Αυτή άλλωστε είναι η κανονικότητα αυτού του ρημαγμένου τόπου, να καίγεται τα καλοκαίρια και να πνίγεται τον χειμώνα. Ενδιαμέσως, οι πολίτες της βιώνουν με χίλιους επώδυνους τρόπους τους κόπους μιας ζωής να χάνονται, μέσα στη μέγγενη της φτώχειας, της ακρίβειας, της εκμετάλλευσης.
Ως δημοσιογράφος, έχω κουραστεί να γράφω από τότε που ξεκίνησα - σχεδόν μισό αιώνα - για ...«ένα ακόμα καλοκαίρι που η Ελλάδα καίγεται από μεγάλες φωτιές». Δεν έχει περάσει θερινός μήνας, που να μην με έχει αναγκάσει η επικαιρότητα να γράψω για μεγάλες καταστροφές, για εφιαλτικές νύχτες αβοήθητων ανθρώπων, για φλόγες που καταπίνουν δάση, πόλεις, χωριά, περιουσίες. Και πάντα ο ίδιος επίλογος στα ρεπορτάζ: Ο κρατικός μηχανισμός ή είναι ανύπαρκτος ή νωθρός, αλλά πάντα εκτός τόπου και χρόνου, εκτός ευθύνης, εκτός πρόληψης και πυροπροστασίας.
Απών! Αόρατος! Αφαντος!
Πάντα το πολυδιαφημισμένο «επιτελικό» κράτος λείπει. Είναι απόντες όλοι εκείνοι που θα έπρεπε να είναι παρόντες από το πρώτο λεπτό της καταστροφής. Ολοι αυτοί που με την εγκληματική τους πολιτική θεωρούν ενδεδειγμένη μέθοδο «πολιτικής προστασίας» και «αντιπυρικού σχεδιασμού» την πρακτική του 112 και το «φύγετε να σωθείτε». Συνηθίσαμε πλέον να βλέπουμε το «επιτελικό» κράτος να εμφανίζεται μόνο όταν χρειάζεται να στηθεί στα μικρόφωνα και στις κάμερες, για να αναπτύξει τις επικοινωνιακές φλυαρίες του, μαζί με το απαραίτητο «ποίημα» που έχει αποφασιστεί άνωθεν, ανάλογα την περίσταση.
Eurokinissi |
Οι ανεξέλεγκτες πυρκαγιές κατακαίουν ό,τι βρουν μπροστά τους.
Αμέτρητοι οικισμοί εκκενώνονται - μέχρι και Κέντρα Υγείας - και όσοι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους, δεν ξέρουν αν θα τα ξαναδούν.
Οσο για τους 5.000 πυροσβέστες που επιχειρούν παλεύοντας με τις φλόγες και τους καπνούς, να υπενθυμίσουμε πως σε πολλούς απ' αυτούς, στους εποχικούς πυροσβέστες, πριν λίγους μήνες, η κυβέρνηση είχε εξαπολύσει τις δυνάμεις καταστολής. Ηταν τότε που διεκδικούσαν τη μονιμοποίησή τους και τα μέσα για να μπορούν να δίνουν τη μάχη με τις πυρκαγιές. Ομως οι άνθρωποι αυτοί, οι κακοπληρωμένοι, οι απροστάτευτοι, οι ξυλοφορτωμένοι και εκμεταλλευόμενοι, παλεύουν στις πιο άγριες συνθήκες υπεράνθρωπα, ακόμη και μετά τα όρια της εξάντλησης.
Το αστικό κράτος, ωστόσο, έχει επιλέξει και είναι σταθερό στην απόφασή του. Θα δαπανά τα δισ. μόνο για τη στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας και της πολεμικής προετοιμασίας. Ο λαός και οι ανάγκες του όχι μόνο δεν το αφορούν, αλλά το ενοχλούν κιόλας.
Ετσι, βλέπαμε πάντα και βλέπουμε και τώρα τη γνωστή εικόνα απεγνωσμένων κατοίκων να παλεύουν να σωθούν από τη λαίλαπα, με λάστιχα, βρεγμένες πετσέτες και μπουκάλες με νερό, ολομόναχοι, να στήνουν ανθρώπινες αλυσίδες για να προστατέψουν ένα σχολείο, ένα σπίτι, ένα μαγαζί, μια στάνη... Βλέπουμε πάλι αγρότες που αφήνουν τα χωράφια τους για να σώσουν του γείτονα, νέους που κάνουν ανθρώπινες ασπίδες για να προλάβουν μη γυρίσει ο αέρας και τα πάρει όλα σβάρνα η φωτιά, κι άλλους να τρέχουν με αγκαλιά τα ζώα τους για να τα σώσουν. Μόνοι τους όλοι, να προσπαθούν να βγάλουν το πλάνο της σωτηρίας τους, της διάσωσής τους. Αβοήθητοι. Χωρίς επαρκή μέσα, χωρίς οδηγίες, χωρίς στήριξη, πολλές φορές και χωρίς καν την παρουσία της πυροσβεστικής, όχι από αδιαφορία των πυροσβεστών, αλλά επειδή απλούστατα δεν υπάρχουν αρκετοί να καλύψουν όλη την κόλαση.
Η Ελλάδα ζει πάλι μια κατάσταση πολιορκίας, μια πολεμική κατάσταση, πάντα ανέτοιμη για τα ...«απρόβλεπτα φυσικά φαινόμενα», πάντα με τη μόνιμη αποποίηση ευθυνών. Ειναι πολύ σοβαρές όμως οι ευθύνες του αστικού κράτους, που αφήνει κάθε χρόνο χωρίς αντιπυρικό σχέδιο όλες τις κατοικημένες περιοχές εκτός αστικού ιστού, περιοχές δασών, περιοχές που αναπτύσσεται η κτηνοτροφία, η πτηνοτροφία, καλλιεργούνται εκτάσεις, απασχολούνται χιλιάδες εργάτες στις μεγάλες βιομηχανίες.
Ολο αυτό είναι αποτέλεσμα της λογικής του «ελάχιστου κόστους» για την πολιτική προστασία, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση της ΝΔ, με τις πλάτες όλων των αστικών κομμάτων, αυξάνει κατακόρυφα τις δαπάνες της πολεμικής προετοιμασίας για λογαριασμό των ευρωΝΑΤΟικών σχεδιασμών.
Κανένα 112 δεν ξεπλένει την ευθύνη του κράτους, που στέλνει ατάκτως μια από 'δω και μια από 'κει τους τρομαγμένους κατοίκους και τις οικογένειές τους, χωρίς κανένα ουσιαστικό μέτρο για τη διαμονή τους, για τη διατροφή τους και για την υγειονομική τους περίθαλψη, αφήνοντας και αυτό το καθήκον στην ατομική και συλλογική ευθύνη των κατοίκων.
Δεν θα σταματήσουμε να το λέμε: