Η λαϊκή ρήση που λέει ότι εάν μπορείς «με ένα σμπάρο, χτύπα δύο ή και περισσότερα τρυγόνια» ταιριάζει απόλυτα με τη μακρόχρονη σχέση της χώρας μας με το ΝΑΤΟ και φυσικά τις ΗΠΑ, για να μην ξεχνάμε βέβαια ότι είναι οι δημιουργοί του και τα πραγματικά αφεντικά του.

Η ένταξη, η επί 70 χρόνια παραμονή και η απόλυτη συμπόρευση - με μικρές αποκλίσεις - σε έναν τέτοιο πολιτικο-στρατιωτικό οργανισμό που έχει τεράστιες απαιτήσεις, δεν θα ήταν δυνατή, παρά μόνο εάν επιτυγχάνονται πολλοί στόχοι ταυτόχρονα για εγχώριες και ξένες άρχουσες τάξεις. Οι περισσότεροι λόγοι αναφέρθηκαν εισηγητικά και από προηγούμενους ομιλητές, οπότε θα σταθώ μόνο σε δύο και αυτό συνοπτικά.

Η μακρόχρονη παραμονή στη συγκεκριμένη συμμαχία, από επιλογή των εδώ αστών φυσικά, έχει δημιουργήσει σχέσεις εξάρτησης και ταυτόχρονα καλλιέργειας διάχυτης φοβίας στον λαό.

Η κατάσταση αυτή πρέπει να πούμε, υπάρχει και σε μεγαλύτερο βαθμό μάλιστα στη συντριπτική πλειοψηφία των ενστόλων, είτε είναι σε ενέργεια είτε όχι. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, διότι παιδιά του λαού είμαστε και στην ίδια κοινωνία ζούμε.

Παρ' όλη την ιστορική μνήμη και τη γνώση που έχει προκύψει από αυτήν, φαίνεται λοιπόν πως πολλοί δεν διδάσκονται. Παρότι γνωρίζουμε τον ρόλο των κάθε φορά συμμάχων μας στο παρελθόν, αλλά ιδιαίτερα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην επτάχρονη δικτατορία, στον διαμελισμό της Κύπρου, στα Ιμια, τη θέση τους για την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών και ιδιαίτερα της Λήμνου από τη δεκαετία του '80 μέχρι και τη δεκαετία 2000, τη θέση τους για το FIR της Αθήνας, τα εθνικά χωρικά ύδατα, την ΑΟΖ κ.ά., μεγάλο μέρος του λαού μας, για να καλύψει την ανάγκη του «ανήκειν» και του αισθήματος ασφάλειας, συντάσσεται πίσω από λύκους που φορούν προβιές ακόμη και γνωρίζοντας ότι τα συμφέροντά τους δεν έχουν σχέση με τα δικά τους.

Παρότι, ακόμα και πρωτοκλασάτα στελέχη τόσο προηγούμενων όσο και της παρούσας κυβέρνησης (Σημίτης, Καραμανλής, Μπακογιάννη, Παναγιωτόπουλος, Αποστολάκης κ.ά.) δηλώνουν ευθέως ή υπονοούν ότι σε περίπτωση πολέμου με τη «σύμμαχο» γείτονα, θα είμαστε μόνοι μας. Και είναι το μόνο στο οποίο έχουν δίκιο.

Η θεωρία ότι θα έρθουν οι «σύμμαχοι» να μας βοηθήσουν και θα πολεμήσουν εναντίον συμμάχων όχι μόνο στερείται λογικής, αλλά το σημαντικότερο είναι ότι καταστρέφει την έννοια και την έξωθεν εικόνα της ίδιας της «συμμαχίας». «Σύμμαχοι πολεμούν μεταξύ τους και άλλοι σύμμαχοι σπεύδουν να βοηθήσουν αμφοτέρους».

Αξίζει εδώ να υπενθυμίσουμε, νομίζω, προς διάλυση αυταπατών, το τι συνέβη τον Αύγουστο του 1974, κάτω από την πίεση του λαϊκού παράγοντα, όταν η κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» υπό τον Κ. Καραμανλή αποφάσισε την αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

Σε κυβερνητική ανακοίνωση, που δημοσιοποιήθηκε για την αναγγελία της αποχώρησης, μεταξύ άλλων αναφέρεται ότι «το ΝΑΤΟ αποδείχθηκε ανίκανο να παρεμποδίσει την Τουρκία από την εξαπόλυση νέας βάρβαρης και απρόκλητης επίθεσης κατά της Κύπρου... Το ΝΑΤΟ δεν έχει επομένως λόγο ύπαρξης και δεν μπορεί να εκπληρώσει το σκοπό για τον οποίο συνεστήθη, αφού δεν μπορεί να αποτρέψει τον πόλεμο μεταξύ δύο μελών του...».

Το πρώτο «τρυγόνι» λοιπόν του ΝΑΤΟικού «σμπάρου» είναι ο ρόλος του και οι συνολικότερες πολιτικές επιλογές και ενέργειες γύρω από τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Ενα άλλο τρυγόνι που στοχεύει το ΝΑΤΟ είναι οι εξοπλισμοί, με τους οποίους θα κληθούν να πολεμήσουν τα παιδιά του λαού για την υπεράσπιση των συνόρων.

