Οσοι δουλεύουμε στο χώρο της Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης, όσοι ζούμε από κοντά το Γολγοθά που ανεβαίνουν καθημερινά οι μαθητές και οι οικογένειές τους, ακούσαμε και είδαμε πολλά μέσα στο διάστημα που παρέμειναν κλειστά τα σχολεία, που προκαλούν τη δίκαιη αγανάκτηση εκπαιδευτικών, γονιών και μαθητών. Αρχικά ίσως θα περίμενε κανείς από την κυβέρνηση ότι σε μια τέτοιου μεγέθους υγειονομική κρίση, τα ζητήματα που αφορούν την υγεία, αλλά και την εκπαίδευση των ατόμων με αναπηρία και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες θα βρίσκονταν ψηλά στην ιεράρχηση της κυβερνητικής ατζέντας.

Αντ' αυτού είδαμε ότι οι όποιες οδηγίες ανακοινώνονταν για την Εκπαίδευση, δεν συνοδεύονταν από αντίστοιχη ειδική επεξεργασία για την Ειδική Αγωγή. Στην ουσία η κυβέρνηση έκλεισε επ' αόριστον τα ειδικά σχολεία, αφήνοντας, για άλλη μια φορά, ξεκρέμαστα τα πιο ευάλωτα αυτά τμήματα του μαθητικού πληθυσμού, αφού δεν έλαβε ούτε ένα ουσιαστικό μέτρο για την ασφαλή συνέχιση της ειδικής μαθησιακής διαδικασίας, των απαραίτητων θεραπειών των παιδιών (λογοθεραπείας, εργοθεραπείας, φυσικοθεραπείας κ.λπ.), των αναγκαίων δραστηριοτήτων (άθληση, χειροτεχνία, θεατρικό - μουσικό παιχνίδι κ.λπ.), της τόσο κρίσιμης ειδικά σε τέτοιες συνθήκες συμβουλευτικής - ψυχολογικής υποστήριξης του μαθητή και του οικογενειακού του περιβάλλοντος. Πόσο επιστημονικό είναι το να αφήνεις έρμαια τέτοιων ψυχοφθόρων συνθηκών οικογένειες, πολλές από τις οποίες έχουν μέλη που κατατάσσονται στις ευπαθείς ομάδες, αντί να υλοποιήσεις σχέδιο ουσιαστικής, εξειδικευμένης και ασφαλούς παρέμβασης στους μαθητές και στους γονείς τους;

Απέναντι σε αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα, το υπουργείο Παιδείας ακολούθησε ένα παιχνίδι εντυπώσεων, ένα κακόγουστο αφήγημα τού «όλα βαίνουν καλώς», αραδιάζοντας νούμερα για το πόσοι μαθητές και εκπαιδευτικοί έκαναν εγγραφή στις ηλεκτρονικές πλατφόρμες του. Πλήρης αδιαφορία δηλαδή όχι μόνο για τα υλικά εμπόδια που ορθώνονται στην πλειοψηφία των οικογενειών ΑμεΑ, αλλά κυρίως για τη φύση της Ειδικής Αγωγής, η συνθετότητα της οποίας κάθε άλλο παρά μπορεί να βρει ανταπόκριση στην αποστολή ανεδαφικών εγκυκλίων για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση.

Την επόμενη φορά που θα επιχειρήσουν λοιπόν η κυβέρνηση και τα επιτελεία της να καυχηθούν για το έργο τους στην Ειδική Αγωγή θα τους συνιστούσαμε να είναι πιο σεμνοί. Αν δεν αρκούνται σε επικοινωνιακές φιέστες με ομιλίες μέσω skype του ίδιου του πρωθυπουργού με μεμονωμένες περιπτώσεις γονέων, και ενδιαφέρονται να ρίξουν μια ειλικρινή ματιά στη μεγάλη εικόνα της Ειδικής Αγωγής θα τους προτείναμε να πάνε μία βόλτα στις φτωχογειτονιές του Ασπροπύργου, της Ελευσίνας, του Περάματος και σε τόσες άλλες ανά τη χώρα. Εκεί θα δουν μαθητές στο φάσμα του αυτισμού που τους διαλύθηκε η ρουτίνα και άλλους με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) που δεν τους χωράει άλλο το σπίτι να ξεσπούν σε έντονες κρίσεις με ταραχώδεις συμπεριφορές. Θα δουν παιδιά με κινητικά προβλήματα καθηλωμένα στο καρότσι ή στο κρεβάτι τους, αποκλεισμένα από κάθε κοινωνική αλληλεπίδραση. Θα δουν μαθητές να εμφανίζουν παλινδρομήσεις σε δεξιότητες που κατακτήθηκαν με τόσο κόπο. Θα δουν γονείς σε κατάσταση απελπισίας, να βιώνουν στο πετσί τους την «ατομική ευθύνη» και την εγκατάλειψη από το κράτος.

Σε αυτές τις συνθήκες δεν χωράει καμία υποτίμηση για την αναγκαιότητα του ανοίγματος των ειδικών σχολείων, καθώς πέρασαν ήδη 2,5 αποπνιχτικοί μήνες για τους μαθητές ΑμεΑ και τις οικογένειές τους. Δεν χωράει όμως και καμία υποτίμηση για τους όρους, τις προϋποθέσεις και τα συγκεκριμένα μέτρα που θα εξασφαλίσουν ασφαλή επαναφορά μαθητών και προσωπικού στις σχολικές αίθουσες. Επομένως, θέτουμε ορισμένους προβληματισμούς:

Οι ειδικοί λοιμωξιολόγοι συνιστούν καθαρισμό του σχολείου δύο φορές κατά τη διάρκεια της παραμονής των παιδιών. Μέχρι τώρα όμως δεν έχει λυθεί σε μια σειρά από σχολεία το φλέγον ζήτημα της καθαριότητας, με τις ελαστικές σχέσεις εργασίας και τις ελλείψεις σε προσωπικό να καθιστούν αδύνατο να καλυφθούν ολοκληρωμένα οι ανάγκες. Σε ορισμένα σχολεία δεν έχουν εξασφαλισθεί ακόμα προμετωπίδες, μάσκες και γάντια, που είναι υποχρεωτικά σε καταστάσεις όπως η υποστήριξη της σίτισης των παιδιών.

Πώς θα αποφευχθούν άραγε φαινόμενα συγχρωτισμού στις σχολικές αίθουσες όταν υπάρχουν ειδικά σχολεία, όπου παιδιά και εκπαιδευτικοί στοιβάζονται σε «αίθουσες» διαστάσεων 2x2 και όταν οι οδηγίες είναι να μπαίνει και ο θεραπευτής μαζί με τον εκπαιδευτικό στην ίδια τάξη; Πώς θα αερίζονται επαρκώς οι χώροι όταν μέχρι και αποθηκάκια με μηδενικό εξαερισμό χρησιμοποιούνται ως χώροι διδασκαλίας ή θεραπευτικά εργαστήρια; Μήπως αξιοποίησε η κυβέρνηση όλο αυτό το διάστημα για την ανέγερση ασφαλών ποιοτικών χώρων στις σχολικές μονάδες;

Τι θα γίνει με το μεγάλο ποσοστό μαθητών στην Ειδική Αγωγή που εμφανίζουν συννοσηρότητα με σοβαρά συνοδά προβλήματα υγείας (π.χ. καρδιοπάθειες); Θα εξασφαλιστούν γι' αυτά τα παιδιά ασφαλείς υγειονομικοί χώροι ή κατ' οίκον διδασκαλία με πρόσληψη του κατάλληλου προσωπικού, προκειμένου να μην πεταχτούν εκτός της εκπαιδευτικής διαδικασίας;

Το καλύτερο για κάθε παιδί είναι να βρίσκεται εντός εκπαιδευτικού πλαισίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα μέτρα που πρέπει να πάρει η κυβέρνηση, που έχει κάνει καθεστώς την προαιρετικότητα στην Εκπαίδευση. Αυτή έχει την αποκλειστική ευθύνη για την ασφαλή επανέναρξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας και πρέπει να πιεστεί ώστε να σταματήσει να σφυρίζει αδιάφορα και να βγει απ' τον πάγο η Ειδική Αγωγή. Αυτές τις μέρες πρέπει να δυναμώσει η φωνή σε κάθε σωματείο εκπαιδευτικών, κάθε ένωση και σύλλογο γονέων που λέει: Χορτάσαμε «ατομική ευθύνη»! Πάρτε ουσιαστικά μέτρα στήριξης για την Ειδική Αγωγή εδώ και τώρα!

Στις δύσκολες συνθήκες το προηγούμενο διάστημα, εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές αποτέλεσαν ένα ξεχωριστό αποκούμπι ο ένας για τον άλλο. Οι εκπαιδευτικοί στην Ειδική Αγωγή, από την πρώτη στιγμή και χωρίς να περιμένουν τις «οδηγίες προς ναυτιλλομένους» του υπουργείου, στάθηκαν με όλα τα μέσα, με μεράκι και φαντασία δίπλα στους μαθητές και τις οικογένειές τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις πραγματοποίησαν μέχρι και κατ' οίκον επισκέψεις προκειμένου το παιδί να πάει μια βόλτα με τον δάσκαλό του. Εγιναν αποδέκτες συγκινητικών μηνυμάτων από γονείς, για τα χαμόγελα στα πρόσωπα των παιδιών τους, έστω και μετά από μία σύντομη βιντεοκλήση. Αυτή η σχέση που δέθηκε μέσα στις δυσκολίες αφήνει σημαντική παρακαταθήκη για τους κοινούς μας αγώνες γονιών, μαθητών και εκπαιδευτικών, που είναι απαραίτητο να δυναμώσουν.

