Μέσα στο τοπίο που διαμορφώνεται, τις συνέπειες, που διαγράφονται τραγικές για όλο το λαό, θα τις βιώσουν πρώτοι οι πανεπιστημιακοί. Η ανησυχία κι η αγανάκτηση ανάμεσά τους είναι έκδηλη και αποτυπώνεται στη μαζικότητα των κινητοποιήσεών τους που αφορούν τα οικονομικά τους. Είναι αρκετό, όμως, να βελτιωθεί η χρηματοδότηση των πανεπιστημιακών και των ιδρυμάτων για να αντιστραφεί η κατάσταση;

Για το θέμα αυτό, μιλήσαμε με τον Νίκο Ασπράγγαθο, καθηγητή του Τμήματος Μηχανολόγων - Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών και γραμματέα του συλλόγου ΔΕΠ του ιδρύματος, που τόνισε ότι «το αίτημα για βελτίωση των αποδοχών μας, σε συνδυασμό με την πλήρη και αποκλειστική απασχόληση, δεν αφορά μόνο τα μέλη της ΔΕΠ, αλλά είναι μια από τις προϋποθέσεις για τη στήριξη του δημόσιου πανεπιστημίου. Ομως, ο περιορισμός των αιτημάτων της κινητοποίησης μόνο στα θεσμικά, δεν μπορεί να συγκεντρώσει τη λαϊκή συμπαράσταση και δεν ανταποκρίνεται στο όραμα για ένα καινούριο πανεπιστήμιο που έχει ανάγκη η νεολαία και ο λαός».

Ο Ν. Ασπράγγαθος επισήμανε ότι «η κυβέρνηση, ακολουθώντας πιστά τις κατευθύνσεις της ΕΕ, παίρνει μέτρα, που μετατρέπουν το Πανεπιστήμιο σε μια ιδιότυπη δημόσια επιχείρηση υποταγμένη στις ανάγκες αναδιάρθρωσης της καπιταλιστικής οικονομίας. Η ολοκληρωμένη επιστημονική εκπαίδευση κατακερματίζεται με τις αλλαγές που εισάγονται μέσω του ΕΠΕΑΕΚ και της εφαρμογής της διακήρυξης της Μπολόνια». Περιγράφοντας κάποιες από τις συνέπειες αυτών των μεθοδεύσεων, που ήδη έχουν αρχίσει να φαίνονται στην πράξη, τόνισε ότι «οι δημόσιες δαπάνες για τα πανεπιστήμια μειώνονται, το προσωπικό στην καλύτερη περίπτωση δεν αυξάνεται ή αντικαθίσταται από συμβασιούχους, ενώ ο αριθμός των φοιτητών διπλασιάστηκε».

Ακόμα, «η χρηματοδότηση της βασικής έρευνας έχει μηδενιστεί, σε όφελος των ανταγωνιστικών προγραμμάτων που αφορούν στις άμεσες ανάγκες των εταιριών που συμμετέχουν σε αυτά. Τα μέλη ΔΕΠ εξωθούνται στην εξωπανεπιστημιακή επαγγελματική απασχόληση με τις αλλεπάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης. Μέχρι και σεμινάρια γίνονται για την τέχνη του επιχειρείν».

Μέσα σ' αυτό το ασφυκτικό τοπίο, όμως, γεννιέται το ερώτημα «τι μπορεί να γίνει;». Ο Ν. Ασπράγγαθος τονίζει: «Είμαι αισιόδοξος ότι υπάρχει ελπίδα για αλλαγή και τη στηρίζω τόσο στο φοιτητικό κίνημα, αλλά και στις χιλιάδες των συναδέλφων ακαδημαϊκών δασκάλων, που μοχθούν για την εκπαίδευση και την έρευνα, σε όλους αυτούς που στηρίζουν πρακτικά ένα νέο πανεπιστήμιο, που ανταποκρίνεται στις λαϊκές ανάγκες. Ομως, αυτή η θέληση πρέπει να μεταμορφωθεί σε κίνημα σύγκρουσης με την πολιτική της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης».