«Οι μικροί εκδοτικοί οίκοι έχουν την ψυχή αντάρτη». Απόλυτα αληθής η επισήμανση του εκδότη του «Ομβρου», Μιχάλη Κόκκινου. Οι αδύνατοι, οικονομικά, οίκοι, διακινδυνεύοντας αφάνταστα να εγκλωβιστούν στο «δίχτυ» οικονομικών «θηρίων» που λυμαίνονται και το χώρο του βιβλίου, διασώζουν την τιμή του ποιοτικού ελληνικού βιβλίου. Του λόγου το αληθές επαληθεύτηκε χθες με την παρουσίαση από τον «Ομβρο» του ποιητικού τόμου «Γενιά του '70». Ενός τόμου 503 σελίδων, καλαίσθητου, γερά βιβλιοδετημένου, κοσμημένου (εξώφυλλο και προμετωπίδα) με δύο αρμόζοντες πίνακες του ποιητή και ζωγράφου Πάνου Κυπαρίσση και επιμελημένου από την Καλή Παγουλάτου -Κυπαρίσση. Ενας τόμος που χρειαζόταν μια «ψυχή αντάρτη» για να βγει στις τόσο αντιποιητικές μέρες μας.

Η «γέννηση» και επιμέλεια του τόμου οφείλεται στην αγάπη του ποιητή Δημήτρη Αλεξίου για την ποίηση της γενιάς του. Της ευάριθμης και σημαντικότατης «γενιάς του '70», η οποία διαθέτει πολλούς καταξιωμένους ποιητές, κρατικά βραβεία, διακρίσεις, μεταφράσεις και εκδόσεις σε διάφορες γλώσσες. Επί δέκα χρόνια, ο Δ. Αλεξίου «ερασιτεχνικά» συνέλεγε ποιήματα ομοτέχνων του και τα κριτικογραφικά και εργοβιογραφικά στοιχεία τους. Το ογκώδες υλικό γέννησε την ιδέα δημιουργίας μιας «κιβωτού» όλων των ποιητών της γενιάς του. Με εξαίρεση μερικούς ποιητές που «δε συγκατατέθηκαν» για την ανθολόγησή τους, στον τόμο ανθολογούνται 58 ποιητές (εργοβιογραφικά, κριτικογραφία, αποσπάσματα κριτικών, ποιήματα).

Την εκτενή, εξαιρετικά εμπεριστατωμένη εισαγωγή του τόμου υπογράφει ο διακεκριμένος κριτικός Αλέξης Ζήρας, ο οποίος, στη χθεσινή παρουσίαση του τόμου, χαρακτήρισε τη νεότερη ελληνική ποίηση «απαύγασμα μιας πλούσιας και πολύτροπης παράδοση». Παράδοση, «που ξεκινάει στο γύρισμα του 18ου προς τον 20ό αιώνα, με "οδηγητικές φωνές" τους Σολωμό, Κάλβο, Παλαμά. Περνά από τον "ιστορικό αισθητισμό" του Καβάφη, στέκεται στην "πιο cult" λογοτεχνική μορφή, τον Καρυωτάκη, και φθάνει "στην πλειάδα των ποιητών του μοντερνισμού, που ανανέωσαν δραστικά τη γλώσσα της ποίησης, Σεφέρη και Ρίτσο". Μια γενιά που "συντάσσει" το "διαυγή" ποιητικό της κώδικα, μεταφέροντας αρχαίους μύθους, συλλογικά πάθη και τραύματα προσωπικά».