-- Οι σιδηροδρομικοί, που χρόνια τώρα καταγγέλλουν τις ελλείψεις σε μέτρα προστασίας και ασφάλειας εργαζομένων και επιβατών, χαρακτηρίζουν το δυστύχημα στα Τέμπη «προδιαγεγραμμένο έγκλημα». Ποιοι είναι οι πιο βασικοί «κρίκοι» που οδήγησαν στον σημερινό εφιάλτη;

-- Καταρχήν πρέπει να πούμε ότι γίνεται σκόπιμη προσπάθεια να μείνει στο απυρόβλητο το πλαίσιο της «απελευθέρωσης» των συγκοινωνιών που έστρωσε το έδαφος για το έγκλημα στα Τέμπη. Εμείς λέμε πως από την ώρα που άρχισε να υλοποιείται η ευρωπαϊκή Οδηγία για την «απελευθέρωση» των σιδηροδρομικών μεταφορών, δρομολογήθηκαν όσα σήμερα τα βρίσκουμε μπροστά μας. Αυτό ξεκίνησε από το 1991, και με την Οδηγία 440 δρομολογήθηκε το προστάδιο αυτής της διαδικασίας. Στη συνέχεια ήρθαν μια σειρά ευρωπαϊκές Οδηγίες που εξειδίκευσαν την «απελευθέρωση» - μετά το Μάαστριχτ - και των σιδηροδρομικών μεταφορών και οι κυβερνήσεις διαδοχικά έκαναν τον διαχωρισμό και τις θυγατροποιήσεις. Ενώ, μετά το 2017, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ γίνεται η πρώτη ιδιωτικοποίηση. Το 2019 απορροφήθηκε και το κομμάτι της επισκευής και συντήρησης του τροχαίου υλικού. Απέμειναν οι εγκαταστάσεις της γραμμής και των υποδομών στον έλεγχο του ΟΣΕ με την εποπτεία του Δημοσίου, αποσπασμένο και αποκομμένο, χωρίς να ολοκληρώνονται τα έργα και όλα εκείνα τα συστήματα της ασφαλούς λειτουργίας και κυκλοφορίας του σιδηρόδρομου. Ταυτόχρονα, το κράτος δεν έκανε προσλήψεις προσωπικού κι έτσι φτάσαμε από τους 14.000 εργαζόμενους να υπάρχουν αυτήν τη στιγμή περίπου στα 735 άτομα που εργάζονται και προσφέρουν υπηρεσίες κυκλοφορίας και υποστήριξης. Οι άνθρωποι αυτοί, λόγω των ελλείψεων και των κενών που υπάρχουν, δουλεύουν στο «κόκκινο», με απίστευτη υπερεργασία. Δεν υπάρχει 8ωρο και πενθήμερο, υπάρχουν εργαζόμενοι που μπορεί να δουλεύουν και 24 - 25 μέρες σερί. Αυτά φέρνουν κούραση, καταπόνηση, επομένως αναμενόμενες είναι και οι «άστοχες ενέργειες».

-- Γιατί δεν τα έχουμε όλα αυτά;

-- Γιατί είναι κόστος. Το μεν κράτος ιεραρχεί άλλες προτεραιότητες, στις οποίες δεν χωράει η ασφάλεια και ό,τι άλλο προσθέτει τέτοιο κόστος. Γι' αυτό δεν γίνονται προσλήψεις προσωπικού, δεν γίνεται επαρκής συντήρηση, δεν εφαρμόζονται και δεν λειτουργούν συστήματα ασφαλείας, δεν εκπαιδεύεται το προσωπικό, δεν διασφαλίζεται αυτό που λέμε ασφαλής μετακίνηση. Από την άλλη μεριά, η ιδιωτικοποιημένη πλέον «Hellenic Train», που πήρε και «προίκα» το τροχαίο υλικό και το μεταφορικό έργο, έχει κι εκείνη πολλά κενά στο προσωπικό της και στην εκπαίδευσή του, προσπαθεί με μπαλώματα να λειτουργήσει την κυκλοφορία, δεν βγαίνουν τα δρομολόγια, οι βάρδιες στα μηχανοστάσια, αυτά δεν είναι εφοδιασμένα με τον απαραίτητο εξοπλισμό, δεν γίνονται ολοκληρωμένα οι επισκευές. Ετσι, οι επιβάτες μας βιώνουν μια απίστευτη ταλαιπωρία καθημερινά με καθυστερήσεις, βλάβες κ.λπ. Ολη αυτή η κατάσταση αποτελεί το «τέλειο περιβάλλον» για τα καθημερινά αλυσιδωτά ατυχήματα τόσο στις εγκαταστάσεις όσο και επί της κυκλοφορίας.

-- Αυτές τις μέρες, μετά το δυστύχημα έγινε πασίγνωστη η ανακοίνωση της ΔΕΣΚ Σιδηροδρομικών που είχε κυκλοφορήσει στις 7 Φλεβάρη...

