Στο κείμενό του ο μεγάλος μας συνθέτης κάνει μια αναδρομή στην πολιτιστική ζωή και δημιουργία στη χώρα μας σε προηγούμενες δεκαετίες, σημειώνοντας ότι «η δεκαετία του 2020 είναι η πιο φτωχή σε σύγκριση με όλες τις δεκαετίες από το 1940 μέχρι σήμερα».

«Αναγνωρίζω ότι οι συνθήκες (πανδημία, οικονομία, τουρκική απειλή) θα πρέπει να είναι - και είναι - μεταξύ των εθνικών μας προτεραιοτήτων.

Ο σκοπός όμως, αλλά και η προϋπόθεση για όλα, είναι η Παιδεία και ο Πολιτισμός. Οσο μεγάλος και αν είναι ο πλούτος μιας χώρας, η Ιστορία διδάσκει ότι εκείνο που μένει τελικά είναι ο Πολιτισμός της.

Ποιος γνωρίζει σήμερα τις καθημερινές αποφάσεις για τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα που απασχόλησαν τον Περικλή και άλλους στην αρχαία Αθήνα; Κανείς! Ομως όλοι γνωρίζουν και μάλιστα επί πολλούς αιώνες τον Πολιτισμό που εκείνοι οι δημόσιοι άνδρες βοήθησαν να δημιουργηθεί. Και φυσικά χάρη στη χρηματοδότηση του Πολιτισμού από το ταμείο του κράτους!», σημειώνει ο μεγάλος δημιουργός.

Και τονίζει μεταξύ άλλων πως «αν ο καλλιτέχνης γνωρίζει ότι δεν υπάρχει τρόπος να φτάσει το έργο του στην κοινωνία, τότε δεν θα το γράψει, δεν θα το συνθέσει, δεν θα το λαξεύσει. Δεν θα υπήρχε ίσως ούτε το κοινό που διψά για τα έργα της εποχής του. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ερμηνευτές που έχουν ανάγκη να ερμηνεύσουν καινούρια έργα θεατρικά, μουσικά, χορευτικά.

Λυπάμαι πολύ αλλά είμαι υποχρεωμένος να θυμίσω στους δημόσιους άνδρες και κυρίως στην κυβέρνηση ότι η υστεροφημία τους εξαρτάται περισσότερο από τη συμβολή τους στον Πολιτισμό παρά από οτιδήποτε άλλο».