Στην ομιλία του ο Μάκης Παπαδόπουλος θύμισε ότι το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή αποκάλυψε πως μοναδικός στόχος της «απελευθέρωσης» στρατηγικών τομέων της οικονομίας από την κρατική προστασία, όπως η Ενέργεια, είναι η εύρεση κερδοφόρας διεξόδου για την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων. Αναφέρθηκε στις αποφάσεις της ΕΕ για πλήρη ενοποίηση της αγοράς έως το 2014, όπου επισημαίνεται ότι οι τιμές ενέργειας πρέπει να αντανακλούν καλύτερα το κόστος των νέων επενδύσεων, δηλαδή να αυξηθούν. Επίσης, στο ενιαίο μοντέλο Ευρωπαϊκής Αγοράς που θα εφαρμοστεί μέχρι το 2015, το οποίο θέτει ως στόχους τη σύζευξη σε ενιαίες τιμές του ηλεκτρικού ρεύματος για όλη την ΕΕ, τη δημιουργία χρηματιστηρίων ενέργειας και τα διμερή συμβόλαια μέσω χρηματιστηρίων.

Με βάση αυτές τις κατευθύνσεις, σημείωσε, η τρικομματική κυβέρνηση προωθεί:

• Την πώληση του 17% των μετοχών της ΔΕΗ ΑΕ, τη συρρίκνωση και τη δημιουργία μιας μικρής ΔΕΗ, η οποία θα αφήσει σημαντικό μερίδιο αγοράς σ' έναν ισχυρό ανταγωνιστή, λαμβάνοντας υπόψη και τη διαπάλη ΗΠΑ - Γερμανίας για τον έλεγχο του τομέα ηλεκτρικής ενέργειας στην ευρύτερη περιοχή.
• Τη δραματική μείωση της λιγνιτικής παραγωγής στη Δυτική Μακεδονία.
• Το σχέδιο μετοχοποίησης του φορέα μεταφοράς ΑΔΜΗΕ και τη διαχείριση των δικτύων μεταφοράς και διανομής με γνώμονα το κέρδος.

Και ξεκαθάρισε ότι «σήμερα δεν χρειαζόμαστε ένα κίνημα που θα υπηρετεί την κυβερνητική εναλλαγή και θα καλλιεργεί αυταπάτες φιλολαϊκής διαχείρισης μέσα στη ζούγκλα της "απελευθερωμένης" αγοράς και των δεσμεύσεων της ΕΕ. Χρειαζόμαστε κίνημα αντεπίθεσης, ανατροπής της πολιτικής και της εξουσίας των μονοπωλίων».

Αναλυτικά ανέφερε:

«Στην περίοδο που διανύουμε δεν υπάρχουν εύκολες εναλλακτικές λύσεις χωρίς σύγκρουση με την ιδιοκτησία και την εξουσία των μονοπωλίων, οι οποίες μπορούν τάχα να διασφαλίσουν την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συσκοτίζει τον πραγματικό αντίπαλο περιορίζοντας το ζήτημα στην εφαρμογή του μνημονίου και εμφανίζοντας σαν λύση μια νέα αστική κυβέρνηση που θα πετύχει την παραγωγική ανασυγκρότηση και την έξοδο απ' την κρίση στο έδαφος του καπιταλισμού.

Μέσα στο πλαίσιο της σημερινής ΕΕ και της "απελευθερωμένης" αγοράς προβάλλει σαν εναλλακτική φιλολαϊκή λύση τη διατήρηση δημόσιων επιχειρήσεων εφόσον είναι κερδοφόρες. Οταν υπάρχει αδυναμία χρηματοδότησης των αναγκαίων επενδύσεων προτείνει αναπτυξιακές κοινοπραξίες όπου το Δημόσιο θα διαθέτει ένα μερίδιό του στη δημόσια επιχείρηση σε ιδιωτικούς ή δημόσιους φορείς από άλλες χώρες που διαθέτουν κεφάλαια. Ετσι, μας εξηγεί, οι ιδιώτες θα είναι "συνεταίροι και όχι αγοραστές".

Βαφτίζοντας το κρέας ψάρι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κρύψει την υπόκλισή του στη στρατηγική της "απελευθερωμένης" αγοράς της ΕΕ, προς όφελος των μονοπωλίων. Στη μετοχική σύνθεση της ΔΕΗ ΑΕ υπάρχουν ήδη σήμερα κράτος και ιδιώτες μεγαλομέτοχοι, ξένα funds, "που διαθέτουν κεφάλαια". Το Δημόσιο διατηρεί ακόμα και σήμερα το 51% των μετοχών στη ΔΕΗ ΑΕ, όμως αυτή στηρίζει την κερδοφορία της, όπως όλες οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις, στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων και στην αφαίμαξη της λαϊκής κατανάλωσης.

Κανένα εναλλακτικό μοντέλο "απελευθέρωσης", καμιά αλλαγή στη μετοχική σύνθεση δεν μπορεί να αναιρέσει μέσα στο πλαίσιο της απελευθερωμένης αγοράς τη λειτουργία κάθε ενεργειακού ομίλου με γνώμονα το ποσοστό κέρδους του σε βάρος των λαϊκών αναγκών όσο και των εργαζομένων του κλάδου.

Για να υπηρετήσει ο ενεργειακός σχεδιασμός τη λαϊκή ευημερία πρέπει να απαλλαγεί απ' τους νόμους της αγοράς, τους νόμους του καπιταλιστικού κέρδους. Αυτό το πολιτικό πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί ριζικά χωρίς γραμμή σύγκρουσης και ρήξης με το καθεστώς ιδιοκτησίας των μονοπωλίων στον τομέα της Ενέργειας και συνολικά στην οικονομία, χωρίς ανατροπή στο χαρακτήρα της εξουσίας.

Η ουσιαστική λύση προϋποθέτει την κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων, της σχέσης κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας, προϋποθέτει την κοινωνικοποίηση της γης και των μέσων παραγωγής στη βιομηχανία, την υλοποίηση της βιομηχανικής παραγωγής και του μεγαλύτερου μέρους της αγροτικής παραγωγής με σχέσεις κοινωνικής ιδιοκτησίας, κεντρικού σχεδιασμού, εργατικού ελέγχου.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο της κεντρικά σχεδιασμένης παραγωγής με στόχο την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά ο ενιαίος, αποκλειστικά κρατικός φορέας Ενέργειας, ως μηχανισμός της εργατικής εξουσίας.

Μέσα σ' αυτό το ιδιοκτησιακό και πολιτικό καθεστώς, όπου οι εγχώριες ενεργειακές πηγές, οι πρώτες ύλες, τα μέσα παραγωγής, μεταφοράς και διανομής της Ενέργειας θα αποτελούν κοινωνική κρατική ιδιοκτησία, ο ενεργειακός σχεδιασμός θα μπορεί να αναπτύξει την παραγωγή και να ικανοποιεί συνδυασμένα το σύνολο των λαϊκών αναγκών, δηλαδή:

-- Τη μείωση του βαθμού ενεργειακής εξάρτησης της χώρας.

-- Την εξασφάλιση επαρκούς λαϊκής κατανάλωσης, η οποία θα κατοχυρώνει στην πράξη το ενεργειακό προϊόν ως κοινωνικό αγαθό.

-- Τη διασφάλιση της υποδομής για την κάλυψη των αναγκών της κεντρικά σχεδιασμένης βιομηχανίας.

-- Τη σχεδιασμένη ανάπτυξη συγκεκριμένων περιοχών και κλάδων.

-- Την ασφάλεια των εργαζομένων του κλάδου αλλά και των οικιστικών ζωνών και γενικότερα την ισόρροπη παρέμβαση του ανθρώπου στο περιβάλλον.

Μόνο ο νέος τρόπος παραγωγής, ο κεντρικός σχεδιασμός της εργατικής εξουσίας μπορεί να αξιοποιήσει τις μεγάλες δυνατότητες του σημερινού επιπέδου ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων προς όφελος των κοινωνικών αναγκών.

Μπορεί να προωθεί αποτελεσματικά τις αναγκαίες προτεραιότητες στην οικονομία, όπως η παραγωγή μέσων παραγωγής, η αναλογική στήριξη της βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής.

Αυτή η συντριπτική υπεροχή δυνατοτήτων του ενεργειακού σχεδιασμού της εργατικής εξουσίας για τη διασφάλιση της λαϊκής ευημερίας συγκριτικά με το γερασμένο μονοπωλιακό καπιταλισμό που σαπίζει, εδράζεται στις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες του νέου τρόπου παραγωγής, οι οποίες εφοδιάζουν το σχεδιασμό με ισχυρά όπλα.

Στις νέες συνθήκες ο ενεργειακός σχεδιασμός θα μπορεί:

