Ο Μαρουάν Μπαργκούτι συνελήφθη στις αρχές Απρίλη στη Ραμάλα. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Αναδείχτηκε σε ηγετική φυσιογνωμία στη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα μέσα από τη δράση του στο Πανεπιστήμιο Μπιρ Ζάιτ. Συνελήφθη και φυλακίστηκε για 6 χρόνια. Εξορίστηκε και επέστρεψε στη Δυτική Οχθη, το 1994, μετά την εφαρμογή της Συνθήκης του Οσλο.

Τώρα, το διάστημα της ανάκρισής του έχει παραταθεί με ειδική απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Ισραήλ, που επιμένει να τον αντιμετωπίζει ως «αρχηγό τρομοκρατών» και όχι ως πολιτικό ηγέτη. Δεν επιτρέπεται να συναντήσει τους συνηγόρους του, υπόκειται σε βασανιστήρια. Αναμενόμενη αντιμετώπιση, αφού ο 42χρονος Μπαργκούτι φερόταν να είναι εξαιρετικά επικίνδυνος για τις αμερικανικές και ισραηλινές βλέψεις, δεδομένης της δημοτικότητάς του που τον έφερε ως επικρατέστερο διάδοχο του Γιάσερ Αραφάτ και των θέσεών του, αφού στήριξε με όλες τις δυνάμεις του την Ιντιφάντα, χωρίς, όμως, να κλείνει το δρόμο στη μοναδική ρεαλιστική λύση: τη δημιουργία δύο βιώσιμων ανεξάρτητων κρατών σε ειρηνική γειτνίαση.

Συγκεκριμένα, ο Μαρουάν Μπαργκούτι στο άρθρο του αναφέρει:

«Η δολοφονία από το Ισραήλ του δραστήριου στελέχους της "Φατάχ" Ρ. Καρμί τη Δευτέρα ήταν προβλέψιμη. Παρά το ότι το Ισραήλ έχει σκοτώσει περισσότερους από 18 Παλαιστίνιους, από την έκκληση του Προέδρου Γιάσερ Αραφάτ για εκεχειρία που έγινε στις 18 Δεκέμβρη 2001, δεν έχει υπάρξει αντίστοιχα αυτό το διάστημα καμιά απώλεια Ισραηλινών πολιτών.

Αυτό το γεγονός, σύμφωνα με όλες τις κυβερνήσεις, στον κόσμο και τον διεθνή Τύπο, αποτέλεσε μια "ανάπαυλα στη βία". Αλλά η ανάπαυλα στη βία είναι ακριβώς αυτό που ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Αριέλ Σαρόν δεν μπορεί να αντέξει. Εκλέχτηκε σε περίοδο κρίσης και ξέρει ότι η εξουσία του είναι βιώσιμη μόνο σε περίοδο κρίσης. Για την πολιτική επιβίωσή του θα κάνει οτιδήποτε τον παίρνει και ψάχνει για οποιαδήποτε δικαιολογία που να αναζωπυρώνει τις φλόγες της αναταραχής, αποφεύγοντας έτσι μια επιστροφή στις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις.

Ως εκ τούτου, περισσότεροι από 600 Παλαιστίνιοι, που ήταν ήδη πρόσφυγες, έγιναν πάλι πρόσφατα ξανά πρόσφυγες καθώς οι μπουλντόζες του Σαρόν ισοπέδωσαν τα σπίτια τους στη Γάζα. Μια ημέρα αργότερα παλαιστινιακά σπίτια στην κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ καταστράφηκαν. Και έπειτα, ακριβώς για να σιγουρέψει ότι οι Παλαιστίνιοι είναι αρκετά προκλητικοί και ότι ο κύκλος της βίας άρχισε πάλι, το Ισραήλ δολοφονεί τον Καρμί.

