Από αυτό το Σάββατο πραγματοποιούνται οι εκλογές του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Οι ηθοποιοί μπορούν να συνεχίσουν πιο μαχητικά, πιο αποφασιστικά στον δρόμο που μέχρι τώρα έχουν πορευτεί, να αναδείξουν ξανά πρώτη και αυτοδύναμη τη «Δημοκρατική Ενότητα Ηθοποιών», στηρίζοντας αποφασιστικά τις δυνάμεις που βρέθηκαν τα προηγούμενα χρόνια στη διοίκηση του Σωματείου, κρατώντας το ζωντανό, δραστήριο, στην πρώτη γραμμή για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους.

Οι εκλογές στην Αθήνα θα διεξαχθούν από αυτό το Σάββατο 20 Ιούνη μέχρι και την Πέμπτη 25 Ιούνη, καθημερινά από τις 10 π.μ. μέχρι και τις 8 μ.μ., στα γραφεία του Σωματείου (Κάνιγγος 33). Στη Θεσσαλονίκη θα διεξαχθούν την Τετάρτη 24 Ιούνη από τις 9 π.μ. έως και τις 3 μ.μ. και την Πέμπτη 25 Ιούνη από τις 10 π.μ. έως τις 8 μ.μ., στο Βασιλικό Θέατρο. Ακόμα, εκλογές θα διεξαχθούν την Πέμπτη 25 Ιούνη από τις 3 μ.μ. έως τις 8 μ.μ. στην Πάτρα, στη Λάρισα και το Ηράκλειο Κρήτης. Σύμφωνα με ανακοίνωση της Εφορευτικής Επιτροπής μπορεί να προστεθούν και ο Βόλος και τα Χανιά.

Το περασμένο Σάββατο πραγματοποιήθηκε η εκλογοαπολογιστική Γενική Συνέλευση του Σωματείου. Αποσπάσματα από την εισήγηση της απερχόμενης διοίκησης που υπερψηφίστηκε από τη Συνέλευση παρουσιάζει σήμερα ο «Ριζοσπάστης».

Παραλάβαμε ένα Σωματείο αποδυναμωμένο, αποσυσπειρωμένο, συκοφαντημένο και καταφέραμε να το επαναφέρουμε στο ιστορικό του κύρος. Εκεί που πάντα ανήκε. Παραδώσαμε ένα Σωματείο το 2012 με υπογεγραμμένες συμβάσεις σε όλους τους θεατρικούς χώρους. Παντού. Παραλάβαμε το 2016 ένα Σωματείο με δύο ΣΣΕ υπογεγραμμένες στα χαρτιά, που εμπεριείχαν μνημονιακούς νόμους. Μέσα από μακροπρόθεσμους αγώνες, παραδίδουμε 3 πραγματικές ΣΣΕ (Εθνικό Θέατρο, ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, ΚΘΒΕ) μέσα στις τριάντα που απέμειναν πανελλαδικά.

Καλούμε τον κλάδο να προβληματιστεί. Πού θα ήμασταν τώρα αν είχαμε πάει κι εμείς σπίτια μας όπως κάποιοι άλλοι; Αν καλούσαμε κι εμείς σε αποχή από το Σωματείο; Αν αποσύραμε τις δυνάμεις μας; Αν παραιτούμασταν σε κάθε δυσκολία και έκθεση απέναντι σε κυβέρνηση και εργοδοσία; Αν διαλαλούσαμε κι εμείς πως το Σωματείο πέθανε, δεν έχει καμιά πλέον χρησιμότητα, αν καλλιεργούσαμε την απαισιοδοξία; Πού θα πήγαινε όλος αυτός ο κόσμος; Κι όμως όσοι το κάνανε, έρχονται και πάλι με τα ίδια ψεύτικα συνθήματα να ζητήσουν την ψήφο του κλάδου για την απραξία τους. Καλούμε όλο τον κλάδο σε ενεργή συμμετοχή στο Σωματείο του, μακριά από κάθε παθητικότητα και ψεύτικους διαχωρισμούς, να δώσουμε τη μάχη από άλλη θέση. Πάντα έτσι καλούσαμε και έτσι θα συνεχίσουμε να δρούμε (...).

