«Θα έρθει η στιγμή, που όλες... οι καρδιές θα ανάψουν σαν μια φλόγα και θα κάψουν ως τη ρίζα τον φασισμό, τη σαπισμένη πληγή του κόσμου... Ζήτω ο Τέλμαν και οι γενναίοι σύντροφοί του, που σκάβουν ανελέητα το μνήμα του φασισμού» (Μ. Γκόρκι).

Για το Μπούχενβαλντ αυτή η ώρα ήταν στις 3.15 το μεσημέρι της 11ης Απρίλη του 1945. Αυτή την ώρα δείχνουν σταματημένοι δεκαετίες τώρα οι δείκτες του ρολογιού που υψώνεται στην είσοδό του. Απ' αυτήν πέρασαν περίπου 250.000 άνθρωποι. Κρατήθηκαν και βασανίστηκαν, αποτέλεσαν τζάμπα εργατικό δυναμικό, απ' όπου αντλούσαν τα γερμανικά μονοπώλια στους τομείς κυρίως της παραγωγής πολεμικού υλικού. 56.000 εξ αυτών με τα έως σήμερα δεδομένα δεν βγήκαν ποτέ ξανά ζωντανοί. Ανάμεσά τους ο ηγέτης του ΚΚ Γερμανίας, Ερνστ Τέλμαν. Στον χώρο αυτό βρέθηκε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, και η αντιπροσωπεία του Κόμματος, αποτίοντας φόρο τιμής σε όλους εκείνους που θεμελίωσαν με τη ζωή τους την απελευθέρωση απ' τον ναζισμό - φασισμό.

Την αντιπροσωπεία υποδέχτηκε και ξενάγησε ο Holger Obbarius, υπεύθυνος εκπαιδευτικών προγραμμάτων του μνημειακού χώρου.

Στεφάνια κατατέθηκαν στο σημείο δολοφονίας του Ερνστ Τέλμαν, στον βωμό για τη συμβολή του ελληνικού λαού στον αγώνα κατά του φασισμού και στο μνημείο του Φριτς Κρέμερ, που βρίσκεται στην επιβλητική μεγαλειώδη σύνθεση που περιβάλλει το στρατόπεδο και περικλείει ομαδικούς τάφους κρατουμένων.

Κατά την επίσκεψή του εκεί ο Δημήτρης Κουτσούμπας έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Βρισκόμαστε στο Μπούχενβαλντ, σε ένα από τα πολλά στρατόπεδα συγκέντρωσης καταναγκαστικής εργασίας, μαρτυρίων, στα οποία εξοντώθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι, ανάμεσά τους πολλοί κομμουνιστές, αγωνιστές, όπως ο Ερνστ Τέλμαν, Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας, επίσης Εβραίοι, αντιφασίστες αγωνιστές, Σοβιετικοί στρατιώτες και πάρα πολλοί Ελληνες συμπατριώτες μας. Συνεχίζουμε αυτόν τον αγώνα, θυμόμαστε, δεν ξεχνάμε γιατί ξέρουμε ότι: "Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον"!».

Στις πλαγιές του βουνού Εττερσμπεργκ, δίπλα στο Μπούχενβαλντ, θεμελιώθηκε από το κράτος της ΓΛΔ μια μεγαλειώδης μνημειακή σύνθεση. Ο χώρος περικλείει τους τρεις τεράστιους λάκκους, όπου θάφτηκαν την άνοιξη του 1945 ομαδικά χιλιάδες κρατούμενοι.

Το μνημείο οδηγεί «Από τον θάνατο και την πάλη στη Νίκη», όπως αναγράφεται στην είσοδό του. Ο επισκέπτης κατεβαίνει τη σκάλα του αίματος έως το σημείο που συναντά τους ομαδικούς τάφους, από κει αρχίζει ο «Δρόμος των Εθνών», με 18 πυλώνες στη μια του πλευρά που φέρουν το όνομα κάθε χώρας από την οποία υπήρχαν κρατούμενοι στο Μπούχενβαλντ, κυρίως όσων κατέβαλαν τον μεγαλύτερο φόρο αίματος.

Στο τέλος του «Δρόμου των Εθνών» μια πελώρια σκάλα ανηφορίζει έως τον «Πύργο της Ελευθερίας», ένα τεράστιο οικοδόμημα ώστε να είναι ορατό από την πόλη της Βαϊμάρης, της οποίας πολλοί κάτοικοι υποστήριξαν μετά τον πόλεμο ότι «δεν ήξεραν» τι γινόταν στο στρατόπεδο. Το μνημείο, λοιπόν, στοχεύει στο να τους θυμίζει και το τι έγινε, αλλά και ότι όποιος δεν αντιδρά στον πόνο και στην αδικία, γίνεται, άθελά του, συνένοχος. Μπροστά από τον πύργο στέκει ένα εντυπωσιακό γλυπτό του Φριτς Κρέμερ, ενώ μέσα στον πύργο έχει τοποθετηθεί πλάκα, η οποία σκεπάζει χώμα που μεταφέρθηκε εκεί από χώρες που έζησαν τη φασιστική φρικαλεότητα.

Μπροστά στο γλυπτό του Κρέμερ, με κεντρική φιγούρα τον αλύγιστο μαχητή που επέζησε από τη φρίκη του Μπούχενβαλντ μαζί με τους συντρόφους του, γίνονταν επί ΓΛΔ οι τελετές ορκωμοσίας του Λαϊκού Στρατού.

Σε έναν χώρο άλλοτε ταυτόσημο της φρίκης, σήμερα βασιλεύει η γαλήνη της φύσης που πλούσια τον περιβάλλει, σαν να προσφέρει στους ανθρώπους των οποίων έγινε τάφος, αιώνια ανταμοιβή για την κτηνωδία που έζησαν, για τη θυσία τους ώστε οι επόμενες γενιές να ζήσουν λεύτερες. Το Μπούχενβαλντ αποτελεί έναν ακόμα αψευδή μάρτυρα της ιστορικής αλήθειας και μια ισχυρή υπόμνηση της ανάγκης να μην ξεχαστεί, να μην πάψει ούτε στιγμή ο αγώνας κατά της μήτρας που γεννά τον φασισμό.