Εκεί εξάλλου αποσκοπούσε ο πρώην πρωθυπουργός με το άρθρο του, να πείσει λαϊκές δυνάμεις που αγωνιούν για το τι μέλλει γενέσθαι ότι η δική του κυβέρνηση θα τα έκανε όλα αλλιώς, πολύ καλύτερα για τα λαϊκά συμφέροντα, ότι είναι καλύτερη στη διαχείριση απ' αυτή της ΝΔ και ότι φυσικά υπάρχει διαχείριση στο πλαίσιο αυτού του συστήματος που μπορεί ταυτόχρονα να είναι ωφέλιμη και για το λαό και για το κεφάλαιο. Για να το πετύχει ο Αλ. Τσίπρας, έπρεπε προφανώς να παραποιήσει πλήρως την πραγματικότητα της πολιτικής που άσκησε η κυβέρνησή του και των συνεπειών που είχε για το λαό.

Μήπως άλλωστε δεν ήταν μαζί ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ αυτοί που ανέθεσαν στο Κέντρο Τεκμηρίωσης και Κοστολόγησης Νοσοκομειακών Υπηρεσιών ΑΕ να αναπτύξει το ελληνικό σύστημα DRG (Κοστολόγηση Ομοιογενών Διαγνωστικών Κατηγοριών), δηλαδή τη βασική απαίτηση των ασφαλιστικών εταιρειών για να διαμορφωθούν παρόμοιοι όροι λειτουργίας μεταξύ δημόσιων νοσοκομείων και ιδιωτικών κλινικών;

Μήπως δεν ήταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με υποστηρικτή τη ΝΔ, που εγκαινίασε το Νοσοκομείο Σαντορίνης, το πρώτο νοσοκομείο ΝΠΙΔ - μη κερδοσκοπική επιχείρηση; Μήπως δεν ήταν η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοί που διεύρυναν το θεσμό της «ελαστικής» εργασίας στα νοσοκομεία, που προχώρησαν σε αλλεπάλληλες μειώσεις δαπανών στον προϋπολογισμό των νοσοκομείων; Μήπως δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που κράτησε κλειστά τα νοσοκομεία που είχαν κλείσει προηγούμενες κυβερνήσεις; Που ενίσχυσε την επιχειρηματική δράση στην Υγεία με την πολιτική του; Που αρνήθηκε να κάνει τις αναγκαίες προσλήψεις στο δημόσιο σύστημα Υγείας, το οποίο και πριν από την πανδημία λειτουργούσε στο όριο;

Ομως δεν είναι μόνο τα έργα και οι ημέρες του ως κυβέρνηση, αλλά και η γραμμή του σήμερα ως αντιπολίτευση. Είναι η γραμμή «θα λογαριαστούμε μετά την πανδημία», με την οποία παρείχε ουσιαστική στήριξη στην κυβέρνηση της ΝΔ για να νομιμοποιηθεί η «ατομική ευθύνη», για να κουκουλωθούν οι κρατικές ευθύνες που φέρουν και τη δική του σφραγίδα για τη γύμνια στο σύστημα Υγείας.

Εξάλλου, είναι πια αποδεδειγμένο ότι όσα παρουσιάζονται ως «παροχές» δεν αφορούν το λαό, αλλά ενισχύσεις προς το κεφάλαιο, και έχουν ως άλλη όψη το χτύπημα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την ένταση της εκμετάλλευσης. Αυτήν την πολιτική ακολουθεί και η ΝΔ σήμερα, με τον ΣΥΡΙΖΑ να τη βλέπει αμήχανα να εφαρμόζει μέτρα «χαλάρωσης», δηλαδή άμεσης χρηματοδότησης στους επιχειρηματικούς ομίλους.

Οι εργαζόμενοι που ακούνε το αίτημα για «επαναφορά του κατώτατου μισθού» (από το... 2021), ως συμβολή στην «άνοδο της παραγωγικότητας», θυμούνται ότι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που ως κυβέρνηση διατήρησε τον κατώτατο και «υποκατώτατο» μισθό στα άθλια επίπεδα της ΠΥΣ του 2012, ενεργοποίησε τον κατάπτυστο νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου για την ακύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, εμπλούτισε το αντεργατικό οπλοστάσιο με νέους νόμους, τους οποίους διατηρεί και επεκτείνει η ΝΔ. Οπως διατηρεί τον αντιασφαλιστικό νόμο Κατρούγκαλου και τον θωρακίζει παραπέρα με τον νόμο Βρούτση, ως εφαλτήριο για το επόμενο βήμα προς την ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης και το σύστημα των τριών πυλώνων.

Και, φυσικά, αν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ θα βάθαινε η εμπλοκή στους επικίνδυνους για το λαό ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή, των οποίων αναδείχθηκε σημαιοφόρος, θέση από την οποία σήμερα τραβάει το αυτί στην κυβέρνηση της ΝΔ να συνεχίσει στο δρόμο που αυτός χάραξε. Μάλιστα δεν χάνει ευκαιρία να θυμίζει ότι είναι δικό του έργο διευθετήσεις όπως η ευρωατλαντικής κοπής Συμφωνία των Πρεσπών!

Είναι λοιπόν σαφές ότι αν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, πράγματι όλα θα ήταν κι αυτήν τη φορά ρόδινα, όπως διατείνεται ο πρόεδρός του! Για τους ίδιους που ήταν ρόδινα και την προηγούμενη φορά, για τους ίδιους που είναι και τώρα με κυβέρνηση ΝΔ. Για τους επιχειρηματικούς ομίλους. Το δίλημμα για όλους αυτούς είναι προφανές: Καλύτερα για τα συμφέροντά τους με ΝΔ ή με ΣΥΡΙΖΑ; Το δίλημμα για το λαό, όμως, ουσιαστικά είναι ανύπαρκτο...