«Γεννήθηκε στη Χώρα Μεσσηνίας. Οι γονείς της, κυνηγημένοι από τους Χίτες, έφτασαν στην Ελευσίνα προσπαθώντας να επιβιώσουν. Ο σύζυγός της Ιορδάνης έχασε τη ζωή του εν ώρα εργασίας στη "Χαλυβουργική" και πολύ νωρίς έπρεπε να σηκώσει και τα οικογενειακά βάρη που διπλασιάστηκαν, για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Αυτό δεν την εμπόδισε στο ελάχιστο να δίνει την ταξική μάχη ως εργάτρια στην ΠΥΡΚΑΛ Ελευσίνας όπου δούλευε και διετέλεσε μέλος του ΔΣ του Σωματείου. Αποτελούσε πραγματικά ξεχωριστή μορφή του συνδικαλιστικού κινήματος στην περιοχή.
Οργανώθηκε στο ΚΚΕ τη δεκαετία του '80 και στις δύσκολες στιγμές για το Κόμμα, στην κρίση του 1991, υπερασπίστηκε αταλάντευτα τον επαναστατικό του χαρακτήρα με σθένος και πίστη.
Σαν συνταξιούχος συνέχισε να δίνει μάχες, αναδείχτηκε στο ΔΣ του Σωματείου Συνταξιούχων. Ιδιαίτερη αναφορά χρειάζεται να γίνει στη δράση της μέσα από τις γραμμές του Παραρτήματος της Εθνικής Αντίστασης που τα ιδανικά της ενστερνίστηκε και υπηρέτησε με ιδιαίτερη αγάπη και ζήλο ως γραμματέας και πρόεδρός του, ενώ συνέβαλε καθοριστικά στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης γύρω από τη δράση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στην περιοχή.
Δεν ξεχώριζε μόνο για το αγωνιστικό της μπόι, που ήταν πραγματικά μεγάλο, αλλά και για τη σεμνότητά της και το ήθος της γενικότερα. Οι δεσμοί της με τον απλό κόσμο της γειτονιάς ήταν πολύ δυνατοί, όλοι την αναγνώριζαν και την εκτιμούσαν σαν μέλος του Κόμματος. Μια κομμουνίστρια και ξεχωριστή αγωνίστρια, που έφερε επάξια τον τίτλο του μέλους του ΚΚΕ, που με απαράμιλλη υπευθυνότητα ασκούσε πάντοτε τα κομματικά της καθήκοντα σε όποια χρέωση αναλάμβανε.
Η συντρόφισσα Πόπη ήταν, ιδιαίτερα για τα νεότερα κομματικά μέλη και τα μέλη της ΚΝΕ, παράδειγμα ανιδιοτελούς και ακούραστης κομμουνίστριας, που υπηρέτησε το Κόμμα μας έως το τέλος με αισιοδοξία και αυταπάρνηση.
Με την ίδια αυταπάρνηση τα τελευταία χρόνια αντιμετώπισε τα σοβαρά προβλήματα υγείας της, πρωτοστατώντας στις μάχες που έδινε το Κόμμα».