Το βαθιά ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής που στηρίζουν όλες οι δυνάμεις του «ευρωμονόδρομου» και της «ανταγωνιστικότητας» επιβεβαιώνουν τα μέτρα που προωθούνται σε Εργασιακά και Ασφαλιστικό. Η μείωση της αποζημίωσης λόγω απόλυσης θα λύσει τα χέρια των μεγαλοεπιχειρηματιών, προκειμένου να «ξεφορτώνονται» ακόμα πιο εύκολα τους «παλιότερους» και «ακριβότερους», όπως λένε οι καπιταλιστές τους εργαζόμενους με περισσότερα δικαιώματα, και να τους αντικαθιστούν με άλλους, που θα δουλεύουν μέσα σε συνθήκες προσαρμοσμένες στη στενότερη υπεράσπιση της «ανταγωνιστικότητας», όπως, π.χ., οι νέοι με τα 400 ευρώ.

Το νέο χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, είτε μέσω της διαμόρφωσης του ελάχιστου μισθού με νόμο είτε μέσω της γενίκευσης των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων, θα παρασύρει ακόμα περισσότερο τους μισθούς και τα μεροκάματα. Στόχος δεν είναι απλά η μείωση των αμοιβών, αλλά να εξασφαλιστεί η δυνατότητα της εργοδοσίας να παρεμβαίνει στους μισθούς (αλλά και συνολικά στις συνθήκες εργασίας και στα δικαιώματα των εργαζομένων) ανάλογα με ό,τι κάθε φορά επιβάλλουν οι «αντοχές» (δηλαδή την κερδοφορία) της εκάστοτε εταιρείας. Παρέμβαση που, μαζί με εκβιασμούς, τρομοκρατία και άλλες μεθοδεύσεις της εργοδοσίας, ήδη την εμφανίζουν στους κλάδους οι αστικές δυνάμεις ως «αναγκαία», «τη μόνη ρεαλιστική», «σωτήρια» και για τους εργαζόμενους. Ετσι, αφενός η εργοδοσία αποκτά μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων για να προσαρμόζει τους μισθούς στις δικές της ανάγκες, αφετέρου κλιμακώνει την επίθεση στις ίδιες τις συνειδήσεις των εργαζομένων, για να πιστεύουν ότι δήθεν θα μοιράζονται με τον εργοδότη τα οφέλη και τα κέρδη της εταιρείας.

Την ίδια στιγμή, τα σχέδια για πλήρη κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας δίνουν τη δυνατότητα στην εργοδοσία να εκτοξεύσει την εντατικοποίηση στους τόπους δουλειάς. Η παραπέρα προώθηση της ευελιξίας με τη μετατροπή της 5ήμερης εργασίας σε 6ήμερη, οι 13 ώρες δουλειάς τη μέρα χωρίς υπερωρία, σε όλους τους κλάδους, και η κατανομή του εργάσιμου χρόνου μέσα στη βδομάδα σύμφωνα με τις ανάγκες της επιχείρησης, απαλλάσσουν την εργοδοσία από προσαυξήσεις στις αμοιβές λόγω υπερωριών. Μάλιστα, τα επόμενα βήματα έχουν ήδη σχεδιαστεί, αφού τα συρτάρια της ΕΕ είναι γεμάτα σχετικές αποφάσεις και ρυθμίσεις, όπως η έκθεση Σέρκας που προβλέπει τη δυνατότητα για δουλειά μέχρι και 78 ώρες τη βδομάδα. Στα παραπάνω προστίθενται και μέτρα όπως η μείωση των εργοδοτικών εισφορών, μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο το μέρος του τεράστιου πλούτου που παράγουν οι εργάτες και αρπάζουν οι καπιταλιστές. Αυτός, άλλωστε, είναι ο κεντρικός στόχος, η στρατηγική επιδίωξη που πρέπει να ικανοποιηθεί από όλα τα μέτρα που δρομολογούνται και θα δρομολογηθούν το αμέσως επόμενο διάστημα.

Τα μέτρα που μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης δεν είναι προσωρινά, δεν είναι ζήτημα «κακών χειρισμών» ή «έξωθεν πιέσεων», όπως σκόπιμα καλλιεργούν τα αστικά επιτελεία και ΜΜΕ. Είναι μέτρα που θα διαμορφώνουν στο εξής τις συνθήκες δουλειάς της εργατικής τάξης με τρόπο που θα εξασφαλίζει τη μεγάλη κερδοφορία του κεφαλαίου. Μέτρα που θα εμπλουτίζονται συνεχώς. Δεν είναι τυχαίο ότι στις αναλύσεις για τα «σκληρά αλλά απαραίτητα μέτρα» που φιλοξενούν τα ΜΜΕ των αστών, ήδη αναφέρονται στη «μεταρρυθμιστικότητα» που περιμένουν να υιοθετηθεί μόνιμα από τις κυβερνήσεις. Τι εννοούν; Εννοούν τις αναδιαρθρώσεις και παρεμβάσεις που συστηματικά πρέπει να σχεδιάζονται για την προστασία της «ανταγωνιστικότητας», δηλαδή των συμφερόντων του κεφαλαίου τσακίζοντας τους εργάτες.