Ο Σαρόν δικαιολογεί αυτά τα βάρβαρα και παράνομα μέτρα στο όνομα της "ασφάλειας". Αλλά, σαν κάποιος που θεωρείται συχνά ο ίδιος ως υποψήφιος προς δολοφονία από τους Ισραηλινούς, μπορώ να βεβαιώσω τον ισραηλινό λαό ότι ούτε η δολοφονία μου ούτε οποιαδήποτε από τις άλλες 82 δολοφονίες που έγιναν κατά τη διάρκεια των προηγούμενων 15 μηνών δε θα τον φέρει καθόλου πιο κοντά στην ασφάλεια που επιδιώκει και αξίζει. Ο μόνος τρόπος για τους Ισραηλινούς να έχουν ασφάλεια είναι, αρκετά απλά, να τερματίσουν την 35χρονη ισραηλινή κατοχή του παλαιστινιακού εδάφους.

Οι Ισραηλινοί πρέπει να εγκαταλείψουν το μύθο ότι είναι δυνατό να υπάρξει ειρήνη και κατοχή ταυτόχρονα, ότι είναι δυνατή ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ του σκλάβου και του αφέντη. Η απουσία της ισραηλινής ασφάλειας γεννιέται από την απουσία της παλαιστινιακής ελευθερίας. Το Ισραήλ θα έχει ασφάλεια μόνο μετά από το τέλος της κατοχής, όχι πριν.

Μόλις το Ισραήλ και ο υπόλοιπος κόσμος καταλάβουν αυτή τη θεμελιώδη αλήθεια, ο δρόμος προς τα εμπρός γίνεται σαφής: Τερματίστε την κατοχή, επιτρέψτε στους Παλαιστίνιους να ζήσουν με ελευθερία και αφήστε τους ανεξάρτητους και ίσους γείτονες το Ισραήλ και την Παλαιστίνη να διαπραγματευτούν ένα ειρηνικό μέλλον με στενούς οικονομικούς και πολιτιστικούς δεσμούς.

Μην ξεχνάτε ότι εμείς οι Παλαιστίνιοι έχουμε αναγνωρίσει την ύπαρξη του Ισραήλ στο 78 τοις εκατό του εδάφους της ιστορικής Παλαιστίνης. Είναι το Ισραήλ που αρνείται να αναγνωρίσει το δικαίωμα της Παλαιστίνης να υπάρξει στο υπόλοιπο 22 τοις εκατό του εδάφους που κατελήφθη το 1967. Και όμως παρ' όλα αυτά είναι οι Παλαιστίνιοι που κατηγορούνται για μη ενδοτικότητα και τη μη αξιοποίηση ευκαιριών.

Ειλικρινά, κουραστήκαμε πάντα να μας επιπλήττουν ότι φταίμε εμείς για την ισραηλινή αδιαλλαξία, όταν το μόνο που επιδιώκουμε είναι η εφαρμογή του διεθνούς δικαίου. Και δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στις Ηνωμένες Πολιτείες, τον προμηθευτή δισεκατομμυρίων δολαρίων σε ετήσια βάση βοήθειας με κεφάλαια για την επέκταση των παράνομων εποικισμών του Ισραήλ, τον "μαχητή της τρομοκρατίας" που ανεφοδιάζει το Ισραήλ με τα F-16 και τα πολεμικά ελικόπτερα που χρησιμοποιούνται ενάντια σε έναν ανυπεράσπιστο αστικό πληθυσμό, τον "υπερασπιστή της ελευθερίας και των καταπιεσμένων", που "φροντίζει" τον Σαρόν ακόμα κι όταν αντιμετωπίζει κατηγορίες εγκλημάτων πολέμου, για τις ευθύνες του στη σφαγή του 1982 των Παλαιστίνιων προσφύγων.

Ο ρόλος της παγκόσμιας μόνης υπερδύναμης έχει μειωθεί σε αυτόν του απλού θεατή, που δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα άλλο εκτός από μια κουρασμένη επωδό του "σταματήστε τη βία", ενώ δεν κάνει τίποτα για να εξετάσει τη ρίζα των αιτιών αυτής της βίας: την άρνηση της παλαιστινιακής ελευθερίας. Βλέπουμε ότι ενώ ο κακότυχος στρατηγός Ζίνι εστιάζει όλες του τις προσπάθειες "στη βία", την ίδια στιγμή οι Εβραίοι έποικοι παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο, αλλά ακόμη και την αμερικανική πολιτική, κινούμενοι προς ένα νέο παράνομο εποικισμό στην κατεχόμενη Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Κατά τη διάρκεια των προηγούμενων 15 μηνών, το Ισραήλ σκότωσε περισσότερους από 900 Παλαιστίνιους πολίτες και το 25 τοις εκατό από αυτούς ήταν κάτω από την ηλικία των 18 ετών. Και ακόμα και τώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν το θράσος να βάλουν βέτο στο σχέδιο των Ηνωμένων Εθνών για μια διεθνή δύναμη προστασίας ώστε να σταματήσει την εισβολή.

