Το Παρόν είναι φευγαλέο.
Η κάθε απειροελάχιστη στιγμή του, μετατρέπεται αστραπιαία σε παρελθόν.
Τι μας μένει; Σταθερό κι αμετακίνητο;
Το Παρελθόν μας. Αυτά που έχουμε ζήσει. Η ουσία μας. Το καθετί που γεννήθηκε μέσα στο μυαλό μας. Αυτό που πραγματικά είμαστε. Οι προγονικοί μας φόβοι. Τα λάθη μας. Τα εμπόδια που συναντήσαμε και μας φάνηκαν ανυπέρβλητα. Τα πληγωμένα μας αισθήματα. Οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Τα παραστρατήματα. Η κούραση. Οι αβυσσαλέοι συμβιβασμοί. Οι προδοσίες...
Κι ανάμεσα σ' αυτά τα βασανιστικά, που μας παραπλανούν, γεννιέται ξαφνικά εκείνο το άλλο, το μοναδικό, το ανεπανάληπτο:
Ο Ερως. Η Επανάσταση.
Κι αυτό μέσα στο μυαλό μας γεννιέται.
Κι είναι αυτό που μας σώζει.
Είναι αυτό που βάζει Τάξη στο Χάος της Αντιφατικότητας.
Είναι σαν Αστραπή. Σαν Κεραυνός.
Ξεσπάει ξαφνικά και διαπερνάει την ύπαρξή μας, μπάντα κι άλλη.
Κατακαίει τους φόβους μας.
Γκρεμίζει τα ανυπέρβλητα εμπόδια και ξαναγεννιόμαστε από τη στάχτη μας. Στεκόμαστε πάλι στα πόδια μας.
Ξαναπαίρνουμε το Ανηφορικό Μονοπάτι και σκαρφαλώνουμε.
Προσοχή όμως!
Τ' Αφεντικά καραδοκούν.
Οι κάθε είδους Εξουσιαστές, μ' όλα τα ψευδώνυμα που χρησιμοποιούν κατά καιρούς, έχουνε μόνο μία έγνοια.
Να καψαλίσουνε τα Φτερά του Ερωτα, για να μην μπορεί να πετάξει.
Ν' αλυσοδέσουνε την Επανάσταση στους γκρεμνούς του Καυκάσου.
Μόνον αυτός είναι ο καημός τους.
Πως θα μετατρέψουν την Προμηθεϊκή μας Φλόγα,
σε μια τρεμάμενη φλογίτσα, ενός άδειου λαδολύχναρου.
Οταν τους το επιτρέπουμε, μας κλέβουνε τη Ζωή.
Στις μέρες που ζούμε, η φλογίτσα στο λαδολύχναρο κοντεύει να σβήσει.
Ο Κόσμος πλανιέται μέσα στο Χάος.
Παραπατάει μέσα στο Ερεβος της Αγνοιας.
Είναι σαν το σκύλο που κυνηγάει την ουρά του.
Εχει εκχωρήσει στους Εξουσιαστές την Ελευθερία του.
Την Αξιοπρέπειά του την έχει ξεπουλήσει, αντί πινακίου φακής.
Εχει γίνει Δούλος των Αφεντικών.
Και περιμένει εναγωνίως να σωθεί, από τους Εκμεταλλευτές του.
Και τους στηρίζει με την Ψήφο του.
Ο Ερως, ο Γιος της Ομορφιάς, φαίνεται σαν ναρκωμένος.
Η Επανάσταση είναι σαν την Κοιμωμένη Πεντάμορφη.
Περιμένει το Παλληκάρι να 'ρθει να τη φιλήσει και να της δώσει ζωή.
Τα ζώα, όταν πιαστούνε στο δόκανο, σπαρταράνε για λίγο και μετά σκύβουν το κεφάλι τους και πεθαίνουν.
Μόνο η Αλεπού αγωνίζεται μέχρι το τέλος.
Και μπορεί να κόψει με τα δόντια, το ίδιο της το ποδάρι για να ελευθερωθεί.
Τον Ανθρωπο δεν τον πιάνουν Δόκανα και Παγίδες.
Το Αδύνατο σημείο του είναι άλλο.
Ο Ανθρωπος τρομοκρατείται.
Οταν χαροπαλεύει στον Ωκεανό της Αγνοιας.
Κι ο Τρόμος του Αγνώστου, τον παραλύει.
Αλλά ο Ανθρωπος είναι το μεγάλο Πρωτεύον.
Και ξαναγεννάει μέσα στο Μυαλό του την Αστραπή.
Ρίχνει λαδάκι στο λυχνάρι του και η Προμηθεϊκή του Φωτιά ξαναφουντώνει.
Και τότε ο Ερως φτερουγίζει και πάλι μέσα στους λοβούς του Εγκεφάλου του.
Αγκαλιάζει την Επανάσταση και της δίνει φλογερό φιλί στο στόμα.
Και τότε, ο Ανθρωπος δε φοβάται τίποτα. Και κανέναν.
Ξαναπόκτησε Το Μυαλό και τα Χέρια του.
Τη Γνώση και τη Μαστοριά.
Το Απόλυτο Οπλο.
Η Σοφή μας Μάνα λέει:
-- Ανάστησα τα παιδιά μου μέσα στη φτώχεια και τον κατατρεγμό!