• Να αξιοποιεί πλήρως και να κατανέμει συγκεντρωτικά, πανεθνικά, προγραμματισμένα, τους εκάστοτε διαθέσιμους υλικούς πόρους, τα μέσα παραγωγής, το εργατικό δυναμικό με βάση προκαθορισμένους στόχους και προτεραιότητες,
• Να αξιοποιεί την επιστημονική μαρξιστική έρευνα για την πρόβλεψη και ιεράρχηση μελλοντικών αναγκών, καθώς και τη γρήγορη ενσωμάτωση και αξιοποίηση των νέων τεχνολογικών δυνατοτήτων για την τελειοποίηση της παραγωγής. Σ' αυτή την κατεύθυνση μπορούν να αξιοποιηθούν οι σύγχρονες πολυκριτηριακές επιστημονικές μέθοδοι προγραμματισμού για τη στήριξη των εκάστοτε επιλογών του σχεδίου καθώς και οι μεγάλες δυνατότητες του διαδικτύου. Δυνατότητες που αφορούν τόσο την ταχύτερη και πληρέστερη καταγραφή των αναγκών όσο και τη γρήγορη αποτίμησή τους.
• Να περιορίζει και να διορθώνει έγκαιρα τα πιθανά υποκειμενικά λάθη του εκάστοτε σχεδίου, τις αδυναμίες και τις αστοχίες των προβλέψεών του, τις ατέλειες σε σχέση με τις ανάγκες ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Καταλυτικό ρόλο για την αποφυγή και τη γρήγορη διόρθωση λαθών θα παίξει ο εργατικός έλεγχος και η ενεργητική συνειδητή συμμετοχή των εργαζομένων για τη χάραξη και την υλοποίηση του σχεδίου. Η οργάνωση της νέας εξουσίας με θεμέλιο τη συνέλευση των εργαζομένων της παραγωγικής μονάδας και το αντίστοιχο Εργατικό της Συμβούλιο θωρακίζει αυτή την προσπάθεια που φτάνει μέχρι το ανώτατο όργανο της εργατικής εξουσίας, με το σχετικό καταμερισμό μέσα στην Ανώτατη Διεύθυνση Κεντρικού Σχεδιασμού.

Φυσικά, η θωράκιση απ' τα υποκειμενικά λάθη δεν είναι απλά ζήτημα ορθής οργανωτικής λειτουργίας. Εδράζεται στη συνειδητή ενιαία δράση των εργαζομένων για τον κοινό στόχο της λαϊκής ευημερίας, καθώς και στη γενικευμένη ανάπτυξη της ικανότητας για ειδικευμένη εργασία και γνώση, στην αύξηση του ελεύθερου χρόνου, που αυξάνουν τη δυνατότητα άσκησης εργατικού ελέγχου.

Αυτή η δυνατότητα συνολικής ολοκληρωμένης σχεδιοποίησης προς όφελος του λαού προβάλλει ελπιδοφόρα στον αντίποδα του μονοπωλιακού καπιταλισμού, της άναρχης και ανισόμετρης ανάπτυξης με κριτήριο το κέρδος, της περιοδικής εκδήλωσης της κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, του οξυμένου ανταγωνισμού μεταξύ των ομίλων.

Πάνω σ' αυτό το έδαφος του νέου τρόπου παραγωγής ο ενιαίος αποκλειστικά κρατικός φορέας Ενέργειας θα μπορεί να επεξεργάζεται την ενεργειακή πολιτική με συγκεκριμένους άξονες:

1) Τη βελτίωση του ενεργειακού μείγματος, τη συνδυασμένη αξιοποίηση όλων των διαθέσιμων εγχώριων πηγών και τεχνολογικών λύσεων στις κατάλληλες αναλογίες με στόχο τη συνδυασμένη ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Ο κρατικός φορέας μπορεί να προσδιορίσει τις κατάλληλες περιοχές και τα κατάλληλα επενδυτικά μεγέθη για την αξιοποίηση κάθε πηγής ενέργειας, με τεχνολογία φιλική στο περιβάλλον, π.χ. για τη συνέχιση της αποφασιστικής συμβολής του λιγνίτη ως στρατηγικού ενεργειακού καυσίμου την επόμενη εικοσαετία, για τη συμπαραγωγή ηλεκτρισμού και θερμότητας στις σύγχρονες μονάδες, για την κατασκευή νέων υδροηλεκτρικών σταθμών.

Βασικά στοιχεία του χωροταξικού ενεργειακού σχεδιασμού θα αποτελούν η ισόρροπη ανάπτυξη περιοχών και κλάδων της τοπικής οικονομίας, καθώς και ο συνδυασμός των ενεργειακών έργων με έργα που ικανοποιούν παράλληλα άλλες κοινωνικές ανάγκες (ύδρευση, άρδευση, παροχή τηλεθέρμανσης). Ετσι, για παράδειγμα, θα οριοθετείται ο βαθμός διείσδυσης ΑΠΕ στα νησιά ώστε να μην υπονομεύει άλλους κλάδους της τοπικής οικονομίας.

2) Την αξιοποίηση των νέων έργων στον ενεργειακό τομέα ως μοχλού ανάπτυξης βιομηχανικών κλάδων της μεταποίησης και των κατασκευών.

Η υλοποίηση νέων υδροηλεκτρικών και θερμικών σταθμών ηλεκτροπαραγωγής θα δώσει ώθηση στην εγχώρια βιομηχανία τσιμέντου, μετάλλου, μηχανημάτων και στον κατασκευαστικό τομέα. Αντίστοιχα ο εκσυγχρονισμός των δικτύων σε βιομηχανίες καλωδίων κ.λπ. Παράλληλα θα δοθεί ώθηση στη σχετική έρευνα (π.χ. κατασκευή αεριοστρόβιλων, ανεμογεννητριών, σύνθετα υλικά πτερυγίων, τεχνολογία νανο-υλικών)».