Ο ένας - στα «Νέα» - ανησυχεί για την «κοινωνική συνοχή», για την ικανότητα δηλαδή της κυβέρνησης και του κράτους να ενσωματώνουν τις λαϊκές αντιδράσεις από τα αδιέξοδα που ανακυκλώνει η άγρια αντιλαϊκή πολιτική. Γι' αυτό μπροστά στη ΔΕΘ υπερασπίζεται τις κοκορομαχίες κυβέρνησης και αστικών κομμάτων για το ποιος είναι ο κατάλληλος «πήχης» στα ψίχουλα που θα εξαγγείλει ο πρωθυπουργός, γράφοντας πως «μόνο αν τα μεσοστρώματα είναι ισχυρά, η συνοχή των κοινωνιών δεν κινδυνεύει». Ο άλλος αντιδρά και γράφει πως «όταν ο πλούτος συσσωρεύεται λόγω κρατικών αποφάσεων και εύνοιας, τότε ο καπιταλισμός δεν είναι γνήσιος (...) δεν είναι οικονομία της αγοράς, αλλά πλουτοκρατία» και πως μόνο «ο υγιής καπιταλισμός είναι δημοκρατία». Κι ο Τσίπρας, που κάνει εντατικά «rebranding», λέει πως με την παρούσα κυβέρνηση ο καπιταλισμός δεν είναι... λειτουργικός. Με δυο λόγια, όσο το κεφάλαιο ετοιμάζεται να κλιμακώσει την επίθεση στους εργαζόμενους (βλέπε νομοσχέδιο για 13 ώρες δουλειάς, πειθαρχικό στο Δημόσιο κ.ά.) σε περίοδο πολεμικών προετοιμασιών και όξυνσης των ανταγωνισμών, τόσο δυναμώνουν από «δεξιά» κι «αριστερά» οι χρεοκοπημένες αυταπάτες και τα κάλπικα διλήμματα που επιστρατεύονται ξανά στον ρόλο του «υποστυλώματος». Ούτε χαραμάδα δεν πρέπει να αφήσει ο λαός για το δηλητήριο αυτό, που σκοπό έχει να τον παραλύσει και να τον οδηγήσει δεμένο «χειροπόδαρα» στο πιάτο του κεφαλαίου. Από τις συγκεντρώσεις ενάντια στο νομοσχέδιο για το Δημόσιο αύριο, στο συλλαλητήριο της ΔΕΘ σε λίγες μέρες, πρέπει να ακουστεί ακόμα πιο δυνατά το σύνθημα: «Καμία θυσία για τα κέρδη τους και την πολεμική προετοιμασία!».