17 νεκροί, δεκάδες χιλιάδες σπίτια, καταστήματα, σχεδόν ένα εκατομμύριο στρέμματα με καλλιέργειες, κτηνοτροφικές μονάδες και σταβλικές εγκαταστάσεις, μελίσσια, βουλιαγμένα για μέρες στις λάσπες και στα νερά, τεράστιες καταστροφές σε υποδομές, Κέντρα Υγείας, σχολεία, πανεπιστήμια, οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο, είναι μόνο μερικές από τις τραγικές συνέπειες.

Επικίνδυνες υγειονομικές συνθήκες από τα λιμνάζοντα νερά, τα νεκρά ζώα, τη μόλυνση του δικτύου ύδρευσης, αλλά και πιο μακροπρόθεσμες εγκληματικές συνέπειες στη δημόσια υγεία, όπως απέδειξε η έκθεση του Κέντρου Ερευνας και Εκπαίδευσης στη Δημόσια Υγεία, την Πολιτική Υγείας και την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΚΕΠΥ). Σοβαρό και το ψυχολογικό αποτύπωμα για χιλιάδες ανθρώπους που είδαν τους τόπους τους να πνίγονται στις λάσπες μαζί με τους κόπους μιας ζωής.

Εκείνες τις μέρες ένα μυριόστομο «γιατί» ακουγόταν σε κάθε πλημμυρισμένη γωνιά της Θεσσαλίας, από τον ανυπεράσπιστο λαό που έψαχνε απαντήσεις και ενόχους, που «αφέθηκε στη μοίρα του», όπως χαρακτηριστικά έλεγαν κάτοικοι των πλημμυρισμένων περιοχών.

Κυβέρνηση, κόμματα της συστημικής αντιπολίτευσης, Περιφερειακή Διοίκηση και τοπικές αρχές, αστικά ΜΜΕ και κάθε λογής απολογητές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας επιστράτευσαν για άλλη μια φορά το άλλοθι της «πρωτοφανούς κακοκαιρίας», της «κλιματικής κρίσης» κ.ά.

Ωστόσο, ο πραγματικός ένοχος που «έπνιξε» τη Θεσσαλία είναι η εγκληματική πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων, που λογαριάζει με όρους κόστους - οφέλους την προστασία της ζωής και της περιουσίας του λαού. Για αυτό η υλοποίηση αντιπλημμυρικών έργων δεν αποτελεί προτεραιότητα για το αστικό κράτος και την ΕΕ.

«Η υλοποίηση των λύσεων αυτών (σ.σ. των έργων αντιπλημμυρικής θωράκισης) συνεπάγεται υπερβολικό κόστος», μαρτυρούσε προκλητικά ειδική μελέτη του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, εκπονημένη από το 2017, για το ενδεχόμενο εκδήλωσης πλημμύρας στη Θεσσαλία!

Ενοχος είναι λοιπόν το αστικό κράτος, εχθρικό στον λαό και επιλεκτικά ανίκανο να προστατέψει τον ίδιο και το βιος του, το περιβάλλον, επειδή είναι ικανότατο στο να υπηρετεί τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων και να δημιουργεί ευκαιρίες για το κεφάλαιο μέσα από τις λάσπες που πνίγουν τις λαϊκές ανάγκες.

Που εξαντλεί την «ετοιμότητά» του στα μηνύματα του 112 και στην εφαρμογή των Οδηγιών της ΕΕ, σαν την 2007/60 για την αξιολόγηση και τη διαχείριση κινδύνων πλημμύρας, με βάση την αρχή του κόστους και του οφέλους. Με αυτήν κρίνεται σε όλα τα κράτη της ΕΕ αν συμφέρει να κατασκευαστούν κάποια αντιπλημμυρικά έργα ή αν είναι «προτιμότερο» το κράτος να αφήσει μια περιοχή να πλημμυρίσει και να καταβάλει στη συνέχεια κάποιες κουτσουρεμένες αποζημιώσεις, αφήνοντας τα πάντα στον αυτόματο πιλότο της «ατομικής ευθύνης».

Για τους ίδιους λόγους, στο κυβερνητικό σχέδιο «Θεσσαλία 2030», από το σύνολο των 4,5 δισ. ευρώ προβλέπονταν μόλις 90 εκατομμύρια ευρώ για την κατασκευή αντιπλημμυρικών έργων, δηλαδή το 2% της χρηματοδότησης! Τα περισσότερα έργα, δε, είναι ακόμη σε εξέλιξη και βαδίζουν με ρυθμούς «χελώνας».

Τις συνέπειες της ίδιας εγκληματικής πολιτικής έζησε πρόσφατα στο πετσί του ο πυρόπληκτος λαός στην Αχαΐα, παλιότερα στη Μάνδρα, στο Μάτι, στην Εύβοια, στον Εβρο, αλλά και στη Βαλένθια της Ισπανίας με τις μεγάλες πλημμύρες, ή στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ με τις φωτιές κ.ο.κ.

