Η ανταγωνιστικότητα των ευρωμονοπωλίων ήταν πάντοτε η ύψιστη προτεραιότητα των αρχηγών των κυβερνήσεων, όπως προκύπτει από τις αποφάσεις των Συνόδων Κορυφής, τη στρατηγική της Λισαβόνας, τη στρατηγική για την «Ευρώπη 2020» κ.ο.κ.

Στο εξής, όμως, και στο πλαίσιο της «οικονομικής διακυβέρνησης της ΕΕ», η ανταγωνιστικότητα γίνεται ένας συγκεκριμένος δείκτης για τον οποίο θα ελέγχονται τακτικά τα κράτη - μέλη, όσον αφορά τις επιδόσεις τους, με βάση προκαθορισμένους «στόχους», π.χ. «εργατικό κόστος», «παραγωγικότητα εργασίας», κ.ο.κ. Παύει, με άλλα λόγια, η ανταγωνιστικότητα να επαφίεται στα κράτη - μέλη και «περνάει» στα υπερεθνικά όργανα της ΕΕ, ακριβώς για να δοθεί μεγαλύτερη ώθηση στις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις και να υπάρξουν μεγαλύτερα αποτελέσματα στη στρατηγική επιδίωξη, να καταστεί δηλαδή ακόμα πιο φτηνή η εργατική δύναμη.

Αυτός είναι ο βασικός τρόπος, που το κεφάλαιο και τα μονοπώλια ξέρουν, για να βελτιώνουν την ανταγωνιστικότητά τους. Στη χώρα μας, πάντως, η κυβέρνηση έχει ήδη πάρει τα μέτρα που απαιτούν τα ευρωμονοπώλια, μέσω του μνημονίου. Δεν είναι τυχαίο ότι στην έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που δημοσιοποιήθηκε την Πέμπτη αναφέρεται ότι το πρόβλημα της ανταγωνιστικότητας που εντοπίζει για τη χώρα μας, περνά μέσα «από τη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος, δηλαδή μέσα από δράσεις όπως αυτές που προβλέπονται στο Μνημόνιο». Μόνο έτσι, σύμφωνα με την Κομισιόν, θα επιτευχθεί «η μείωση του επιχειρηματικού κόστους στην Ελλάδα», δηλαδή η διασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου που είναι και το ζητούμενο.