια είναι σταθερά οι εργαζόμενοι, που δεν αναπληρώνουν με ό,τι περισσεύει ούτε στο ελάχιστο τη χασούρα. Σταθερά μας αρπάζουν δέκα και μας επιστρέφουν ένα».
Και σημείωσε σε άλλο σημείο: «Από κάθε πλευρά της ζωής μας επιβεβαιώνεται πως η κυρίαρχη πολιτική δεν διορθώνεται, αντίθετα θα γίνεται όλο και πιο άγρια, πιο καταστροφική, πιο ασφυκτικό το πλαίσιο της ΕΕ, πιο επικίνδυνοι οι πολεμικοί σχεδιασμοί, το κεφάλαιο είναι αχόρταγο για κέρδη.
Γι' αυτό και τα επιτελεία του συστήματος ανησυχούν. Η αμφισβήτηση, η αγανάκτηση, η οργή που προκαλεί η αντιλαϊκή πολιτική ακόμα δεν είναι παροδική.
Γνωρίζουν ότι υπάρχει και μπορεί να δυναμώσει το αντίπαλο δέος, η συλλογικά οργανωμένη, κοινή δράση και διεκδίκηση του λαού και της νεολαίας στον δρόμο της σύγκρουσης και της ανατροπής, με το ΚΚΕ μπροστά!».
Ιδιαίτερα για τα σενάρια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, υπογράμμισε: «Δεν υπάρχει περιθώριο για άλλα χαμένα χρόνια και νέες παγίδες. Τα περί "προοδευτικής" ή οποιασδήποτε άλλης "εναλλακτικής" μέσα σε αυτό το εκμεταλλευτικό σύστημα, μέσα στην ΕΕ των λόμπι και στο ΝΑΤΟ των πολέμων, που αναμασούν ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά και λοιποί πρόθυμοι, η "Πλεύση" κ.λπ., είναι ένας νέος γύρος κοροϊδίας του λαού. Τα διάφορα σενάρια rebranding δεν αφορούν μόνο πρόσωπα όπως ο Τσίπρας και αυταπατών όπως ο "δημοκρατικός καπιταλισμός" και η "ευρωπαϊκή κανονικότητα". Αλλά σχέδια "ανάτασης" των κερδών του κεφαλαίου και ανάκτησης της κλονισμένης εμπιστοσύνης στο σάπιο αστικό κράτος.
Το σύγχρονο και πραγματικά προοδευτικό σήμερα είναι να δυναμώσει ο αγώνας για ριζικές ανατροπές, η μαζική λαϊκή δράση να κάνει στην άκρη και να σαρώσει αυταπάτες και δήθεν εναλλακτικές εντός των τειχών. Υπάρχει πια μεγάλη πείρα παλιότερη και νεότερη για δήθεν εναλλακτικές χωρίς σύγκρουση με το κέρδος και το σύστημα, για τα αντιλαϊκά αποτελέσματά τους.
Και ας μοχθούν τώρα ξανά να αναπαλαιώσουν φθαρμένα υλικά της τελευταίας 15ετίας για την επανάληψη της ίδιας εξαπάτησης του ελληνικού λαού για να εξασφαλίσουν τη "σταθερότητα" του συστήματος της εκμετάλλευσης από τη λαϊκή δυσαρέσκεια που μεγαλώνει.
Εχει "γίνει ταμείο". Από τη μία οι επιχειρηματικοί όμιλοι έχουν από όλες τις κυβερνήσεις και την ίδια την ΕΕ τεράστιο οπλοστάσιο για την ένταση της εκμετάλλευσης, για το ξεζούμισμα του λαϊκού εισοδήματος, για κέρδη ρεκόρ, για νέα πεδία επενδύσεων στο έδαφος πλέον της πολεμικής οικονομίας και της πολεμικής προετοιμασίας και εμπλοκής.
Οι εργαζόμενοι, στο δικό τους "ταμείο", και από αυτήν τη 15ετία - σφαγείο μπορούν να δουν ότι όλα αυτά τα χρόνια δοκιμάστηκαν τα πάντα, οι συνταγές κάθε είδους: Δοκιμάστηκαν και τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα και τα "επεκτατικά" με "χαλάρωση" και χρηματοδοτήσεις προς το κεφάλαιο μέσα, παραδείγματος χάρη, από το Ταμείο Ανάκαμψης.
