Τον αποχαιρετούν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ
Σε μία από τις πολλές εμφανίσεις του σε Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Εδώ από το 47ο Φεστιβάλ |
Γεννημένος στο Δελβινάκι της Ηπείρου το 1934, γόνος πολυσήμαντης και παλιάς οικογένειας μουσικών, ο Π. Χαλκιάς στρέφεται από πολύ μικρός στην εκμάθηση κλαρίνου. Παρά την αρχική αντίδραση του πατέρα του, η μοίρα του είχε ήδη χαραχθεί: Το πάλκο έγινε το φυσικό του περιβάλλον και εκεί, όπως έλεγε ο ίδιος, επικοινωνούσε με τις ψυχές των ανθρώπων.
Οπως είχε αναφέρει σε συνέντευξή του στον «Ριζοσπάστη», «στα 13 μου χρόνια άρχισα να παίζω κλαρίνο, το οποίο το διδάχτηκα από πολλούς της οικογένειάς μου και από συγγενικά πρόσωπα. Κλαρίνο έπαιζε και ο πατέρας μου, και ο μπάρμπας μου ο Χαρισιάδης, και ο θείος μου ο Φίλιππος Ρούντας... Είχα πάρα πολλούς δασκάλους. Κατάγομαι από μουσικό οικογενειακό δέντρο. Εχουμε 4-5 γενιές που έπαιζαν και παίζουν κλαρίνο: Ο προπάππος μου, ο παππούς μου, ο πατέρας μου, εγώ, το παιδί μου και τώρα ο εγγονός μου...».
Για τον Π. Χαλκιά το κλαρίνο ήταν ολόκληρη η ζωή του. Μέσα απ' αυτό κατάφερνε να μιλά με τον δικό του εκπληκτικό τρόπο για τη χαρά, τη λύπη, τα όνειρα, τις προσδοκίες, προσφέροντας σε όσους τον άκουγαν δυνατές συγκινήσεις.
«Οταν έχω το κλαρίνο στα χέρια μου, ξεχνιέμαι και μπορώ να παίζω ολόκληρες ώρες, ολόκληρα βράδια... Εμείς οι δημοτικοί είμαστε αυτοδίδακτοι. Προσπαθούμε πάντα να μπαίνουμε στην ψυχή των παλιότερων. Εχω πάρει τραγούδια από πολλούς παλιούς καλλιτέχνες. Βάζω και ακούω τον καθέναν, τι αυτοσχεδιασμό κάνει και πώς τον κάνει, γιατί αν κάποιος καταλαβαίνει τη γλώσσα του κλαρίνου, τότε βρίσκει πολλά πράγματα (...).
Παίζω με την ψυχή μου, με αγάπη και με θέληση. Γιατί όταν κάνουμε κάτι με αγάπη και θέληση, έχουμε και καλά αποτελέσματα. Οταν όμως το κάνουμε παρά τη θέλησή μας ή επειδή έχουμε συμφέρον, δεν γίνεται καλή δουλειά. Εμείς που παίζουμε τα όργανα με τον κόσμο που ακούει είμαστε όπως ο πομπός και ο δέκτης. Πρέπει να έχουμε καλή επαφή με τον δέκτη, με τον κόσμο...».
Ανάμεσα στις πλούσιες δισκογραφικές δουλειές του ξεχωρίζουν τα «Μοιρολόγια και γυρίσματα», οι «Δρόμοι της Ψυχής» και το «Αυτή είναι η Ηπειρος». Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε δείξει και για τη συνάντηση πολιτισμών, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τη συνεργασία του με Ινδούς μουσικούς σε δίσκους και συναυλίες. Για τη σύμπραξή του με Ινδούς και Αφρικανούς μουσικούς, μάλιστα, σημείωνε ότι «θέλουμε να δούμε κατά πόσο θα μπορέσουμε να παντρέψουμε τα ελληνικά παράπονα με τα παράπονα όλου του άλλου κόσμου. Είναι διαφορετικά παράπονα, που μαζί κάνουν το παράπονο του κόσμου. Εμείς, βέβαια, λόγω της γεωγραφικής θέσης της χώρας μας, έχουμε όλα τα μουσικά χρώματα που υπάρχουν στον κόσμο. Τώρα με τους Ινδούς και τους Αφρικανούς προσπαθούμε να φτιάξουμε κάτι διαφορετικό, της σημερινής ημέρας, πάνω βέβαια στις παλιές βάσεις. Να δείξουμε ότι η μουσική είναι μία, αλλά έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες, τη δική της χρωματική».
