Το τελευταίο διάστημα μια σειρά γεγονότα ρίχνουν τη σκιά τους στα άλυτα ζητήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, που μπορεί να οδηγήσουν σε πολύ άσχημες εξελίξεις.
Τέτοια γεγονότα είναι:
- Η πρόσφατη επίσκεψη του Ελληνα πρωθυπουργού, Αντ. Σαμαρά, στην Τουρκία και η κατεύθυνση της «συνεκμετάλλευσης», «συνδιαχείρισης» του Αιγαίου, που, σε συνδυασμό με την επιδίωξη της ελληνικής αστικής τάξης να καταστήσει την Ελλάδα «ενεργειακό δίαυλο» των μονοπωλίων για την τροφοδοσία της ΕΕ με πηγές ενέργειας και τις διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης στο Αιγαίο στη γραμμή του «αμοιβαίου οφέλους», οδηγεί σε υποχώρηση από κυριαρχικά δικαιώματα. Εκεί είναι ενταγμένος κι ο πρόσφατος... αποχαρακτηρισμός (από ελληνικός) του ορυκτού φυσικού πλούτου, στον οποίο προχώρησε ο Αντ. Σαμαράς, κι ο χαρακτηρισμός αυτών των ενεργειακών αποθεμάτων ως «ευρωπαϊκών».
- Οι «ρηματικές διακοινώσεις» της Ελλάδας αρχικά και της Τουρκίας στη συνέχεια, στον ΟΗΕ, σχετικά με τον καθορισμό της ΑΟΖ.
- Η υπογραφή της συμφωνίας του αγωγού ΤΑΠ (που θα μεταφέρει φυσικό αέριο από το Αζερμπαϊτζάν προς την Ευρώπη, μέσω Ελλάδας, Αλβανίας και Ιταλίας) και τα παζάρια ιδιωτικοποίησης της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου (ΔΕΠΑ) και του Διαχειριστή Εθνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου (ΔΕΣΦΑ), που συνδέονται με το σκληρό ανταγωνισμό εταιρειών ενεργειακών μεγαθηρίων, ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, που συγκρούονται στην περιοχή μας για τις πηγές ενέργειας, τα μερίδια αγορών, τους δρόμους περάσματος εμπορευμάτων και τους αγωγούς ενέργειας. Στα πλαίσια αυτά είναι χαρακτηριστική η πίεση των ΗΠΑ στην ελληνική κυβέρνηση να μην πωλήσει ΔΕΠΑ - ΔΕΣΦΑ σε ρωσικά συμφέροντα, συνεχίζοντας τις παρεμβάσεις της προηγούμενης περιόδου, που οδήγησαν στην ακύρωση της συμφωνίας για τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη.
- Η όξυνση του ανταγωνισμού, ως αποτέλεσμα του «Ενεργειακού Χάρτη Πορείας για το 2050 της ΕΕ», που αποδεικνύει ότι κριτήριο της ενεργειακής πολιτικής της ΕΕ είναι η κερδοφορία των ευρωενωσιακών μονοπωλίων σε βάρος των λαών και η εκμετάλλευση νέων κοιτασμάτων από την Ανατολική Μεσόγειο.
- Η πορεία αμφισβήτησης των αιγυπτιο-κυπριακών συμφωνιών καθορισμού της ΑΟΖ, που ξεκίνησε στην Αίγυπτο, όπως και η ανάδειξη το τελευταίο χρονικό διάστημα στην κυβέρνηση της Αιγύπτου και της Λιβύης πολιτικών δυνάμεων συγγενικών με αυτές του τουρκικού κυβερνητικού κόμματος, που διακατέχεται από την αντίληψη του «νεοοθωμανισμού», δηλαδή της χρησιμοποίησης της θρησκείας για την προώθηση των συμφερόντων της τουρκικής αστικής τάξης σε μια ευρύτερη περιοχή. Σχέδια που, εκτός των άλλων, επιδιώκουν να διατηρήσει και να ενισχύσει η Τουρκία τη θέση της ως «ενεργειακή πύλη» της Ευρώπης.
- Η έκδοση από την τουρκική κυβέρνηση αδειών έρευνας στην κρατική εταιρεία υδρογονανθράκων της Τουρκίας, ΤΡΑΟ, για τον εντοπισμό κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου σε περιοχές που εμπίπτουν στην ελληνική υφαλοκρηπίδα στην Ανατολική Μεσόγειο, στο νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου και ευρύτερα στην περιοχή της Ρόδου.
- Η ανάδειξη στην Κυπριακή Προεδρία δυνάμεων που ανοιχτά υποστηρίζουν την ενσωμάτωση της Κύπρου στο ΝΑΤΟικό «άρμα» του λεγόμενου «Συνεταιρισμού για την ειρήνη», καθώς και η εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης στην Κύπρο, που διεξάγεται στο φόντο των ευρωπαϊκών πιέσεων για συνδιαχείριση του κυπριακού φυσικού πλούτου με την Τουρκία.