Δοκιμάστηκαν και μονοκομματικές κυβερνήσεις στο όνομα της "σταθερότητας" και κυβερνήσεις συνεργασίας στο όνομα της "συναίνεσης". Και "φιλελεύθερες" και "προοδευτικές" για την αξιοποίηση των διαφόρων "μειγμάτων", μαζί και των "τεχνοκρατών" για "ρεαλιστικές λύσεις" στο ίδιο πάντα πλαίσιο.
Δοκιμάστηκαν, διαψεύστηκαν παταγωδώς και πληρώθηκαν πανάκριβα οι ψεύτικες ελπίδες που έσπειρε η αμαρτωλή σοσιαλδημοκρατία. Αποδείχθηκε στην πράξη ότι αυτό το σφαγείο της ΕΕ και της εξουσίας των επιχειρηματικών ομίλων δεν μετατρέπεται σε απάνεμο λιμάνι για τους λαούς, ότι γίνεται μόνο χειρότερο, ακόμα πιο βάρβαρο και αντιδραστικό.
Για να μη μετράει ο λαός άλλες χαμένες 15ετίες, είναι μονόδρομος η οργάνωση της πάλης, η διεκδίκηση με κριτήριο τις σύγχρονες ανάγκες του, απέναντι σε ένα σύστημα που τις θεωρεί "κόστος". Διέξοδος υπάρχει στη σύγκρουση με τη βάρβαρη πολιτική του κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων, με την ΕΕ και τις κυβερνήσεις της. Στην πολιτική αλλαγή με ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου που ορθώνει εμπόδια για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση, κρίσεις και πολέμους.
Εκεί καταθέτει το ΚΚΕ όλες του τις δυνάμεις. Εκεί καταθέτει τη μαχητικότητα, την αγωνιστικότητα, την τιμιότητα που διακρίνουν ευρύτερα εργατικά - λαϊκά στρώματα που ενδεχόμενα να μη συμφωνούν σε όλα με το ΚΚΕ.
Ενα ΚΚ μπορεί να χαράσσει και να ανοίγει τον δρόμο, όταν παραμένει αδέσμευτο από το αστικό κράτος και τα κυβερνητικά δεσμά του συστήματος, καθοδηγητική δύναμη στην ανάπτυξη της δημιουργικής δύναμης της ιστορίας, της ταξικής πάλης.
Αποδείχθηκε μάλιστα ότι το καπιταλιστικό σύστημα στηρίχθηκε σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, σε συνθήκες εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο όχι μόνο από τα φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, αλλά και κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται αριστερά, ανανεωτικά, αντισυστημικά ή όπως αλλιώς. Δεν υπήρξε στην Ιστορία κυβέρνηση με συμμετοχή, στήριξη ή ανοχή ΚΚ που να αποτέλεσε εφαλτήριο για την επίθεση στο κεφάλαιο, στον ιμπεριαλισμό, αλλά το αντίθετο, όπως μας δείχνουν πολύ καθαρά τα παραδείγματα στη Γαλλία, στην Ιταλία και σε μια σειρά άλλες χώρες. Πολύ περισσότερο δεν αποτέλεσε το κλειδί, όπως ορισμένοι έλεγαν, για το πέρασμα στον σοσιαλισμό.
Το έργο το έχουμε δει πάρα πολλές φορές με πολλά και διαφορετικά κόμματα και χρώματα. Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται. Η βαρβαρότητα δεν γιατρεύεται.
Προκοπή μπορεί να δει ο λαός μας με την ανατροπή εκ βάθρων αυτού του σάπιου οικονομικού, πολιτικού συστήματος, με την επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη, για να συμμετέχει ο ίδιος ο λαός ενεργά, πραγματικά και ουσιαστικά στη διακυβέρνηση και στις αποφάσεις που αφορούν την τύχη, το παρόν και το μέλλον του».