Δύο χρόνια μετά, ο λαός της περιοχής μετράει ακόμη τις πληγές του: Εκατοντάδες ξεσπιτωμένοι - αφού το ...υπέρογκο ποσό των 6.000 ευρώ δεν φτάνει ούτε για τα βασικά της αποκατάστασης - ερημωμένα χωριά, εγκαταλελειμμένες καλλιέργειες, παιδικοί σταθμοί κλειστοί, οδικό δίκτυο ρημαγμένο, κατεστραμμένες υποδομές.

Αυτά τα χρόνια στον «τόπο του εγκλήματος» έχουν επιστρέψει πολλές φορές παριστάνοντας τους σωτήρες όσοι ευθύνονται για το έγκλημα σε βάρος του θεσσαλικού λαού. Κυβερνητικά κλιμάκια, περιφερειακή και τοπικές αρχές, επιχειρηματίες και άλλοι παράγοντες έχουν διοργανώσει φιέστες, συνέδρια κεκλεισμένων των θυρών, ξεδιπλώνουν «επιστημονικά» σχέδια (ολλανδικά και άλλα) για την περιβόητη ανασυγκρότηση.

Το ερώτημα που προβάλλει από παντού είναι «Ανασυγκρότηση της Θεσσαλίας για ποιον;». Και σήμερα ο λαός μπορεί να δει πιο καθαρά ότι αξιοποιούν την καταστροφή που προκάλεσε η πολιτική τους για να διαπράξουν νέα μεγαλύτερα εγκλήματα.

Επιχειρούν πάνω στον βούρκο, στα συντρίμμια, στην πλημμυρισμένη και προσωρινά απαξιωμένη γη να δημιουργήσουν νέα πεδία κερδοφορίας για μεγάλους ομίλους σε βάρος χιλιάδων οικογενειών, που ζούσαν από τη δουλειά τους και προσπαθούν να επιβιώσουν χωρίς καμιά ουσιαστική στήριξη από το κράτος.

Γιατί υπάρχει ο λαός της Θεσσαλίας, που το βιος του πνίγηκε στα λασπόνερα, υπάρχουν και οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι που κάνουν νέες μπίζνες στα συντρίμμια και η ανασυγκρότηση της περιοχής προχωράει με κριτήριο την αύξηση της κερδοφορίας τους.

Σε αυτό το πλαίσιο «τρέχουν» τα αντιδραστικά σχέδια για τη διαχείριση των νερών με στόχο την παραπέρα εμπορευματοποίηση, το ακόμα πιο ακριβό νερό - εμπόρευμα για τα νοικοκυριά και τους αγρότες που κάθε καλοκαίρι λένε το «νερό νεράκι» και τον χειμώνα πνίγονται.

Με πρόσχημα την «εξοικονόμηση υδάτινων πόρων», την αντιπλημμυρική προστασία και τις «μόνιμες λύσεις» στην άρδευση, δημιουργήθηκε η Ανώνυμη Εταιρεία (ΟΔΥΘ ΑΕ) που θα διαχειρίζεται το σύνολο των υδάτων της Θεσσαλίας με ιδιωτικοοικονομικούς όρους.

Πίσω απ' τις κυβερνητικές διακηρύξεις για «καινοτόμες λύσεις» αποκατάστασης και ανασυγκρότησης της περιοχής, κρύβεται η συγκέντρωση της γης και της παραγωγής στο μεγάλο κεφάλαιο, που προϋποθέτει το ξεκλήρισμα των αγροτών και την κατάργηση αναγκαίων καλλιεργειών. Αυτό άλλωστε αποτελεί και βασική κατεύθυνση της ΚΑΠ της ΕΕ.

Γι' αυτό προκρίνονται σχέδια για τη λεγόμενη «αναδιάρθρωση των καλλιεργειών», που πετάει εκτός παραγωγής παραδοσιακούς βιοπαλαιστές καλλιεργητές και ενισχύει τους μεγαλοπαραγωγούς.

Η ανασυγκρότησή τους προωθεί αλλαγές στη χρήση γης, για την υλοποίηση κάθε είδους επιχειρηματικών σχεδίων των μεγάλων ομίλων, κυρίως της «πράσινης ανάπτυξης», το μοίρασμα νέων πακέτων από το Ταμείο Ανάκαμψης σε μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες και όχι στις λαϊκές ανάγκες.

