Μια τρικομματική κυβέρνηση, γνωστή στον γερμανικό λαό και ως «φανάρι» από τα χρώματα που αντιστοιχούν στο κάθε κόμμα, και η οποία κινείται στο πλαίσιο των αντιλαϊκών προεκλογικών δεσμεύσεών τους. Μια κυβερνητική συμφωνία που εκφράζει πλήρως τις ανάγκες της αστικής τάξης της Γερμανίας μέσα στο πλέγμα των παγκόσμιων καπιταλιστικών ανταγωνισμών και ορίζει τις επιδιώξεις και προτεραιότητές της τόσο παγκοσμίως όσο και εντός της ΕΕ για τα επόμενα χρόνια, επιδιώξεις που εμπεριέχουν από τη φύση τους τη σκληρότερη και βαθύτερη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης στη χώρα.

Η συμφωνία παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα σκληρών αντιπαραθέσεων μεταξύ των τριών κομμάτων, οι οποίες όμως σε κάθε περίπτωση αντιστρατεύονται τα συμφέροντα των εργαζομένων. Αυτό κλήθηκαν να κάνουν τα τρία κόμματα: Να διαχειριστούν τις ενδοαστικές αντιθέσεις που εκφράζουν τα συμφέροντα τμημάτων των γερμανικών μονοπωλίων και ταυτόχρονα να προωθήσουν σε όλα τα μήκη της Γης τις γεωπολιτικές στοχεύσεις και επιδιώξεις τους.

Δεν είναι μικρό ζήτημα διαπάλης, στο πλαίσιο της αστικής διακυβέρνησης και της καπιταλιστικής οικονομίας, ο ρυθμός και το ποσοστό καταστροφής κεφαλαίου στους διάφορους κλάδους. Είναι ζήτημα λυσσαλέου ανταγωνισμού.

Αντιστέκονται οι γηραιότεροι, παραδοσιακοί κλάδοι της γερμανικής βιομηχανίας, όπως η αυτοκινητοβιομηχανία, η λιγνιτοπαραγωγή, η παραγωγή Ενέργειας μέσω άνθρακα. Προσπαθούν όχι μόνο να έχουν τις λιγότερες απώλειες, αλλά και να ενισχύσουν την κερδοφορία τους, αντισταθμίζοντας την απώλεια της πρωτοκαθεδρίας τους με ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και απολύσεις, στο πλαίσιο αυτής της μετάβασης.

Από την άλλη οι νέοι αναπτυσσόμενοι καπιταλιστικοί κλάδοι των «πράσινων» τεχνολογιών, των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, της «πράσινης» Χημικής Βιομηχανίας, της ψηφιοποίησης, θέλουν επιτάχυνση της μετάβασης, περισσότερες διευκολύνσεις, μεγαλύτερο πακτωλό χρημάτων και πιο άμεσα αντεργατικά μέτρα, γιατί φαίνεται να μένουν πίσω σε σχέση με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και άρα να χάνουν μερίδια από την πίτα των κερδών.

Στην πρώτη κιόλας σελίδα του κειμένου της κυβερνητικής συμφωνίας τονίζεται ότι για ένα βιομηχανικό κράτος όπως η Γερμανία πρωτεύον είναι ο «επανακαθορισμός της θέσης και επαναθεμελίωση της ισχύος της Γερμανίας και της Ευρώπης στη διεθνή άμιλλα συστημάτων (...) με μεγαλύτερη ανάμειξη στις εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο και υπεράσπιση των αξιών, στο πλευρό πάντα των δημοκρατικών συμμάχων».

Η αστική τάξη της Γερμανίας συνειδητοποιεί ότι έχει μείνει πίσω στην παγκόσμια κούρσα των ανταγωνισμών και απαιτεί ουσιαστικά η νέα κυβέρνηση να υπερασπιστεί τα συμφέροντά της ακόμα πιο δυναμικά απέναντι στις επιδιώξεις άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων. Θέλουν μια κυβέρνηση που θα παίρνει περισσότερες πρωτοβουλίες και θα παρεμβαίνει με όλα τα μέσα: Στρατιωτικά, οικονομικά, πολιτικά.

