Σε νέα φάση όξυνσης των επιχειρηματικών ανταγωνισμών έχει μπει τους τελευταίους μήνες το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, μετά από μια περίοδο ...ανάπαυσης έπειτα από τους τριγμούς που προκάλεσε το 2021 η υπόθεση με τα σχέδια των ισχυρών για τη δημιουργία της European Super League, αλλά και λόγω των συνεπειών της πανδημίας. Ωστόσο, με το σημερινό εμπορευματοποιημένο οικοδόμημα άμεσα συνδεδεμένο με τα επιχειρηματικά συμφέροντα αλλά και με τους γενικότερους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς, τα όσα συμβαίνουν αυτήν την περίοδο τόσο στην Ευρώπη όσο και παγκόσμια δεν αφήνουν ανεπηρέαστο και το status εντός του οικοδομήματος. Ετσι, το τελευταίο διάστημα βρίσκονται σε εξέλιξη νέοι ανταγωνισμοί, με «βιτρίνα» το ενδιαφέρον για αγοροπωλησίες ομάδων, στις περισσότερες περιπτώσεις προερχόμενων από τις λεγόμενες ισχυρές οικονομικά και ποδοσφαιρικά αγορές (Αγγλία, Ισπανία, Γαλλία κ.λπ.). Μάλιστα, αποτέλεσμα των συγκεκριμένων ανταγωνισμών θεωρείται και η επανεμφάνιση της υπόθεσης της European Super League, με νέα πλάνα από τις ισχυρές ομάδες που παραμένουν πιστές στο εγχείρημα (και φυσικά τους ανάλογους χορηγούς που το υποστηρίζουν).

Φυσικά, τα όσα συμβαίνουν για μια ακόμα φορά στον χώρο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου δεν είναι και τόσο άσχετα με τα όσα διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια στο γενικότερο πεδίο οικονομικών - γεωστρατηγικών ανταγωνισμών και στο έδαφος της Ευρώπης.

Για παράδειγμα, το φρενάρισμα της εξαγωγής κινεζικών κεφαλαίων προς το ποδόσφαιρο από την κυβέρνηση της χώρας, που κορυφώθηκε τα τελευταία χρόνια με την πανδημία, όπως και οι διεθνείς κυρώσεις κατά της Ρωσίας με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία, έχουν φέρει σε μειονεκτική θέση επιχειρηματίες και πολυεθνικές των δύο χωρών. Κάτι που έχει αντίκτυπο και στο αθλητικό οικοδόμημα, όπως δείχνουν οι ανταγωνισμοί τον προηγούμενο χρόνο στην αλλαγή ιδιοκτησίας της αγγλικής Τσέλσι του Ρώσου Ρόμαν Αμπράμοβιτς, η πώληση της ιταλικής Μίλαν από την κινεζική πολυεθνική που την κατείχε και τα εν εξελίξει αντίστοιχα σχέδια των επίσης Κινέζων ιδιοκτητών της Ιντερ. Στον αντίποδα, ειδικά στον χώρο του ποδοσφαίρου δείχνει να ενισχύεται ο ρόλος ομίλων από τις ΗΠΑ, με καινούργιους επιχειρηματίες και πολυεθνικές να μπαίνουν δυνατά στο παιχνίδι, όπως συνέβη με τις αγορές της Τσέλσι και της Μίλαν από αμερικανικά κεφάλαια.

Παράλληλα, αλλαγές δείχνουν να υπάρχουν και στους επενδυτές από τον αραβικό κόσμο, με τη Σαουδική Αραβία να προσπαθεί να εδραιώσει την παρουσία της στο διεθνές αθλητικό στερέωμα (και για επικοινωνιακό «ξέπλυμα», σύμφωνα με αναλυτές), ενώ εκείνοι που βρίσκονται ήδη μέσα στο παιχνίδι, όπως το Κατάρ και τα ΗΑΕ, προσπαθούν να απαντήσουν με αναβάθμιση του ρόλου τους. Μάλιστα, τα πλοκάμια στο όλο αλισβερίσι εμφανίζονται πολλαπλά και ιδιαίτερα μπερδεμένα όσον αφορά τις αντιπαλότητες και τις συμμαχίες. Από την πλευρά της η UEFA, μπροστά στην καταιγίδα των εξελίξεων, προσπαθεί να περισώσει τα κεκτημένα της, ιδιαίτερα μετά την επανεμφάνιση των σχεδίων για τη European Super League.