Πίσω απ' τη διαμάχη των κομμάτων του συστήματος σχετικά με το πόσο ευθύνεται το καθένα για τις τεράστιες ελλείψεις κρατικών υποδομών, κρύβεται η συμφωνία τους στην πολιτική που θυσιάζει τις λαϊκές ανάγκες, ακόμα και τις ζωές στον βωμό των κερδών του κεφαλαίου. Κρύβεται η συμφωνία τους στη στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου για τη μετατροπή της Θεσσαλίας σε διαμετακομιστικό κέντρο εμπορευμάτων αλλά και σε αμερικανοΝΑΤΟικό προγεφύρωμα.

Αν κάτι ελπιδοφόρο αναδείχθηκε εκείνες τις μέρες που ο κρατικός μηχανισμός βούλιαζε στις λάσπες, ήταν η γιγαντιαία κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα, με τους κομμουνιστές μπροστάρηδες σε κάθε μετερίζι.

Ηταν οι εργαζόμενοι με τα σωματεία τους, που μερόνυχτα προσπαθούσαν να κάνουν ό,τι ήταν δυνατό για να αναχαιτίσουν το φαινόμενο, για να σωθούν ζωές και περιουσίες. Ηταν οι αγρότες με τις Ομοσπονδίες και τους Συλλόγους τους, που με τα τρακτέρ τους και αυτοσχέδια μέσα έβγαλαν και κουβάλησαν κόσμο από τα χωριά της περιοχής.

Ηταν οι υγειονομικοί με τους φορείς τους, που συνέβαλαν καθοριστικά στην οργάνωση της στοιχειώδους επιβίωσης εκείνες τις πρώτες μέρες, όταν το κράτος και οι θεσμοί του δεν μπορούσαν και δεν ήθελαν να διαχειριστούν ακόμη και την υλική βοήθεια που προσέφερε ο λαός προς τους πληγέντες!

Με σύνθημα «καμιά εμπιστοσύνη στο αστικό κράτος, σε περιφερειακή και τοπικές αρχές, αυτοί που μας έπνιξαν δεν μπορούν να μας σώσουν», οργανώθηκε ένα συγκινητικό και μεγάλο «κύμα» αλληλεγγύης βασισμένο στην πεποίθηση ότι «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό».

Ετσι, όποια πληγή επουλώθηκε έστω και λίγο, ό,τι δόθηκε, δεν χαρίστηκε! Οφείλεται στον αγώνα των πληγέντων, των επιτροπών που δημιούργησαν, μαζί με δεκάδες μαζικούς φορείς, τα Εργατικά Κέντρα Λάρισας και Τρικάλων, σωματεία, αγροτικούς συλλόγους, μαθητικά και φοιτητικά συμβούλια, τον λαό που σώθηκε μόνος του.

Φορείς του εργατικού - λαϊκού κινήματος που μαζί με νέους ανθρώπους, εργαζόμενους χωρίς προηγούμενη πείρα, μπήκαν στον οργανωμένο αγώνα, εμπιστεύτηκαν τη δύναμή τους, συντονίστηκαν σε πανθεσσαλικό επίπεδο, οργάνωσαν την κοινή δράση πλημμυροπαθών, εργαζομένων, αγροτών, αυτοαπασχολούμενων, νέων.

Και η αλήθεια είναι πως από αυτές τις διαθέσεις δεν θα ξεπηδούσαν ελπιδοφόρα μηνύματα χωρίς την παρουσία, τη δράση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, των κομμουνιστών που δρουν σε αυτό. Που όλα αυτά τα χρόνια φώτιζε τον δρόμο με την επιλογή του αγώνα και τον προσανατολισμό του ενάντια στην εγκληματική πολιτική προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων. «Κόντρα στους καιρούς» και τις άλλες δυνάμεις που κήρυτταν την παύση, την αναμονή και όχι την οργάνωση της πάλης.

Αυτή η μαχητική πείρα αποτελεί σπουδαία παρακαταθήκη που εκφράστηκε και στη συνέχεια, στις μεγάλες μάχες των εργαζομένων και του λαού, που σε κάθε πτυχή της ζωής του προβάλλει μπροστά του το αμείλικτο δίλημμα «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας».

Αποτέλεσε καθοριστικό στοιχείο για να οργανωθεί ακόμα πιο μαζικά και δυναμικά η διεκδίκηση για να αποκατασταθεί ολόκληρη η περιοχή, για να συνεχίσουν να ζουν και να παράγουν στον τόπο τους οι αγρότες, οι εργαζόμενοι που έμειναν άνεργοι, οι αυτοαπασχολούμενοι που είδαν να μειώνεται το εισόδημά τους.

Αυτή η πείρα μπορεί να βρει συνέχεια στην οργάνωση της πάλης του λαού της περιοχής. Να τραβηχτούν νέες δυνάμεις στη σύγκρουση με το κεφάλαιο και τη στρατηγική του, στην αντεπίθεση για την ανατροπή του σάπιου καπιταλισμού, που «πνίγει» κάθε ανάγκη του λαού.