Κάπως έτσι προϋπαντούν τα αστικά επιτελεία τις απανωτές καταρρεύσεις των μύθων με τους οποίους εδώ και δεκαετίες έντυναν τη στρατηγική του κεφαλαίου. Στόχος να βάλουν στον πάγο τις όποιες θετικές διεργασίες μέσα στον λαό και καλλιεργώντας τη μοιρολατρία να αποσπάσουν την υποταγή του.

Κι όμως... Κάθε μύθος που καταρρέει στις μέρες των μεγάλων ανταγωνισμών και της όξυνσης όλων των αντιφάσεων του σημερινού σάπιου συστήματος φανερώνει και τη μεγάλη αλήθεια: Οτι καμιά διέξοδο δεν μπορεί να δει ο λαός μέσα από την ανακύκλωση των παλιών και χρεοκοπημένων συνταγών.

Κυρίως, αυτές οι εξελίξεις φωτίζουν και τη συζήτηση που πρέπει να δυναμώσει μέσα στις γραμμές των εργαζομένων: Το τι κίνημα χρειάζεται σήμερα, για να περάσει ο λαός στην αντεπίθεση.

Ενας από τους μεγαλύτερους μύθους που καταρρέουν είναι αυτός των «απάνεμων λιμανιών», της «ασφάλειας» και «εγγύησης» για τον λαό μέσα στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με τις «στρατηγικές συμμαχίες» με τα κράτη - δολοφόνους, ειδικά με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Σήμερα, λοιπόν, σε έναν «κόσμο που φλέγεται», με τα γεράκια του πολέμου να ρίχνουν έναν - έναν τους λαούς στον όλεθρο, ανατρέπονται τα παραμύθια των κυβερνήσεων και των κομμάτων τους, που τα τελευταία χρόνια έσπειραν πολεμικές βάσεις από τον Εβρο μέχρι την Κρήτη, βάζοντας όλη τη χώρα και τον λαό στο στόχαστρο.

Σήμερα αποδεικνύεται ότι αυτή η «εγγύηση» και η «ασφάλεια» είναι το «άλλο μισό» των εγκλημάτων που έχουν τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, όπως της γενοκτονίας των εκατομμυρίων Παλαιστινίων, την οποία στηρίζει με χέρια και με πόδια η κυβέρνηση παίρνοντας τη σκυτάλη από τους προκατόχους της. Επιβεβαιώνεται ότι η ΝΑΤΟική «σταθερότητα» φέρνει τη γενικευμένη αστάθεια.

Την ίδια στιγμή, ο λαός ακούει πάλι σήμερα ότι οι θυσίες των προηγούμενων χρόνων στο όνομα της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» τελικά «δεν έφταναν», γι' αυτό και καλείται να πληρώσει μερικές ακόμα δεκάδες δισ. ευρώ για τη στροφή στην πολεμική οικονομία.

Τέτοιος είναι και ο μύθος της «πίτας» που «μεγαλώνει για όλους», και που αν ο λαός υπομένει τα «μέτρα - σφαγείο», θα βλέπει και το «μέρισμα ανάπτυξης». Επομένως ότι το μόνο που πρέπει να τον απασχολεί είναι το ποιο «μείγμα», σοσιαλδημοκρατικό ή φιλελεύθερο, μπορεί να «αμβλύνει ανισότητες».

Το αποτέλεσμα το ζει εδώ και πάνω από 15 χρόνια: Μια επίθεση στο λαϊκό εισόδημα που κλιμακώνεται, εναλλάσσοντας τις μειώσεις των μισθών με την ακρίβεια και τις ανατιμήσεις, με το μόνο που παραμένει «σταθερό» να είναι ο πακτωλός των εκατομμυρίων ευρώ για τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων: Από τους αναπτυξιακούς νόμους μέχρι το Ταμείο Ανάκαμψης και τα άλλα «πακέτα».

Το κοντέρ τελικά γράφει ρεκόρ πάνω στα ρεκόρ για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, για τους μετόχους των τραπεζών, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους ιδιοκτήτες των εμπορικών αλυσίδων.

