Την εταιρεία που, κάθε φορά που αναφέρω πως εργάζομαι εκεί, όσοι δεν γνωρίζουν την εσωτερική πραγματικότητα, με κοιτούν με θαυμασμό, θεωρώντας πως στάθηκα τυχερή. Στη μεγαλύτερη εταιρεία στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής, σε ένα κλάδο τεχνολογίας με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης με βάση τις επενδύσεις που ακούμε κατά καιρούς από τις κυβερνήσεις, με την εισαγωγή του ΑΙ, που τα δημιουργούμε και τα υποστηρίζουμε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι του κλάδου, βλέποντας από πρώτο χέρι πόσες δυνατότητες υπάρχουν να εργαζόμαστε πολύ λιγότερο και να απολαμβάνουμε ποιοτικό ελεύθερο χρόνο...

Ομως η πραγματικότητα διαφέρει κατά πολύ.

Σταθερά τις εβδομάδες που είμαστε «standby» (σε καθεστώς ετοιμότητας), δουλεύουμε κατά μέσο όρο 15 ώρες εξτρά.

Είναι η καθημερινότητα πολλών συναδέλφων στον κλάδο μας. Το 13ωρο είναι πάγια τακτική της εργοδοσίας κάτω από το μανδύα των standby που είναι υποχρεωτικά σε πολλά τμήματα.

Με σιγουριά μπορώ να πω ότι κανένας από εμάς δεν έχει ζητήσει από την υπουργό Εργασίας να μας δώσει την δυνατότητα να εργαζόμαστε παραπάνω ώρες, όπως και με σιγουριά μπορώ να πω ότι κανένας εργαζόμενος που το κάνει, δεν το έχει ζητήσει, δεν το έχει θελήσει.

Αλλά έχει αναγκαστεί.

Στα «προνομιούχα» τμήματα έχουμε δουλέψει στα όρια της εξάντλησης, σε καθεστώς επιφυλακής μια βδομάδα το μήνα 24 ώρες το 24ωρο. Λέμε «προνομιούχα» γιατί υπάρχουν και τμήματα με μειωμένο προσωπικό που είναι σε επιφυλακή 10, 15 ημέρες το μήνα, ενώ δεν φτάνει ο μισθός, δεν μπορούμε να συντηρήσουμε την οικογένειά μας, να νοικιάσουμε ένα σπίτι, γενικότερα να ζήσουμε!

Τι θέλουν να μας κάνουν; Εργαζόμενους που μπορεί να δουλεύουμε όλη μέρα, μπας και καταφέρουμε να έχουμε ένα ποσό στο τέλος του μήνα στην τράπεζα για να τα βολέψουμε.

Να είμαστε μια φορά τη βδομάδα (και ...αν) γονείς και να χαιρόμαστε με αυτό. Να κάνουμε ό,τι θέλουν οι εργοδότες, και πάνω απ' όλα ξεκούραστοι και χαρούμενοι, να λέμε κι ευχαριστώ.

Στο δικό μας το σύμπαν όμως, οι νέοι εργαζόμενοι ονειρευόμαστε με την πρόοδο της τεχνολογίας και της επιστήμης οι συνθήκες δουλειάς και οι όροι της ζωής μας να καλυτερεύουν, ο εργάσιμος χρόνος να μειώνεται.

Να φεύγουμε από τη δουλειά έχοντας αντοχή και την ικανότητα να περάσουμε τον ελεύθερο χρόνο μας ασχολούμενοι με τα ενδιαφέροντά μας, να ψυχαγωγηθούμε, να δούμε τις παρέες μας, να πάμε διακοπές.

Γενικά να δουλεύουμε για να ζούμε και όχι να ζούμε για να δουλεύουμε.

Ολα αυτά προφανώς, η δουλειά δίχως τελειωμό, δεν σου επιτρέπει να τα κάνεις.

Εχεις μηδενικό ελεύθερο χρόνο, παρέες που όταν σε βλέπουν σου λένε πόσο ...άλλαξες. Σαββατοκύριακα που υποτίθεται θα αδράξεις όλες τις ώρες μία προς μία, αλλά το μόνο που κάνεις είναι να επιβεβαιώνεις το πόσο σημαντικά είναι στο σπίτι ένας καλός καναπές και ένα καλό στρώμα!

Στην καλύτερη περίπτωση όταν δουλεύεις τόσες ώρες να μπορέσεις να βγεις μετά τη δουλειά με τους συναδέλφους σου. «Εξοδοι» που στην πλειοψηφία τους καταλήγουν σε group therapy.