Ετσι, λοιπόν, πρέπει να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας. Εάν το Ισραήλ διατηρεί το δικαίωμα να μας βομβαρδίζει με τα F-16 και τα πολεμικά ελικόπτερα, δε θα πρέπει να εκπλαγεί όταν οι Παλαιστίνιοι χρησιμοποιώντας τα αμυντικά τους όπλα επιδιώξουν να τα καταρρίψουν. Και ενώ εγώ και το κίνημα της "Φατάχ", στο οποίο ανήκω, είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι σε επιθέσεις και επιλογές που έχουν ως στόχο πολίτες μέσα στο Ισραήλ, του μελλοντικού μας γείτονα, διατηρώ το δικαίωμα να προστατέψω τον εαυτό μου, να αντισταθώ στην ισραηλινή κατοχή της χώρας μου και να πολεμήσω για την ελευθερία μου.

Εάν έχουν την εντύπωση ότι οι Παλαιστίνιοι είναι έτοιμοι να διαπραγματευτούν υπό κατοχή, τότε το Ισραήλ πρέπει να περιμένει για να διαπραγματευτεί για όσο διάστημα εμείς αντιστεκόμαστε σε αυτή την κατοχή.

Δεν είμαι τρομοκράτης, αλλά ούτε είμαι και κανένας πασιφιστής. Είμαι απλά ένας κανονικός τύπος από τον παλαιστινιακό δρόμο, υποστηρίζοντας μόνο ό,τι κάθε άλλο καταπιεσμένο άτομο υποστηρίζει: το δικαίωμα να βοηθήσω τον εαυτό μου σε συνθήκες απουσίας βοήθειας από οπουδήποτε αλλού. Αυτή η αρχή μπορεί καλά να οδηγήσει στη δολοφονία μου. Ας ξεκαθαρίσω, λοιπόν, τη θέση μου έτσι ώστε ο θάνατός μου να μην περάσει απαρατήρητος από τον κόσμο και θεωρηθεί σαν ένα ακόμα στατιστικό νούμερο του "πολέμου στην τρομοκρατία" του Ισραήλ.

Για έξι χρόνια μαράζωσα ως πολιτικός κρατούμενος σε μια ισραηλινή φυλακή, όπου βασανίστηκα και όπου κρεμασμένος έχανα τις αισθήσεις μου όποτε ένας Ισραηλινός με κτυπούσε στα γεννητικά όργανά μου με ένα ραβδί. Αλλά από το 1994, όταν πίστεψα ότι το Ισραήλ ενδιαφερόταν σοβαρά να τερματίσει την κατοχή, έγινα ένας ακούραστος συνήγορος μιας ειρήνης βασισμένης στη δικαιοσύνη και την ισότητα.

Καθοδήγησα αντιπροσωπείες Παλαιστίνιων σε συναντήσεις με Ισραηλινούς κοινοβουλευτικούς για να προωθήσω την αμοιβαία κατανόηση και τη συνεργασία. Επιδιώκω, μέχρι τα τώρα ακόμα, την ειρηνική συνύπαρξη μεταξύ των ίσων και ανεξάρτητων χωρών του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, που βασίζεται στην πλήρη αποχώρηση από τα Παλαιστινιακά Εδάφη που καταλήφθηκαν το 1967 και μια δίκαιη απόφαση για τη δύσκολη θέση των Παλαιστίνιων προσφύγων σύμφωνα με τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Δεν επιδιώκω να καταστρέψω το Ισραήλ, αλλά μόνο να τερματίσω την κατοχή της χώρας μου από αυτό».