Πρόσφατα στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» δημοσιεύτηκε άρθρο με τον τίτλο «Οι Σοβιετικοί αιχμάλωτοι του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και το τραγικό τέλος τους στην ίδια τους την πατρίδα». Το άρθρο αναπαράγει ανυπόστατες συκοφαντίες σε βάρος της Σοβιετικής Ενωσης, της ηγεσίας της καθώς και του ρωσικού λαού.

Από την άλλη, σε διάφορα διαδικτυακά μέσα, που ακολουθούν την απολογητική στάση απέναντι στη σημερινή ηγεσία της Ρωσίας, η νίκη του Κόκκινου Στρατού και του σοβιετικού λαού γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστεί ως «Νίκη του ρωσικού λαού».

Βεβαίως, το άρθρο αυτό δεν σκοπεύει να απαντήσει σε όλες τις διαστρεβλώσεις ή και συκοφαντίες, αλλά επιδιώκει να αντικρούσει ορισμένες από αυτές, αναδεικνύοντας το πραγματικό περιεχόμενο της σοβιετικής εποποιίας.

Ο ίδιος ο τίτλος του άρθρου είναι παραπλανητικός, αφού μιλά για «τραγικό τέλος» των Σοβιετικών αιχμαλώτων στην ίδια τους την πατρίδα. Κι αυτό όταν σύμφωνα με τα ρωσικά αρχεία από τις 22 Ιουνίου 1941 έως τις 9 Μαΐου 1945, αιχμαλωτίστηκαν από τους ναζί 5,7 εκατομμύρια Σοβιετικοί στρατιώτες και αξιωματικοί, εκ των οποίων τα 3,3 εκατομμύρια (57,8%) πέθαναν από πείνα, κρύο, μολυσματικές ασθένειες, βασανιστήρια, εξαντλητική εργασία και συστηματικές εκτελέσεις κ.ο.κ.¹

Δηλαδή η απόλυτη πλειοψηφία των Σοβιετικών αιχμαλώτων, οι 6 στους 10, εξοντώθηκαν ανηλεώς από τους ναζί και όχι από την πατρίδα τους, όπως ψευδολογεί ο συγγραφέας. Από τα 1,8 εκατομμύρια που απελευθερώθηκαν, το 90% αφού πέρασαν από σχετική έρευνα από τις αρχές, ενσωματώθηκαν και πάλι στην κοινωνία, ενώ το 10% καταδικάστηκε και μέρος αυτών, που διαπιστωμένα είχε συνεργαστεί με τους κατακτητές, εκτελέστηκε.

Στο άρθρο του «Πρώτου Θέματος» εμφανίζεται η κατηγορία πως η σοβιετική κυβέρνηση εγκατέλειψε τους αιχμαλώτους πολέμου στην τύχη τους. Συγκεκριμένα στο άρθρο αναφέρεται: «Καθώς η ΕΣΣΔ δεν είχε υπογράψει τη Συνθήκη της Γενεύης, οι Σοβιετικοί αιχμάλωτοι στη Γερμανία δεν είχαν το δικαίωμα να λαμβάνουν τα δέματα του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού. Οι Γερμανοί τους θεωρούσαν "υπανθρώπους" και τους φέρονταν ανάλογα».

Η συγκεκριμένη συκοφαντία χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τους Γερμανούς για να δικαιολογήσουν τα αίσχη που έκαναν από τις αρχές του πολέμου. Αυτός ο μύθος, ότι επειδή η ΕΣΣΔ δεν υπέγραψε τη Σύμβαση της Γενεύης του 1929 για τους αιχμαλώτους, στην πράξη εγκατέλειψε τους αιχμαλώτους της στην τύχη τους και οδήγησε μεγάλο μέρος τους στον θάνατο, αξιοποιήθηκε και από τους συνεργάτες των ναζί, τους «λευκοφρουρούς», που είχαν ηττηθεί στον εμφύλιο και είχαν βρει καταφύγιο στη Γαλλία, στη Γερμανία, σε άλλες καπιταλιστικές χώρες. Αυτός ο μύθος αναπαράχθηκε και από τον νομπελίστα αντικομμουνιστή, Α. Σολζενίτσιν, τον οποίο εκθειάζει το «Πρώτο Θέμα» και τον οποίο τιμά και ο σημερινός Πρόεδρος της Ρωσίας, Βλ. Πούτιν (εδώ στον αντικομμουνισμό βλέπετε συμπίπτουν).