Αυτήν τη στιγμή και με αφορμή την πανδημία, η σημερινή κυβέρνηση έχει περάσει και εξακολουθεί να περνάει σωρεία μέτρων που καμία σχέση με την πανδημία δεν έχουν. Χρησιμοποιεί τις επιχορηγήσεις και τις επιδοτήσεις ως χρηματοδοτικά εργαλεία που θα συγκεντρώσουν ακόμα περισσότερο την καλλιτεχνική δραστηριότητα και παραγωγή σε λίγους παίχτες, στα μεγάλα ιδρύματα και στους επενδυτές, που προβάλλουν πλέον ως απόλυτοι καθοριστικοί παράγοντες της ζωής μας και του έργου μας. Μέσα από αυτές τις νομοθεσίες παγιώνονται οι εργασιακές πρακτικές της ελεύθερης αγοράς που βιώσαμε τα τελευταία χρόνια, κλέβουν πραγματικά την ιδιοκτησία του έργου μας μέσα από τα πνευματικά και συγγενικά δικαιώματα. Φρένο σε όλα αυτά μπορεί να βάλει μόνο ο συλλογικός οργανωμένος αγώνας μας, μέσα από το σωματείο μας, όταν αυτός αμφισβητεί το κύριο. Την εμπορευματοποίηση της Τέχνης. Την έκπτωσή της στην αγοραία αντίληψη.

Στην προηγούμενη οικονομική κρίση πράγματι αυτό που ονομάζουμε θεατρικό τοπίο άλλαξε. Η παραδοσιακή μορφή με τους θεατρικούς επιχειρηματίες συναδέλφους σχεδόν εξαφανίστηκε για να μπουν στο προσκήνιο άλλου τύπου κεφάλαια. Εμφανίστηκαν στο θέαμα να επενδύουν εφοπλιστές, μέτοχοι ΜΜΕ, τραπεζών, μεγάλων τουριστικών επιχειρήσεων. Χρειαζόντουσαν, λοιπόν, διαφορετικές σχέσεις εργασίας, προκειμένου να επενδύσουν χωρίς ρίσκο με μεγαλύτερη κερδοφορία. Χρειαζόντουσαν να φύγει από τη μέση ένα μεγάλο πανελλαδικό Σωματείο που θα στεκόταν εμπόδιο στα σχέδιά τους, που θα λύσσαγε, που το φοβόντουσαν για συγκεκριμένους λόγους και το βάφτιζαν κομματικό. Το ΣΕΗ. Χρειαζόντουσαν ένα Σωματείο συνομιλητή σαν τη ΓΣΕΕ, για να προχωρήσουν αναίμακτα.

Σήμερα συνάδελφοι, σας λέμε και αναλαμβάνουμε την ευθύνη της εκτίμησής μας, πως προχωράνε στη μεγαλύτερη αλλαγή αυτού του θεατρικού τοπίου των τελευταίων τριάντα ετών. Ο,τι ξέραμε μέχρι σήμερα θα πάψει να υπάρχει και οι άμεσα επόμενες γενιές καλλιτεχνών θα ωριμάσουν σε ένα ακόμα πιο αντιδραστικό τοπίο που θα θεωρούν αυτονόητο. Η θεατρική δραστηριότητα θα συγκεντρωθεί σε ακόμα λιγότερα χέρια, με προεξάρχοντα τα μεγάλα Ιδρύματα και τις κρατικές σκηνές στις οποίες ήδη πάτησαν πόδι. Η ελληνική ιδιομορφία με το πλήθος των θεατρικών χώρων, τη δημιουργία έργων, ομάδων, την επιλογή του καλλιτεχνικού περιεχομένου και του ιδεολογικού προσανατολισμού θα εξαφανισθεί συνεπώς σε μεγάλο βαθμό. Η προσπάθεια αυτή εξυπηρετεί αφενός τη μεγαλύτερη παροχή κερδοφορίας στην ιδιωτικοποιημένη παραγωγή του θεάματος και αφετέρου το ακόμα πιο σημαντικό για αυτούς, την ιδεολογική χειραγώγηση του κοινού, μέσα από τον απόλυτο έλεγχο του καλλιτεχνικού περιεχομένου, προκειμένου να μην αμφισβητείται το σύστημα και να δημιουργείται κλίμα συναίνεσης, ομοψυχίας, που θα προμοτάρει τη δραστηριότητα αυτών των επενδυτών στους πραγματικούς χώρους της οικονομίας που δραστηριοποιούνται. Θέλουν δηλαδή να ελέγξουν την Τέχνη μας. Δεν είναι τυχαίο γιατί τους ενδιαφέρει ο χώρος του θεάματος, ούτε η κυβερνητική κατεύθυνση, της σύνδεσής μας με τον Τουρισμό. Δεν είναι άραγε έτσι στην Αμερική; Δεν είναι έτσι στην Ευρώπη;