Τα πράγματα είναι καθαρά: Οι εξοπλισμοί της χώρας καλύπτουν ΝΑΤΟικές ανάγκες! Μάλιστα τα αφεντικά του ΝΑΤΟ, που λέγονται ΗΠΑ, φροντίζουν να μας προμηθεύουν ή ό,τι σαπάκι τους περισσεύει υπό τύπον δωρεάς, αλλά που τελικά χρυσοπληρώνεται, ή ό,τι εξυπηρετεί τους αποκλειστικά δικούς τους σκοπούς και σχεδιασμούς, που εννοείται καμία σχέση δεν έχουν με τα πραγματικά συμφέροντα του ελληνικού λαού. Εννοείται, όμως οι εξοπλισμοί αυτοί έχουν σχέση με τα συμφέροντα της εδώ αστικής - άρχουσας τάξης και των πολιτικών τους εκφραστών, ως υλοποιητών των στρατηγικών συμφερόντων όλων.

Κανείς πλέον δεν πρέπει να πιστεύει ότι τα εξοπλιστικά προγράμματα αφορούν μόνο αντιμετώπιση εθνικών κινδύνων. Το ΝΑΤΟ και οι αποστολές του ρυθμίζουν σε γενικές γραμμές από ποιον και τι αγοράζουμε, αλλά και πού θα το χρησιμοποιήσουμε. Ακόμα και τον ρωσικό εξοπλισμό που προμηθεύτηκε η χώρα τον προμηθεύτηκε την εποχή που Ρωσία και ΝΑΤΟ συνεργάζονταν στενά.

Και επειδή πολύς λόγος έγινε τον τελευταίο χρόνο για το εάν και τι στρατιωτικούς εξοπλισμούς χρειαζόμασταν προς ενίσχυση της άμυνας της χώρας, τα πράγματα βρήκαν τον δρόμο τους πολύ ευκολότερα από ό,τι θα περίμεναν και οι πιο αισιόδοξοι. Φροντίσανε άλλοι για εμάς χωρίς εμάς, για άλλη μια φορά, και εννοώ τη Στρατηγική Συμφωνία AUKUS των ΗΠΑ, Βρετανίας και Αυστραλίας για την αντιμετώπιση της Κίνας. Ξέχασαν να μας ρωτήσουν εάν εξυπηρετείται και πώς η Εθνική Αμυνα, αλλά φυσικά στον λογαριασμό δεν ξεχάστηκαν, τον στείλανε στον λαό για να πληρώσει.

Δεν μπορώ να θίξω το πώς εκμεταλλευόμαστε όλους αυτούς τους πανάκριβους εξοπλισμούς, αλλά μπορώ να πω, μιας και το έχει δημοσιεύσει το ίδιο το ΓΕΑ, ότι για παράδειγμα οι ελληνικές κυβερνήσεις κάνανε καμιά δεκαριά χρόνια για να προμηθεύσουν με τακάκια φρένων τα αεροσκάφη. Θα πρέπει βέβαια να έχουμε κατά νου και τι συμβαίνει σε περιόδους κρίσης σχετικά με την υποστήριξη όλων αυτών των υπερσύγχρονων μέσων.

Αντλώντας πάλι από τα μαθήματα της Ιστορίας και σε άμεσο παραλληλισμό με τα νεοπαραληφθέντα «RAFALE», αλλά και το ρεκόρ παραβιάσεων στο Αιγαίο την περασμένη Τετάρτη, να θυμίσω ότι τα ολοκαίνουργια και υπερσύγχρονα, το 1974, «F-4Ε» (PHANTOM), που ξεκίνησαν από την Ανδραβίδα για την Κύπρο, τελικά προσγειώθηκαν στην Κρήτη και ανέμεναν «άνωθεν» οδηγίες, μέχρις ότου ολοκληρώθηκε η επιχείρηση κατάληψης του 37% της Κύπρου από τους Τούρκους «ΝΑΤΟικούς συμμάχους».

Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, είναι πλέον γεγονός αδιαμφισβήτητο, ακόμη και από τους πλέον ένθερμους οπαδούς του σύγχρονου καπιταλισμού και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, μιας και είναι νομοτέλεια του συστήματος.

Σήμερα οι σειρήνες του πολέμου στην Ουκρανία ακούγονται μέχρι εδώ, και ο κίνδυνος εξάπλωσής του στις γειτονικές χώρες είναι σχεδόν ορατός. Μέχρι σήμερα στον ιμπεριαλιστικό αυτό πόλεμο εμπλέκεται η χώρα με χίλιους δυο τρόπους, από καλάσνικοφ μέχρι χερσαία στρατιωτική μονάδα, πολεμικά πλοία και αεροσκάφη, μέχρι βάσεις, λιμάνια, αεροδρόμια και άλλες υποδομές. Σήμερα ο λαός μας, ιδιαίτερα το μόνιμο και έφεδρο προσωπικό των ΕΔ, καλούνται να συναισθανθούν τους κινδύνους που εγκυμονεί για την πατρίδα και τον ίδιο τον λαό αυτή η όλο και βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο και να απορρίψουν οριστικά και αμετάκλητα τα παραμύθια της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, ότι η εμπλοκή στα σχέδια των ΝΑΤΟ - ΗΠΑ αλλά και της ΕΕ αποτελεί «ασπίδα» για τη χώρα και «εγγύηση» ειρήνης.

Η έξοδος από το ΝΑΤΟ και τα πολεμικά του σχέδια, με ταυτόχρονο κλείσιμο όλων των αμερικανικών βάσεων, είναι σταθερά ψηλά στην ιεράρχηση των επιδιώξεών μας στον δρόμο για τον «σοσιαλισμό και όχι τη βαρβαρότητα».