Για την Ιστορία να σημειώσουμε πως με το ναζιστικό «Διάταγμα για τους Κομισάριους», που εκδόθηκε δυο βδομάδες πριν την εισβολή στην ΕΣΣΔ, επιτόπου εκτελούνταν οι αιχμάλωτοι Πολιτικοί Επίτροποι του Κόκκινου Στρατού, ενώ την ίδια τύχη είχαν και τα μέλη του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (μπολσεβίκων). Βεβαίως, ο αρθρογράφος του «Πρώτου Θέματος» δεν αναφέρεται καθόλου σε αυτήν την πλευρά, αν και στοιχεία μιλούν για άμεσες εκτελέσεις του 10%-15% των Σοβιετικών κομμουνιστών αιχμαλώτων.

Πρέπει να σημειώσουμε πως οι ναζιστικές «δικαιολογίες» περί συμβάσεων κατέπεσαν στις Δίκες της Νυρεμβέργης! Η πραγματικότητα είναι πως είτε η ΕΣΣΔ υπέγραφε τη Σύμβαση της Γενεύης είτε όχι, η Γερμανία, ως συμβαλλόμενο μέρος, ήταν υποχρεωμένη να συμμορφωθεί. Η Σύμβαση όριζε ρητά: «Εάν σε περίπτωση πολέμου ένα από τα εμπόλεμα μέρη δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος της Σύμβασης, οι διατάξεις της θα παραμείνουν δεσμευτικές για όλα τα εμπόλεμα μέρη που έχουν υπογράψει τη Σύμβαση».

Από τα 1918 η Σοβιετική Ρωσία προσχώρησε στην ανάλογη συμφωνία της Διάσκεψης της Χάγης. Το Διάταγμα του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων της 4ης Ιουνίου 1918 για την αναγνώριση όλων των διεθνών συμβάσεων για τον Ερυθρό Σταυρό δήλωνε ότι «οι διεθνείς συμβάσεις και συμφωνίες που αφορούν τον Ερυθρό Σταυρό, που αναγνωρίστηκαν από τη Ρωσία πριν από τον Οκτώβριο του 1915, αναγνωρίζονται και θα τηρούνται από τη Ρωσική Σοβιετική Κυβέρνηση, η οποία διατηρεί όλα τα δικαιώματα και τα προνόμια που βασίζονται σε αυτές τις συμβάσεις και συμφωνίες». Ωστόσο, η σοβιετική ηγεσία εκτιμούσε πως η προσχώρηση και στη Σύμβαση της Γενεύης δεν θα έδινε κάτι περισσότερο από τα δικαιώματα της Διάσκεψης της Χάγης. Η απλή τήρηση όσων προβλέπονταν στη Διάσκεψη της Χάγης θα ήταν υπεραρκετή για να διασφαλιστεί ότι οι αιχμάλωτοι πολέμου δεν θα υποστούν κακοποίηση και εξόντωση.

Στην πραγματικότητα, όλη αυτή η ιστορία μάς δείχνει ότι οι ίδιες οι διεθνείς συμβάσεις και η υπογραφή τους δεν προστατεύουν σε κάθε περίπτωση. Αυτό που έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία είναι το κατά πόσον το κάθε μέρος πρόκειται να τις τηρήσει. Αυτό το βλέπουμε δια γυμνού οφθαλμού και σήμερα. Επιπλέον και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου ιμπεριαλιστικού Πολέμου υπάρχουν πολλές περιπτώσεις αιχμαλώτων χωρών που υπέστησαν μαζικά κακοποίηση, βασανιστήρια και εξόντωση, αν και οι χώρες τους είχαν υπογράψει όλες τις σχετικές συμβάσεις.

Δεν ισχύει, λοιπόν, πως οι ναζί θεωρούσαν «υπανθρώπους» τους Σοβιετικούς αιχμαλώτους και τους εξόντωσαν γιατί η σοβιετική κυβέρνηση δεν είχε υπογράψει μια Διεθνή Σύμβαση. Τους θεωρούσαν «υπανθρώπους» γιατί με βάση τις ρατσιστικές αντιλήψεις της ναζιστικής Γερμανίας οι Σλάβοι, όπως και άλλες εθνότητες, θεωρούνταν τέτοιοι και έπρεπε δραστικά να εξαλειφθούν και μόνο ένα τμήμα από αυτούς να μείνει, που θα χρησιμοποιηθούν από το Γ' Ράιχ ως σκλάβοι. Αλλωστε, οι ναζί ανάλογα εγκληματικά έδρασαν και σε βάρος του άμαχου πληθυσμού που βρισκόταν στη ζώνη κατοχής τους.

Στο άρθρο αναπαράγεται και η συκοφαντία: «Οι επιτελείς του Στάλιν σκέφτονταν ότι για να πιαστεί κάποιος αιχμάλωτος, δεν είχε πολεμήσει αρκετά, δεν είχε αντισταθεί αρκετά, είχε συλληφθεί ζωντανός, άρα ήταν αντίθετος στο σύστημα της Σοβιετικής Ενωσης (...) για την ηγεσία της ΕΣΣΔ δεν υπήρχε καμία δικαιολογία για όποιον συνεργάστηκε με τους ναζί. Ολοι όσοι έκαναν κάτι τέτοιο θεωρούνταν προδότες και έπρεπε να τιμωρηθούν παραδειγματικά».

Αυτό το ψέμα το συναντούμε σε άλλες εκδοχές αστικών δημοσιευμάτων στο εξωτερικό συνοδευόμενο και από τη δήθεν ρήση του Στάλιν πως «δεν υπάρχουν αιχμάλωτοι πολέμου στον Κόκκινο Στρατό, υπάρχουν μόνο προδότες της Πατρίδας». Βεβαίως, όπως και για την προαναφερόμενη εικασία των «επιτελών του Στάλιν», δεν υπάρχουν πουθενά ντοκουμέντα που να την επιβεβαιώνουν. Τέτοιες αναφορές σκοπιμότητας χρησιμοποιούνται με στόχο να στηριχτούν τα κατασκευάσματα περί της «αιμοδιψίας» του σοβιετικού καθεστώτος γενικά και του Στάλιν ειδικότερα. Για την Ιστορία η φράση που δήθεν είπε ο Στάλιν, γράφτηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα του προδότη στρατηγού Α. Βλάσοφ («Ζαριά» αρ. 67 του 1944).

Αποστομωτικό για τέτοιες συκοφαντίες είναι το λογοτεχνικό έργο «Η μοίρα ενός ανθρώπου», του Μιχαήλ Σόλοχωφ (Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»), που διηγείται την πορεία ενός ανθρώπου που βρέθηκε αιχμάλωτος σε ναζιστικό στρατόπεδο και έζησε την απελευθέρωσή του.

Η συκοφαντία αυτή συνοδεύεται από την άλλη, πως Σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου στέλνονταν στα γκουλάγκ μετά την απελευθέρωσή τους και επιπλέον πως όσοι συμμετείχαν σε στρατιωτικά σώματα που είχαν συγκροτήσει οι ναζί και στη συνέχεια αιχμαλωτίστηκαν από τους Σοβιετικούς, εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Μάλιστα, στο άρθρο του «Πρώτου Θέματος» αναφέρεται η περίπτωση των Κοζάκων συνεργατών των ναζί, διανθισμένη με τη φημολογία πως οι ίδιοι ή και οι γυναίκες τους σκότωναν τα παιδιά τους και μετά αυτοκτονούσαν για να μην πέσουν στα χέρια των σοβιετικών αρχών.

Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Οι σοβιετικές αρχές είχαν συγκροτήσει ειδική υπηρεσία, που εξέταζε συγκεκριμένα κάθε περίπτωση Σοβιετικού αιχμαλώτου που απελευθερώθηκε. Η υπηρεσία εξέταζε τις συνθήκες, τις μαρτυρίες για τη στάση του πριν και κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας. Τα στοιχεία του 1944 δείχνουν πως από αυτούς το 91,7% εντασσόταν και πάλι στις μάχιμες δυνάμεις του Κόκκινου Στρατού ή στέλνονταν να υπηρετήσουν στη βιομηχανία ή στις μεταφορές, το 3,2% για τους οποίους υπήρχαν αμφιβολίες, έπρεπε να υπηρετήσουν σε ειδικά στρατιωτικά τμήματα εφόδου στην 1η γραμμή και μετά από ένα διάστημα εντάσσονταν σε κανονικές μονάδες, και μόλις το 3,4% συλλαμβάνονταν.²

Ανάλογη ήταν και η διαδικασία για όσους υπηρέτησαν σε ναζιστικά ένοπλα σώματα. Είναι πασίγνωστο πως χιλιάδες π.χ. Λετονοί, που συμμετείχαν στις λεγεώνες των SS, αφού εξέτισαν ποινές σε κοινωνική εργασία 10-15 χρόνων, επέστρεψαν στα σπίτια τους. Μάλιστα, αρκετοί πριν λήξουν οι ποινές τους, όταν επικράτησαν στο ΚΚΣΕ απόψεις περί του «τέλους της ταξικής πάλης» και της εμφάνισης «παλλαϊκού κράτους». Αξίζει να σημειώσουμε πως η λειψή αποναζιστικοποίηση στις Σοβιετικές Δημοκρατίες της Βαλτικής οφειλόταν στην «υπερεκτίμηση της δύναμης του σοσιαλιστικού συστήματος, τόσο λόγω της θεώρησης πως ο παγκόσμιος συσχετισμός είχε γείρει υπέρ των δυνάμεων του σοσιαλισμού όσο και εξαιτίας της λανθασμένης αντίληψης ότι ο σοσιαλισμός στην ΕΣΣΔ ήταν σε τέτοιο βαθμό ανεπτυγμένος, που ήταν πλέον αδύνατο να ανατραπεί. Αυτό οδήγησε στην έλλειψη επαγρύπνησης απέναντι στον συγκαλυμμένο εθνικισμό, ο οποίος εκδηλώθηκε ως απρόσμενο ξέσπασμα στα τέλη της δεκαετίας του 1980, με πιο χαρακτηριστική την απουσία του ανάλογου επιπέδου αποναζιστικοποίησης μετά από το τέλος του πολέμου».³

Σήμερα οι απόγονοι των συνεργατών των ναζί, απαλλαγμένοι από τα συναισθήματα ενοχής και με τις «ευλογίες» της ΕΕ, καταστρέφουν στις χώρες της Βαλτικής και αλλού τα αντιφασιστικά μνημεία και επιχειρούν να ξαναγράψουν την Ιστορία, παρουσιάζοντας τις λεγεώνες των SS και τα άλλα στρατιωτικά σώματα των ναζί ως «πατριώτες».

Στο άρθρο του «Πρώτου Θέματος» σημειώνεται πως «ο "Ρωσικός Απελευθερωτικός Στρατός" απαρτιζόταν συνολικά από 1.000.000 άνδρες», ενώ δεν γίνεται καμία αναφορά σε άλλα στρατιωτικά ναζιστικά σώματα στα εδάφη της πρώην ΕΣΣΔ. Μάλιστα, υπάρχει και η λαθροχειρία για τους Σοβιετικούς αιχμαλώτους που έπεσαν σε χέρια Αμερικανών, πως - όπως γράφεται - «αποδέχθηκαν τη ρωσική υπηκοότητα, προφανώς από άγνοια για τις συνέπειες». Μονάχα που εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε ρωσική υπηκοότητα, αλλά σοβιετική.