Σε αυτές τις συνθήκες το ΚΚΕ ξεκαθαρίζει στους εργαζόμενους τα εξής:
1.Η αστική τάξη της Ελλάδας έχει καθορίσει ως στρατηγική επιλογή τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ για να διασφαλίσει τη θέση της στη χώρα και διεθνώς, και οικειοθελώς παραχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα. Π.χ., στα περιθώρια των συνόδων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ οι ελληνικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ υπέγραψαν στο παρελθόν μια σειρά συμφωνιών με την Τουρκία, περιορισμού των κυριαρχικών δικαιωμάτων - «Πρακτικό της Βέρνης» (1976), «Συμφωνία του Νταβός» (1987), «Συμφωνία της Μαδρίτης» (1997), «Συμφωνία του Ελσίνκι» (1999). Εδώ εντάσσεται και η αργοπορία της αστικής τάξης και των ελληνικών κυβερνήσεων στο ζήτημα της οριοθέτησης της ΑΟΖ, όπως και οι 50 και πλέον γύροι μυστικών ελληνοτουρκικών συναντήσεων για την υφαλοκρηπίδα.
Επιπλέον, η συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ είναι καταλυτική στις εξελίξεις και διαμορφώνει κατάσταση συνδιαχείρισης στο Αιγαίο, όπου τον κυρίαρχο ρόλο θα έχουν οι ΗΠΑ, επιδιώκοντας έτσι και την αποτροπή ή περιορισμό της διείσδυσης των ανταγωνιστριών δυνάμεων.
Η πολιτική της σημερινής τρικομματικής κυβέρνησης (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ) εξυπηρετεί τη συγκεκριμένη στρατηγική.
2. Η συμμετοχή της χώρας μας, όπως και της Τουρκίας, στο ΝΑΤΟ (από το 1952), όπως και η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ και η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην ΕΕ, αποδείχτηκε πως όχι μόνο δεν αποτελούν παράγοντες επίλυσης των υπαρκτών διμερών προβλημάτων, αλλά, αντίθετα, είναι ανασταλτικοί για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και δεν μπορούν καν να εξασφαλίσουν την τήρηση της Διεθνούς Σύμβασης του Δικαίου της Θάλασσας (1982), η οποία προβλέπει ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα για τα ελληνικά νησιά, όπως το νησιωτικό σύμπλεγμα του Καστελόριζου.
3. Το ΚΚΕ τάσσεται ενάντια στην πολιτική της εγκατάλειψης και εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων (χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ, όπως καθορίζονται από τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο στη Θάλασσα του 1982), που ακολούθησαν και ακολουθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις. Επιπλέον, το ΚΚΕ είναι σταθερά προσανατολισμένο στην ανάπτυξη της φιλίας, της διεθνιστικής αλληλεγγύης ανάμεσα στην εργατική τάξη και στους λαούς των δύο χωρών και προειδοποιεί πως η ειρήνη κινδυνεύει από τους ανταγωνισμούς που αναπτύσσονται με επίκεντρο το Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και τον πλούτο τους, όπου υπάρχουν μεγάλα και αντικρουόμενα επιχειρηματικά και γεωπολιτικά συμφέροντα που συγκρούονται με σφοδρότητα.
4. Ομως, ακόμη και αν το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ οδηγηθεί (μετά από πολεμική σύρραξη ή χωρίς αυτήν, με ευρωΝΑΤΟική παρέμβαση) στα διεθνή δικαστήρια, οι εργαζόμενοι πρέπει να γνωρίζουν πως στις σημερινές συνθήκες, που το Διεθνές Δίκαιο ξαναγράφεται από τους ιμπεριαλιστές και το Δικαστήριο της Χάγης λειτουργεί με σκοπιμότητες, «η ειρήνη», «η ασφάλεια», «η δίκαιη λύση» δεν μπορεί να διασφαλιστούν σε αυτά τα πλαίσια χωρίς την πάλη των δύο λαών για την ανατροπή της αιτίας που γεννά αντιθέσεις, συγκρούσεις, πολεμικές συρράξεις. Κι αυτή η αιτία δεν είναι άλλη από τα καπιταλιστικά υπερκέρδη, την εξουσία του κεφαλαίου, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις.
Για το λόγο αυτό πρέπει να δυναμώσει η αντιιμπεριαλιστική πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος και στις δύο χώρες, ενάντια στις αστικές τάξεις και στη συμμετοχή, εμπλοκή Ελλάδας - Τουρκίας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, για την αποδέσμευσή τους από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που αποτελούν μόνιμη πηγή οδυνηρών συνεπειών σε βάρος των λαών.