-- Ηταν η έσχατη ανακοίνωσή μας, μια ύστατη προσπάθεια να αναδείξουμε την κατάσταση, για να παρθούν μέτρα. Στις 24/1 είχαμε βγάλει άλλη ανακοίνωση με το ίδιο περιεχόμενο, ενώ είχαν προηγηθεί άλλες 5! Δεν καταγράψαμε και επισημάναμε μόνο το πρόβλημα, αλλά προτείναμε να γίνουν κινητοποιήσεις σε αυτή την κατεύθυνση, διεκδικώντας συγκεκριμένα μέτρα. Μέσα από τα Σωματεία και την Ομοσπονδία κάναμε προσπάθεια να έχουμε επαφή με τον ΟΣΕ, την «Hellenic Train», τη Ρυθμιστική Αρχή αλλά και το υπουργείο Μεταφορών για όλα αυτά.

Επομένως, κανείς δεν δικαιούται σήμερα να προφασίζεται ότι δεν γνώριζε. Ολα αυτά παραπέμπονταν από τους αρμόδιους στο μέλλον. Για παράδειγμα, πέρυσι έγινε το ατύχημα στη Λιβαδειά με σύγκρουση δύο τρένων, που ευτυχώς πήγαιναν με μικρότερη ταχύτητα και είχαμε μόνο τραυματίες. Κι όμως, ούτε αυτό το συμβάν δεν οδήγησε έστω σε στοιχειώδη μέτρα. Δεν επιτάχυνε την πρόσληψη προσωπικού, δεν ενεργοποίησε τους ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Αρα πολιτική είναι η ευθύνη για όλη αυτή την κατάσταση και καταμερίζεται σε όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών. Ηταν αυτές που υλοποίησαν αυτή την πολιτική της ιδιωτικοποίησης, της «απελευθέρωσης», της λειτουργίας με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια του κρατικού σιδηρόδρομου.

-- Πολλοί αναρωτιούνται πώς γίνεται εν έτει 2023, με αύξηση του συγκοινωνιακού έργου και των απαιτήσεων, να έχουμε τέτοια τεράστια μείωση προσωπικού και από την άλλη να μην λειτουργούν ούτε τα στοιχειώδη; Η εταιρεία, ώρες μετά το δυστύχημα, δεν ήταν σε θέση να πει ούτε πόσοι ακριβώς ήταν επιβαίνοντες...

-- Θα συμφωνήσω με την επισήμανση. Οταν για παράδειγμα ο καθένας μας που έχει στα χέρια του ένα κινητό έχει και ένα στοιχείο εντοπισμού, δεν γίνεται να μην υπάρχει ένα σημείο, ένα κέντρο ελέγχου που να γνωρίζει πού βρίσκεται το κάθε τρένο. Δεν γίνεται, ενώ θα έπρεπε να είχαν τελειώσει όλα αυτά τα έργα το αργότερο μέχρι το 2010, να έχουμε φτάσει στο 2023 και ακόμα να μη λειτουργούν τα φωτοσήματα, να μη λειτουργεί η τηλεδιοίκηση. Να μη λειτουργεί δηλαδή το κέντρο ελέγχου, ακόμα και το ίδιο το κέντρο ελέγχου στη Λάρισα είναι ανενεργό.

-- Τώρα γίνεται προσπάθεια να φορτωθεί όλο το κακό σε ένα απλό «ανθρώπινο λάθος» και στην κακιά στιγμή, στην «ατομική ευθύνη».

-- Από την πρώτη στιγμή γίνεται προσπάθεια να επικεντρωθούν όλα στην προσωπική ευθύνη, για να «βγούνε λάδι» οι πραγματικοί υπεύθυνοι. Επίσης υπάρχει και μια δεύτερη προσπάθεια, κυρίως από την αξιωματική αντιπολίτευση, να επικεντρώνεται η ευθύνη σε συγκεκριμένα πρόσωπα, π.χ. υφυπουργούς, γραμματείς υπουργείων, στον ίδιο τον υπουργό του υπουργείου Μεταφορών. Ο Καραμανλής μπορεί να παραιτήθηκε, αλλά όποιος και να κάτσει στη θέση του θα ακολουθήσει την ίδια πολιτική, της «απελευθέρωσης». Αλλωστε, όλοι αυτοί πρέσβευαν την αναγκαιότητα να ιδιωτικοποιηθεί ο σιδηρόδρομος, γιατί έλεγαν ότι έτσι θα γίνει πιο «σύγχρονος», πιο «ασφαλής» και πιο «ποιοτικός». Ε, αυτά η ίδια η ζωή, τουλάχιστον μέχρι τώρα, όχι μόνο δεν τα επιβεβαίωσε, αλλά τα διέψευσε με πολύ τραγικό τρόπο, δυστυχώς. Για τον λαό πρέπει να είναι καθαρό ότι όσο παραμένει αυτό το αντιδραστικό πλαίσιο, όποιο μέτρο αφορά την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων θα θεωρείται «κόστος», από κάθε κυβέρνηση και κάθε κόμμα που σήμερα ξαναπλασάρονται ως «σωτήρες» μπροστά στις εκλογές.