Ετσι εξηγείται και η πιο επιθετική στάση απέναντι στην Κίνα, που τη χαρακτηρίζει και «συστημικό αντίπαλο». Με αναφορές περί καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η Γερμανία, που έχει συνάψει υψηλού επιπέδου οικονομικές σχέσεις με την Κίνα, κουνάει το δάχτυλο προς το Πεκίνο και στέλνει σινιάλο πιο επιθετικής ανάμειξής της στο γεωστρατηγικό παιχνίδι στη θαλάσσια περιοχή της. Η Κίνα από την πλευρά της απαντά ήδη με προτροπή «σύνεσης» προς τη Γερμανία και επίκληση για συνέχιση της μέχρι τώρα συνεργασίας των δύο χωρών στον δρόμο που ήδη έχουν χαράξει.

Αντίστοιχα αναβαθμίζεται ο ρόλος του γερμανικού στρατού (Bundeswehr) και πέφτουν και τα τελευταία προσχήματα περί στρατού που δήθεν δεν βγαίνει από τα σύνορα της χώρας, ενώ εδώ και χρόνια στέλνουν στρατεύματα σε Κόσοβο, Αφγανιστάν, Ιορδανία, Συρία, Ιράκ, Μάλι, Λίβανο, Νότιο Σουδάν, Δυτική Σαχάρα και σε διάφορες άλλες ΝΑΤΟικές αποστολές στη Μεσόγειο.

Σαν συμμάχους σε αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς η αστική τάξη της Γερμανίας βλέπει τα υπόλοιπα κράτη - μέλη της ΕΕ, με την προϋπόθεση να διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία και στον μεταξύ τους ανταγωνισμό: «Θέλουμε να ενισχύσουμε τη στρατηγική κυριαρχία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, προσανατολίζοντας την εξωτερική μας πολιτική και την πολιτική ασφάλειας, ανάπτυξης και εμπορίου στη βάση αξιών και σαν βάση κοινών ευρωπαϊκών συμφερόντων», αναφέρεται μεταξύ άλλων. Θέλουν συμμάχους στο αιματοκύλισμα των λαών και στις επεμβάσεις σε τρίτες χώρες, και ξεκαθαρίζουν ότι είναι απαραίτητη η ενίσχυση των στρατιωτικών συνεργασιών, εξοπλισμών και ασκήσεων του γερμανικού στρατού με τους στρατούς των υπόλοιπων κρατών - μελών της ΕΕ. Θέλουν να μπορούν να παρεμβαίνουν γρήγορα και άμεσα σε όλη την υφήλιο, ενώ απαραίτητο και βασικό στήριγμα για την ασφάλεια της χώρας θεωρείται το ΝΑΤΟ, απέναντι στο οποίο θέλουν να ικανοποιούν τις υποχρεώσεις τους, και μάλιστα με το ποσοστό των στρατιωτικών δαπανών να φτάνει στο 3% του ΑΕΠ.

Σε σχέση δε με την Τουρκία, η συμφωνία ξεκαθαρίζει ότι «παραμένει ένας σημαντικός γείτονας της ΕΕ και εταίρος του ΝΑΤΟ».

Στο πλαίσιο αυτών των συμμαχιών ανοίγουν μέτωπο με τη Ρωσία, εγκαλώντας την για ανάμειξη στα εσωτερικά της Ουκρανίας αλλά και για καταπάτηση δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα βέβαια κλείνουν το μάτι και μιλάνε για εποικοδομητική συμμαχία που πρέπει να συνεχιστεί, αφού η Γερμανία, η μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ, είναι 70% εξαρτημένη ενεργειακά από το ρωσικό φυσικό αέριο, τη βασική μεταβατική μορφή Ενέργειας για τα επόμενα χρόνια!

Σε προτεραιότητα μπαίνει η στόχευση για αυτονομία και μικρότερη έκθεση της χώρας και της ΕΕ σε εισαγωγές στην Ενέργεια, στην Υγεία, σε κρίσιμες πρώτες ύλες και στην ψηφιακή τεχνολογία. Θέλουν να ενισχύσουν και να «προστατεύσουν» περισσότερο τα γερμανικά και ευρωπαϊκά μονοπώλια στην παγκόσμια αγορά, με επιπλέον φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις, ενώ συζητάνε για επιπλέον φορολόγηση, κυρώσεις και πρόσθετες απαιτήσεις προδιαγραφών στις εκτός ΕΕ επιχειρήσεις.

Με το περιτύλιγμα της προστασίας του περιβάλλοντος διακηρύσσουν ότι «η κοινωνική οικονομία της αγοράς πρέπει να επανακαθοριστεί ως κοινωνική - οικολογική οικονομία της αγοράς». Φοράνε δηλαδή τα... ίδια ρούχα τους αλλιώς. Η «πράσινη» καπιταλιστική αγορά δεν είναι άλλη από την προώθηση των συμφερόντων συγκεκριμένων μονοπωλιακών ομίλων και κλάδων, όπως ΑΠΕ, Κατασκευές κ.ο.κ.

Με το πρόσχημα της διευκόλυνσης και της γρήγορης εξυπηρέτησης των πολιτών, η συμφωνία κάνει λόγο για αποτελεσματική ψηφιοποίηση του κρατικού μηχανισμού, των δημόσιων υποδομών και δικτύων, για τις ανάγκες του κεφαλαίου στον διεθνή ανταγωνισμό.

Λίγο παρακάτω το κείμενο της κυβερνητικής συμφωνίας ομολογεί τη θωράκιση του αστικού κράτους από κάθε αμφισβήτηση της κυριαρχίας της αστικής τάξης από τον «εχθρό λαό», «έτσι ώστε μελλοντικές κρίσεις να βρίσκουν το κράτος προετοιμασμένο», όπως και ότι η ψηφιοποίηση εξυπηρετεί την «ακεραιότητα των δημόσιων υπηρεσιών από εχθρούς του γερμανικού Συντάγματος».

Την ίδια ώρα, δίνεται συνέχεια στην πάγια πολιτική διαχείρισης της ακραίας φτώχειας από το γερμανικό αστικό κράτος, που ήταν και είναι τα επιδόματα. Πολιτική ενσωμάτωσης των εργαζομένων και χειραγώγησης των χιλιάδων ανέργων. Πολιτική που δοκιμάστηκε πρώτα και κύρια από σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις και συνεχίστηκε από τους χριστιανοδημοκράτες. Επίδομα ανεργίας, επίδομα απορίας, επίδομα παιδιού, επίδομα ενοικίου, επίδομα θέρμανσης, που ο άνεργος ή χαμηλά αμειβόμενος εργαζόμενος προσπαθεί να πάρει προκειμένου να διατηρήσει το χαμηλό βιοτικό του επίπεδο, με τάση χειροτέρευσης... Ετσι και τώρα, το περιβόητο «Hartz IV» δεν καταργείται, όπως παρουσιάζεται, αλλά αλλάζει όνομα, προμήνυμα συρρίκνωσης τόσο του ύψους του όσο και του αριθμού δικαιούχων του.

Αντίστοιχα, παρουσιάζεται ως «φιλολαϊκή» μια αύξηση του κατώτατου μισθού από 9,7 σε 12 ευρώ, την ώρα που σύμφωνα με στοιχεία της Γερμανικής Στατιστικής Υπηρεσίας ο πληθωρισμός είναι στο 4% και τα λαϊκά στρώματα στενάζουν από την ακρίβεια και τις ανατιμήσεις. Με την τιμή του πετρελαίου θέρμανσης να έχει ανέβει κατά 55% και κατά 27% η τιμή των καυσίμων, 10% περίπου επάνω τα λαχανικά, και να μη μιλήσουμε για την αύξηση των ενοικίων, που την τελευταία δεκαετία έχουν διπλασιαστεί...