Φτάνουμε, λοιπόν, και πάλι στο σημείο που ως διά μαγείας έχουμε για ακόμα μια φορά ένα εμπόδιο σε αυτά τα σχέδια. Ενα ΣΕΗ που πρέπει, για ακόμα μια φορά, να βαφτίσουμε κομματικό και που πρέπει με τις εκλογές του να ασχοληθεί το σύνολο του αστικού Τύπου που όλως τυχαίως ανήκει και στα ίδια κεφάλαια. Περίεργο. Τι την έπιασε την «Καθημερινή» με τις εκλογές του ΣΕΗ; Τον ΣΚΑΪ; Ολα αυτά τα ειδησεογραφικά site; Τόσα άρθρα για την κομματικότητα των ηθοποιών; Για να αλλάξει πλεύση το Σωματείο; Μήπως τελικά κάτι κάνουμε καλά; Σε αυτές τις εκλογές δεν θα έχουμε μια απλή παραταξιακή αντιπαράθεση θέσεων. Θα είναι η μεγάλη μάχη των καλλιτεχνών της εργασίας απέναντι σε ένα σύστημα με μηχανισμούς. Θα κριθεί για άλλη μια φορά το ποιος για ποιον. Για αυτό καλά κρατεί η τακτική του διαίρει και βασίλευε. Διαχωρισμοί για το τι ψηφίζουμε, διαχωρισμοί για το πόσα ένσημα έχουμε, διαχωρισμοί για το τι πτυχίο πήραμε, διαχωρισμοί παλιών και νέων ηθοποιών, για το ποιος είναι ηθοποιός, αλλά σε κάποιες Συνελεύσεις και σε κάποιες διαδικτυακές πλατφόρμες, εργοδότες, ιδρύματα και εργαζόμενοι μαζί... Ξαφνικά γύρω γύρω διαχωρισμός και στη μέση ενότητα.

Η απερχόμενη διοίκηση απευθυνθήκαμε ενωτικά στον κλάδο. Αναδείξαμε τα ουσιαστικά προβλήματα και την πραγματική πηγή τους.

Πολλές φορές ακούμε να μας λένε πως οι θέσεις μας είναι μαξιμαλιστικές. Δεν μας λένε όμως πώς πρέπει να ζει ο καλλιτέχνης το 2020. Με επιδόματα; Με την προηγούμενη κανονικότητα η οποία μόνο για τους επιχειρηματίες ήταν κανονική; Με πόσα δηλαδή πρέπει να ζει ένας καλλιτέχνης που δουλεύει τρεις με έξι μήνες το χρόνο; Με τι όρους και προϋποθέσεις; (...).

Είναι υπαρκτό το πρόβλημα της Καλλιτεχνικής Παιδείας στη χώρα μας. Ποιος άφησε ανεξέλεγκτα να λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο όλες αυτές οι σχολές, τα εργαστήρια, τα ΙΕΚ, τα τμήματα, μοιράζοντας αριστερά και δεξιά κάθε τύπου χαρτιά, για να μας πετάξουν να ανταγωνιστούμε μεταξύ μας στην αρένα της ελεύθερης αγοράς, της ανεργίας, της απληρωσιάς; Πού οδηγούν όλα αυτά τα παιχνίδια με τις τμηματικές ισοτιμήσεις; Είναι υπαρκτό το σχέδιό τους για κατηγοριοποίηση των σπουδών μέσα από την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της Παιδείας και την άμεση σύνδεσή της με την αγορά. Πολλών κατηγοριών φοιτητές, με πολλών ταχυτήτων συναδέλφους (...).

Το Σωματείο είναι περισσότερο τώρα αναγκαίο από κάθε άλλη φορά να παραμείνει σε γραμμή σύγκρουσης με τα μεγάλα συμφέροντα, να δυναμώσει και να ολοκληρώσει το έργο του για τον πολιτισμό και τα εργασιακά μας δικαιώματα. Να συνεχίσει έναν αγώνα με προοπτική αντοχής, ώστε να μην ξεφουσκώσει στην πρώτη τρικλοποδιά, να μην απογοητευτεί ένας κόσμος και πάει πάλι σπίτι του. Η δική μας η πρόταση είναι πραγματικά ενωτική στη βάση των συμφερόντων των εργαζόμενων ηθοποιών, των μικρών επαγγελματιών και θιασαρχών, των ομάδων.