Δεν γνωρίζουμε εάν η διαστρέβλωση της πραγματικότητας οφείλεται στον αντιρωσικό οίστρο, που έχει συντονίσει τα αστικά ΜΜΕ, στην κατεύθυνση της ΕΕ, που απαγόρευσε ρωσικές ιστοσελίδες, τηλεοπτικά δίκτυα, πολιτιστικές εκδηλώσεις με τη συμμετοχή ρωσικών συνόλων, γεγονός που στήριξαν τα άλλα κόμματα που υποστηρίζουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με εξαίρεση το ΚΚΕ, που καταδίκασε τη συγκεκριμένη πρακτική. Ασχετα, ωστόσο, από την αιτία, η ουσία της διαστρέβλωσης της αλήθειας παραμένει.

Η πραγματικότητα είναι πως οι ναζί στα εδάφη της ΕΣΣΔ δημιούργησαν ένα πλήθος ένοπλων σωμάτων, όπως ήταν ο «Ρωσικός Απελευθερωτικός Στρατός», ο «Ουκρανικός Απελευθερωτικός Στρατός» και η μεραρχία SS «Γκαλίτσινα» στην Ουκρανία, οι λεγεώνες των SS στις Βαλτικές, αλλά και ανάλογες λεγεώνες SS στον Καύκασο και στην Κεντρική Ασία, καθώς και διάφορα αστυνομικά και κατασταλτικά σώματα.

Μέρος αυτών των δυνάμεων, που υπολογίζονται στο σύνολό τους σε 1 με 1,2 εκατομμύρια, εντάχθηκε εθελοντικά σε αυτά τα ναζιστικά ένοπλα σώματα. Επρόκειτο πρώτα απ' όλα για πρώην ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής και κουλάκους (μεγαλοαγρότες). Ηταν δηλαδή βασικά κοινωνικά στρώματα που είχαν πληγεί από την πολιτική της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και της συνεταιριστικοποίησης. Επίσης, ένα κομμάτι του πληθυσμού, που διακατέχονταν από εθνικιστικά αισθήματα ή και μίσος για τους κομμουνιστές, έτρεξαν να ενταχθούν σε τέτοια σώματα. Για τα άλλα έθνη, πλην των Ρώσων, οι ναζί υπόσχονταν καλύτερη μεταχείριση, αξιοποιώντας π.χ. στην Ουκρανία τόσο τον αντισημιτισμό, όσο και την έχθρα ενάντια στους Πολωνούς.

Επιπλέον, μεγάλο μέρος των Ρώσων τσαρικών («λευκοφρουρών»), που η εργατική εξουσία συνέτριψε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και της ξένης ιμπεριαλιστικής επέμβασης έως τα 1924 και βρίσκονταν στο εξωτερικό, επιχείρησαν να δώσουν και ιδεολογικό στίγμα σε εκείνους που συνεργάστηκαν με τους ναζί, επικαλούμενοι την ανάγκη της «νίκης κατά του μπολσεβικισμού». Ενας από αυτούς ήταν ο φιλόσοφος και ιδεολόγος του ρωσικού φασισμού, Ιβάν Ιλίν, που σήμερα ανοίγουν Σχολή με την επωνυμία του σε κρατικό πανεπιστήμιο της Μόσχας, ενώ ένα από τα σημαντικότερα οργανωμένα στρατιωτικά σώματα υπέρ των ναζί ήταν αυτό του στρατηγού Α. Βλάσοφ, ο οποίος πιάστηκε αιχμάλωτος από τους ναζί και δέχτηκε να συνεργαστεί, συγκροτώντας τον λεγόμενο «Ρωσικό Απελευθερωτικό Στρατό». Σε αυτόν με βάση διαφορετικές εκτιμήσεις συμμετείχαν από 50 έως 150 χιλιάδες Ρώσοι.