Οι γενικότερες αλλαγές που έφερε στην αγγλική οικονομία η έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ δεν άφησαν ανεπηρέαστες και τις επενδύσεις που συνδέονταν με το ποδόσφαιρο και κυρίως με το κορυφαίο εγχώριο «προϊόν», την πρώτη κατηγορία της Αγγλίας, Premier League. Με την εισροή ξένων κεφαλαίων να χαράζει τα δικά της μονοπάτια, το ακριβότερο ποδοσφαιρικό «προϊόν» στον πλανήτη έχει βρεθεί το τελευταίο διάστημα στο επίκεντρο στοχεύσεων από επιχειρηματίες και πολυεθνικές, κυρίως από τις ΗΠΑ και τις αραβικές χώρες, που σε αρκετές περιπτώσεις, πέρα από τα άμεσων κέρδη, έχουν και απώτερους στόχους.

Αρωγό στην προσπάθεια εισόδου νέων επενδυτών αποτελεί το γεγονός ότι αρκετοί από τους αγγλικούς συλλόγους που βρίσκονται προς πώληση είναι υπερχρεωμένοι, εξαιτίας της προσπάθειάς τους τα προηγούμενα χρόνια να επιβιώσουν εν μέσω ανόδου του ανταγωνισμού στο πρωτάθλημα. Η περίπτωση της απόκτησης της Νιουκάστλ από επενδυτικό όμιλο με στενές σχέσεις με τους κυβερνώντες της Σαουδικής Αραβίας και οι αντιδράσεις που προκάλεσε, μέχρι τελικά να δοθεί το «πράσινο φως» με κυβερνητικές παρεμβάσεις, όπως και η μάχη που δίνουν το τελευταίο διάστημα αμερικανικά και αραβικά κεφάλαια για την απόκτηση των Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Λίβερπουλ και Τότεναμ, είναι στοιχεία ενδεικτικά τού τι «παίζεται». Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για άλλες ομάδες της Αγγλίας, καθώς στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος φέρονται να βρίσκονται σύλλογοι χωρίς μεγάλους αγωνιστικούς στόχους εδώ και χρόνια (Αστον Βίλα, Σαουθάμπτον) ή ακόμα και από μικρότερες κατηγορίες (Μπόρνμουθ).

Πέρα από την αγγλική αγορά, στο στόχαστρο των επενδυτών βρίσκονται κι άλλες ευρωπαϊκές ομάδες, όπως η γαλλική Λιόν (μέχρι πρότινος υπό κινεζική ιδιοκτησία), που εξαγοράστηκε από Αμερικανό μεγιστάνα, ενώ προς πώληση φαίνεται ότι βρίσκονται επίσης οι ισπανικές Ατλέτικο Μαδρίτης (επίσης με Κινέζους ιδιοκτήτες) και Βαλένθια, η Ιντερ κ.ά. Είναι χαρακτηριστικό ότι σύμφωνα με επίσημα στοιχεία («Bloomberg») η αξία εξαγορών και συγχωνεύσεων στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο άγγιξε τα 18,6 δισ. δολάρια το 2022, ποσό που αναμένεται να ξεπεραστεί το 2023, βάσει των σχεδιασμών που βρίσκονται σε εξέλιξη.

Παράλληλα, πέρα από τις αγοροπωλησίες, ειδικά τα αμερικανικά κεφάλαια δείχνουν να δραστηριοποιούνται και σε άλλους τομείς του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, όπως η οικονομική και συμβουλευτική στήριξη ομάδων και Λιγκών, ιδιαίτερα μετά τις απώλειες εσόδων την περίοδο της πανδημίας. Στις αρχές του 2023 η «Goldman Sachs» και η «JP Morgan» κατέθεσαν προτάσεις για την εξυπηρέτηση του χρέους του ιταλικού πρωταθλήματος, Serie A, ενώ η πρώτη έχει καίριο ρόλο και στην προσπάθεια της Μπαρτσελόνα για αναβάθμιση του ιστορικού της γηπέδου «Καμπ Νου».