Πολύ καιρό πριν η καπιταλιστική κρίση ξεδιπλωθεί σε όλο της το «μεγαλείο», σηματοδοτώντας ένα νέο μεγάλο κύμα αντιλαϊκών και αντεργατικών ανατροπών, οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικροί επαγγελματίες, βιοτέχνες, έμποροι, βίωναν μια άλλη «κρίση», διαρκή και επώδυνη, δημιούργημα της συντονισμένης επίθεσης κεφαλαίου - κυβέρνησης - ΕΕ. Εδώ και αρκετά χρόνια, η μείωση του τζίρου είναι βασικό πρόβλημα, όπως και η μείωση των κερδών, τα «φέσια», η άδικη φορολόγηση με τις περαιώσεις, η απροσχημάτιστη πολιτική στήριξη των μεγάλων πολυεθνικών, βιομηχανικών και εμπορικών επιχειρήσεων σε βάρος τους. Η πάλη για το μεροκάματο, καθημερινή, αμφίβολη και πολλές φορές χαμένη. Σημαντική, αλλά όχι μοναδική, απόδειξη γι' αυτό είναι οι δεκάδες χιλιάδες μικροί ΕΒΕ που και πριν την κρίση δεν ήταν σε θέση να πληρώσουν τις ασφαλιστικές εισφορές τους. Και ύστερα ήρθε η «κρίση». Και η κυβέρνηση μαζί με πολλούς επιχειρηματίες άρχισαν να μιλούν για την κρίση - «ευκαιρία», με την προϋπόθεση ότι θα πληρώσουν τις συνέπειες η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Οσο λοιπόν το μεγάλο κεφάλαιο και οι πολιτικοί υπηρέτες του ψάχνουν και φτιάχνουν με πολύ συγκεκριμένα μέτρα και ρυθμίσεις τις «ευκαιρίες» τους, χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ βρίσκονται αντιμέτωποι με την όξυνση των μεγάλων, διαχρονικών, προβλημάτων τους, με τη βασανιστική απώλεια οποιουδήποτε ίχνους ευκαιρίας.

Τα τελευταία στοιχεία, που προκύπτουν από έρευνα για λογαριασμό του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Αθήνας, είναι ενδεικτικά. Οι 8 στις 10 βιοτεχνικές επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν προβλήματα το τελευταίο εξάμηνο. Τα ίδια που είχαν και πριν, αλλά με μεγαλύτερη ένταση. Χιλιάδες μικρές βιοτεχνίες είναι πιθανό να κλείσουν και χιλιάδες απολύσεις έχουν γίνει ήδη και άλλες αναμένονται. Τα ίδια αδιέξοδα επαναλαμβάνονται αδυσώπητα, με πολλαπλασιασμένη καταστρεπτική ισχύ, λόγω των μέτρων που λαμβάνονται στο όνομα της κρίσης και στην προσπάθεια να μετατραπεί σε «ευκαιρία» για το μεγάλο κεφάλαιο. Η συντριπτική πλειοψηφία των μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων ακούει για τα κυβερνητικά μέτρα «στήριξης» των μικρομεσαίων, μέσα από προγράμματα χρηματοδότησης και εγγυήσεις δανείων μέσω ΤΕΜΠΜΕ, που έρχονται να μοιράσουν σε λίγους και εκλεκτούς κομμάτια μιας μεγάλης πίτας. Ακόμη και τα ψίχουλα αυτής της πίτας είναι δυσεύρετα για τους περισσότερους που αδυνατούν να αποπληρώσουν δάνεια ή δεν έχουν κερδοφόρες χρήσεις. Οι μικροί είναι έξω από το παιχνίδι, οριστικά και αμετάκλητα.

Αντιμέτωποι με τις «μη λύσεις», οι μικροί ΕΒΕ καλούνται από τα πράγματα να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση της επιβίωσής τους. Πέρα από κάθε αμφιβολία, αυτοί που τους υπόσχονται σωτηρία έχουν αναλάβει το ρόλο του δημίου τους. Και είναι οι ίδιοι, κεφάλαιο και κυβέρνηση, που με την πολιτική τους χτυπούν ανελέητα τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Ιδια είναι η φιλομονοπωλιακή πολιτική που τους απομυζά και τους εκμεταλλεύεται ακόμη περισσότερο. Κι όσο πλήττονται οι ΕΒΕ από την εξαθλίωση των εργαζομένων, άλλο τόσο απειλούνται οι εργαζόμενοι από τη συρρίκνωση των μικρών επιχειρήσεων. Απέναντι στη συντονισμένη επίθεση κεφαλαίου - κυβέρνησης, οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ έχουν μόνο μία επιλογή: Τη συντονισμένη αντεπίθεση μαζί με την εργατική τάξη, για την ανατροπή της ασκούμενης πολιτικής, σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Για να φτιάξουν οι ίδιοι ένα καλύτερο αύριο.