Μιλάνε για την ασφάλεια του πολίτη και εννοούν τον περιορισμό των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών και δικαιωμάτων. Εξαγγέλλουν μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος, με κοινωνικά κριτήρια και εννοούν το τσεκούρωμα των ήδη θλιβερών ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ορκίζονται στην εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία και εννοούν την τακτική του «γιέσμεν» στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα και καθημερινά. Οι λέξεις έχουν χάσει πλέον το νόημά τους και η διγλωσσία έχει πάρει τις διαστάσεις ενός ασύδοτου και βάρβαρου ανορθολογισμού.

Τις προάλλες ήταν η Παγκόσμια Μέρα Εθελοντισμού κι έγιναν διάφορες παράτες και γιορτές. Καλώς, ίσως πείτε, αφού η ιδέα του εθελοντισμού είναι μια σημαντική αξία. Πράγματι, έτσι είναι. Δεν έχει, όμως, καμία σχέση με την απαλλαγή της κυβέρνησης και του κράτους από τις υποχρεώσεις τους σε κοινωνικές δαπάνες και παροχές και, πολύ περισσότερο, με την αποενοχοποίησή τους για την αντικοινωνική τους συμπεριφορά και πολιτική. Δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με τη χειραγώγηση της νέας γενιάς ή την εξόφθαλμη και προκλητική υποκρισία περί των «αθάνατων ολυμπιακών ιδεωδών»... της «Κόκα Κόλα» και των πολυεθνικών. Σε λίγο, θα μιλάνε για εθελοντισμό και θα εννοούν «εθελοντές» σύγχρονους μουζίκους και σκλάβους.