Ο «εθνικός στόχος» για το μεγάλωμα της «πίτας» έγινε πράξη και αποδεικνύεται ότι έχει προϋπόθεσή του το τσάκισμα των εργαζομένων: Τους μισθούς πείνας, την ενεργειακή φτώχεια, τη στέγαση που γίνεται πολυτέλεια, την Υγεία - πανάκριβο εμπόρευμα, την Παιδεία προσαρμοσμένη στις ανάγκες του σφαγείου της αγοράς.

Οι ίδιοι μύθοι παρουσιάζονται τώρα ξανά ως «διέξοδος», μέσα από την ένταση της εμπορευματοποίησης και της ιδιωτικοοικονομικής λειτουργίας υπηρεσιών, με μέτρα για την παραπέρα θωράκιση της ανταγωνιστικότητας.

Κι αν οι εργαζόμενοι φορτώθηκαν όλα τα βάρη της ανάκαμψης μέσα από τους αμέτρητους αντεργατικούς νόμους που έριξαν στον πάτο την τιμή της εργατικής δύναμης, με το ξήλωμα δικαιωμάτων, με την επίθεση στις Συλλογικές Συμβάσεις και στον εργάσιμο χρόνο, τώρα βλέπουν ξανά το ίδιο έργο.

Ακούνε πάλι τους βιομήχανους να ζητούν περισσότερη ευελιξία και την κυβέρνηση να ετοιμάζει νέο νόμο για την επέκταση της δουλειάς - λάστιχο, για να απαλλαγεί η εργοδοσία από τις όποιες «δεσμεύσεις» της έχουν απομείνει απέναντι στο προσωπικό. Για να γίνει «κανονικότητα» η δουλειά μέχρι και 13 ώρες τη μέρα όπως προβλέπουν οι ευρωπαϊκές Οδηγίες, ώστε να τεντωθεί όσο γίνεται περισσότερο η απλήρωτη δουλειά, που μεταφράζεται σε κέρδη για την εργοδοσία.

Αυτό είναι το ερώτημα που αποτυπώνει τις ανησυχίες εργαζομένων, λαού και νεολαίας, αφού ο εφιάλτης παίρνει σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια τους.

Απάντηση δεν μπορεί να δοθεί παρά μόνο μέσα στη δράση, μέσα στην οργάνωση της πάλης και της διεκδίκησης, στη σύγκρουση με το κράτος, τις κυβερνήσεις, τα κόμματα του κεφαλαίου. Εκεί θα αναμετρηθεί με τις αδυναμίες του ο κάθε εργαζόμενος, θα δει τις δυνατότητες και τα εμπόδια με τα οποία πρέπει να ξεμπερδεύει για να ζήσει με βάση τις δυνατότητες της σύγχρονης εποχής.

Αυτή είναι και η συζήτηση που πρέπει να δυναμώσει στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στους κλάδους, εκεί που ζει και δουλεύει ο εργάτης, εκεί που εκπαιδεύεται η νεολαία. Η συζήτηση για το πώς, με ποιους όρους, με τι δράση συγκεντρώνονται οι δυνάμεις για τις ριζικές ανατροπές που έχει ανάγκη ο λαός σήμερα. Είναι η συζήτηση που πρέπει να διαπερνά κάθε μέτωπο πάλης, όπως για τους μισθούς και τα ωράρια, τα μέτρα υγείας και ασφάλειας, τη λαϊκή στέγη, τον αγώνα ενάντια στην πολεμική εμπλοκή κ.ά. Και κάθε μέτωπο πάλης να συμβάλλει στην ισχυροποίηση της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής γραμμής μέσα στο κίνημα, στη συγκρότηση της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου.

Αυτό που πρέπει να φωτίζεται σήμερα είναι η ανάγκη να ισχυροποιείται μέσα στο κίνημα η γραμμή της σύγκρουσης με τη στρατηγική του κεφαλαίου, των αστικών κυβερνήσεων, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Να αλλάζουν οι συσχετισμοί παντού, σε βάρος της εργοδοσίας και των κομμάτων της, των συνδικαλιστικών τους στηριγμάτων και να ισχυροποιείται η γραμμή της ταξικής πάλης μέσα στα συνδικάτα, απέναντι στο δηλητήριο της ταξικής συνεργασίας και της κοινωνικής ειρήνης.