Την ίδια ώρα πρέπει να σημειωθεί πως αυτά τα ναζιστικά σώματα δεν συγκροτούνταν μονάχα ή κυρίως από Σοβιετικούς αιχμαλώτους, αλλά και από τον άμαχο πληθυσμό, που βρέθηκε υπό ναζιστική κατοχή, αφού οι ναζί κατάφεραν το πρώτο διάστημα του πολέμου να καταλάβουν έως και το 39% των εδαφών της ΕΣΣΔ, που τότε είχε συνολικό πληθυσμό γύρω στα 100 εκατομμύρια. Κάτω από τον φασιστικό ζυγό βρέθηκαν μερικές δεκάδες εκατομμύρια Σοβιετικών πολιτών, που δεν πρόλαβαν να υποχωρήσουν. Μάλιστα, στις περιοχές που είχαν ενταχθεί στην ΕΣΣΔ μόλις 1-2 χρόνια πριν τη γερμανική εισβολή (π.χ. Βαλτικές, Δυτική Ουκρανία) υπήρχαν περισσότερα κοινωνικά στρώματα στα οποία βρήκε απήχηση το ναζιστικό προσκλητήριο κατά της σοβιετικής εξουσίας. Επιπλέον, σε κάποιες από αυτές π.χ. στη Βαλτική, μετά από το 1943 οι ναζί έκαναν γενική επιστράτευση του αντρικού πληθυσμού, εντάσσοντάς τον σε διάφορες δομές.

Από την άποψη αυτή δεν έχει βάση το δημοσίευμα που καταγράφει όλες αυτές τις δυνάμεις στους Ρώσους και στον λεγόμενο «Ρωσικό Απελευθερωτικό Στρατό». Σήμερα υπάρχουν εκτιμήσεις για την εθνική προέλευση όσων εντάχθηκαν σε τέτοια ποικιλόμορφα ναζιστικά σώματα, κάτι που διευκολύνθηκε και από το γεγονός πως τόσο στις σοβιετικές πολιτικές ταυτότητες όσο και στις στρατιωτικές αναγραφόταν η εθνικότητα στην οποία ο καθένας θεωρούσε πως ανήκει. Κι αυτή έχει ως εξής: Ρώσοι - 400 χιλιάδες, Ουκρανοί - 250 χιλιάδες, Λευκορώσοι - 20 χιλιάδες, Λιθουανοί - 37 χιλιάδες, Λετονοί - 90 χιλιάδες, Εσθονοί - 70 χιλιάδες, λαοί του Καζακστάν και της Κεντρικής Ασίας - 180 χιλιάδες, Λαοί του Βόρειου Καυκάσου 28 χιλιάδες, Γεωργιανοί - 20 χιλιάδες, Αρμένιοι - 18 χιλιάδες, Αζερμπαϊτζάνοι - 38 χιλιάδες, Λαοί της περιοχής του Βόλγα - 40 χιλιάδες, Τάταροι της Κριμαίας - 20 χιλιάδες, Καλμίκιοι - 5 χιλιάδες, Σοβιετικοί Γερμανοί - 20 χιλιάδες, ΣΥΝΟΛΟ: 1,24 εκατομμύρια.⁴

Το γεγονός πως οι Ρώσοι αποτελούν τη μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα σε απόλυτους αριθμούς μεταξύ των συνεργατών των ναζί δεν πρέπει να ξενίζει, μιας και εκείνη την εποχή οι Ρώσοι αποτελούσαν πάνω από το 60% του σοβιετικού πληθυσμού. Αλλωστε, οι Ρώσοι είχαν και τις μεγαλύτερες απώλειες σε απόλυτους αριθμούς, αλλά και σε βραβευμένους με το παράσημο του Ηρωα της ΕΣΣΔ. Εδώ οι πρώτες 30 εθνικότητες (από τις 68) της σχετικής λίστας⁵ σε απόλυτους αριθμούς. Σε παρένθεση ο συνολικός αριθμός και με εκείνους που τιμήθηκαν έως τα 1955: Ρώσοι - 8.160, Ουκρανοί - 2.089, Λευκορώσοι - 309, Τάταροι - 161, Εβραίοι - 108, Καζάχοι - 96, Γεωργιανοί - 91, Αρμένιοι - 90, Ουζμπέκοι - 69, Μορντβίνιοι - 63, Τσουβάσιοι - 44, Αζερμπαϊτζάνοι - 43, Μπασκίριοι - 39, Οσετίνοι - 33, Εκπρόσωποι των λαών του Νταγκεστάν - 24 (25), Μαρίιτσι - 18 , Τουρκμένιοι - 18, Λιθουανοί - 15, Τατζίκοι - 15, Λετονοί - 12, Κιργίζιοι - 12, Κόμι - 10, Ουντμούρτιοι - 10, Γερμανοί - 9 (11), Εσθονοί - 9, Καρέλιοι - 11, Μπουριάτιοι - 8, Καλμίκιοι - 8, Καμπαρντίνιοι - 5 (7), Ελληνες - 6 (9).