5. Πρέπει να γίνει σαφές πως ακόμα κι αν ανακηρυχτεί ΑΟΖ και γίνει κατορθωτό, με τον έναν ή άλλον τρόπο, να οριοθετηθεί η ΑΟΖ με την Τουρκία και τις άλλες γειτονικές μας χώρες, και ξεκινήσει η εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου της χώρας, αυτό από μόνο του δεν μπορεί να γλιτώσει τον εργαζόμενο λαό από την καπιταλιστική κρίση, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, όπως ισχυρίζονται τα άλλα κόμματα.
Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα στην παγκόσμια ιστορία και στη σημερινή σκληρή πραγματικότητα, που δείχνουν πως αυτός ο πλούτος είτε αποτελεί «μήλον της Εριδος», που προκαλεί μεγάλες αιματοχυσίες, είτε γίνεται αντικείμενο ασύδοτης εκμετάλλευσης από τις μεγάλες μονοπωλιακές εταιρείες, που τον καταληστεύουν, καταστρέφοντας το περιβάλλον, πετώντας «ψίχουλα» στους εργαζόμενους.
Εχει, λοιπόν, τεράστια σημασία ποιος και κάτω από ποιους όρους θα επωφεληθεί απ' αυτόν τον πλούτο. Ρίχνουν «στάχτη στα μάτια» του λαού οι πολιτικές δυνάμεις που μιλούν γενικά για ανάπτυξη και αξιοποίηση του πλούτου, αποφεύγοντας να απαντήσουν σ' αυτό το ερώτημα. Το ΚΚΕ υποστηρίζει πως μόνο η κοινωνικοποίηση του πλούτου και των μέσων παραγωγής και η αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, μια οικονομία που δε θα στηρίζεται στο καπιταλιστικό κέρδος, αλλά στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, μπορούν να εξασφαλίσουν τη φιλολαϊκή αξιοποίηση αυτού του πλούτου.
6. Η ανάπτυξη της επιχειρηματικής δραστηριότητας μεταξύ των δύο χωρών, που παρουσιάζεται δήθεν ως «η διαμόρφωση ενός στέρεου εδάφους που θα εξασφαλίσει την ειρήνη και την ασφάλεια», στην πραγματικότητα δε διασφαλίζει τίποτα άλλο από την κερδοφορία ορισμένων μονοπωλιακών ομίλων. Χαρακτηριστικό είναι πως τα τελευταία χρόνια οι ελληνικές επενδύσεις στην Τουρκία έφτασαν τα 6,6 δισ. δολάρια, αλλά αυτό κάθε άλλο παρά σταμάτησε τις τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο, τις παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, τη λογική των «γκρίζων ζωνών».
7. Τα συμφέροντα των εργαζομένων, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Τουρκία, δεν μπορούν να τα εγγυηθούν οι αστικές κυβερνήσεις και τα κόμματα που υποκλίνονται στη λεγόμενη «ανταγωνιστικότητα της οικονομίας», δηλαδή στην κερδοφορία του κεφαλαίου, και ενδιαφέρονται για το πώς θα παραδώσουν στα μονοπώλια τον ορυκτό πλούτο για εκμετάλλευση.
Δεν μπορούν να τα εγγυηθούν δυνάμεις, όπως ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, που θεωρούν πως η ένταξη της Τουρκίας στην ιμπεριαλιστική ένωση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, την ΕΕ, θα επιλύσει και τις ελληνοτουρκικές διαφορές. Αυτή η επιχειρηματολογία χρησιμοποιήθηκε και στο παρελθόν για να μπουν οι δύο χώρες στο ΝΑΤΟ και απέδειξε πως δεν έλυσε, αλλά περιέπλεξε ακόμη περισσότερο τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Ενώ, επίσης, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα το κυπριακό πρόβλημα, πρόβλημα εισβολής - κατοχής, που διαιωνίζεται από το 1974.
8. Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα έχουν και το χρέος και τη δύναμη να αντιταχθούν στην υλοποίηση των επικίνδυνων σχεδιασμών για την παραχώρηση του ενεργειακού πλούτου του Αιγαίου στους επιχειρηματικούς ομίλους. Η διασφάλιση του εγχώριου ορυκτού πλούτου - κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου είναι ζήτημα στρατηγικής σημασίας για το λαό.
Η συγκρότηση της κοινωνικής συμμαχίας για την εργατική - λαϊκή εξουσία αποδεικνύεται μονόδρομος για να υπάρχει αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας προς όφελος του λαού, αλλά και για τη διασφάλιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της ειρήνης.
ΤΟ ΠΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ
ΑΘΗΝΑ 15/3/2013