Ο «νέος εργασιακός κόσμος» σύμφωνα με τη γερμανική κυβέρνηση είναι αυτός της παραπέρα «χαλάρωσης» της νομοθεσίας, σε βάρος των ίδιων των εργαζομένων. Νύχτα με νύχτα κυριολεκτικά θα δουλεύουν οι εργαζόμενοι, και με ελάχιστη ανάπαυση θα επανέρχονται στη δουλειά όποτε τους χρειάζεται το αφεντικό. Οι συντάξεις παίρνουν το «πράσινο φως» για περαιτέρω ιδιωτικοποίηση και τζογάρισμα στο χρηματιστήριο, ενώ πλέον γίνεται ξεκάθαρο από τη βασική σύνταξη ότι θα ενταθούν ακόμα περισσότερο η ήδη γενικευμένη ακραία φτώχεια και εξαθλίωση στους συνταξιούχους, οι οποίοι αναγκάζονται, ενώ παίρνουν σύνταξη, να ξαναβγούν στο μεροκάματο.

Η δε εξαπάτηση και χειραγώγηση της σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης «φωνάζει» και μέσα από το πολύ πρόσφατο παράδειγμα του Βερολίνου! Εκεί που οι ίδιες δυνάμεις (από SPD, Πράσινους και την οπορτουνιστική «Linke») σύρανε τον βερολινέζικο λαό σε ένα αποπροσανατολιστικό δημοψήφισμα για τα ενοίκια και τον ίδιο μήνα η νέα τοπική κυβέρνηση του κρατιδίου, με τα ίδια κόμματα, απέρριψε ακόμα κι αυτήν την πρόταση για επιτροπή που θα μελετούσε το θέμα των ενοικίων!

Ιδιες και γνώριμες λοιπόν οι ράγες όπου κινείται η «ατμομηχανή της Ευρώπης». Αλλαξε απλά ο μηχανοδηγός... Στην ίδια κατεύθυνση η πολιτική της Μέρκελ και η πολιτική του Σολτς, η όποια διαφοροποίηση μεταξύ τους έγκειται στους κάθε φορά νέους αντιλαϊκούς στόχους που θέτει το γερμανικό κεφάλαιο.

Ολοι τους είναι δεσμευμένοι στο τρένο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της κούρσας της κερδοφορίας των μονοπωλίων, που σημαίνει επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των λαών, είτε μέσω χτυπήματος στους μισθούς είτε μέσω περικοπών σε κοινωνικές παροχές είτε μέσω αυξήσεων στις τιμές. Επιθετική εξωτερική πολιτική με συμμάχους είτε το ΝΑΤΟ είτε την ΕΕ, που ματώνει τους λαούς και σπρώχνει εκατομμύρια στην προσφυγιά και την εξαθλίωση. Αυταρχισμός, καταστολή, εργοδοτική τρομοκρατία και φακέλωμα είναι αυτά που υπόσχονται σε αυτούς που αμφισβητούν την εξουσία τους.

Η κατάσταση (και) στη Γερμανία επιβεβαιώνει την ανάλυση του ΚΚΕ ότι ο καπιταλισμός έχει ξεπεραστεί ιστορικά και το γεγονός αυτό αναδεικνύει την αναγκαιότητα της πάλης για να ανοίξει ο δρόμος να περάσει η εξουσία στα χέρια του λαού, να γίνει κύριος του πλούτου που παράγει και να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του. Σε αυτήν την κατεύθυνση παλεύουν και οι Ελληνες κομμουνιστές στο εξωτερικό, για την ανασύνταξη του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος και το δυνάμωμα των εργατικών ταξικών αγώνων.