Τα παραπάνω στοιχεία αποδεικνύουν πως η σοβιετική εποποιία ήταν μια νίκη διεθνιστική, που έφερε την αναπόσπαστη συμβολή όλων των εθνών και εθνοτήτων του λαού της Σοβιετικής Ενωσης.

Τόσο αυτοί που προσπαθούν να υποβαθμίσουν τον ρόλο του ρωσικού λαού, όσο και αυτοί που τον υπερτονίζουν σβήνοντας τις θυσίες των άλλων λαών της ΕΣΣΔ, επιδιώκουν να κρύψουν αυτήν τη διεθνιστική διάσταση.

Απάντηση τους δίνουν πολλά παραδείγματα, μεταξύ άλλων και το λογοτεχνικό ιστορικό βιβλίο του Αλεξάντρ Μπεκ, «Η δημοσιά του Βολοκολάμσκ», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής» και αναφέρεται στους υπερασπιστές της Μόσχας, που έφτασαν εκεί από το μακρινό Καζακστάν.

Ηταν, λοιπόν, η εργατική τάξη και η αγροτιά της Σοβιετικής Ενωσης, που έδωσαν μια νικηφόρα μάχη για την υπεράσπιση της Σοβιετικής Πατρίδας, υπό την καθοδήγηση του Κόμματος των μπολσεβίκων. Κι αυτό το έκαναν γιατί καταλάβαιναν τον καταστροφικό, φονικό φασιστικό κίνδυνο, που είχε γεννήσει ο καπιταλισμός και επιπλέον ένιωθαν πως υπερασπίζονταν το πρώτο εργατικό κράτος, τις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής που τότε θεμελιώνονταν και είχαν στόχο την κοινωνική ευημερία και όχι την αύξηση των κερδών μιας χούφτας εκμεταλλευτών. Οι σοβιετικές εργατικές και λαϊκές δυνάμεις είχαν αρωγό τους τα πλεονεκτήματα της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας, που βοήθησαν στον ανεφοδιασμό και εξοπλισμό του Κόκκινου Στρατού.

Αυτά, όσο κι αν θέλουν, δεν θα τους αφήσουμε να τα σβήσουν!

Παραπομπές:

1. «Σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου: Η πιο μαζική γενοκτονία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου», https://rapsinews.ru/historical_memory_publication/20210716/307221649.html

2. Ιγκορ Πιχάλοφ, Ντ, Πουτσκόφ: «Για τους σοβιετικούς αιχμαλώτους», https://histrf.ru/watch/lectures/o-sovietskikh-voiennopliennykh-vielikoi-otiechiestviennoi

3. Βλαντίμιρ Φρολόφ, «Το σοσιαλιστικό κράτος στη Λετονία: Από τον επαναστατικό θρίαμβο στο δράμα της διάλυσης», Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση, τ. 12.

4. Σ. Οσμιάτσκο. «Οι σοβιετικοί συνεργάτες των ναζί». https://cyberleninka.ru/article/n/sovetskiy-kollaboratsionizm-1941-1945-gg-aktualnost-definitsii-i-sotsiokulturnyy-diskurs

5. Γκ. Μαλίνσκι. «Οι ήρωες της ΕΣΣΔ ανά εθνικότητα», https://proza.ru/2009/08/16/901