Να συγκροτείται ένα κίνημα που θα αντιπαλεύει την αντιλαϊκή πολιτική, τον δρόμο των θυσιών για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, για τα γεράκια του πολέμου.

Και που σε συνθήκες της πολεμικής προπαρασκευής θα στέκεται στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας», θα σηκώνει τη σημαία της αλληλεγγύης, δεν θα δέχεται να ματώνει ο λαός, να γίνεται «θύτης» άλλων λαών. Ταυτόχρονα, θα συγκρούεται στην πράξη με τη γραμμή «τώρα τα κεφάλια μέσα», η οποία γίνεται ακόμα πιο επιθετική, όσο δυναμώνει η στροφή στην πολεμική οικονομία.

Ενα κίνημα που θα αναδεικνύει τον πραγματικό, άδικο, ταξικό χαρακτήρα του αστικού κράτους, που είναι ικανότατο να θωρακίζει τα κέρδη και το σύστημα της εκμετάλλευσης, και γι' αυτό είναι ανίκανο να προστατεύει τον λαό σε φυσικές και άλλες καταστροφές. Επομένως, θα έχει ξεκάθαρο ότι αυτό το κράτος είναι βάρβαρο και αντιλαϊκό, είτε σε καιρό ειρήνης, είτε σε καιρό πολέμου, ότι δεν αλλάζει, δεν μεταρρυθμίζεται, μόνο ανατρέπεται μαζί με το σύστημα του κέρδους.

Τελικά αυτό που «πρέπει να γίνει σήμερα» είναι να δυναμώσει όσο γίνεται περισσότερο το ρεύμα της αμφισβήτησης στην κυρίαρχη πολιτική, να μην ξοδεύεται η μεγάλη λαϊκή δυσαρέσκεια είτε σε «εθνικούς στόχους ανάπτυξης», είτε στα διλήμματα της κυβερνητικής εναλλαγής. Να μην κάνει το κίνημα τη «χάρη» σε όσους ζητούν «χρίσμα» για την επόμενη «προοδευτική διακυβέρνηση», να μην εγκλωβίζεται στους κάθε φορά «μεταβατικούς στόχους», δίνοντας ανάσα ζωής στην ενσωμάτωση και στα παραμύθια για έναν λιγότερο «βάρβαρο» καπιταλισμό.

Ενα τέτοιο κίνημα είναι που μπορεί να στριμώχνει σήμερα την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της, ακόμα και να αποσπά κατακτήσεις, να καθυστερεί αντιλαϊκά μέτρα. Στον δρόμο αυτό θα γίνεται ακόμα πιο αιχμηρός ο αγώνας για όλα τα δικαιώματα των εργαζομένων, για αυξήσεις στους μισθούς, για τις ΣΣΕ, για την Παιδεία και την Υγεία.

Εκτός λοιπόν από μύθους που καταρρέουν με πάταγο, υπάρχουν και οι αλήθειες που επιβεβαιώνονται με κρότο. Τέτοια είναι η αλήθεια της δύναμης των «από κάτω» να βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις, της δύναμης της οργάνωσης της πάλης, της ενίσχυσης των σωματείων, της αλληλεγγύης. Ολα εκείνα τα ελπιδοφόρα δηλαδή στοιχεία που έχουν αποτυπωθεί στην πράξη με τις πολύ μεγάλες εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις τους προηγούμενους μήνες, τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, τη βελτίωση των συσχετισμών σε Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, συνδικάτα του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, στην ενίσχυση του ΠΑΜΕ με νέα σωματεία.

Είναι η αλήθεια και ο ρεαλισμός της διεξόδου, που βρίσκεται στην πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, για να απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι τον πλούτο που παράγουν οικοδομώντας τη δική τους εξουσία και οικονομία.