Οσο για την δήθεν κριτική στην κυβέρνηση που δίνει «σκληρή μάχη», αλλά «μόνο ο πρωθυπουργούς και 2-3 υπουργοί», η μάχη είναι για να εξασφαλίσουν στο κεφάλαιο ευκολότερη διέξοδο από την κρίση και να προετοιμάσουν το επόμενο διάστημα της νέας κερδοφορίας με ισοπεδωμένα τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα. Αυτήν την ανάπτυξη βλέπει ο Παπαχελάς και οι όμοιοί του, που άλλωστε την περιγράφει. Αναφέρει:

«Αυτό που χρειάζεται είναι μια εθνική στρατηγική για τα στοιχειώδη. Θέλουμε η Αθήνα να γίνει βασικός προορισμός για την Ευρώπη; Θέλουμε ο αγροτικός τομέας να ξεφύγει από τους ντενεκέδες του λαδιού; Θέλουμε να γίνουμε κέντρο logistics για τη Νότια Ευρώπη;

Θέλουμε ιδιωτικά ή δημόσια πανεπιστήμια που να βγάζουν ανθρώπους, οι οποίοι θα μπορούν να βρουν δουλειά στον τουρισμό ή τη ναυτιλία και να προσελκύουν και ξένους φοιτητές;

Θέλουμε μια ενεργειακή πολιτική που βοηθά την εγχώρια παραγωγή και τις εξαγωγές;»

Ολα αυτά που περιγράφει είναι τομείς που βλέπει το κεφάλαιο ως νέα «Ελ Ντοράντο» με εργαζόμενους σύγχρονους δούλους και μάλιστα καλεί «κράτος, τράπεζες, συνδικάτα να χαράξουν κοινό σχέδιο», ενώ ομνύει ότι πρέπει «να ξεφύγουμε, έστω για λίγο, από την καταραμένη μιζέρια, τη διχόνοια, τη μισαλλοδοξία και να δούμε πώς θα κάνουμε τη χώρα πλουσιότερη. Ο μεγαλύτερος πολλαπλασιαστής, αν το αποφασίσουμε, θα είναι ο συνδυασμός ελληνικού πείσματος και απαράμιλλου δαιμονίου...»

Οι εργαζόμενοι, οι καθημερινοί βιοπαλαιστές ό,τι παραμύθια και αν πουλάνε οι αστοί πρέπει να είναι υποψιασμένοι. Η ταξική πάλη πρέπει να δυναμώσει για να δοθεί διέξοδος σε όφελος του λαού από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αυτό το πείσμα και το δαιμόνιο χρειάζονται οι εργάτες για να ξεμπερδέψουν μια ώρα αρχύτερα από τους εκμεταλλευτές τους.