Ηταν δε ο καλλιτέχνης που με το εκπληκτικό παίξιμό του είχε εντυπωσιάσει τους σπουδαίους τζαζίστες Μπένι Γκούντμαν και Λούις Αρμστρονγκ, όταν τον είχαν ακούσει να παίζει στις ΗΠΑ.
Ιδιαίτερο ήταν και το ενδιαφέρον του για τη σωστή εκπαίδευση των νέων οργανοπαιχτών, για το μέλλον του δημοτικού τραγουδιού.
Ο Πετρολούκας Χαλκιάς συμμετείχε πολλές φορές στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ, μεταφέροντας στις νέες γενιές την παραδοσιακή μουσική και τα ακούσματα της Ηπείρου.
Τα συλλυπητήριά του στην οικογένεια και στους οικείους του Πετρολούκα Χαλκιά εκφράζει το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, τονίζοντας:
«Αποχαιρετούμε με μεγάλη θλίψη και μια βαθιά υπόκλιση τον μεγάλο βιρτουόζο του κλαρίνου, Πετρολούκα Χαλκιά.
Στον ήχο του κλαρίνου του θα μείνει η πετραία γη της Ηπείρου, ο αέρας των βουνών της και το βουητό των ποταμών της, στον ίδιο ήχο θα ακούγονται οι αποχαιρετισμοί των μεταναστών για τα πέρατα του κόσμου, η βουβή σπαρακτική υπομονή των μανάδων, οι κρυμμένοι λυγμοί των πατεράδων, το μοιρολόι των πικρών αποχαιρετισμών, αλλά και οι λεβέντικοι χοροί των λαϊκών γλεντιών, το απόσταγμα παραδόσεων αιώνων και τα χαμόγελα των κοριτσιών με τον ερχομό της άνοιξης.
Το ΚΚΕ εκφράζει τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους οικείους του».
Τον μεγάλο δεξιοτέχνη της ελληνικής μουσικής παράδοσης Πετρολούκα Χαλκιά αποχαιρετά και η Επιτροπή Πολιτισμού του ΚΣ της ΚΝΕ, αναφέροντας:
«Με μεγάλη θλίψη αποχαιρετούμε έναν από τους μεγαλύτερους δεξιοτέχνες της ελληνικής μουσικής παράδοσης, τον Πετρολούκα Χαλκιά. Ολη η πορεία του απέδειξε ότι το κλαρίνο στα χέρια του δεν ήταν απλώς ένα μουσικό όργανο, ήταν φωνή, γιορτή και μνήμη.
Με απίστευτη τεχνική ακρίβεια, αλλά και με μια ψυχή βαθιά δεμένη με τη γη και τους ήχους της, με τους καημούς και τα βάσανα του λαού, ο Πετρολούκας Χαλκιάς έπαιξε όπως λίγοι: Με γνώση, μεράκι και σεβασμό, κάνοντάς μας να νιώθουμε ότι κάθε νότα κουβαλάει αιώνες ιστορίας και παράδοσης.
Θα θυμόμαστε πάντα την παρουσία του στα Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή", με τελευταία το περσινό, 50ό Φεστιβάλ, όπου με το κλαρίνο του συνόδευσε στιγμές συντροφικότητας, ελπίδας και αγωνιστικής ανάτασης.
Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους οικείους του».