Γλιτώνεις έτσι ...συνεδρίες από τον ψυχολόγο και μαζί με χρήματα και χρόνο που δεν έχεις και άφθονο.

Καθόλου αμελητέες δεν είναι και οι υπόλοιπες επισκέψεις σε γιατρούς όλων των ειδικοτήτων: Ορθοπεδικούς, νευρολόγους, οφθαλμίατρους, γυναικολόγους και πολλούς άλλους.

Ευτυχώς όμως διαθέτουμε τα «παραπάνω λεφτά» για να επισκεφτούμε τα ιατρεία όλων αυτών. Λεφτά που έχουμε δουλέψει για το κάθε ευρώ και δεν προέρχονται από την αύξηση των μισθών ούτε μας χαρίστηκαν προφανώς.

Για εμάς είναι συνήθεια το να κανονίζουμε το πρόγραμμά μας, την προσωπική μας ζωή με βάση τα standby μας, με το αν έχουμε προλάβει τα deadlines των project (τις προθεσμίες δηλαδή για την παράδοση των έργων), να μετράμε πόσα Σαββατοκύριακα του μήνα και ποια θα έχουμε ελεύθερα.

Διαθέσιμος 24/7, παντού μαζί με το laptop σου, εξασφαλίζοντας ότι όπου πας θα έχεις internet χωρίς να μπορείς να κάνεις ουσιαστικό πρόγραμμα για τη ζωή σου καθώς δεν ξέρεις πότε, πού και πόσο θα χρειαστεί να επέμβεις.

Απρόοπτα, που μπορεί να τυχαίνουν στις 3 π.μ. και εσύ να πρέπει να δουλέψεις μέχρι τις 6 το πρωί και μετά από αυτόν τον μαραθώνιο να πας στη δουλειά σου κανονικά, χωρίς να σου εξασφαλίζει κανείς ότι δεν θα χρειαστεί να δουλέψεις και παραπάνω εκείνη την ημέρα.

Πολλοί από εμάς οδηγούμαστε σε burnouts από την εξάντληση και χρειαζόμαστε ημέρες ουσιαστικής ξεκούρασης, τις οποίες αντικειμενικά δεν έχουμε.

Η κατάσταση αυτή, η αλήθεια είναι, μας θυμίζει τη παιδική μας ηλικία όταν ζητούσαμε την άδεια από τον γονιό μας για το αν μας αφήνει να πάμε μια βόλτα με τους φίλους μας.

Αυτό τον ρόλο σήμερα τον έχει ο ...manager, καθώς παίρνουμε άδεια για να μπορέσουμε να κλείσουμε τον υπολογιστή και να πάμε σε μια δραστηριότητά μας, να κλείσουμε ένα ραντεβού, να βγούμε μια βόλτα.

Υπάρχει πάντα η πιθανότητα ο «κηδεμόνας» σου να μην το επιτρέψει λόγω κάποιας προγραμματισμένης εργασίας ή κάτι έκτακτου που έχει προκύψει.

Αυτό που περιγράφω είναι το περίφημο «σε συνεννόηση με τον εργοδότη και τη σύμφωνη γνώμη του εργαζόμενου» για τις υπερωρίες και τα call-outs και που η κυβέρνηση το «κολλάει» σε κάθε άρθρο των νομοσχεδίων, ακόμα και για την άδεια αναψυχής.

Καθόλου ζηλευτή, λοιπόν, δεν είναι η καθημερινότητα ενός προγραμματιστή που ήδη δουλεύει 13 ώρες και πολύ συχνά και περισσότερες, όπως και πολλών συναδέλφων σε άλλους κλάδους.

Επομένως, δεν χρειάζεται να ανησυχεί η υπουργός Ν. Κεραμέως ότι θα δεχτεί ...άπειρα μηνύματα με παρακάλια από εργαζόμενους που θα ζητάνε να έχουν την «δυνατότητα» για 13ωρη εργασία στον ίδιο εργοδότη.

Δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο.

Θα συμβεί όμως κάτι άλλο: Ολοι εμείς, που μας παρουσιάζουν έναν μεσαίωνα για «πρόοδο», που μας μαυρίζουν το μέλλον, θα συναντηθούμε στους δρόμους του αγώνα διεκδικώντας όσα μας ανήκουν.

Γνωρίζοντας τη δύναμή μας και με πίστη σε αυτή, μέσα από τα σωματεία μας, με τον οργανωμένο μας αγώνα, θα παλέψουμε για δουλειά με αξιοπρέπεια.

Θα στείλουμε τον νόμο της κυβέρνησης για το 13ωρο στα σκουπίδια, εκεί όπου ανήκει.