Στο καθιερωμένο τους «ραντεβού», στη συναυλία κλασικής μουσικής που οργανώνει η Τομεακή Οργάνωση Καλλιτεχνών της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ συναντήθηκαν την Κυριακή το απόγευμα πολλοί φίλοι της κλασικής μουσικής. Για ακόμα μια φορά το πρόγραμμα κέρδισε τις εντυπώσεις και απέσπασε το πιο θερμό χειροκρότημα.

Στην αίθουσα εκδηλώσεων του «Παρνασσού» το κοινό που γέμισε την αίθουσα είχε την ευκαιρία να απολαύσει τη σουίτα για πιάνο για τέσσερα χέρια του Κλοντ Ντεμπισί από τους Βλαδίμηρο Παπαγεωργίου και Ηρώ Στεργίου. Η «petite suite» (μικρή σουίτα) του Ντεμπισί αποτελεί έργο για πιάνο, για 4 χέρια, που πλαισιώθηκε και από χορευτικό ντουέτο των Αννας Λιανοπούλου και Μίρκας Παλαβού - Χέσπερ σε χορογραφία Α. Λιανοπούλου. Ακόμα, παρουσιάστηκαν «Το παράθυρο» του Δημήτρη Ανδρονιάδη με τον Δημήτρη Κουφαλάκο στο φαγκότο, η σονάτα για βιόλα και πιάνο του Μπραμς από τους Αντώνη Μανιά στη βιόλα και Αλέξανδρο Μιχαηλίδη στο πιάνο και άριες από διάσημες όπερες των Ντονιτσέτι, Μότσαρτ, Τσιλέα, Τόστι, Ροσίνι, Γκουνό, Σολοθάμπαλ, Καρντίλο και Βέρντι που ερμήνευσαν μοναδικά οι Σταμάτης Μπερής και Γιώργος Σαμαρτζής, ενώ στο πιάνο ήταν ο Φρίξος Μόρτζος.

Στον χαιρετισμό της η Ροδάνθη Κασκαφέτου, εκ μέρους της ΤΟ Καλλιτεχνών, ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι το σημερινό σύστημα «αντιμετωπίζει την πρόσβαση στη μουσική ως στοιχείο πολυτέλειας και όχι στοιχείο διαμόρφωσης ολοκληρωμένης προσωπικότητας του ανθρώπου», καθώς είναι ένα σύστημα «που μετρά την αξία του Πολιτισμού είτε με το πόση κερδοφορία θα φέρει είτε με την ικανότητά του να διαδίδει τις αξίες και τις ιδέες των εκμεταλλευτών του λαού». Ακόμα, στάθηκε και στην υποβάθμιση που αντιμετωπίζουν τα μουσικά σύνολα της χώρας, με τους μουσικούς να «εργάζονται σε ολοένα και πιο δυσχερείς εργασιακές σχέσεις» και τη Μουσική Εκπαίδευση «να αντιμετωπίζεται ως ένα προαιρετικό χόμπι για όσους αντέχει η τσέπη τους». Τα παραπάνω αποτελούν στοιχεία που «δημιουργούν πρόσθετα προβλήματα στην πλατιά διάδοση της κλασικής ορχηστρικής μουσικής και την πρόσβαση του λαού σε αυτό το σπουδαίο για την πνευματική καλλιέργεια είδος Τέχνης», πέρα από το δυσβάσταχτο, πολλές φορές, κόστος για να παρακολουθήσει μια οικογένεια κλασική μουσική, αλλά και τον περιορισμό της δυνατότητας «του λαού στην ολόπλευρη μόρφωση ώστε να αποκτήσει τις απαραίτητες βάσεις για να προσεγγίσει αυτό το απαιτητικό είδος μουσικής».

Στον αντίποδα βρίσκεται το παράδειγμα της ΕΣΣΔ, όπου «είχαμε πλήθος κρατικών μουσικών υποδομών, κατασκευάστηκαν θέατρα και όπερες σε κάθε γωνιά της αχανούς έκτασης της Σιβηρίας και των Σοβιετικών Δημοκρατιών, επεκτάθηκε η μουσική μόρφωση, αναπτύχθηκε το καλλιτεχνικό δυναμικό και βγήκαν σπουδαίοι σολίστες όπως ο Οϊστραχ και ο Κόγκαν. Στη Σοβιετική Ενωση μπόρεσε ο αγρότης που ήταν σκυμμένος για χρόνια πάνω από τα χωράφια των κουλάκων και ο εργάτης που έχανε τη ζωή του στα εργοστάσια των καπιταλιστών να έχει πρόσβαση σε μεγάλες αίθουσες συναυλιών αλλά και την ικανότητα να κατανοεί τις νέες συνθέσεις του Σοστακόβιτς, του Προκόφιεφ και του Χατσατουριάν. Αυτό είναι το μεγαλείο της εργατικής εξουσίας που μόνο αυτή είχε το σθένος να οργανώσει συναυλία κλασικής μουσικής στην πολιορκημένη από τους ναζί πόλη του Λένινγκραντ, με την περίφημη ομώνυμη και ειδικά γι' αυτό γραμμένη συμφωνία του Σοστακόβιτς».

Από το βήμα της συναυλίας η Ρ. Κασκαφέτου μετέφερε και τη στήριξη στον αγώνα των μουσικών της ΕΡΤ ενάντια στην υποβάθμιση των μουσικών συνόλων.

Στους συμμετέχοντες δόθηκε ως αναμνηστικό ένα χαρακτικό του Α. Τάσσου, από το Αρχείο του ΚΚΕ.