Κι ο κατατρεγμένος Πατέρας μας, συμπληρώνει:
-- Και τ' Αναστήσαμε καλά. Τα κάναμ' Ανθρώπους!
Είναι η Αρχαία Σοφία.
Το ζώο πρέπει ν' αναστηθεί για να γίνει Ανθρωπος!
Αυτή η Αρχαία Γνώση, είναι κλειδωμένη μέσα στην Ιστορία.
Ο Μεγαλειώδης Αγώνας του Είδους μας, να ξεφύγει από το Ζώο και να κατακτήσει τις πολύτιμες ιδιότητες του Ανθρώπου, είναι καταγραμμένος μέσα σ' αυτές τις Δέλτους, σ' όλες τις συγκλονιστικές του λεπτομέρειες.
Σ' όλες τις πιθανές του εκφάνσεις.
Κι όπως η Φύση εφευρίσκει ακούραστα κάθε δυνατή Μορφή και κάθε δυνατό Συνδυασμό, προκειμένου να συντηρήσει τη Ζωή στον Πλανήτη, το ίδιο και η Ιστορία, έχει επεξεργασμένη στις Δέλτους της κάθε πιθανή Μορφή της Ανθρώπινης Αγωνίας. Μέσα στις Ιερές της σελίδες είναι καταγραμμένη όλη η ανθρώπινη δυστυχία, όλος ο ανείπωτος πόνος, οι ποταμοί του αίματος και οι ποταμοί των δακρύων, που έχουν θυσιαστεί, σ' αυτόν τον Ανυποχώρητο Αγώνα.
Η Προμηθεϊκή Φλόγα κάνει τις Δέλτους της Ιστορίας Χρυσές.
Η Αστραπή είναι η Ομορφιά του Ανθρώπου.
Είναι το Κάλλος καθεαυτό.
Η Ιστορία είναι η Ιερή μας Βίβλος.
Η Αληθινή Βίβλος της Γέννησής μας.
Οι άλλες είναι ψευδεπίγραφες και πλαστές.
Μόνο που χρειάζεται πολλή προσοχή.
Είναι βιβλίο παράξενο. Μαγικό.
Για να τ' αγγίξουμε, νίβουμε πρώτα καλά, την όψη και τα χέρια μας.
Και δεν παίρνουμε τη σελίδα από τα δεξιά του βιβλίου και τη βάζουμε αριστερά.
Χαϊδεύουμε τρυφερά τη ματωμένη σελίδα και την τοποθετούμε δεξιά.
Είναι το μοναδικό Βιβλίο που διαβάζεται ανάποδα. Προς τα πίσω!
Και δεν το διαβάζουμε από καθήκον. Αλλά με πάθος. Δηλαδή με αίσθημα.
Τον Ανθρώπινο Πόνο, τον ακουμπάμε,
Συγκλονισμένοι και Δακρύοντες.
Μόνον τότε η Ιστορία, μας αποκαλύπτει τα κρυμμένα της μυστικά.
Παρατηρούμε προσεκτικά τα περίτεχνα Κεφαλαιογράμματά της,
Τις μισοφαγωμένες αράδες της, από τ' άτσαλα δάχτυλα των αδαών,
Τα ψιλά γράμματα των άπειρων παραπομπών της,
Τα τρομερά της Υστερόγραφα,
Τις συγκλονιστικές Υποσημειώσεις της, που είναι γραμμένες κρυφά,
με μελάνι αόρατο, στα περιθώρια των σελίδων
Και εισχωρούμε στο Μαγικό Κόσμο του Ερωτα και της Επανάστασης.
Εισχωρούμε στον κόσμο της Γνώσης.
Και τότε, αστράφτει το Φως και το Σκοτάδι διαλύεται.
Τότε μπορούμε να διακρίνουμε αλάθητα:
Το Δίκιο από το Αδικο.
Την Αλήθεια από το Ψεύδος.
Την Αρετή από την Κακία.
Τον Ανθρωπο από το Κτήνος.
Και μπορούμε να διακρίνουμε, αλάθητα,
Το Λύκο που καραδοκεί,
Ντυμένος με το Χρυσόμαλλο Δέρας του Τράγου
Και παρασταίνει πως φυλάει τα πρόβατα.
Αν κάνουμε το λάθος και διαβάζουμε την Ιστορία, όπως όλα τα άλλα βιβλία, δεν θα καταλάβουμε τίποτα.
Η Ιστορία θα μένει Βουβή.
Τα μυστικά της Εφτασφράγιστα.
Θα διαβάζουμε την Ιστορία των Νικητών.
Και τότε «Ουαί της ηττημένοις»!
Θα παραμένουμε, εσαεί, τα θύματά της.
Θα είμαστε, εσαεί, «το κρέας για τα κανόνια της».
Οι αληθινοί Ανθρωποι,
Που δε θέλουν να Εξουσιάζουν κανέναν,
Που δε θέλουν να είναι Αφεντικό σε κανέναν,
Πρέπει να είναι σε συνεχή Επαγρύπνηση.
Πρέπει να είναι οι Ακοίμητοι Φρουροί της Ιδέας.
Και πρέπει απαραιτήτως να είναι Σύντροφοι. Μια γροθιά.
Πρέπει να είναι οι, διαρκώς, Ερωτευμένοι.
Οι, διαρκώς, Ερωτευμένοι με την Επανάσταση.