Είναι επιτακτική ανάγκη να γίνουν παντού κοινές συσκέψεις σωματείων εκπαιδευτικών με ενώσεις και συλλόγους γονέων. Κάθε σύλλογος διδασκόντων να καταγράψει προβλήματα, να τα μεταφέρει στο σωματείο του, να καλέσει τον σύλλογο γονέων του σχολείου του να συζητήσουν και να αποφασιστούν κοινές δράσεις. Ολοι μαζί να απαιτήσουμε εδώ και τώρα:

• Εκτακτη χρηματοδότηση, πρόσληψη όλου του αναγκαίου μόνιμου επιστημονικού και παιδαγωγικού προσωπικού, μέτρα προφύλαξης για την ασφάλεια των παιδιών με αναπηρία, ώστε να μη στερηθούν την ειδική παιδαγωγική στήριξη, την ψυχολογική, τη συμβουλευτική, τις αναγκαίες θεραπείες, την εργοθεραπευτική, φυσικοθεραπευτική, κάθε άλλου είδους επιστημονική στήριξη. Μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών εδώ και τώρα.
• Πλήρη στελέχωση των Κέντρων Εκπαιδευτικής και Συμβουλευτικής Υποστήριξης (ΚΕΣΥ) από μόνιμο προσωπικό όλων των αναγκαίων επιστημονικών ειδικοτήτων (ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί κ.ά.), ώστε να μπορούν να ανταποκριθούν, πέραν των άλλων, σε ανάγκες ψυχολογικής και συμβουλευτικής στήριξης παιδιών με αναπηρία και των οικογενειών τους.
• Ελεγχο της καταλληλότητας των κτιρίων, άμεσο πρόγραμμα κρατικής παρέμβασης για ανέγερση σύγχρονων σχολικών μονάδων, διασφαλίζοντας την ποιότητα στην παιδαγωγική παρέμβαση και την ασφάλεια των παιδιών. Να πάψουν να μοιράζονται αίθουσες στα δύο, με διαχωριστικές ντουλάπες, στοιβάζοντας τα παιδιά, συνθήκη απαγορευτική μεσούσης της πανδημίας.
• Εδώ και τώρα μείωση της αναλογίας παιδιού / ειδικού παιδαγωγού. Να καταργηθεί το μέτρο που θεσμοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ για τον κατώτατο αριθμό συγκρότησης τάξεων στα ειδικά σχολεία, στα τρία παιδιά, και να προβλεφθεί αναλογία που να λαμβάνει υπόψη της τους όρους ασφάλειας παιδιών και ειδικών παιδαγωγών.
• Να παρθούν όλα τα αναγκαία μέτρα, με ευθύνη του υπουργείου Παιδείας, ώστε σε ενδεχόμενη έξαρση της πανδημίας να υπάρχει το ανάλογο μόνιμο επιστημονικό και παιδαγωγικό προσωπικό, για να εξασφαλιστεί η δυνατότητα ακόμα και κατ' οίκον επιστημονικής παρέμβασης για όσα παιδιά, μετά από τεκμηριωμένη άποψη των ειδικών, χρειαστεί να παραμείνουν σπίτι τους.

Το διάστημα της πανδημίας αποκαλύφθηκε με τραγικό τρόπο ότι η κυβέρνηση, το αστικό κράτος συνολικότερα, που τα ζυγίζει όλα στη λογική κόστους - κέρδους, δεν θέλει να προσαρμοστεί ώστε η υγεία και η εκπαίδευση των παιδιών του λαού να εξασφαλιστούν με γενναία χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αντιθέτως, γίναμε για άλλη μια φορά μάρτυρες της γενναιοδωρίας του κράτους προς το μεγάλο κεφάλαιο, που το φόρτωσε με δισ. ευρώ προκειμένου να συνεχίσει να ξεζουμίζει με μεγαλύτερη άνεση τους εργαζόμενους. Σε αυτό το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που αντιμετωπίζει τις ανάγκες των ΑμεΑ ως ανεπιθύμητο βαρίδι και τις παραδίδει βορά στους κάθε λογής κερδοσκόπους, είναι δική μας υπόθεση, μέσα από το οργανωμένο κίνημα, τους ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ, τον Ενιαίο Σύλλογο Γονέων, το αγωνιστικό αναπηρικό κίνημα της ΣΕΑΑΝ να προτάξουμε τις δικές μας σύγχρονες ανάγκες, να επιβάλουμε το δίκιο με την πάλη μας για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν ποιοτική Ειδική Αγωγή, Υγεία - Πρόνοια και Αποκατάσταση.